10 maart 2006 door Henk Boeke
Ik pas twee dagen per week op bij mijn kleinzoon van 4 jaar. We hebben het altijd heel gezellig samen. Ook als opa erbij is, is er niets aan de hand. Maar 's avonds, zodra zijn moeder (mijn dochter) thuiskomt, begint het. Dan gaat hij z'n moeder en mij slaan, zomaar.
Hij houdt niet op; niet als je waarschuwt en niet als je 'n tikje teruggeeft – hij blijft erom lachen. Als hij op de gang moet, is Leiden pas echt in last.
Hoe komt dit en wat kunnen we eraan doen?
Wat u beschrijft is vervelend, maar volkomen normaal. Je ziet het ook bij kinderen die bij vriendjes of vriendinnetjes gaan spelen, en daar dan niet meer weg zijn te sláán. Met als gevolg dat de ophalende ouder eindeloos moet soebatten om het kind het huis uit te praten. Of, nóg vernederender, dat zo'n ouder onder tafels en bedden moet kruipen om het kind te vangen. Om van het zoeken (met je jas aan) naar verstopte kinderen nog maar te zwijgen.
De achtergrond van dit verschijnsel is dat het voor kleine kinderen altijd heel moeilijk is om van situatie te moeten veranderen. En als die (oorspronkelijke) situatie dan ook nog eens heel prettig is, dan is het des te moeilijker voor ze om daaruit gehaald te worden. Maar de kern blijft: moeite met veranderingen.
Helaas valt er weinig aan te doen. Het beste is om er maar zo min mogelijk aandacht aan te besteden, en vriendelijk doch resoluut de oude situatie door de nieuwe te vervangen. Andere mogelijkheden zijn er eigenlijk niet. Boos worden heeft in ieder geval geen enkele zin (en 'een tikje teruggeven' al helemaal niet). Je moet gewoon heel duidelijk aangeven dat de pret lang genoeg heeft geduurd, en dat er nu weer andere dingen gaan gebeuren.
Om de pijn ietsje te verlichten, kun je wel proberen om een minuut of 5 van te voren aan te geven wat er zal gaan veranderen. Soms helpt dat (een heel klein beetje).
