7 augustus 2001 door Ward van Alphen
We hebben een dochter van 12 jaar (in april 13) die al een aantal maanden met zichzelf behoorlijk in de knoop zit. Van een vrolijke, open meid is het een gesloten, in zichzelf teruggetrokken meisje geworden.
Ook op school hebben ze het verschil opgemerkt en er met haar over gesproken; ze kan niet verwoorden wat er met haar is. Al meer dan een jaar is ze ongesteld en veel vriendinnen heeft ze (helaas) niet. Met ons praat ze ook niet.
Ze is bij de huisarts geweest, maar ook hij weet niet wat er aan de hand is en raadt ons aan naar een kinderpsycholoog te gaan. Dat gaan we dan ook meteen doen. Wat kunnen we nog meer doen of laten?
Dat lijkt me een goed plan, naar een kinderpsycholoog gaan, want er speelt kennelijk iets dat niet duidelijk wordt. Het begin van de pubertijd kan natuurlijk een moeilijke periode zijn.
U noemt de ongesteldheid, alsof u zich al heeft afgevraagd of dat er iets mee te maken heeft. Qua leeftijd is het tegenwoordig toch niet ongewoon om ongesteld te worden als je twaalf bent. Maar sommige meiden kunnen er toch erg mee zitten, en soms kan er rond het ongesteld worden zich anderssoortige problematiek manifesteren.
Haar geslotenheid en het in zichzelf terugtrekken kan wijzen op een depressief beeld. Dat wordt vaak gemist bij pubers, we denken dan dat het er bij hoort dat ze wat stil zijn. De kinderpsycholoog zal daar wel op letten. Ik kan met de gegeven informatie niet beoordelen of er sprake is van een depressie.
Het kan ook zo zijn dat er meer sprake is van een innerlijk conflict of een probleem, waar ze met u als ouders moeilijk over kan praten. Ook speelt mee dat het in de puberteit soms zo moeilijk is dat je onafhankelijk wilt zijn. Maar desondanks toch ook tegen dingen aanloopt waarbij je behoefte hebt aan steun, terwijl je wilt laten zien dat je het zelf kunt, etcetera.
Wat ik niet goed begrijp is dat u enerzijds zegt dat uw dochter weinig vriendinnen heeft, maar ook dat ze tot voor kort een vrolijke open meid was. Het kan zijn, dat ze in een lagere school periode nog goed kon functioneren terwijl ze op huis gericht was. In de puberteit worden de contacten buitenshuis steeds belangrijker en dus ook eventuele problemen op het gebied van contact maken komen meer op de voorgrond te staan.
De puberteit is al met al een tijd waarin belangrijke ontwikkelingsstappen genomen moeten worden. Wellicht heeft haar omslag te maken met een heel andere kwestie, bijvoorbeeld een leerprobleem. En natuurlijk heeft u zich ook al afgevraagd of er iets gebeurd is, maar heeft ze dat tot op heden ten stelligste ontkend.
Wat kunt u nog meer doen? Ik denk dat u haar al steunt door haar probleem serieus te nemen en hulp te gaan zoeken. Een punt is natuurlijk dat ze weinig vriendinnen heeft. Als ze dat zelf ook als een probleem ziet, dan kunt u eens met haar kijken waar het nu op vast loopt, en wat je daar aan zou kunnen doen. Op dit gebied zijn er wellicht nog mogelijkheden buiten de hulpverlening om, om haar ontwikkeling op gang te helpen, en haar contactuele vaardigheden een kans te geven te verbeteren.
