8 december 2006 door Henk Boeke
Deze week ben ik erg geschrokken. In onze flat, waarin ik woon met mijn zoon van 12, is een anonieme brief bezorgd met daarin een kopie van een krantenartikel en een aanvullend schrijven waarin gewaarschuwd wordt voor een pedofiel die bij ons in de flat zou wonen.
Ik ben me er zeer van bewust dat het om een lastercampagne zou kunnen gaan. Maar de politie geeft geen uitsluitsel of deze man (die met naam en toenaam genoemd wordt) ooit een veroordeling heeft gehad. Ik heb het er met mijn zoon over gehad. Dat we niet weten of het waar is, en dat we daar waarschijnlijk nooit achter zullen komen.
Feit blijft dat we ons erg ongemakkelijk blijven voelen, vooral omdat mijn zoon twee keer per week alleen thuiskomt (waarvan een keer dat het al donker is).
Ik overweeg toch om extra oppas voor hem te regelen. Aan de andere kant kan ik hem niet overal voor beschermen. Hoever ga ik in het creëren van veiligheid voor hem en hoe pak ik dat het beste aan?
Om te beginnen een hartekreet. Deze vraag is een schrijnend voorbeeld van de onwenselijke gevolgen die naming and shaming kan hebben. Vooral in Amerika denkt men dat het de veiligheid verhoogt wanneer pedofielen met naam en toenaam – én met hun adresgegevens – bekend worden gemaakt. Nu zie je het gevolg, namelijk dat 'de doelgroep' (ouders met jonge kinderen) er alleen maar angstiger van wordt.
Maar nu de vraag zelf. We hebben deze kwestie opnieuw voorgelegd aan de politie, maar dan met een verzoek om advies, omdat persoonsgegevens inderdaad nooit verstrekt worden. Het antwoord was verrassend, omdat het zó voor de hand ligt dat we het volkomen over het hoofd hadden gezien.
De politie adviseert om met dat krantenartikel en de bijgaande brief gewoon naar die man zelf toe te gaan, en hem de kwestie voor te leggen. Vraag hem of hij inderdaad de man van het artikel is, en wat hij hier nou van vindt. U kunt hem dan óók eerlijk zeggen dat u hier erg van geschrokken bent, en dat u niet goed weet wat u ermee moet.
Deze aanpak heeft meerdere voordelen, zowel voor uzelf als voor die man. Voor hem zal het in ieder geval prettig zijn als hij weet dat er dit soort vervelende teksten rondgezonden worden. En voor uzelf heeft het 't voordeel dat door een normaal gesprek de druk een beetje van de ketel gaat. Je bent immers altijd banger voor datgene wat onzichtbaar en onbekend is, dan voor datgene wat wél bekend en wél zichtbaar is (omdat dat laatste minder ruimte laat voor fantasieën).
De kans bestaat natuurlijk dat deze man ontkent dat hij dezelfde is als de man die genoemd is in de brief. Dat kan twee dingen betekenen. Ofwel hij is het inderdaad niet (waardoor er dus sowieso geen gevaar is), óf hij is het wel, maar dan is het gevaar eveneens geweken – of in ieder geval aanzienlijk geslonken – omdat hij weet dat hij niet meer anoniem is.
Deze aanpak heeft dus alleen maar voordelen. Het enige nadeel zou kunnen zijn dat u het moeilijk vindt om naar hem toe te gaan, maar bedenk dan dat pedofielen gewone mensen zijn waar gewoon mee te praten valt (afgezien van die dood-enkele kindermoordenaar die er rondloopt, maar dat zijn er zó weinig dat de kans daarop praktisch nul is).
Tot slot nog een praktische tip van onze kinder-seksuologe. Zeg tegen uw zoon dat hij, áls er iets mis mocht gaan, gewoon verschrikkelijk hard moet gaan gillen. Daar druipt dit soort mensen subiet van af.
Extra oppas zouden we niet nemen. We zouden eerlijk gezegd helemáál geen speciale maatregelen treffen, of iets veranderen aan het normale patroon van alledag. Doe je dat wel, dan maak je jezelf alleen maar angstiger, omdat je dan zo de nadruk legt op datgene wat er mogelijk mis zou kunnen gaan (en wat hoogstwaarschijnlijk helemaal niet mis gaat).
Laat u ons weten wat het gesprek heeft opgeleverd? We zijn benieuwd!
