Zo vergeetachtig (adhd)

Als het vandaag soepel loopt dan mail ik je wel

een hoofdstuk. Heb jij ook een mailadres dat Ouders Online-fahig is zeg maar ?

Judith

Judith, dat zou ik op prijs stellen. Ik heb alleen nog geen "Ouders Online-fahig" mailadres maar ik zal er nu een aan gaan maken. Alvast bedankt!

Ook warhoofd

Je had het over mij kunnen hebben toen ik jong was! Ik was ook altijd superslordig met dingen.

Wat ik nu doe, het heeft even training gekost, is een vaste plek hebben voor al mijn spulletjes als ik ergens anders ben, en alles goed bij elkaar houden (handtas/rugzak) (dus pyjamabroek uit, gelijk in rugzak). En voor ik weg ga, neem ik altijd de tijd om
1 te kijken op de plekken waar ik geweest ben of er nog spullen liggen van mij of de kinderen
2 ik kijk of ik sleutels, portemonnee en telefoon heb
3 ik denk even na of ik nog iets anders had.

Het is echt oefenen, oefenen en nog meer oefenen, maar het gaat nu bijna altijd goed!

Heeft hij een handtasje voor z'n nintendo, telefoon enzo?

Slordig

Ja, alles heeft een vaste plek, er zijn lijstjes en hij heeft een tasje. Maar nogmaals, als iemand de boel niet controleert vergeet hij toch de helft. Of hij vergeet dat tasje Het komt ook niet in hem op om bijv. zelf een paklijst te bekijken. Net zoals dat het niet in hem opkomt om te douchen als hij heeft gesport of te kijken waar hij zijn kleren neergooit. Regelmatig vind ik ook kleding en handdoeken van andere kinderen terwijl de zijne kwijt zijn
Vandaag ging ik de bank schoonmaken en je wilt niet weten wat ik allemaal achter en onder de kussens vond LOL
Hij is ook weleens vergeten dat hij mee moest met de naschoolse; ging hij spontaan met een klasgenootje afspreken en vergat mij dan ook te bellen bijv.
Zelf de tijd in de gaten houden kan hij ook absoluut niet. Of hij vergeet de tijd. Het is echt chaos in het kwadraat. En ik ben dus absoluut het tegenovergestelde. Dat maakt het niet makkelijker. Het feit dat het niet altijd zo extreem is geweest als nu ook niet.
De praktische hulpmiddeltjes zoals etiketjes, stickers, lijsten, alarmdingen, vaste plekken, structuur etc. helpen ietsje maar ik ben en blijf degene die er bovenop moet zitten en hem in de juiste richting moet leiden. Of iemand anders maar trainers, ouders van vriendjes etc. zijn dit overduidelijk niet gewend en vergeten het zelf ook. Of ze denken dat het wel meevalt of dat hij er ergens zelf toch nog wel aan denkt. Niet dus. En ook zij kunnen hem niet altijd aan het handje houden, net zomin als ik. Het zit er wel degelijk in maar het komt er niet uit, zeker niet op dit moment.
Het is en het blijft raar want hij heeft een fenomenaal geheugen, kan als het moet heel analytisch en ordelijk denken; hij kan zich als het echt moet concentreren en helpt mij weleens aan dingen herinneren dus ik weet het ook even niet meer.
Ik hoop dat hij in ieder geval van 18mg naar 27mg Concerta kan overstappen en dat de nieuwe therapeut iets voor hem kan betekenen... Zijn oma noemde iets over neurofeedbacktraining en bood aan om zo'n behandeling te betalen want ook zij kan het niet meer opbrengen om achter hem aan te lopen en alles te controleren als hij bij haar logeert. Ze had een hele dure nieuwe merkjas voor hem gekregen en je raadt het al: hij ging met een vriendje en diens ouders op stap en de jas was ergens in een speeltuin blijven liggen. Dan kan je wel zeggen nou dan doe je hem een oude jas aan maar dan kan hij dus nooit eens iets moois en nieuws aan. Hij loopt al in versleten, oude kleding en het is ook leuk om een keer in iets moois te lopen...
Is het nou slordigheid, gedachteloosheid, gebrek aan concentratie, gebrek aan aandacht of desinteresse? Waarschijnlijk een combinatie van dingen. Om dat te ontrafelen en hem verder te helpen moet ik meer uit de kast gaan trekken maar ik weet dus even niet meer wat, naast de medicatie, therapie, structuur, lijstjes etc.

Ik blijf erbij

Je vraagt je af wat het is, ik blijf erbij; het is een kind! Ik vind het voor een kind al vrij normaal wat je omschrijft, en je hebt ook nog eens een kind met een fikse gebruiksaanwijzing. Hij kan niet alles tegelijk, en hij hoeft toch ook nog niet perfect te zijn toch? Ik vind al die sturing bij mijn kinderen vrij normaal (oudste van 9 is ook hb maar wat mij betreft blijft het een kind)
Maar goed, ik ben zélf ook nogal van de chaos en vrij slordig, dus dat scheelt nogal. Slordige mensen heb je ook nodig denk ik altijd, die gebruiken hun energie voor andere dingen waar ze goed in zijn. Ik zou dus geen moeite hebben met een merkjas, dan maar geen dure dingen. Ik vind dat een kind toch ook kind moet kunnen zijn.

Jeetje

Ik vergat ook altijd naar m'n moeder te bellen, en kwam regelmatig niet opduiken voor avondeten enzo. En voor zover ik weet had ik geen gedragsafwijkingen verder.

Ik had ook een heel goed geheugen, behalve voor alledaagse dingen. Het is pas echt beter geworden vanaf m'n twintigste ofzo. Ik hoop je niet te ontmoedigen, maareh, het kan dus wel even duren. Het is echt in je hoofd leven, in plaats van in je voeten, als je begrijpt wat ik bedoel. En misschien kan hij wel zo goed andere dingen onthouden, omdat hij geen energie verspeelt aan "onbelangrijke" zaken zoals kleding spullen en afspraken met je moeder. Ahem.

