Wie verplicht je te leven?
In de Volkskrant staat een interessant artikel over euthanasie:
Niemand wil ze laten gaan, maar jongeren die ondraaglijk psychisch lijden zien in euthanasie hun enige kans op genade
Het is voor abonnees dus ik plaats geen link.
Ik begrijp nooit waarom mensen zo hard ervoor strijden dat iemand moet blijven leven als die persoon zelf niet meer wil. Dit artikel gaat over jongeren, maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voor bejaarden. Voordat zij voor elkaar hebben dat ze euthanasie krijgen, gaat er zoveel tijd aan vooraf. Ik zie het nu bij mij tante van 82. Zij wil dood, de katholiekeverpleeghuisarts vindt dat het niet kan. Prima dat hij het niet wil uitvoeren, dat snap ik, maar hij werkt nu ook tegen. Dus ik heb contact opgenomen met Stichting De Einder, maar de verpleeghuisarts doet er alles aan om hun bezoeken te dwarsbomen. Binnenkort niet meer, want ik sta in de strijdstand.
Ik snap dat het moeilijk is als je kind aangeeft dood te willen, maar is dat niet heel egoïstisch van de ouders? Hun kind moet blijven lijden, zodat de ouders hun kind nog bij hen hebben. Dat is trouwens ook lijden, want ze hebben dan geen vrolijk kind. Waarom is blijven leven een verplichting?
Kersje schreef op 05-02-2023 om 15:57:
[..]
Maar dat is nu juist het hele discussiepunt, er is in vele gevallen geen oplossing. Beetje simpel gedacht vind ik.
En mensen hoeven zich niet druk te maken over hoe zwaar euthanasie voor een arts is en daarnaast vul je dat zelf ook maar in. Niemand verplicht een arts hulp te bieden bij zelfdoding, die keuze maken zij altijd nog zelf namelijk. Maar de artsen die deze hulp wél bieden ervaren het zelf ook als iets dankbaars, namelijk het kunnen helpen en begrip voor hun patiënten en juist dat maakt dat zij dit ook kunnen doen!
Precies maar door gaan met behandelen, terwijl iemand dat niet meer wil. Niet iedereen wil 100 worden.
Ik vind het een fundamenteel recht om te kunnen beschikken over je eigen leven. Niemand zou méér over (het beëindigen van) jouw leven te zeggen mogen hebben dan jijzelf. Wat mij betreft zou euthanasie dan ook veel makkelijker moeten zijn en ontdaan worden van alle taboes. Ja, euthanasie is moeilijk voor de achterblijvers, maar dat is dan hun probleem: niemand zou gedwongen mogen worden om te leven voor een ander.
Euthanasie betekent letterlijk 'een goede dood' en dat zou je toch iedereen moeten gunnen? Ik heb vrij veel zelfmoorden meegemaakt in mijn omgeving en in de meeste gevallen was daarbij bepaald geen sprake van een goede dood.
Ik geloof niet in een god, niet in een wereld na de dood en al helemaal niet in de 'heiligheid' van het leven; niemand heeft gevraagd om geboren te worden en te moeten leven, dus als je dat na verloop van tijd - om wat voor reden dan ook - niet blijkt te willen, heb je wat mij betreft het volste recht er een einde aan te maken en zijn wij als samenleving verplicht om daar zo goed mogelijk aan mee te werken.
Kersje schreef op 05-02-2023 om 15:57:
[..]
Maar dat is nu juist het hele discussiepunt, er is in vele gevallen geen oplossing. Beetje simpel gedacht vind ik.
En mensen hoeven zich niet druk te maken over hoe zwaar euthanasie voor een arts is en daarnaast vul je dat zelf ook maar in. Niemand verplicht een arts hulp te bieden bij zelfdoding, die keuze maken zij altijd nog zelf namelijk. Maar de artsen die deze hulp wél bieden ervaren het zelf ook als iets dankbaars, namelijk het kunnen helpen en begrip voor hun patiënten en juist dat maakt dat zij dit ook kunnen doen!
