Zoon adhd afgewezen
Hallo allemaal,
Even een beetje mijn verhaal.
Zoon heeft adhd, kenmerken ASS en ODD. Wat wij merken dat hij op veel plekken afgerekend word op zijn gedrag( is niet altijd heel best..lees, woedeaanvallen met o.a agressie fysiek en niet fysiek) Daardoor heeft hij geen vrienden, kan niet meer naar sport, niet meer welkom bij het KDV, en nu op speciaal onderwijs. Dat allemaal is voor hem niet leuk(nieuwe school vind hij wel erg fijn en leuk) en heel moeilijk. Steeds worden afgewezen om wie je bent. Men ziet niet hoe hard hij zijn best doet en moet doen om enigzins mee te kunnen doen. Dit alles doet je als ouders natuurlijk ook enorm veel pijn en verdriet, je ziet wat hij allemaal moet doen en laten en hoe hard hij zijn best doet. Het is net of andere mensen alleen maar het jongetje met zijn woede aanvallen ziet en daar niet door heen kan kijken. Het is een lieve jongen die hier mee moet leven en dat is niet gemakkelijk. Soms denk ik wel eens...hoe moet dit later?
Meer mensen hier met soort gelijke situatie?
Hallo Mmboo,
Wat naar om dit te lezen, en wat verdrietig voor je zoon en jullie als ouders.
Hier zoon met autistische stoornis en hoogbegaafdheid, en de nodige (nou ja overbodige) opmerkingen over zijn gedrag. Gelukkig ook veel positieve reacties van kinderen en volwassenen op hem.
Fijn dat hij het naar z’n zin heeft op de school. Wat vind jij van de school? Heb je een beetje een klik met de leraren/orthopedagogen/ander personeel?
Ons helpt de externe orthopedagoog veel tijdens de oudergesprekken en vroeger (wat klinkt dit raar hihi) de logopediste. Hebben jullie al ondersteuning?
En ja, de toekomst, dat is heel lastig, ik maak me ook zorgen, echter weet ik ook door het beroep van m’n ouders dat je het nooit kan weten, je kan het perfecte kind/de perfecte puber hebben en een ongeluk kan alles veranderen (mijn ouders werkten in de gehandicaptenzorg).
Helpt dit een beetje?
Wat verdrietig dat jullie zoontje zo jong al zo worstelt met het leven, verwachtingen en omgang met anderen. Ik begrijp dat dat veel met hem en met jullie doet. Tegelijkertijd draait de wereld niet alleen om hem. Op het moment dat een kdv of school of sportclub de veiligheid van andere kinderen niet kan garanderen omdat jouw zoontje zich agressief gedraagt en daarin niet te corrigeren is, moeten ze iets. Ze hebben niet de mogelijkheid om zich de hele dag volledig aan jouw kind te wijden, want er zijn nog meer kinderen die ook zorg en aandacht nodig hebben.
Als hij zijn nieuwe school wel leuk vindt, is dat een pluspunt. Daar zitten meer kinderen zoals hij en zijn de medewerkers meer gespecialiseerd in zijn problematiek waardoor ze hem ook beter kunnen leren ermee om te gaan. En misschien lukt het hem daar wel om vriendjes te maken.
Onze zoon (ASS en begaafd) worstelt ook met zijn emotieregulatie (woedeuitbarstingen, fysiek geweld). Om als ouder je kind zo te zien worstelen is inderdaad heel verdrietig...
Gelukkig lijkt het steeds beter te gaan en zien de mensen (die hem vaker zien) ook zijn fijne kanten. Zoon is al eens overgeplaatst naar een andere klas en deed het daar heel erg goed (andere aanpak). Hij is nu net van school veranderd en krijgt extra coaching om met zijn boosheid en overprikkeling om te leren gaan. Maar ook met school wordt gekeken hoe zij op hem af kunnen stemmen. Samen afspraken maken over "wat te doen als het je te veel wordt" etc. Zo mag hij bijvoorbeeld de klas uit lopen als het hem te druk wordt, net als een aantal klasgenoten.