Sterkte in elk geval! Laat je niet gek maken!

Verstrooide professor

Je zoon is duidelijk een prototype van "de verstrooide professor". En ik denk dat het heus nog wel met zijn leeftijd te maken heeft. Hij kan beslist niet op álle gebieden zo ver zijn als zijn intellect aangeeft. En natuurlijk zit het ook in de aard van het beestje. Het zal in de loop van de tijd ongetwijfeld wat opknappen, maar vermoedelijk vergeet hij zijn jas nog steeds als hij 30 is...

Tja

Mijn man is trainer bij het voetbalteam van zoon (d'tjes inmiddels). Je wilt niet weten wat hij in de loop der jaren al aan vergeten dingen uit de kleedkamer heeft meegenomen: zelfs halve paren gewone schoenen. Je vraaqt je dan af hoe die kinderen naar huis zijn gekomen ) Sommige dingen worden zelfs nooit opgeeist. Die legt man na 2 weken bij de algemene gevonden voorwerpen van de club en dan blijft het nog liggen. Het ene kind is daar wat hardnekkiger in dan het andere. Bij hardnekkig gedrag maakt het doorgaans weinig uit of het kind "iets" heeft of niet.
Wat wij doen,is, als zoon ergens iets laat liggen of iets vergeet te doen, dat hij daar de consequenties van draagt. Dus: bij sporten of school iets laten liggen, dan zelf op de fiets ernaartoe en zorgen dat je het weer terug krijgt. Is het echt weg? Dan zal er wat zakgeld ingeleverd worden (niet veel). Vergeten werk te maken voor school? Dan hij nablijven (want dat is de regel van school). Brieven vergeten af te geven zal niet snel gebeuren want die worden online verstuurd. Dit lik op stuk beleid werpt bij zoon in ieder geval vruchten af. Hij let echt een heel stuk beter op zijn spullen en het gaat best goed. Hem dingen nadragen werkt niet, dat vindt hij wel handig, hoeft hij het niet te doen.

Reactie (lang)

Tja ik vermoed dus dat het een deel karakter is, misschien een klein deel leeftijd (alhoewel de bijna 10-jarigen die ik ken echt niet zo slordig met hun spullen omgaan) maar een groot deel toch ook door de ADHD komt. En als het daar door komt moet je niet straffen.
Lik op stuk beleid heb ik weleens gedaan hoor. Zonder jas naar school, zonder brood. Dure trainingsbroek van de club (voor selectie-teams) was kwijtgeraakt bij een uit-toernooi en kon gelukkig van het team-budget vergoed worden maar zoonlief moest de helft van zijn spaargeld afdragen. Brieven van school worden niet online verstuurd dus zo heb ik een aantal belangrijke mededelingen gemist maar daar gaat zijn juf nu op letten dat ik die krijg.
De verstrooide professor, ja, dat is hij. De grootste genieen zijn vaak zo chaotisch als wat Maar dan nog. Ik ben ervan overtuigd dat rde, structuur en verantwoording dragen voor je eigen spullen zijn voor een deel aan te leren; ADHD, karakter, leeftijd of wat dan ook.
Ik vind het nogal onzin om het dan maar dus "te laten gaan". Mijn zoontje lijdt er zelf enorm onder en het heeft ook nadelige effecten op anderen. En nogmaals, het is niet altijd zo extreem geweest. Ik ga dus niet lijdzaam zitten afwachten in de hoop dat eea hopelijk in de loop der jaren verbetert. Dat wil zoonlief ook beslist niet.
Billie, mijn zoon is natuurlijk ook gewoon nog een kind maar dat houdt niet in dat ik constant achter zijn broek aan hoef te lopen en zijn troep voor hem opruim. Met 10 jaar kan je echt wel verwachten dat een kind op bepaalde gebieden redelijk zelfstandig is en verantwoording draagt. Zeker wat betreft eigen spullen, opruimen, enige klusjes in huis etc. Dan is 9 of 10 beslist niet te jong.
Als er hier kinderen komen logeren mogen ze van mij best rotzooi en keet maken maar voordat ze weggaan sta ik erop dat ze de boel opruimen en zelf hun spullen bij elkaar zoeken en in de tas doen. Dat ga ik echt niet voor ze doen. Ik help ze wel als het nodig is, maar als ik het voor ze doe leren ze het ook niet en denken ze dat voor dit soort dingen hun ouders zijn. Dat vind ik dus flauwekul. Heeft niks met leeftijd te maken maar met het leren van eigen verantwoording dragen en daar kan je best vroeg mee beginnen.
Ik bedoel, je mag best verwachten van een kind van 10 dat het zelf kan douchen, aankleden, eten, opruimen etc.? Voorzichtig omgaat met dure spullen en kleding. Zeker als het geen ADHD oid heeft.
Natuurlijk vinden veel kinderen het wel lekker makkelijk als hun ouders ze helpen omdat dat gemakkelijk en sneller is. Maar mijn zoontje dus niet. Hij wil zelfstandiger zijn maar op deze manier is dat in veel opzichten niet haalbaar en zelfs niet verantwoordelijk. Hij is dan nog "slechts" bijna 10 maar hij functioneert/denkt in veel opzichten als een jongen die veel ouder is. Zijn cognitieve/sociaal-emotionele leeftijd is 150% (IQ) van 9 en volgens hb deskundigen moet je zoveel mogelijk op die cognitieve/sociaal-emotionele leeftijd afgaan en je niet laten leiden/belemmeren door kalenderleeftijd. En die jongen van 13 die in zijn hoofd zit wil hij dus ook zijn. Als ik naar hem kijk zie ik ook eerder een jongen van 13 dan een jongen van 9; de kinderen met wie hij het liefst omgaat en waar hij de meeste aansluiting vindt zijn allemaal rond die leeftijd. Maar de ADHD belemmert hem zichzelf daarin te kunnen zijn. Niet het feit dat hij 9 kalenderjaren telt.
Iets in zijn hoofd zit hemzelf in de weg en dat zouden we graag opgelost zien hebben. Op welke manier dan ook. Dat zou hem zoveel meer zelfvertrouwen en rust geven. Want dan kan hij pas echt genieten, kind of niet. Dan kan hij zijn aandacht gebruiken voor die dingen die echt zijn aandacht nodig hebben.
Overigens bespeuren we nu ook al pre-puber signalen. Zijn stem wordt lager, hij krijgt nu echt al donkere haargroei en hij wil opeens lekkere mannenluchtjes dragen, gel in zijn haar en deo gebruiken Wellicht speelt dat ook een rol bij die plotselinge extreme vergeetachtigheid. Er gebeurt natuurlijk een hoop in die hersenen (nog meer dan normaal) en in dat lijf...

