1 januari 2000 door Joanna Sandberg
Onze dochter (enig kind) van (net) 2, stelt zich af en toe afwijzend op naar mijn man. Dan wil hij bij voorbeeld met haar meespelen of naar boven dragen en dan zegt ze steevast: "papa niet" en duwt hem weg. Ook als ze gevallen is of zo en hij wil haar troosten herhaalt ze dat en steekt ze haar armpjes naar mij uit.
Soms gaat het even een paar weken beter, en dan begint het weer. Dit kwetst mijn man uiteraard en hij is bang dat hij op die manier geen rol gaat spelen in haar leven.
Wat kunnen we doen om dit (zonder iets te forceren!) in goede banen te leiden?
U en uw echtgenoot ervaren soms het gedrag van uw enig dochtertje van twee jaar als afwijzing van uw man. Maar is dit daadwerkelijk afwijzing in de betekenis die volwassenen aan het woord geven?
Zoals u de situatie beschrijft krijg ik het idee dat u de meeste tijd voor uw dochter zorgt, en dat uw dochter het intensiefst contact met u heeft. Waardoor uw dochter zich meer aan u gehecht heeft dan aan uw man. U staat wat dichterbij en bent vertrouwder voor haar.
Wanneer uw man vaker voor jullie dochter zou zorgen en meer met haar zou spelen, door zich (bijna) elke dag gedurende enige tijd intensief met haar bezig te houden, zal zij zich meer aan hem hechten. Hij kan samen met haar spelletjes spelen, naar het park gaan, of helpen bij het eten, of badderen, in bed leggen en voorlezen, etc. In wezen gaat het niet eens om de hoeveelheid tijd die een ouder aan een kind besteedt, als wel om de intensiteit van het contact.
Geef uw man wel de ruimte om samen met jullie dochter te spelen, of voor haar te zorgen. Er zijn ouders die vaste afspraken maken over de zorg van hun kind. U kunt bij voorbeeld afspreken dat u elke zaterdagmiddag iets voor uzelf doet, en dat uw man dan voor jullie dochter zorgt. Wanneer jullie dochtertje alleen met uw man is, of met uw man en vreemden is, dan zal ze het prima vinden als hij haar troost, maar wanneer u erbij bent verkiest ze (nu nog) u boven hem.
Naarmate uw dochtertje ouder wordt en het contact met haar vader groeit, zal deze gerichtheid op u afnemen. Hoe uw dochter van twee jaar op uw man reageert, zegt niets over haar contact met uw man in de toekomst. Vaders, en met name vaders die echt geïnteresseerd zijn in hun opgroeiende dochter, zijn heel belangrijk voor hun dochter.
Uw man moet zich niet gekwetst voelen, hij moet deze periode verdragen en bedenken dat haar exclusieve gerichtheid op haar moeder van tijdelijke aard is en dus over gaat. Over een tijdje wil ze niets liever dan pappa’s prinsesje zijn. Geduld is een schone zaak.
