Zus bang na epileptische aanval broer
mijn tienerzoon had voor het eerst in vele jaren terug een ferme epileptische aanval. Zijn jongere zus was hier nog nooit eerder getuige van en is helemaal getraumatiseerd. Met de zoon gaat terug alles goed maar de zus wil niet meer met hem in 1 ruimte zijn. Ze mijdt hem en praat zelfs niet meer met hem. Ik ben een beetje ten einde raad .. ik vind het zo erg , voor hen allebei .. iemand ervaring mee ?
Zelf geen ervaring. Ik ken wel iemand, een ouder van een tiener die plotseling voor het eerst een epileptische aanval kreeg. Het was dus onverwacht en ook nog een heftige met gevaar voor verstikking. Met de tiener ging het daarna wel weer (psychisch gezien, wel veel onderzoeken en maatregelen etc), maar de ouder heeft emdr gehad. Dat hielp.
Ik kan me voorstellen dat hier goede deskundigen voor zijn die je dochter kunnen begeleiden. Informeren bij patientenorganisaties misschien?
Ja zeker psychologische hulp zoeken voor dochter.
Wat vervelend dat je dochter zich er zo naar bij voelt. Maar ik vind haar reactie wel extreem. Iemand compleet negeren omdat hem iets is overkomen waar hij zelf ook niks aan kon doen, dat vind ik niet oké en daar zal ze toch iets mee moeten.
Is het een optie om haar een keer met een arts van je zoon te laten praten. Die haar dan kan uitleggen wat er op zo'n moment gebeurt en wat ze eventueel kan doen.
Dit komt meer voor hoor! Toen bij ons de ambulance kwam vanwege insulten boden ze ook traumabehandeling aan. Schijnt een standaardvraag te zijn. Emdr werkt vaak fantastisch voor dit soort eenmalige zaken, dus ik zou zeker psychologische hulp zoeken.
Hoe oud is je dochter? Hoe dan ook lijkt het me verstandig om hier hulp bij te zoeken.
Is zus niet (onbewust) bang dat zij de trigger van de aanval was? Waren broer en zus op het moment van de aanval iets samen aan het doen of hadden ze ruzie?
Zoals anderen al zeggen, denk goed om hier hulp bij te vragen en vervolgens zus op de hoogte te stellen wat ze kan doen als het weer gebeurd. Kan me voorstellen dat ze zich heel machteloos en bang heeft gevoeld op het moment.
Ik snap wel dat dochter geschrokken is . En inderdaad emdr . Hoe is hun contact anders omdat zij nu opeens geen contact meer wil ?
MamaE schreef op 12-08-2022 om 12:47:
Wat vervelend dat je dochter zich er zo naar bij voelt. Maar ik vind haar reactie wel extreem. Iemand compleet negeren omdat hem iets is overkomen waar hij zelf ook niks aan kon doen, dat vind ik niet oké en daar zal ze toch iets mee moeten.
Is het een optie om haar een keer met een arts van je zoon te laten praten. Die haar dan kan uitleggen wat er op zo'n moment gebeurt en wat ze eventueel kan doen.
Ze is pas 9…
we hadden samen een leuke dag gehad . Mijn zoon is autistisch en was op een bepaald ogenblik van iets heel erg bang geweest die dag . + dat het vreselijk warm was .
Hun contact is anders zeer goed . Het is voor haar natuurlijk niet makkelijk om een zorgenbroer te hebben , maar buiten de gewone broer - zus discussies zijn ze veel samen en doen ze ook dingen samen.
tijdens de aanval heb ik zelf ook paniekerig gereageerd.. ik geef het toe. Het was al zo lang geleden en alles kwam terug boven van toen hij klein was .
Ik heb veel met haar gesproken en ze dacht dat haar broer ging sterven . Ze wil dit gewoon nooit meer zien .. en ik kan haar niet beloven dat het niet meer zal gebeuren ..
Wat vervelend voor jullie! Gezien het de eerste aanval sinds tijden was, kan ik mij voorstellen dat het geven van veel uitleg over wat epilepsie is nu ook al een goede eerste stap kan zijn (al dan niet in afwachting van professionele zorg), en wellicht al wat geruststelling kan bieden voor je dochter. Hier bijvoorbeeld info die je kunt gebruiken voor het geven van een spreekbeurt: https://www.epilepsie.nl/over-epilepsie/wie-krijgt-epilepsie-en-op-welke-leeftijd/kind-met-epilepsie/spreekbeurt-basisonderwijs
Je kunt haar wel uitleggen dat haar broer hier niet aan doodgaat. En dat hij er niks aan kan doen. Ze zullen beide nog een heel aantal jaren onder een dak wonen. Het is simpelweg niet haalbaar en ook zeker niet wenselijk om ze uit elkaar te houden en om niet meer tegen elkaar te praten.
Dat jij in paniek raakte, snap ik. Kan gebeuren. Maar het lijkt me wel belangrijk om ook voor je dochter hulp te regelen die haar helpen met verwerken.
voel je niet schuldig dat je in paniek raakte. De angst van je dochter is heel invoelbaar. Iemand zien met een epileptische aanval is best angstig. En als het dan ook nog je broer is, is dat extra eng. Zeker als je zelf pas 9 bent. Ik zou ook echt hulp zoeken. Misschien helpt emdr. Of uitleg en dat ze weet wat het is en wat ze kan doen wanneer het gebeurd (hulp halen). De angst dat haar broer dood zou gaan is natuurlijk een heel grote angst.
Dit niet meegemaakt, maar wel een kind wat om andere redenen erg getraumatiseerd was.
EMDR heeft heel goed geholpen. Echt ongelofelijk dat iets zo goed kan helpen!
Het lijkt ook een enkelvoudig trauma, vaak zijn een aantal ( 3 of 4 ) behandelingen genoeg.
MamaE schreef op 12-08-2022 om 13:49:
Je kunt haar wel uitleggen dat haar broer hier niet aan doodgaat. En dat hij er niks aan kan doen. Ze zullen beide nog een heel aantal jaren onder een dak wonen. Het is simpelweg niet haalbaar en ook zeker niet wenselijk om ze uit elkaar te houden en om niet meer tegen elkaar te praten.
Dat jij in paniek raakte, snap ik. Kan gebeuren. Maar het lijkt me wel belangrijk om ook voor je dochter hulp te regelen die haar helpen met verwerken.
Nee natuurlijk is dat niet haalbaar en wenselijk. Ik weet uit andere topics dat negeren voor jou het naarste is dat een mens een ander mens kan aandoen. Dus ik snap waar je reactie vandaan komt.
Alleen in dit geval is dochter doodsbang. Niet reëel natuurlijk, maar zo voelt het voor dochter wel. Zoals mensen uit oorlogsgebied de straat niet op durven of extreem schrikken van harde geluiden. Dochter probeert nu te vermijden ooit nog opnieuw in die angstige situatie terecht te komen.
Ze negeert haar broer niet om hem te pesten of anderszins om hem iets aan te doen. Ze negeert en ontloopt hem, omdat ze letterlijk doodsbang is. Dat kind heeft hulp nodig met haar angsten (agv trauma) en geen reprimande dat ze overdrijft.