Elisa

In mijn ervaring (en ik heb nogal wat van deze types lopen in de familie) zijn dit soort mensen zo enorm niet in het moment dat de instructie super voor de hand liggend moet zijn. Dan nog kan het makkelijk 20 jaar duren, misschien wel 30 jaar. Serieus!

De enige boodschap die jouw zoon hoeft te pakken is dat hij Omkijkt Voordat Hij Vertrekt.
Weet je, mijn 2de heeft dit niet. Als ik met hem iets aan het doen ben loopt hij (naar mijn idee) zomaar weg. Dus ik vraag "waar ga je heen". Zegt ie "ik heb deze spullen niet meer nodig mama, dus die ga ik eerst even terugleggen voordat we verdergaan"

????????

Je zult inmiddels wel begrepen hebben dat ik bij de 1e groep hoor dus ik sta dan echt met mijn oren te klapperen. Volgens mij was ik de 30 gepasseerd voordat ik stelselmatig omkeek of ik niets liet liggen.
Drie keer een strijkinstrument in de trein laten liggen... en dat is maar het topje van de ijsberg.

Vergeettrucs

Hier ook een grote vergeter/sloddervos (nadh verder), althans als kind want inmiddels gaat het behoorlijk goed. In mijn geval pas nadat ik zoveel leergeld heb betaald (geen strijkinstrumenten, maar wat ik wel allemaal in de trein heb laten liggen...) dat ik eindelijk zelf gemotiveerd was om er iets op te verzinnen.
Volgens mij komen alle trucs neer op het verschuiven van het 'eraandenken moment'. Dus er moet wel een bepaald moment zijn waarop je denkt aan het vergeetprobleem. Zo denk ik er meestal aan bij het in de trein stappen, en leg ik dan mijn spullen goed neer met het meest logische onderop. Of als het risicoweer is voor jas vergeten, dan houd ik mijn jas op schoot. Ik heb een handtasje dus ik heb maar 1 ding om mee te nemen ipv. een hele berg sleutels, portemonnee enz. Daarbij hoort dan wel dat ik er thuis aan denk om alles in dat tasje te stoppen wat er in hoort - vandaag was ik bijvoorbeeld mijn werksleutel vergeten en die gaat dus voortaan in de werktas als hij voor het weekend uit de handtas gaat. Enfin, enzovoort.
Dus ik zou kijken naar de vaak terugkomende vergeetproblemen en een mogelijk goed werkende oplossing, die jullie samen bedenken. Zoveel mogelijk alles in dezelfde tas. Aan het begin van een bezoek alles al op een handige plek leggen. Zich door iemand aan het vergeten laten herinneren (echt geen schande!). s Avonds veel klaarleggen voor de volgende dag. Volgens mij is er geen knopje voor, het is voortdurend hard werken en puzzelen op manieren om er iets aan te doen.

Goed punt van asa

Inpakken hoort bij geen spullen vergeten, in de zin van dat er ergens een imprint moet landen van wat je ook alweer meegenomen had. Ik pak vaak bewust in met kind als er iets speciaals is, zodat ze goed beseffen wat ze bij zich hebben.

Wat hier verder dodelijk is is het wijzigen van een routine. Dus zomerjas-herfstjas. Nieuwe baan zonder laptoptas, dat soort dingen kost mij geheid groot gedonder.

Eigenlijk verwachten we best veel van onze kinderen op dat gebied Elisa, want hun dagen zijn vaak verschillend. Door opvang of hobby.

Pelle

Hij heeft een rugtas voor school, voor uit logeren en voor voetbal. Handtasje is alleen als hij hier in de flat gaat spelen bij buurjongetjes.
Het zal best zo zijn dat hij bepaalde gedragingen/kenmerken overneemt van zijn "peers" (waar je mee omgaat raak je mee besmet) maar ook zijn vader was vrij vroeg met puberen en ik ook.
En ja, tuurlijk mag hij gewoon een jongen van 9 zijn. Of bijna 10, net hoe je het wilt. Dat is hij ook alleen is het geen doorsnee 9 of 10-jarige en zo kan en mag je hem ook niet behandelen/benaderen.
Hij speelt op dit moment voetbal met zowel D (training) als ook nog bij de E'tjes (training + wedstrijden). Ook daar heeft men hem de mogelijkheid gegeven om te "versnellen" vanwege een aantal redenen. Hij voelt zich daar bijzonder prettig bij ook al is het gros van die knullen natuurlijk veel groter dan hij Maar alleen zo krijgt hij de uitdaging die hij nodig heeft om zich op te trekken en komt hij vooralsnog het beste tot zijn recht en is hij het meest in zijn element. In ieder geval bij deze club. Het is niet zo uitzonderlijk, er lopen er meer rond.
De club die hem graag wil hebben en waar hij het liefst zou willen spelen zou hem gewoon bij de E indelen op grond van zijn leeftijd maar dat is op dit moment dus praktisch niet te realiseren helaas.
Ik word een beetje moe van dat leeftijd-gezeur. Alsof hij geen kind meer mag zijn. Dat mag hij wel en dat is hij ergens heus wel maar hij wilt dat gewoon ook niet meer want zo voelt hij dat niet. Ik herken dat want ik had dat vroeger ook.
Het is net als met dat doorkleutergedoe. Het is niet of-of maar en-en. Daar je weg in zien te vinden. Dat is al lastig genoeg maar zeker als je ADHD hebt en/of hb bent. Kijk naar de gehele persoon; lichaam, geest en ziel en niet alleen naar dat cijfertje.
Je kan best en nog fijn met je Legotrein spelen of met je Pokemonkaarten en tegelijkertijd Wiskunde doen met brugklassers, voetballen met 12-jarigen of "chillen" met je makkers. Ik zie dat dat best prima samen kan gaan alleen die vergeetachtigheid zit hem nu in de weg.
Maar ik ga ervanuit dat het een stuk beter zal gaan, op welke manier dan ook.
Ik merk nu in ieder geval dat hij zich een stuk lekkerder in zijn vel voelt dan een paar weken geleden; vandaag heeft hij ook weer therapie gehad en de therapeut gaat hem ook hierbij helpen.
Het is gewoon een bijzonder kind en tegelijkertijd bijzonder gewoon. Mijn kleine grote jongen. Ook ik ben al lerende, op zoek naar zijn gebruiksaanwijzing. En die verandert uiteraard steeds... Hij geeft gelukkig zelf heel goed aan waar "de knopjes" zitten maar zoals met die vergeetachtigheid weet hij het zelf niet eens. Dus als ik hem daarbij kan helpen doe ik dat. Ik probeer het, al dan niet met hulp van anderen. Dat lijkt mij toch vrij logisch als moeder.

