15 maart 2002 door Ward van Alphen
Ik ben de apetrotse moeder van een tweeling van 5 maanden (2 maanden te vroeg geboren): Jennifer en Michael.
Beiden waren om medische redenen huilbaby's (16 uur per dag per kind, keurig om en om, dag en nacht... ) maar dankzij het huilbaby-project in het WKZ is dat inmiddels gereduceerd tot een uurtje per dag en daarmee prima onder controle, evenals de medische problemen. Het is een heel tevreden en vrolijk stelletje, waar we zielsveel van houden. Onmogelijk als ze soms ook zijn ;-)
Op ons al ouders heeft het allemaal behoorlijk zijn weerslag gehad, niet onbegrijpelijk.
Waar we nu tegenaan lopen, is het totale gebrek aan geduld van de vader. Hij heeft wel geduld met anderen, maar niet met zijn eigen kinderen. Wat-ie ook ruiterlijk toegeeft trouwens. Dus al het gerommel met speentjes, moeilijke boertjes, niet kunnen slapen of juist veel te moe zijn, is voor hem een ramp waar-ie zich, heel verstandig, ook zo min mogelijk aan waagt. Behalve in het heetst van de strijd...
We zijn nu aangeland in een situatie waarbij de kinderen weigeren van hem een fles te krijgen, tenzij het een papfles is (mjammie, te lekker). Iets medisch is het niet, want legt hij het krijsende kind op de bank om te wachten op mama's poging, dan is het binnen twee minuten stil en slobbert het kind bij mij een complete voeding weg.
Vraag: zijn ze gewoon eenkennig, en hoe lang duurt dat gemiddeld? Hoe ga je daarmee om?
Ik ben zelf hele dagen thuis. Pa is de avonden thuis en in het weekend, maar heeft de neiging ze zoveel mogelijk met rust te laten en reageert eigenlijk pas als er "gezeurd" wordt en is dan niet altijd even vriendelijk. Dwingen met een fopspeen e.d. waarna ze alleen maar harder gaan krijsen...
Hij is van mening dat ze maar moeten "leren" wachten, zich te "gedragen" en dergelijke, terwijl ik het gevoel heb dat ze daar veel te klein voor zijn. Een baby leeft toch vooral nu en heeft toch niet zoveel boodschap aan straks en daarnet...? En je mag een baby toch wel eens horen?
Ter illustratie: paps werd 33 jaar geleden als baby door zijn vader in de (geparkeerde...!) auto gezet als-ie lastig was. Wat zijn moeder zielig vond dus die ging er dan maar bij zitten. Tja. Geen patroon waar ik in terecht wil komen. Daarentegen was mijn eigen opvoeding weer dermate grenzeloos, alles werd met de mantel der liefde bedekt. Hm, ook niet mijn stijl.
Of zijn ze bang geworden voor papa? Wat ik me wel kan voorstellen. Ik zit soms met kromme tenen maar ik kan ook niet altijd ingrijpen als ik de ander in bad heb liggen of iets dergelijks. Alleen: wat doen we / doe ik daaraan? Definitief weggaan is erg rigoureus, een laatste optie, die ik (nog) niet wil overwegen.
Kortom, we zijn nu aangekomen op het punt dat ik 24 uur per dag 7 dagen per week alle 10 de voedingen en de badjes en het spelen alleen doe, en ik vraag me af hoelang ik dat nog trek. Ik ben ook maar een mens...
Wat is het beste: hem maar een week of langer bij ze "weg" te houden? Of dat hij alles met ze mag doen maar dan alleen als het positief is? Spelen, knuffelen, maar alle strijd vermijden? Om daarna weer eens voorzichtig iets te proberen met een voeding...?
De verdeling van taken in de opvoeding tussen ouders hangt van veel factoren af. Bijvoorbeeld van datgene wat ouders willen. Er zijn ouders die geen moeite hebben met een rolverdeling waarbij een van de ouders de zorgtaken op zich neemt. Maar als je afspreekt dat je het samen doet, dan zijn daar twee partijen bij betrokken en dat heeft consequenties. Voor beide partijen, wel te verstaan.
Een andere factor is natuurlijk 'talent'. Als iemand iets niet goed kan, dan zal hij dat misschien ook niet graag doen. Bedenk overigens dat mensen met veel talent soms ook irritant zijn voor hun minder getalenteerde omgeving kunnen zijn, doordat ze anderen geen kans geven. Zo blijft een stuntelaar altijd een stuntelaar.
U beschrijft ook nog een heel bekend reactie-mechanisme: dat partners zich in hun eigen stellingen – die van de stelligheid en van de toegeeflijkheid – gaan terugtrekken.
Het valt me trouwens op dat u spreekt van een totaal gebrek aan geduld: dat klinkt als dramatisch weinig. Laten we hopen dat er nog een kerntje van geduld over is om mee te gaan bouwen...
Uw eigen voorstel ("laat vader om te beginnen maar eens leren spelen met zijn kinderen, zodat van daaruit geduld en vertrouwen kan groeien") zou natuurlijk goed kunnen werken.
Daarbij is wel van belang dat uw man wil meewerken. Oftewel: dat hij zelf ook enigszins ziet dat er een probleem is en dat hij daar iets aan wil doen. Zelfs als u besluit om full-time moeder te worden is dat van belang, want zoals u al laat doorschemeren heeft u ook af en toe een adempauze nodig, en u heeft vast geen kindermeisje rondlopen...
En wat is 'leuk spelen'? Ook weer zo'n moeilijk punt. Als het nou niet goed loopt, ligt dat dan aan uw man? Of werken de kinderen niet mee omdat ze toevallig net op dat moment geen zin hebben? Dat moet je dan goed kunnen aanvoelen.
Kan uw man iets van een ander aannemen als hij iets zou moeten leren? En wie moet die ander dan zijn: u, of een vreemde?
Dat van die flesjes: dat is ook wel om razend van te worden. Ga ja als vader vol goede bedoelingen je kind de fles geven, werkt-ie niet mee, om vervolgens bij moeder zonder enig probleem de mond aan de speen te zetten en een fles leeg te klokken! Dan voel je je toch mooi te kijk gezet, in elk geval machteloos! Wat kan je dan nog meer, behalve op de bank laten liggen, "Doe jij het dan maar" zeggen, en leren de signalen van je kinderen te herkennen en er op een goede manier op in te gaan?
Ik vraag me af of het huilbaby-project nog iets te bieden heeft in dit opzicht. Tenslotte gaat het daar ook om ongenoegen, in welke vorm dan ook, en de manier waarop je daarmee om kan gaan.
Ik heb al met al geen pasklaar antwoord op uw vraag, moet ik eerlijk bekennen. Maar wat in elk geval van belang is, is dat u elkaar de ruimte geeft. Als u wilt dat uw man – als wellicht wat minder getalenteerde opvoeder dan u zelf bent – opvoedingstaken op zich neemt, dan moet hij daarvoor de ruimte krijgen.
Hij zal tegenspartelen, maar u moet hem geen ontsnappingsweg bieden. Het pad der geleidelijkheid is wel een alternatief, maar de terugweg is geen optie als u het niet van hem overneemt. Dit kan onaardig lijken voor uw man, maar het is ook een steun in de rug voor mannen die wel willen emanciperen maar niet mogen.
Een tip tot slot: er zijn ongetwijfeld andere ouders die dit probleem herkennen. Legt u uw vraag dus ook eens voor op het Forum, bijvoorbeeld in de rubriek vaderschap (waar ook veel vaders komen).
