1 januari 2000 door Joanna Sandberg
Mijn dochter van 1,5 jaar is voor niets bang en stapt overal onbevangen op af. Sinds een week gilt ze echter alles bij elkaar wanneer we haar in bad willen doen. Tot voor kort stapte ze er zelfs met haar kleren en al aan in. We hebben geen echt (groot) bad, maar een plastic (veel kleiner) bad voor haar. Douchen met papa of mama bleek al net zo bedreigend ineens.
Omdat ik haar nu wel echt wilde wassen heb ik haar aan de wastafel met een vochtig washandje wat afgesopt en haar haren gewassen. Ze heeft daarbij de hele tijd hartverscheurend gehuild, zelfs grapjes maken (normaal altijd succes) hielp niets.
Het lijkt wel alsof er op de crèche of met de oppas iets gebeurd is, maar dat kan ik mij bijna niet voorstellen.
Is dit gewoon de peuterpuberteit? En moeten we het maar op zijn beloop laten of het toch serieus nemen?
In de normale ontwikkeling worstelen kinderen van de leeftijd van uw dochtertje met angst voor vreemden en verlatingsangsten. Het ene kind is in aanleg angstiger dan het andere, en uw dochtertje lijkt mij van nature zeker niet bang aangelegd. Ze heeft juist pit en gaat op onderzoek uit. Er lijkt dan ook iets gebeurd te zijn waardoor ze opeens angstig is geworden voor water, en met name voor het bad en de douche.
Een oorzaak van deze angst kan haar tekortschietend begrip zijn. Kinderen van deze leeftijd kunnen bij voorbeeld opeens bang worden om weggespoeld te worden door de wc of het afvoerputje in bad of douche. Zij kunnen geschrokken zijn door het gorgelend geluid, of dingetjes hebben zien verdwijnen. Omdat zij nog te jong zijn om inzicht te hebben in maatverhoudingen, beseffen zij niet zelf veel te groot te zijn om door de wc of het afvoerputje weg te kunnen worden gespoeld.
De angst slaat dan opeens toe, omdat het kind het gevoel heeft de situatie niet de baas te kunnen. Ze voelt zich dan totaal hulpeloos, en heeft de geruststelling van de ouder(s) nodig.
Kinderangsten zijn voor het grootste deel magisch en irreëel. Dit kan je vergelijken met angsten die volwassenen kunnen krijgen in hun dromen. Wanneer de volwassene wakker wordt, kan hij zichzelf geruststellen met "het was maar een droom". Echter, kinderen hebben hun ouders nodig om het onderscheid te leren maken tussen werkelijkheid en fantasie. In de magische wereld van het kind is namelijk (nog) van alles mogelijk. In wezen staan zij dichter bij de droomwereld dan bij de werkelijkheid.
Het is dus niet de peuterpuberteit, en ik raad u aan om haar angst serieus te nemen. Het is belangrijk om begrip voor haar angst te tonen, en haar niet te dwingen om in bad te gaan of onder de douche.
U kunt uw dochtertje helpen door haar stap voor stap weer te laten wennen aan water. Dit kunt u op een speelse wijze doen. Door haar bijvoorbeeld te laten "afwassen" en met de kraan te laten spelen, dus met water te laten kliederen. Of door samen met haar een popje in een klein badje te wassen. Met het mooie weer kunt u haar ook buiten laten spelen in een opblaasbadje met heel weinig water, of misschien zelf eerst zonder water. Waarna u er steeds een klein beetje bij doet, of haar zelf met een kopje water uit een emmer in het badje te laten gooien. U zult vast zelf ook creatieve manieren weten om haar te helpen.
Het gaat erom dat ze water weer leuk gaat vinden, zonder meteen weer in bad of onder de douche te moeten.
Ik adviseer u ook om toch heel exact navraag te gaan doen bij de crèche of de oppas of er iets voorgevallen is waarvan uw dochtertje schrok, hoe onbelangrijk het ook leek voor de volwassene.
Uw dochtertje is pas sinds één week bang. Dat betekent dat u er vroeg bij bent, en dat het probleem (relatief) makkelijk aan te pakken is, waardoor het niet lang hoeft te duren voordat haar probleem is opgelost.
Veel succes!