Heeft jullie zoon specifieke coaching (buiten het speciaal onderwijs)? Iemand die hem kan helpen bij zijn problemen?
Het is fijn dat hij naar speciaal onderwijs is gegaan. Hopelijk past het onderwijs daar beter bij hem en komt hij daardoor ook beter in zijn vel te zitten. Het is erg verdrietig voor hem dat het hem zelfs met veel inspanning niet goed lukt om in een sociale omgeving te gedijen. Ik vind het ergens logisch dat mensen niet goed kunnen omgaan met een boos en agressief kind. Maar voor je kind en voor jullie blijft het natuurlijk heel erg. Hij kan er immers ook niks aan doen. Hij kan vast nog wel ontwikkeling doormaken en groeien, hopelijk helpen ze hem daar op speciaal onderwijs ook mee. Sterkte Mmboo 
Knip, provoceren
ElizabethII schreef op 28-09-2022 om 23:51:
Quote verwijderd
Gemeld bij beheer.
Mooie post, Mija!
@ Mmboo,
De buitenwereld kan je helaas niet aanpassen aan iemand met een beperking. Dat aanpassen moet vooral vanuit degene met de beperking komen. Jullie kind is nog jong en zit gelukkig nu al op een fijne plek waar hij zo goed mogelijk zal leren omgaan met zijn beperkingen. Onze zoon met ASS (17) heeft enorme stappen gemaakt. Het is verdrietig om te zien hoeveel meer moeite gewone dingen hem kosten, maar het lukt! Dankzij speciaal onderwijs en stages in de zorg en een schouwburg, heeft hij nu zelfs meer werkervaring, levenservaring en zelfvertrouwen dan veel van zijn leeftijdsgenoten!
Sterkte!
yette schreef op 29-09-2022 om 08:18:
De buitenwereld kan je helaas niet aanpassen aan iemand met een beperking. Dat aanpassen moet vooral vanuit degene met de beperking komen.
Tot op zekere hoogte heb je gelijk, maar toch vind ik dat wel makkelijk. Voor mensen met een fysieke beperking vinden we het logisch dat er liften gebouwd worden en rolstoelhellingen. Ook dat gebeurt nog veel te weinig, natuurlijk, maar niemand kijkt je scheef aan als je zou vragen om een aangepaste toilet. Dus waarom niet wat meer ons best doen om mensen met een stoornis als adhd ook mee te laten komen?
--
Wat sneu voor je zoon, Mmboo, en wat lijkt me dat moeilijk als ouder. Het kost gewoon tijd, echt tijd en veel aandacht en liefde en hard werk, om met dit soort emoties en gedragsuitingen om te leren gaan. Wat fijn dat hij jou heeft, die wel alle lieve, mooie kanten ziet, en een plek op een school waar hij zich goed voelt! Maak je nog niet te druk om later. Die woede aanvallen, en het fysieke geweld, dat is echt vooral vaak een probleem bij kinderen, die toch al moeite hebben met emotie regulatie en nog veel moeten leren. Hij zal steeds meer stappen kunnen zetten om dat onder controle te krijgen als hij ouder wordt.
(Ik heb autisme en heb het als kind heel moeilijk gehad met sociale contacten. Ik ben nog steeds geen ster in vrienden maken, maar ik heb zoveel geleerd en doe het zelfs goed in een sociaal beroep. Maar ook ik heb keihard moeten werken aan dingen die "normale" mensen van nature oppikken, en pas rond de 35 echt rust hierin gevonden.)
Hier ook kinderen die aangekeken werden op hun gedrag
Oudste heeft ass en adhd.
