1 januari 2000 door Ward van Alphen
Ik heb 2 kinderen, een zoon van 5 jaar en een dochter van 3 jaar. Mijn zoon is sinds een paar jaar heel erg driftig.
Een aantal voorbeelden. Hij kan ontzettend boos worden, dan slaat zijn stem over (wordt zwaarder), zijn spieren in zijn nek gaan opzetten en je ziet dan een bultje. Hij is de hele nacht, elke dag, aan het knarsentanden. Hij balt zijn vuisten en zet zoveel kracht dat hij helemaal rood aanslaat.
Hij zegt dat hij altijd moet doen wat wij zeggen, met andere woorden wij moeten ook een keer doen wat hij zegt. Hij is ontzettend jaloers op zijn zusje, maar beschermt haar ook. Hij maakt geen dingen kapot als hij driftig is, hij doet meer zichzelf innerlijk pijn. Hij is niet gewelddadig.
Hij is bijzonder gevoelig, beschermend, humoristisch, kan zichzelf goed vermaken en ineens slaat alles om, dan krijgt hij van die driftbuien. Ik probeer en geef hem ook meer aandacht dan mijn dochtertje. Zij is heel tevreden met zichzelf. Mijn man besteedt ook veel aandacht aan mijn zoon.
Is dit normaal? Wat doe ik verkeerd? Hoe kunnen we met hem omgaan zonder dat hij driftig wordt? Is het echt waar dat door die driftigheid een kind achterstand krijgt in de groeicurve?
Familie en vrienden vragen mij ook waarom hij zo driftig is en dat ik maar naar een psychiater moet met hem? Moet ik in therapie met hem?
Driftbuien zijn op zich geen reden om naar een psychiater of een psycholoog te gaan. Je krijgt er ook geen groeivertraging van. Kinderen krijgen een fase waarin ze hun wil gaan testen, deze tegenover de wil van de omgeving zetten. Dit is dus normaal, maar het karakter van het kind kan een rol spelen bij hoe lang deze fase aanhoudt.
Jaloers zijn op een jonger zusje is natuurlijk ook een bekend thema. Je zou het kunnen zien als een levensopgave voor het oudere kind om zijn draai te vinden in een wereld waarin hij niet meer alle aandacht krijgt. Daar heeft hij wel verdriet van, maar het is ook normaal dat hij leert om met verdeelde aandacht om te gaan.
Ik denk ook niet dat u met hem moet willen omgaan zonder dat hij driftig wordt. Want dat zou kunnen betekenen dat je hem gaat beschermen voor teleurstellingen, terwijl het hier gaat om normale teleurstellingen waar elk kind mee om moet leren gaan.
Hij moet leren dat hij soms zijn zin krijgt, en soms niet. Hij moet leren dat hij niet de enige is op deze wereld, maar dat dit niet erg is, dat er ondanks dat nog veel plezier te beleven valt. Je raakt iets kwijt als je een jonger zusje hebt, maar je krijgt er ook iets bij: je bent de oudste, kan bescherming bieden (doet ie ook al), bent altijd een stukje voor.
Bij "standaard" driftbuien zou je een time-out adviseren: even op de gang zetten, laten afkoelen, zo weinig mogelijk aandacht geven aan het negatieve gedrag dat een driftbui uiteindelijk is.
En verder positief gedrag versterken (maar dat doet u al voldoende, zo lijkt het). Het oudere broer gevoel versterken door hem ook de kans te geven lief te zijn voor zijn zusje. Geen extra aandacht geven omdat hij driftig is, maar gewoon genoeg aandacht. Heeft u dit al geprobeerd?
Ik weet ook niet of er nog culturele verschillen zijn in hoe je in Turkije of in Nederland met dit soort gedrag omgaat, dat vraag ik me nog af.
Sommige kinderen zijn niet alleen driftig, maar bijvoorbeeld ook heel druk. Via school krijg je daar dan vaak iets over te horen. Dat kan een reden zijn om wel naar een kinderpsychiater of kinderarts te gaan, om te kijken of hij een vorm van ADHD heeft (aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit). Medicijnen kunnen dan soms helpen, maar tegen driftig zijn alleen zou ik geen medicijnen willen aanraden.
Eerst maar eens proberen of u zijn gedrag kunt beïnvloeden door er anders mee om te gaan. Ik hoop dat u iets aan dit advies heeft. Succes ermee.