Oke, ikzelf dan

Weet niet of je er iets mee kunt, maar als je je zorgen maakt omdat de chaos plots fors verergerd is, kan ik je wel vertellen wanneer dat bij mij gebeurt. Ik ben dus altijd een chaoot (waarbij ik uiteraard mijn eigen strategieën heb ontwikkeld etc etc) maar soms, heel soms, is het veel erger nog. En dat is altijd als ik overbelast ben. Gewoon heel erg overbelast. (waar ik als volwassen vrouw natuurlijk altijd zelf bij ben)
Dan helpt echt helemaal niets meer, alleen maar rust.
Ik kan er niets aan doen maar ik krijg bij je berichten toch steeds sterk het gevoel dat je heel erg bovenop zoon zit. Hij heeft zoveel ´problemen` tegelijk. Maar, misschien heeft hij al die problemen, vergeet niet dat een kind niet met alles tegelijk bezig kan zijn. Doseren lijkt me enorm belangrijk. En duiden, etc. Ik zou er eerder van schrikken dat een kind van mij (jongste hier is ook een chaoot dus ga er niet vanuit dat ik per definitie niet weet waar ik over praat) er *enorm onder zou lijden*. Dat vind ik veel zorgelijker dan het chaotisch zijn an sich. Daar zou ik acuut iets mee doen. En *iets doen* betekent voor mij persoonlijk meestal mijn eigen gevoelens, oordelen, communicatie etc onder de loep nemen. Ook een aanname zoals *dan pas kan hij echt genieten*, lijkt me erg essentieel. Ik zou het je gunnen als je jezelf de ruimte gaf dat te onderzoeken!

Billie

Dat klopt Billie; als je overbelast bent of veel spanning ervaart gaat dat ten kost van je concentratie en aandacht, dat ervaar ik zelf ook. En zeker een kind met ADHD dat ook nog eens hoogsensitief en verschrikkelijk slim is zal dat ervaren als heel nadelig.
Ik probeer hem er natuurlijk zoveel mogelijk buiten te houden maar dat is lastig, deels omdat hij alles oppikt en deels omdat wij nu eenmaal maar met zijn tweetjes zijn.
Gelukkig kan hij het zelf allemaal uitstekend inzien en benoemen en heeft hij goede therapeuten om hem daarbij te helpen.
Ik zit er niet eens erg bovenop; tenzij hij zoals nu aangeeft en het overduidelijk is zelfs voor anderen (juf, therapeut) dat hij er onder lijdt en het teveel is en hij er zelf niet meer mee verder komt.
Tja en maar al te vaak komen alle dingen samen dus is het al gauw (te) veel. Het hangt natuurlijk ook allemaal samen dus zo vreemd is dat niet.
Vandaar dat ik er dan wel bovenop zit om de boel zo snel mogelijk helder te krijgen, de spanning weg te nemen en ervoor te zorgen dat er meer rust komt. Maar soms is dat niet genoeg. Je kan alle externe factoren nog zo goed proberen te beheersen, wat van binnen speelt blijft. Medicatie, therapie, lijstjes, structuur, regelmaat etc. kunnen voor een deel helpen maar dat stukje zelf orde in de chaos van binnen leren scheppen, hoe doe je dat.
De kindertherapeut waar we weer waren denkt dat ze hem daar voor een deel in kan helpen. Zij heeft zelfs ADHD kinderen die van hun medicatie afkwamen tijdens haar therapieen. Alhoewel ik dat niet zo maar aanneem (net zomin als ik geloof in zo'n dieet) en ik dat niet zo voor me zie mbt zoonlief hoop ik wel dat ze hem een stap verder kan helpen. Hijzelf had dat idee wel en daar gaat het natuurlijk om. Na slechts twee behandelingen is hij al zoveel meer ontspannen, "aardt" hij beter en slaapt hij zo fantastisch goed (ook mbv melatonine) dat ik het ook positief inzie. Hij heeft zelfs helemaal uit zichzelf zijn tanden gepoetst, zijn pyjama aangedaan en slaapt voor het eerst zonder lichtje!
Ook op school nu een heel duidelijk plan van aanpak gemaakt waar iedereen dik tevreden over is. Dus ook wat dat betreft komt er orde in de chaos.
Er is gewoon heel veel gebeurd in heel korte tijd. Dan komt er vaak een soort negatieve reactie waarna je weer twee stappen vooruit doet. Zo zie ik dat maar.

Elisa (enigzins ot)

Beste Elisa,
Ik wil je wat vragen, wat niet direct over de vergeetachtigheid gaat van je zoon, maar wel over hem/jullie.

Tegelijkertijd zit ik te dubben hoe ik het op zal schrijven zonder dat jij het gevoel krijgt dat ik je aanval. Dat is zeker niet mijn bedoeling. Ik leer veel van je bijdragen, je weet duidelijk waar je het over hebt en weet dat over te brengen. Ook is het duidelijk dat je zoon veel 'problemen', of liever, bijzondere kenmerken heeft, die ondersteuning, zorg en/of hulp vragen.

Maar als ik de afgelopen weken de draadjes lees die jij bent begonnen, of waarin je reageert, lijkt het alsof je een dagtaak hebt aan alles regelen rondom je zoon, in praktische zin of om specifieke problemen in zijn gedrag aan te pakken. (Ik zeg overigens niet dat dat niet nodig is, ik begrijp dat dat wel zo is). Dingen regelen op zijn oude school, gesprekken met IB-er, directeur, afdelingshoofd nieuwe school, alvast rugzakje aanvragen, therapeut etc Je hebt er een complete baan aan, en je zoon is zich daar uiteraard van bewust. Tegelijkertijd is je zoon ook veel bezig met de consequenties van zijn bijzondere kenmerken: ook therapie, oefenen met het oog op versnellen richting de middelbare school etc. Ook nodig, begrijp ik, en dat bestrijd ik ook geen moment.

Maar; het is allemaal zo symbiotisch en zo geconcentreerd rondom zijn problematiek. Het lijkt me zo moeilijk voor hem, voor jullie, in deze situatie om ook de normale ontwikkeling tussen ouder en kind door te maken van afstand nemen, je eigen fouten leren maken, je ouders stom vinden, zien dat je ouders ook zingeving halen/belang hechten aan hun eigen leven etc. Kortom, om een eigen koers te gaan varen en dat ook voor zover dat kan niet gedefinieerd te krijgen in termen van de onderliggende problematiek. Gewoon te zijn wie hij is, zonder dat het wordt verklaard vanuit hb/ADHD/hoogsensitief/hechtingsstoornis. Zeker als hij eigenlijk al tegen de pubertijd aanzit wordt dat belangrijk voor hem, denk ik. En ben je niet bang dat als hij die ruimte niet heeft dat op een gegeven moment heel extreem gaat knallen?

Mijn vraag is dus eigenlijk hoe je hem ook die ruimte kan geven, of gaat dat vanzelf goed, of ligt dat in zijn geval heel anders? Het lijkt me zo moeilijk als ik lees over jullie situatie, en daar heb je vast al wel over nagedacht. Of begrijp ik er helemaal niets van, kan ook.

Pfoe, moeilijk om op te schrijven wat ik precies bedoel, zonder dat het klinkt als 'laat dat joch toch', want ik begrijp heel goed dat dat geen optie is.

Groet, jeltje

Jeltje o.t. (lang)

Jeltje, nee hoor, ik voel me absoluut niet aangevallen. Integendeel. Je hebt precies verwoord hoe ik me ook voel.
Ja, ik heb er nu idd zowat een dagtaak aan. Het is maar goed dat ik niet werk want anders zou ik niet weten hoe ik het allemaal zou moeten doen
Maar dat is nu. Even heel veel tegelijkertijd puur omdat de situatie hierom vraagt. Voor de overige tijd gaat hij echt lekker zijn gang en ik zoveel mogelijk mijn gang. Hij zijn dingen en ik mijn dingen. Er komen stapels vriendjes hier, hij gaat heel veel lekker bij anderen spelen, buiten voetballen, uit logeren, op kamp etc.
Maar het klopt dat ik al bijna 10 jaar geen eigen leven meer leid en alleen maar "moeder van" ben. Met de nadruk op -moe-. Dat komt niet alleen door hem, maar ook vanwege het feit dat ik er helemaal alleen voor sta. Er is niemand anders dus ik doe het. Lijkt mij ook niet meer dan logisch. En waarom doe ik het? Omdat ik graag wil zien dat hij zichzelf kan zijn. Dat hij gelukkig is. Dat hij zich kan ontplooiien en ontwikkelen zonder dat hij gebukt gaat onder de dingen in zijn kop, de beren op zijn weg en de zwarte donkere plekken in zijn ziel.
Hij geeft zelf heel duidelijk aan dat hij hulp wil/nodig heeft en onder bepaalde zaken lijdt. En ik kan hem op mijn eigen manier proberen te helpen, maar slechts tot een bepaalde hoogte.
Hij heeft bijna 10 jaar lang slecht geslapen en ik dus ook. Hij had een ernstige hechtingsstoornis omdat hij vanaf zijn geboorte totdat hij 8 maanden oud was in een pleeggezin heeft gezeten omdat ik een zware postpartum depressie had en lichamelijk en geestelijk heel beschadigd door een afschuwelijke zwangerschap en bevalling. Later als peuter nog eens in een vreemd pleeggezin gedurende 8 weken toen ik geveld was door een nekhernia. Dat hakt er allemaal in. Bewust en onbewust.
Ik heb dankzij de therapieen geleerd om de boel zoveel mogelijk helder te krijgen en te scheiden. Alsook hem zoveel mogelijk los te laten. De therapieen hebben hem aardig geleerd vertrouwen in zichzelf te hebben, vertrouwen in mij en in anderen. Zodat hij zich los kan maken van mij. Dat is tot zover heel goed gelukt gezien de ernst van de problematieken.
Ik zie dingen ook niet eens zozeer als problemen maar als uitdagingen. En uitdagingen ga je met open vizier aan; je hoopt op een goede afloop maar je verwacht niet het onmogelijke. Je doet je best en meer dan dat kan niet en hoeft ook niet. Maar je kan beter op tijd aan iets beginnen dan afwachten. Beter voorkomen dan genezen. Vaak is het dan al te laat. Dat is mijn eigen ervaring en zo heb ik dat ook bij anderen helaas meegemaakt. Het is de kunst van de gulden middenweg zien te vinden en ja, dat is lastig.
We zitten nu juist in een proces van veel ontwikkelingen en de ruimte aftasten. Kijken in hoeverre je elkaar nog meer kan loslaten. Loslaten in liefde maar met voorzichtigheid.
Ik geloof dat het allemaal wel goed komt en dat er straks weer rustiger tijden aanbreken. Zeker nu er op een heleboel gebieden duidelijkheid is en meer rust. Nu ga ik me ook meer op mezelf focussen en meer op mezelf richten als persoon. Die was ik even kwijt. En laat dat joch maar verder lekker schuiven maar ik blijf absoluut een vinger aan de pols houden. Dat is gewoon nodig bij zo'n kind. In ieder geval totdat hij uit huis gaat (en dat zal hopelijk niet op zijn 16e zijn zoals bij mij maar echt niet dat hij tot zijn 25e thuis blijft hoor, brr(
Ik heb eindelijk een schone lei, een fijne therapeut en een fijne reintegratiecoach. Hij heeft duidelijkheid, een fijne therapeut, leuke vriendjes, fijn voetbal en straks een leuke school. Alsook (heel belangrijk) contact met zijn vader. Kortom, mijnheer gaat vrolijk puberen (ik voorzie absoluut geen problemen; net zomin als zijn therapeuten) en moeders gaat aan haar tweede leven beginnen Stapje voor stapje. Het klinkt eigenlijk best spannend zo LOL

Elisa

Je kunt het allemaal prima verwoorden, maar toch blijf ik me bepaalde dingen afvragen. Waar je natuurlijk helemaal niets mee hoeft! En het gaat me ook helemaal niet aan verder, maar omdat je je verhaal neezet voel ik me zo vrij om te reageren.
Je zegt dat je wil dat je zoon gelukkig is, en die indruk maak je ook sterk op me. Alsof je zijn pad enorm vrij wilt maken, alle obstakels aan de kant enz enz. Maar kan het niet zo zijn dat je hem in dat geval ook tekort kunt doen, en hem misschien wel te ´jong` benaderd?
Nogmaals, dat schijn je steeds te ´vergeten´, ik weet alles van een moeilijk kind. Mijn zoon zit ingewikkeld in elkaar, en kiest niet altijd voor de makkelijkste weg. Maar dat zijn ook keuzes die hij maakt. Ik wil die respecteren. En hoewel ik bij hem ook sterk de noodzaak voel hem hier en daar te helpen, is het vaak toch zíjn strijd die hij voert. Het is zijn leven, en ik mag toekijken vanaf de zijlijn. Zo ervaar ik het tenminste een beetje. Je hebt het over uitdagingen zien, maar zouden het niet vooral de uitdagingen van je zoon moeten zijn, en niet die van jou??
Ik weet hoe moeilijk het is de middenweg te zoeken. Maar ik krijg een beetje het idee dat jij vooral de problemen met hem deelt en hij buiten jou zijn leuke leven heeft. Ik zou je gunnen dat je dat wat krijgt omgedraaid, dat jíj meer leuke dingen met hem kan doen en dat hij zelf vooral de consequenties van zijn daden voelt, onafhankelijk van jou.
Maar misschien zit het verschil tussen ons ook dieper, want je hebt het over; beter voorkomen dan genezen. En die visie deel ik niet. Zeker niet als het over kinderen gaat. Problemen en obstakels horen mi bij opgroeien, en veel zaken moeten kinderen aan geproefd hebben, vaak zijn het fases. Mijn eerste impuls bij een probleem oid is afwachten, en meestal lost het zich vanzelf op, of omdat kind weer een ontwikkeling heeft doorgemaakt.

Dank je elisa!

Voor je openhartige en uitgebreide verhaal. Ik begrijp dat de huidige periode niet maatgevend is, maar dat de afgelopen 10 jaar hoe dan ook heftig zijn geweest.

Ik hoop van harte, voor je zoon én voor jou, dat de komende jaren dingen iets meer 'vanzelf' zullen gaan, en jullie beiden je vleugels wat uit kunnen slaan. Om dan wel voorlopig nog even terug te blijven keren naar het veilige nest. Veel sterkte, maar vooral ook plezier, daarmee.

J.

Billie

Wij doen zeker genoeg leuke dingen; we hebben het heel gezellig en in het algemeen is het hier heel relaxed. Daarom komen vriendjes ook graag hier over de vloer
Hij leidt zijn eigen leven en ik maak daar deel van uit. Net zoals hij deel uitmaakt van mijn leven. Bepaalde dingen zijn "van hem"; bepaalde zaken zijn "van mij". En bepaalde dingen zijn van ons samen.
En natuurlijk horen problemen en obstakels bij het opgroeien. Om ervan te leren moet je ze ervaren.
Maar als je kind ziek is, onderneem je actie. En je probeert allereerst te voorkomen dat je kind ziek wordt voorzover je dat kan voorkomen. Net als met inentingen.
Als de middelbare school nu al aangeeft dat ze hem beter kunnen begeleiden met rugzakje en dat hij dat naar alle waarschijnlijkheid nodig zal hebben gezien de situatie, probeer je naar hun advies dat dus nu alvast te regelen. Zodat als hij straks die extra begeleiding en materialen nodig heeft hoeft hij daar niet nog een half jaar of langer op te wachten omdat de hele aanvraagprocedure dan pas gestart wordt en je weet dat dit heel lang kan gaan duren voordat het rond is. Met het grote risico dat hij in die tussentijd vastloopt.
Als jij weet dat je kind een hechtingsstoornis heeft ga je niet zitten afwachten totdat het helemaal uit de klauwen loopt en de echte grote problemen gaan komen. Je grijpt in zodra dat nodig is om erger te voorkomen. En hoe jonger het kind, des te makkelijker en des te beter. Was ik niet zo pro-actief en voortvarend in alle opzichten, zowel naar mezelf toe als bij mijn zoon, waren we zoveel slechter af geweest dan nu. Het is een wonder dat het nu relatief zo goed met ons allebei gaat. Dat is een feit en dat is ook een steeds terugkerend compliment dat ik krijg van behandelaars, leerkrachten en specialisten. Terwijl ik het niet meer dan normaal en logisch vind.
Het belangrijkste is echter, en ik heb het idee dat daar overheen gelezen wordt, is dat je toch niet werkeloos gaat zitten toekijken als je kind zelf heel hard aangeeft dat hij ergens last van heeft? Dat hij lijdt onder bepaalde zaken? Dat hij zo hard zijn best doet maar dat het hem maar niet lukt om bijv. die drukte uit zijn kop te krijgen of die nare stemmen in zijn hoofd te negeren? Waardoor hij nachtmerries heeft, niet meer een mes durft te pakken of niet meer in het donker durft te slapen? Wacht je dan ook af? Nou, ik niet. Dat vind ik echt zielig voor een kind. Dat soort dingen lossen zich namelijk niet vanzelf op. Integendeel, dat gaat van kwaad tot erger. En dan ben je allebei de pineut.
Ik ben beslist niet overbeschermend noch laks. Zolang mijn kind aangeeft dat het extra hulp nodig heeft omdat hij het zelf niet kan ben ik er om dat te regelen. Zolang ik signalen van buitenaf krijg dat het verstandig is om nu al pro-actief te werk te gaan, doe ik dat. Ter voorkoming van erger. In zijn belang en dus ook mijn belang. Als hij wat ouder en verder is, kan ik hem minder "aan het handje houden". En in sommige dingen kan ik hem nu al meer loslaten, in andere niet. Ik ga vooral af op wat hij aangeeft. Ik vul geen dingen voor hem in.
Maar als zoals nu hij echt zelf enorm lijdt onder de chaos in zijn kop ben ik er voor hem natuurlijk om te kijken hoe we dat zouden kunnen oplossen danwel verminderen. Dat kan hij zelf nog niet. Dat probeert hij wel, maar je gaat niet staan toekijken terwijl je kind verzuipt. Laat je hem dan spartelen of steek je hem de helpende hand toe? Zodat je daarna allebei weer opgelucht kan ademhalen en weer verder kan gaan met je leven? En uiteraard probeer je eerst te voorkomen dat je kind verzuipt. Dus zwemlessen, waarschuwen voor water etc. Je gooit hem niet in het water zonder dat hij kan zwemmen in de verwachting dat hij dan maar meteen leert zwemmen.
Mijn zoon leidt een zo gewoon mogelijk leven en kan gewoon kind zijn. Als alles goed gaat, vergeet ik dat hij ADHD heeft en hb is en hoogsensitief en wat dan ook. Hij ook natuurlijk. Het is niet zo dat we daar de focus op leggen en dat die dingen voorop staan. Maar helaas heeft hij deze dingen en dan komt er opeens een belemmering of vaak meerdere tegelijkertijd en dan moet je weer even veel tijd en energie steken om hem verder te helpen. Niet zozeer omdat ik dat als vervelend ervaar maar hij. Het gaat om hem.
En dan sta ik graag open voor praktische tips, handvaten, adviezen en wat er nog meer mogelijk is. Want ik weet ook niet alles en ik heb geen goochelstokje waarmee ik alles weer goed kan toveren. De inbreng van anderen, met name van ervaringsdeskundigen en lotgenoten zijn dan goud waard. Dus vandaar mijn oorspronkelijke vraag aan al die andere ouders van kinderen met ADHD: wat kan ik doen om hem te helpen bij die ontzettende chaos in zijn kop. Hoe doen jullie dat. Terwijl we al zoveel hebben geprobeerd wat nu niet echt helpt. Niets meer en niets minder.

Jammer

Je vraagt hier advies, en mijn reactie is net zo goed een advies. Ik heb het idee dat je niet open staat voor advies dat je niet wilt horen, hetgeen mi niet hetzelfde is als er iets mee doen. Zo blijven we langs elkaar heen praten hetgeen jammer is, misschien konden we van de discussie beiden wat opsteken. (want de dilemma´s die je beschrijft kennen we natuurlijk allemaal)

Ik ben het niet vergeten, ik heb er gewoon niet aan gedacht

hahahahahaha die ken ik.
En ze hebben gelijk. Ze zijn het echt niet vergeten. Echter hun brein dacht er even niet aan!

Judith

Judith, dank je voor de info en de links over sensorische integratiestoornis. Het zal vast zo hebben moeten zijn dat ik op aanraden van de integratieve kindertherapeut een paar weken geleden al contact heb gehad met een kinderfysiotherapeut die gespecialiseerd is in SIS en die zoonlief straks gaat behandelen. Waarschijnlijk zal het hem zeker gaan helpen in vele opzichten. Dit plus de integratieve kindertherapie is een stap in de goede richting! Het cognitieve gedeelte is al aangepakt, nu dit gedeelte nog.
Ik heb er alle vertrouwen in dat het straks veel beter gaat met mijn zoon en hij dus letterlijk en figuurlijk beter in zijn vel en in zijn hoofd komt te zitten.
Het is goed dat je me er nog even op hebt gewezen. Ik heb de link van Kranowitz gelezen en SIS wordt alleen maar erger als je dat niet aanpakt. Ik ga het boek zeker lenen en kijken wat we thuis kunnen doen aan nuttige en leuke activiteiten/spelletjes. Maar de therapeut zal daar ook wel haar ideeen over hebben.

Elisa

In puberteit staat een draadje over vergeetachtige pubers... misschien 'fijn' voor de herkenning .

Tiener ADD en afspraken Fysiotherapeut

Mijn zoon is bijna 16. Begin 2013 werd ADD-overwegend onoplettendheid geconstateerd. Het kwartje viel, zeg maar. Hij heeft medicijnen, een beetje hulp ontvangen m.b.t. tot planning (3 afspraken). Hij is van Atheneum naar Havo gegaan vorig jaar. Intelligent ventje dus. Dat is exact een van de problemen waar ik (en hij dus ook) tegenaan loop. Aangezien mijn zoon een intelligente jongeman is, ZOU hij zich moeten kunnen redden met dingen als een agenda. Mensen/zorgverleners hebben niet door dat ik lijstjes maak hoe hij zijn kamer schoon moet maken...
Eind vorig jaar ging hij naar de fysiotherapeut voor balansoefeningen, etc. bij de fysio wegens heupafwijking en hyperflexibiltieit. Ik meldde hem aan bij dezelfde fysio na onze verhuizing. Onmiddelijk, bij de receptie heb ik gemeld dat mijn zoon op dezelfde dagen en vaste tijden zijn afspraken moet maken. Wat gebeurt er? Op het moment dat hij een afspraak afbelt (dat doet hij dan dus goed), maken ze voor dezelfde week een andere afspraak.....wat hij niet opslaat. Hiervoor ontvang ik natuurlijk fakturen. €33,00 per x. Hij moet ook verantwoordelijkheid leren, aldus de fysio in 2013. Onlangs heeft hij een van deze NIEUWE afspraken gemist. Hij had de vrijdagafspraak afgebeld, ze zetten hem er hatseflats tussen op donderdag en ja.....hij houdt zich vast aan zijn eigen schema en vergeet die afspraak. Weer een rekening.
Ik kwam op mijn eigen afspraak om behandeld te worden en kreeg een zeer belerend gesprek. Mijn zoon had zelf gebeld (we willen u de tel. rekening wel laten zien!) maar zei later dat hij zich dat niet zo herinnerde.....Hij ging zelf akkoord met de gewijzigde afspraak, dus opnieuw een rekening. Het feit dat hij zich dit niet echt herinnerde, was een leugen!!!! Er werd excuses geeist. Op deze manier voelde de fysio zich niet meer comfortable met het behandelen van mijn zoon. Ik ben naar huis gegaan, heb met mijn zoon gesproken, een samenvattende mail naar de praktijkhouder gestuurd en de behandelingen opgezegd. Nu bestookt hij mij met fakturen van gemiste afspraken. Hij durft zelfs te stellen dat ik de waarheid niet aan kan dat mijn zoon niet de waarheid spreekt. Te confronterend voor mij. Tenslotte heeft hij de tel. rekening als bewijs....De waarheid is, dat ik hen keer op keer op de hoogte heb gesteld van de problemen die mijn zoon hierin ervaart met het verzoek om geen andere afspraken in te plannen. Toch doen zij dat en stellen mij dan verantwoordelijk voor de faktuur. Ik heb 2 betaald, nu weiger ik simpelweg en dien een klacht in bij de overkoepelende situatie. Hoe beledigend, denegrerend en totaal onbegripvol. Ook al is er onwetendheid, waarom niet gewoon aan mijn verzoeken meewerken?

15-jarigen

Wat een gedoe en wat vervelend!
Ik vraag me af: mogen 15-jarigen wel op eigen houtje een afspraak maken met een fysio, buiten medeweten van ouders om?

facturen

Heb je iets op papier of per mail naar de praktijk gedaan? Daar zou ik dan een kopie van bijsluiten.
Het is weer een oud liedje. Men 'weet' het wel maar trekt er verder geen consequenties uit voor hun eigen gedrag. Ze blijven dan maar de verantwoordelijkheid bij deze kinderen leggen om zich toch maar als de rest te gedragen. Uit routine waar ze zelf niet vanaf kunnen wijken. Onvermogen om op maat met clienten te werken.

ADD/Fysio

Er is onderhand een mailwisseling van 30 mails......Ik probeer maar uit te leggen, ondanks de beledigingen en oordelen en nu zelfs leugens dat ik nooit gevraagd heb om herinneringsmails over afwijkende afspraken, etc. en dat het woord liegen of leugenaar niet genoemd is....Het is genoemd. Het was de dolksteek in dat gesprek! De hele reden waarom ik mij niet meer prettig voel bij het idee dat mijn kind daar behandeld wordt.
De fakturen blijven gehandhaafd.
Vandaag heb ik een mail ontvangen dat het niet aan mij is om te oordelen of de fysio wel of niet iets snapt....Het wordt lachwekkend!! De mails staan vol oordelen, het gesprek in beginsel was vol oordelen en nu ontvang ik een mail dat ik niet mag oordelen.
Ik heb de overkoepelende organisatie gebeld en gevraagd of de therapeut is aangesloten bij een klachtencommissie voor klachtenregelingen. Dat adres heb ik ontvangen. Wel vreemd dat ik na al die mails dit niet heb ontvangen van de fysio?

leermoment

Heel vervelend dat het op deze manier escaleert. 30 mails over al dan niet vergeten afspraken incl beledingen en verwijten over leugens ed zijn natuurlijk volledig ongepast.

Misschien als mosterd na de maaltijd, maaar ik vraag me wel een beetje af of voorkomen had komen dat dit escaleerde. Zoon heeft een beperking, dat wordt gemeld bij de fysio, maar het gaat fout. Het wordt nog een keer gemeld en het gaat weer fout. Blijkbaar kan/wil de fysio geen geen rekening houden met de beperkingen van zoon. Blijf je dan volharden en roepen dat de fysio zich maar aan moet passen of is er ook een moment om te zeggen 'dit gaan we anders doen'.

Overstappen naar een andere fysio, afspraken via de mail afzeggen (krijg je niet automatisch een andere afspraak), kind (nog) duidelijker instrueren dat het afspraken afzegt en niet verzet (en als er een alternatief wordt voorgesteld zegt nee ik wil niet verzetten alleen afzeggen), kind niet zelf laten bellen etc etc etc.

Het is heel fijn als de wereld rekening houdt met de beperkingen van een individu, maar soms blijkt het niet te werken. Dan moet er naar een andere oplossing worden gezocht.