In vele gevallen is er juist wél verlichting, dat mag je simpel vinden.
Ik werkte samen met een arts( artsen/scenartsen), dus ik weet precies hoe die zich voelde, dus hoezo vul ik dat zelf in?
Eens met o.a. Athan, ik heb maar gewoon een aantal likes uitgedeeld want er wordt al precies verwoord hoe ik er over denk.
Max88 schreef op 05-02-2023 om 16:03:
[..]
In vele gevallen is er juist wél verlichting, dat mag je simpel vinden.
Ik werkte samen met een arts( artsen/scenartsen), dus ik weet precies hoe die zich voelde, dus hoezo vul ik dat zelf in?
Dat zijn dan toevallig de artsen die jij kent, maar dat maakt het nog niet alle artsen, daar was mijn reactie op gebaseerd. En als een arts het zwaarder vindt wegen dan wat het hen aan waardering en dank oplevert, dan kunnen ze te allen tijde beslissen hiermee te stoppen.
Friezinnetje schreef op 05-02-2023 om 15:58:
[..]
Precies maar door gaan met behandelen, terwijl iemand dat niet meer wil. Niet iedereen wil 100 worden.
Een behandeling tegen je wil gebeurt niet, maar niet verder behandelen is niet te vergelijken met de actieve hulp bij zelfdoding.
Max88 schreef op 05-02-2023 om 16:18:
[..]
Een behandeling tegen je wil gebeurt niet, maar niet verder behandelen is niet te vergelijken met de actieve hulp bij zelfdoding.
dan laat je ze lijden?
Alleen bij ouderen begrijp ik niet waarom een simpel het is goed geweest niet voldoende zou zijn voor euthanasie. Al is mijn ervaring dat het bij de meeste ouderen in de praktijk ook wel lukt om euthanasie te krijgen.
Bij pubers snap ik wel dat je bij psychisch lijden niet zo'n defintief besluit wil nemen. Pubertijd is nu eenmaal een lastige fase waarin veel jongeren met zichzelf worstelen. Het is fase waar de meeste uiteindelijk doorheen komen en uitgroeien tot gelukkige volwassenen. Dan denk ik dat behandeling/medicatie eerst geprobeerd moet worden. Bij een gebroken been ga je ook niet direct over tot amputatie.
Dan heb je ook nog mensen die een gelukkig leven hebben en tegenslag krijgen waardoor ze diep in de put raken. Denk aan trauma, verlies, onvruchtbaarheid of burn out. Die mensen kunnen vaak wel gelukkig zijn, maar op dat moment niet. Daar is de kans op geslaagde behandeling best groot.
En ja natuurlijk is er ook een categorie mensen die er echt niet meer uitkomen en die soms tientallen jaren in instellingen verblijven. Maar vaak zijn dan ouders en anderen naasten niet degene die blijven vasthouden aan behandeling.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt dat iemand na tien jaar opsluiting eindelijk slaagde in zelfmoord binnen een instelling. Dat was natuurlijk heel verdrietig, maar tegelijkertijd was de wetenschap dat ze eindelijk rust had een hele grote opluchting. Iedereen had liever euthanasie gezien, maar dat was meermaals afgewezen omdat er door behandelaars nog behandelopties werden gezien.
Ik denk daarom dat het goed is om te kijken naar de naasten. Als die zeggen dat euthanasie de beste optie is, dan vind ik dat daar naar geluisterd zou moeten worden. De persoon zelf is nu eenmaal dusdanig ziek dat je niet kunt weten of het de wens van de persoon of de ziekte is.
Ik werk op PG en het aantal mensen dat graag dood wil, dat ook letterlijk zegt, of voor wie het mooi geweest is zijn er legio helaas. Omdat sprake is van gevorderde dementie mag er geen euthanasie plaatsvinden. