1 januari 2000 door Maaike Verrips
Onze dochter is bijna twee en zegt uit zichzelf alleen nog maar
pa en
bah. Ze begrijpt wel alles wat je tegen haar zegt, en wijst de dingen aan die ze bij naam wil weten. Ze is vanaf haar geboorte al een rustig kind geweest en brabbelen heeft ze niet of nauwelijks gedaan. Ze doet dit nog steeds niet.
Ze probeert wel dingen na te zeggen, maar alles wordt uitgesproken als
pa of
bah. Ze gebruikt alleen maar a-klanken. Ik praat en lees veel met haar, maar merk dat zij soms gefrustreerd raakt als ik niet meteen begrijp wat zij bedoelt. Heeft u misschien tips?
Ik kan u niet veel anders adviseren dan geduld te hebben, en zeker geen probleem te maken van haar wat late spraak-ontwikkeling. Er zijn kinderen die wachten tot ze bijna drie jaar zijn voor ze echt gaan praten.
Het feit dat ze u wel begrijpt en af en toe gefrustreerd raakt, is een teken dat ze met taal `bezig' is. Taal is voor veel kinderen een beetje frustrerend in het begin, als ze wel weten wat ze willen zeggen maar niet hoe. Haar pogingen om u te imiteren is een aanwijzing dat ze binnenkort haar actieve repertoire gaat uitbreiden. Bij kinderen die tamelijk laat beginnen, gaat dat dan meestal meteen ook erg snel.
Waarom sommige kinderen helemaal niet brabbelen en pas laat beginnen met praten is niet bekend. Men denkt over het algemeen dat de functie van brabbelen is om de spraakmotoriek te oefenen. Maar er blijken ook kinderen te zijn die helemaal nooit brabbelen en toch geen uitspraak-problemen hebben. Blijkbaar kunnen kinderen er ook op dit gebied verschillende leerstijlen op na houden: leren-door-imiteren en leren-door-observeren.
Men heeft 'laat beginnen met praten' ook wel geassocieerd met perfectionisme: kinderen die alleen iets willen zeggen als ze zeker weten dat het goed is. Die zijn dan extra boos als blijkt dat het niet helemaal goed is.
Laatst las ik over een jongetje dat helemaal niet praatte tot hij drie jaar was. Toen hij eenmaal begon, gebruikte hij een heleboel zelf-verzonnen woorden voor de dingen uit het dagelijks leven, bijvoorbeeld
lailailai voor lopen, en soms ook gebaren in plaats van woorden. Alleen voor woorden die minder dagelijkse dingen aanduiden (zoals
ijsbeer) wilde hij de woorden van zijn ouders gebruiken. Ook met dat jongetje is het overigens heel snel zeer goed gekomen.