We zijn 2 jaar geleden verhuisd (om een andere reden) en moesten ze naar een andere school
En wat een verademing
Kinderen werden geaccepteerd zoals ze waren
Oudste maakte ineens vrienden
Jongste heeft er wat meer moeite mee, maar die zien we nu ook opbloeien
Renmuis schreef op 29-09-2022 om 09:16:
[..]
Tot op zekere hoogte heb je gelijk, maar toch vind ik dat wel makkelijk. Voor mensen met een fysieke beperking vinden we het logisch dat er liften gebouwd worden en rolstoelhellingen. Ook dat gebeurt nog veel te weinig, natuurlijk, maar niemand kijkt je scheef aan als je zou vragen om een aangepaste toilet. Dus waarom niet wat meer ons best doen om mensen met een stoornis als adhd ook mee te laten komen?
Oprechte vraag: hoe doe je dit? Zowel individueel als in de maatschappij.
Ik merk zelf dat ik daar soms best kortzichtig in ben, als doe ik nog zo mijn best dat niet te zijn.
Mijn kind heeft een vriendje met ADHD. Zowel op school (aantal keer meegemaakt als hulpouder) als bij ons thuis kan ik er moeilijk mee om gaan. Je kijkt even de andere kant op en hij hangt bij wijze van spreken in de lamp/loopt heel ergens anders/klimt in de kast. Het hele huis ligt over de hoop. Zeg je er iets van (doe ik uiteraard) dan kan dat uitmonden in een woede uitbarsting die niet mild is. Wat hierin niet helpend is, is dat de ouders niet achter de gestelde diagnose staan en dus ook geen handvatten bieden.
In de zomer lostte ik dit op door buiten te spelen maar nu het kouder en natter is dat ook niet meer de oplossing.
Aan de andere kant hebben we ook een neefje met autisme waarvan ik weet dat ouders er erg mee worstelen dat sociale kring steeds beperkter wordt omdat ze bij anderen niet meer welkom zijn met zoon. Heel sneu natuurlijk. Voor zowel ouders als neefjes (ze hebben 2 kinderen). Tegelijkertijd snap ik het wel want het is heel intensief om hem in je huis of soms zelfs om je heen te hebben.
Vanwege de goede relatie met zijn ouders doe je hier iets meer moeite voor dan in het eerste voorbeeld maar ik blijf het soms een opgave vinden.
Nogmaals ik erken dat ik daarin best kortzichtig ben en heb ik makkelijk praten met 2 kinderen die geen vergelijkbare diagnoses hebben en ben juist daarom heel benieuwd wat je bedoelt met "meer ons best doen met een stoornis als ADHD ook mee te laten komen". Snap overigens ook dat deze opmerking niet naar mij persoonlijk is bedoelt maar als iedereen zoals ik hierin stapjes kan maken....
Renmuis schreef op 29-09-2022 om 09:16:
[..]
Die woede aanvallen, en het fysieke geweld, dat is echt vooral vaak een probleem bij kinderen, die toch al moeite hebben met emotie regulatie en nog veel moeten leren. Hij zal steeds meer stappen kunnen zetten om dat onder controle te krijgen als hij ouder wordt.
Dat zie ik ook bij mijn zoon. Die kan er ook steeds beter mee om gaan. Steeds minder 'incidenten'. Steeds beter inzicht in zijn triggers waardoor we hem weer meer kunnen coachen hoe hier mee om te gaan/ze te voorkomen.
Hier ook ASS en als kind veel last gehad van woedeuitbarstingen (wel alleen thuis, buitenshuis was ik een 'voorbeeldig' kind). En naar mijn idee ben ik ook wel goed terecht gekomen uiteindelijk... (maar dat heeft idd ook wel even geduurd voordat ik die 'balans' gevonden had).
Een reactie geplaatst maar die lijkt te zijn verdwenen.
