Zus bang na epileptische aanval broer

MamaE schreef op 12-08-2022 om 13:49:

Je kunt haar wel uitleggen dat haar broer hier niet aan doodgaat. En dat hij er niks aan kan doen. Ze zullen beide nog een heel aantal jaren onder een dak wonen. 

Dat kun je helaas niet toezeggen aan de dochter.
Buiten en in huis kan een epilepsie aanval wel degelijk fataal zijn, plus het fenomeen SUDEP. 

Ik zou voor dit trauma, plus voorlichting en verwerking van die voorlichting zeker onder begeleiding gaan doen. Sterkte

Max88 schreef op 12-08-2022 om 14:09:

[..]

Dat kun je helaas niet toezeggen aan de dochter.
Buiten en in huis kan een epilepsie aanval wel degelijk fataal zijn, plus het fenomeen SUDEP.

Ik zou voor dit trauma, plus voorlichting en verwerking van die voorlichting zeker onder begeleiding gaan doen. Sterkte

Excuus, ik dacht dat mensen er doorgaans niet aan overlijden, alleen in heel ernstige gevallen die vaak meerdere aanvallen per dag hebben. In ieder geval niks beloven wat je niet kan waarmaken. 

Het lijkt me ook zeker goed om er begeleiding bij te vragen. En ja, ik heb grote moeite met negeren. Ik heb zeker wel begrip voor de angst van dit meisje, maar als een angst niet reëel is, zou ik dat niet voeden door vermijdingsgedrag te faciliteren. Daarmee help je niemand. En voor de broer is het ook vervelend als zijn zusje niet met hem wil zijn en niet tegen hem praat. Dat kan heel afwijzend voelen, terwijl ze het niet zo bedoeld. Dan krijg je een situatie waarin ze elkaar verdriet doen terwijl ze dat beide niet willen. 

Ook hier thuis goede ervaringen met EMDR, maar voor ander trauma. 

Wat epilepsie betreft (onze oudste en ikzelf hebben epilepsie) hebben we veel voorlichting gegeven. Ook mbv SEIN. De kinderen hebben allevier op de basisschool spreekbeurten gehouden over epilepsie. We hebben als gezin een paar jaar geleden een ehbo-workshop gedaan, speciaal gericht op aanvallen en verdrinken. Dat geeft ook meer het idee dat je wat kan doen. Gelukkig hier geen trauma's, maar wel verdriet dat op rouw lijkt en waarvoor de kinderen stuk voor stuk begeleiding hebben gehad. Verder is het hier thuis 'gewoon' geworden omdat de oudste dagelijks aanvallen heeft. Dan roept er eentje van boven 'Mam, aanval!' en dan roep ik terug dat ik 'm opschrijf (we gebruiken een app voor het registreren). Op een of andere idiote manier went het.

ik werk in het zkhuis op een acute afdeling en verzorg regelmatig patienten die een epileptische aanval hebben gehad, sommige familie/vrienden die daar getuige van zijn geweest zijn er echt helemaal overstuur van.  Soms ziet het er ook echt uit alsof iemand sterft (wordt bijv helemaal blauw). 
Helemaal niet raar dat dit als traumatisch wordt ervaren helemaal als je ziet dat je moeder ook in paniek is

Zoek professionele hulp voor je dochter om dit te verwerken. En zorg nu gewoon voor veiligheid dus laat haar niet alleen met haar broer. Dwing niets en blijf erbij

Mona-xxx schreef op 12-08-2022 om 14:26:

Waarom heb je jouw dochter niet gewaarschuwd dat dit kan gebeuren? Als ze er op voorbereid was dat dit een mogelijkheid was, dan was het misschien niet zo erg!

Serieus? Het meisje is 9! Je kunt volwassenen amper voorbereiden op een heftige aanval, enkel dat de mogelijkheid bestaat. Dan nog is het heel anders als het dan écht gebeurd, kijk maar naar paniekreactie van TO, laat staan voor een kind van 9! 

Ik zou ook zeker professionele begeleiding zoeken voor je dochter, wat zullen jullie geschrokken zijn.

sterkte!

Mijn zoon was als kind een paar keer bij het fietsen onderuit gegaan door onhandigheid, een keer met een bloedpartij tot gevolg, en daarna wilde zijn twee jaar oudere zus niet meer met hem mee fietsen. Dat heeft ze heel lang volgehouden tot beiden volwassen waren en toen ging ze bij hem achterop de fiets naar de bioscoop... was hij erg blij mee!
Het gaat dus ook vanzelf over.
Maar ik denk dat het goed is om hulp te zoeken voor je dochter, want niet bij hem in de kamer zijn is wel erg drastisch en onpraktisch en voor allebei erg vervelend.
Als ze kan leren begrijpen wat er nou echt gebeurt, en ook wat ze eventueel kan doen om te helpen, geeft het haar misschien wat meer controle over de situatie en daardoor minder angst.
Jouw paniek zal zeker niet geholpen hebben, dat is misschien wel erger voor haar geweest dan de situatie zelf.

Kersje schreef op 12-08-2022 om 14:42:

[..]

Serieus? Het meisje is 9! Je kunt volwassenen amper voorbereiden op een heftige aanval, enkel dat de mogelijkheid bestaat. Dan nog is het heel anders als het dan écht gebeurd, kijk maar naar paniekreactie van TO, laat staan voor een kind van 9!

Ik zou ook zeker professionele begeleiding zoeken voor je dochter, wat zullen jullie geschrokken zijn.

sterkte!

