16 november 2007 door Antheny Verhoef
[tekst ingekort door de redactie]
Op dit moment zorg ik alleen voor mijn dochter (zij wordt in februari 3) en mijn zoon (in augustus 1 geworden). [...] Ik voel me daar goed bij en zie ernaar uit een nieuw, rustig leven met de kinderen op te bouwen. Voor mijn ex is dat een ander verhaal. Hij is zogezegd woedend op mij. Ikzelf kan daar op zich prima mee 'dealen' maar ik kan niet accepteren dat hij zich ook zo gedraagt waar de kinderen bij zijn.
We zijn nu overgegaan tot de vastgelegde omgangsregeling. Dat wil zeggen dat onze dochter om de week een weekend bij haar vader is (van zaterdagochtend tot maandagochtend). Over onze zoon rept mijn ex niet; ik denk dat hij hem nog te klein vindt om mee te nemen en eerlijk gezegd ben ik daar niet ongelukkig mee. Ik wil mijn kinderen hun vader absoluut niet onthouden – sterker nog, ik gun ze een goede relatie met papa – maar wij hebben nogal wat verschillende inzichten waar het de opvoeding betreft.
Ik vind het dan ook vreselijk moeilijk dat ik op geen enkele manier rustig met hem kan communiceren over de kinderen. [...] Ik heb al eens een afspraak gemaakt om samen met mijn ex en een derde partij te proberen in gesprek te komen maar daar heeft hij geen zin in.
Ik denk dat mijn dochter eronder lijdt. Ze heeft vaak last van huilbuien, met name als ze terugkomt van een weekend bij haar vader. [...] Ze gaat op zich vrolijk mee als hij haar komt halen, maar tegen mij zegt ze wel altijd dat ze niet bij hem wil blijven slapen en dat ze mama mist als ze daar is. Ik blijf dan heel positief reageren, vertel haar dat papa het zo fijn vindt als ze bij hem is, dat het ook heel gezellig is met haar halfbroertje die ook in datzelfde weekend bij papa is, enzovoorts.
Verder zeg ik dat ze me altijd mag bellen als ze dat wil. Ik vind het namelijk belangrijk om haar zo klein als ze is toch serieus te nemen. Maar daar hebben mijn ex en ik ook alweer een meningsverschil. Hij wil dat ze, als ze bij hem is, geen enkel contact heeft met mij. Ze zegt dan namelijk steevast dat ze naar mij wil en vervolgens is ze lange tijd danig van slag. Hij wil dergelijke signalen negeren, want als ze mij niet hoort of ziet, is er niets aan de hand, zegt hij.
Mijn dochter komt echter terug met andere verhalen en ik vind haar gedrag ook niet helemaal in overeenstemming. Of beeld ik me dat misschien alleen maar in? Ook hij heeft wel andere dingen gezegd tijdens de (spaarzame) momenten dat ons contact wat beter was; dat ze wel erg veel naar mij vraagt als ze bij hem is.
Mijn vraag: wat kan ik doen om toch weer 'on speaking terms' te komen met mijn ex? In mijn ogen is dat essentieel om de omgangsregeling verder na te komen. Hijzelf vindt dat nergens voor nodig. Ik moet me niet met zijn zaken bemoeien, zegt hij dan. Maar de kinderen zijn toch zeker niet alleen zijn zaken?
En een tweede vraag: in hoeverre kun je communiceren met een kind van deze leeftijd over dergelijke zaken en moet je serieus ingaan op wat ze zegt? Of moet je het doen zoals mijn ex dat wil? Is het dan inderdaad beter als ze helemaal geen contact met mij heeft? Is het gewoon een kwestie van wennen, omdat ze immers het merendeel van de tijd bij mij is?
Nu uw dochtertje problemen heeft, is het verstandig van u dat u probeert om de verstandhouding met haar vader te verbeteren. Dat u voor de omgangsregeling graag met hem 'on speaking terms' wilt zijn, is dus een heel goed streven. Het is zelfs noodzakelijk om de problemen die zich nu voordoen, op te kunnen lossen. Maar hoe pak je dat aan?
Het aanknopingspunt om weer in gesprek te komen, is het problematische gedrag van jullie dochter. Dat is – zoals u zelf al suggereerde – een gezamenlijk probleem, dat u inderdaad samen zult moeten oplossen. U zult hem dit moeten voorleggen en aan hem moeten vragen of hij bereid is om hier samen met u een oplossing voor te vinden.
Zo te zien signaleren jullie toch wel allebei dat jullie dochtertje last heeft van spanningen. In de weekenden bij haar vader raakt ze van slag, en zegt ze dat ze u mist. Bij terugkomst is ze nog steeds van slag, en moet ze huilen. Ook uw ex gaf al aan dat de weekenden hierdoor minder goed verlopen. U kunt hem hierop wijzen, en hem duidelijk maken dat hij daar toch wel verantwoordelijk voor is.
Kortom: alles wat jullie dochtertje aangaat is een zaak van jullie beiden. Jullie hebben dus een gezamenlijk probleem dat jullie samen moeten oplossen. Leg hem dit voor en vraag aan hem of hij ter wille van jullie dochter bereid is om hierover mee te denken. De crux is dat hij gaat begrijpen dat hij er ook zélf belang bij heeft dat de weekenden soepel verlopen.
Jullie dochter is heel gevoelig en reageert direct op de spanningen die er zijn. Wat dat betreft geeft ze goed aan hoe ze zich voelt. Dat soort signalen moeten niet genegeerd worden, noch door u, noch door uw ex. In de praktijk betekent dat: haar opvangen, steunen, en veiligheid bieden. En dát betekent weer dat ze toch wel in de gelegenheid gesteld moet worden om contact met u te hebben als ze bij haar vader is.
Ook hiervoor geldt dat u de vader erop kunt wijzen dat dit in het belang van zijn dochter is, maar dat hij er ook zelf belang bij heeft.
Een mogelijkheid zou kunnen zijn dat u – in overleg met de vader – vooraf een bel-afspraak maakt met uw dochter. Als zij namelijk vooraf al weet dat ze contact met u mag hebben, geeft haar dat de zekerheid en veiligheid die ze op dat moment (bij het vertrek) nodig heeft.
Eenmaal bij haar vader zal uw dochter zich dan waarschijnlijk beter kunnen ontspannen. Dat bevordert een soepele omschakeling voor uw dochter en komt de omgangsregeling en het weekendverblijf ten goede, wat ook prettig voor uw ex-partner is.
Tot slot nog dit. Ik realiseer mij heel goed dat uw ex misschien zó boos is dat het niet meer mogelijk is om in redelijkheid te overleggen. Vandaar ook dat ik de in mijn advies benadrukte om vooral het eigen belang van uw ex centraal te stellen. Misschien helpt dat. Maar misschien ook niet. In het laatste geval zou u nog kunnen overwegen om het 'via de band' te spelen. Oftewel: om een gezamenlijke kennis in te schakelen die hem misschien beter kan overtuigen dan u, en die minder emoties opwekt dan uzelf.
Ik wens u heel veel sterkte en succes!
