18 mei 2007 door Justine Pardoen
Wat heeft de verdwijning van Madeleine McCann voor gevolgen? Mag je nu niet meer uit eten terwijl je kinderen liggen te slapen? Dat moet iedereen voor zichzelf bepalen. De risico's zijn klein, maar uiteindelijk gaat het om je eigen gevoel.
De mogelijke ontvoering van Madeleine McCann, de Engelse kleuter die verdween uit een vakantiehuis in Portugal, houdt half Europa in haar greep. Dat roept vragen op over ons eigen gedrag. Wat moet je doen en wat moet je laten? Wat betekent dit voor onze eigen vakantie?
Zelf hebben we hier niet zulke uitgesproken ideeën over. Iedereen kan dit het beste voor zichzelf bepalen. Daarom inventariseerden we een aantal meningen op ons Forum. Bijvoorbeeld: "Wij doen het ook. We laten de kleine slapen, gaan zelf beneden wat eten en nemen de babyfoon mee. Deze zomer hebben we een geweldig vakantiepark uitgezocht en erop gelet dat het huisje vlakbij het restaurant is, zodat we samen kunnen gaan eten. Kan dit nu niet meer? Wat vinden jullie daarvan?"
Het is nooit leuk om je kind alleen te laten. Maar er zijn gevallen waarin je dat toch doet. De baby ligt bijvoorbeeld net te slapen als het tijd is om je andere kind van school te halen. Je weegt de voordelen en de risico's tegen elkaar af, en je beslist.
Je springt op de fiets en je gaat. De kans dat er iets gebeurt, is klein. En voor het geval je een ongeluk krijgt, heb je een briefje met je naam en adres in je jaszak, mét de mededeling dat er nog een kind thuis ligt te slapen.
Suzanne reageert: "Het zou moeten kunnen. De kans dat je kind ontvoerd wordt, is zó klein dat je dat risico kunt uitsluiten. Ik heb het echter nog nooit gedaan en ik zal het ook nooit doen, omdat ik niet rustig ergens kan zitten als ik weet dat mijn kind alleen ergens ligt te slapen. Maar als jij het wel aandurft, dan moet je het gewoon doen."
En zo is het maar net. Niemand neemt bewust een onverantwoord risico. Ook de ouders van Madeleine McCann deden dat niet. Uiteindelijk moet je vertrouwen op je gevoel. Voelt het niet goed om je kind alleen te laten, dan doe je het niet. Ook als je partner vindt dat je overdreven bezorgd bent.
Ann heeft zich altijd zorgen gemaakt: "Ik laat mijn kinderen nergens, nooit alleen. Als er iets gebeurt, wil ik er bovenop zitten. Wat als de boel in de fik vliegt en ik nog 2 minuten moet lopen voor ik bij ze ben? Wel een worst case-scenario, maar op dit gebied neem ik zo min mogelijk risico. Dan maar niet dat romantische etentje."
Diana heeft het juist al vaker gedaan. "Met wintersport-vakantie: m'n zoontje in het hotel in bed en wij ergens anders in het hotel eten. Hij was eerst 8 maanden en ook een keer met 20 maanden. Natuurlijk met babyfoon en ook regelmatig even kijken."
"Ja, hij kan plotseling wakker worden en schrikken, maar hij wordt natuurlijk ook wel eens wakker als we er wel zijn, en dan schrikt hij ook niet."
"Mocht het anders zijn dan ben ik er in 1 minuut. Hij heeft beide vakanties trouwens elk avond lekker doorgeslapen. Hem wakker houden tot het diner was ook geen doen, want dan werd het veel te laat."
Toch zijn er moeders die geen enkel risico willen lopen. De kans bestaat dat er iets gebeurt en dat je jezelf dat nooit vergeeft. Wat een nachtmerrie moet dat zijn, voor die ouders van Maddie...
Maar als je vindt dat het kan, dan kan het. Je neemt voorzorgsmaatregelen, zoals het gebruik van een babyfoon en je houdt rekening met het kind. Een ziek kind laat je minder snel alleen dan een kind dat goed in z'n vel zit. En bij een kind dat niet goed slaapt of last heeft van scheidingsangst, organiseer je ook iets anders.
Sommige ouders houden er rekening mee dat ze tijdens vakanties gewoon niet samen uit eten kunnen de komende paar jaar. Andere ouders plannen hun vakantie met vrienden, zodat ze om de beurt op elkaars kinderen kunnen passen. Weer anderen kiezen hun accommodatie zo dat ze gemakkelijk ter plekke een oppas kunnen huren.
Een leven zonder risico's bestaat niet. Hester: "Een vriendin liet haar kindje achter bij haar gezonde moeder, omdat zij een avondje uit gingen. En die moeder kreeg die avond een herseninfarct. Ze troffen haar in coma aan bij thuiskomst (het kind lag gelukkig rustig te slapen)."
"Maar ja, ondanks deze gebeurtenis zou ik mijn kinderen nog steeds bij hun oma achterlaten en daar zou ik me ook nog steeds veilig bij voelen. Maar helemaal zeker weet je het natuurlijk nooit..."
Dus: babyfoon mee, en een stapel goede boeken voor als je 's avonds niet weg kunt. Maar vooral: genieten van elkaar, waar je ook bent. Bedenk dat zich in Nederland slechts 2 tot 7 van dit soort ontvoeringen per jaar voordoen. Dat is aanzienlijk minder dan het aantal kinderen dat jaarlijks sterft in het verkeer.