Ik was zo oud toen mijn ouders zeiden dat oma kon flauwvallen en dat het niet erg was als dat gebeurde en dat alles oke zal zijn. Stelde mij erg op me gemak. Ik snap niet waarom je zoiets geheim houdt. 9 jaar is oud genoeg om die dingen te begrijpen. Het is geen peuter

Mona-xxx schreef op 12-08-2022 om 15:01:

[..]

Ik was zo oud toen mijn ouders zeiden dat oma kon flauwvallen en dat het niet erg was als dat gebeurde en dat alles oke zal zijn. Stelde mij erg op me gemak. Ik snap niet waarom je zoiets geheim houdt. 9 jaar is oud genoeg om die dingen te begrijpen. Het is geen peuter

Je gaat er gemakshalve ook maar vanuit dat TO hierover niets heeft gezegd. En flauwvallen vind ik persoonlijk niet vergelijkbaar met een heftig insult, maar dat is weer een andere discussie.

Mona-xxx schreef op 12-08-2022 om 14:26:

Jeetje wat erg. Ik kreeg al bijna een hartaanval toen mijn hond een epileptische aanval kreeg. Was daarna nog weken bezorgd en altijd op standje 10 als ik de hond zag. Het kostte mij erg veel energie. Als ik een kind was en ik zou mijn broer zo'n aanval zien hebben zou ik me kapot geschrokken zijn. Ik zou echt wel wat begeleiding kunnen gebruiken.
Waarom heb je jouw dochter niet gewaarschuwd dat dit kan gebeuren? Als ze er op voorbereid was dat dit een mogelijkheid was, dan was het misschien niet zo erg!

Tegen beter weten in wellicht, maar heb je het stukje gemist waarin staat dat de laatste aanval al heel erg lang geleden is? Kan me voorstellen dat je dat dan niet direct met een 9-jarige (of 8, 7, 6, etc.) bespreekt.

Bovendien niet heel erg empathisch, die reactie van jou. Wat schiet Mom_40 daar nu mee op?! Dat was een optie geweest, maar daar koopt ze nu niks meer voor hè.

Wat een wervelende ervaring voor je dochter. Ik heb er beroepsmatig mee te maken gehad. Het went niet echt. Elke aanval is ook weer anders.
Ik zou hulp inschakelen voor je dochter en haar en informeren. Ken je deze video? 
Daar wordt in ieder geval uitgelegd wat epilepsie is

MamaE schreef op 12-08-2022 om 13:49:

Je kunt haar wel uitleggen dat haar broer hier niet aan doodgaat. En dat hij er niks aan kan doen. Ze zullen beide nog een heel aantal jaren onder een dak wonen. Het is simpelweg niet haalbaar en ook zeker niet wenselijk om ze uit elkaar te houden en om niet meer tegen elkaar te praten.
Dat jij in paniek raakte, snap ik. Kan gebeuren. Maar het lijkt me wel belangrijk om ook voor je dochter hulp te regelen die haar helpen met verwerken.

Dat zou ik dus niet zeggen. Er gaan dus wel mensen dood in zo'n aanval als ze de verkeerde hulp of geen hulp krijgen. Laatst nog een jongen van 20. Dus niets zeggen over de dood. 

Zoek iemand die haar kan uitleggen wat haar broer had op haar niveau en die al haar vragen kan beantwoorden. 

Max88 schreef op 12-08-2022 om 14:09:

[..]

Dat kun je helaas niet toezeggen aan de dochter.
Buiten en in huis kan een epilepsie aanval wel degelijk fataal zijn, plus het fenomeen SUDEP.

Ik zou voor dit trauma, plus voorlichting en verwerking van die voorlichting zeker onder begeleiding gaan doen. Sterkte

Sorry was al gezegd.

GinnyTwijfelvuur schreef op 12-08-2022 om 16:33:

[..]

Tegen beter weten in wellicht, maar heb je het stukje gemist waarin staat dat de laatste aanval al heel erg lang geleden is? Kan me voorstellen dat je dat dan niet direct met een 9-jarige (of 8, 7, 6, etc.) bespreekt.

Bovendien niet heel erg empathisch, die reactie van jou. Wat schiet Mom_40 daar nu mee op?! Dat was een optie geweest, maar daar koopt ze nu niks meer voor hè.

We weten helemaal niet wat Mom_40 met haar dochter heeft besproken. Toen onze oudste als baby een epilepsie-syndroom bleek te hebben, was hij nog enig kind. Voordat de anderen werden geboren, was hij aanvalsvrij. Desalniettemin hebben we ze wèl allemaal verteld over zijn epilepsie. Het zou me niks verbazen als Mom's dochter het verhaal ook kent. Maar vooraf voorlichten, maakt de schrik jaren later niet minder erg. Onze oudste heeft sinds zijn 12e weer aanvallen. We waren daar aanvankelijk allemaal flink door van slag, terwijl we wisten dat de aanvallen in zijn geval hoogstwaarschijnlijk terug zouden komen. 

Ik heb er zelf ervaring mee, midden in de nacht kreeg mijn pa een aanval en we schrokken ons rot. Ik was een jaar of 12 en had het overigens wel eerder meegemaakt maar toen was ik 7 en was het niet bewust (bij een voorstelling van het een of ander zag ik dat andere ouders hem de zaal uitwerken). Ik ben in het begin erg bang geweest dat het weer zou gebeuren maar gelukkig is dat met de tijd weggebt.