Mijn buurjongetje worstelde ook heel erg, ze hebben nog geen diagnose maar waarschijnlijk heeft hij een vorm van autisme. Hij kon absoluut niet teveel prikkels hebben en liep daardoor echt vast op school waarbij soms dus de hele klas werd overhoop gehaald door hem. Dit schooljaar is hij begonnen aan een nieuwe school "de rustige school" noemt hij het en de ouders zien een ander kind, niet meer oververmoeid en zelfs vriendjes op school.
Aan de andere kant heeft mijn zoon een kind in de klas wat door haar adhd (en wellicht andere stoornissen) met heel veel zaken weg komt. Zoon is klein, jong en mager en daardoor een makkelijk slachtoffer van haar. Ze heeft zelf ook weleens gezegd dat hij haar triggert door alleen zijn aanwezigheid. We hebben hem net flink wat blauwe plekken thuis zien komen en hij heeft regelmatig zichzelf van boven een betonnen trap moeten wegworstelen. Je begrijpt wel dat wij best begrip kunnen hebben voor gedrag maar dit niet accepteren. Mijn zoon is sinds hij met haar in de klas zit een schim van wat hij was, van vrolijke jongen naar angstig kind.
Ik begrijp jouw gevoel wel zomertje. Ik zou ook geen trek hebben in kinderen die mijn huis slopen. Als ik na elk speelafspraakje een hoop schade heb, gaat het wel in de papieren lopen en dat is het me dan niet waard. Hoe pijnlijk ook voor dat kind, er zijn grenzen en voorwaarden.
Ik begrijp ook dat het lastig is voor de ouders als je kind anders is, maar het begint met dat te erkennen en daar indien nodig hulp bij te zoeken. Dat is in het belang van het kind, de ouders en de omgeving.
Scholen en sportverenigingen moeten voor ieder kind veilig zijn. Als een kind fysiek agressief wordt naar andere kinderen of personeel, dan kan die veilige plek niet gegarandeerd worden. Als er dagelijks of wekelijks kinderen gewond naar huis gaan door één kind, dan valt dat niet meer uit te leggen als een ongelukje.
Als één kind 80% van de aandacht opeist, doe je andere kinderen tekort.
De maatschappij is ingericht op meerderheden, waarbij je rekening houdt met minderheden. Als iemand met een fysieke beperking iets niet kan, is het makkelijker om hulp te bieden. Bijvoorbeeld iemand zit in een rolstoel en wil in de winkel iets uit een hoog schap. Dan pak je dat voor die persoon en dan is het opgelost. Of je neemt een oud vrouwtje bij de arm en helpt haar veilig de weg oversteken. Bij gedragsproblematiek is de aanpak per persoon zo verschillend en het is van de buitenkant niet zichtbaar dat het voor mensen lastig is om er rekening mee te houden.
En een kind altijd zijn gang laten gaan en zijn zin geven is ook niet de oplossing.
Ik heb zelf ASS. Als kind kon ik thuis ook ontploffen (ergens anders niet, dan was het meer paniek of terugtrekken). Maar ik ben nooit fysiek agressief geweest naar mijn ouders. Nooit. Omdat ik wist dat ik het dan drie keer zo hard terug zou krijgen.
Mijn ouders zeiden ook altijd dat als ze klachten zouden krijgen van sportclubjes dat we er dan vanaf moesten. En als we ons misdroegen bij een bepaalde gelegenheid was het ook meteen de laatste keer. Dat was misschien streng, maar het was wel duidelijk.
Ik moet er wel bijzeggen dat ik nog steeds zoekende ben naar de balans die bij mij past. Maar over all gezien ben ik echt heel aardig terecht gekomen.
Het blijft zuur, maar je kind wordt niet afgewezen op zijn persoon maar wel op zijn gedrag. Agressie heeft nu eenmaal tot gevolg dat anderen bang worden en er vaak schade is: aan personen of aan spullen. Dat is onacceptabel. Niet jouw zoon op zich.
Er zal dan ook naar het gedrag moeten worden gekeken en gesleuteld worden om de gevolgen te beperken. Slikt hj al medicijnen?
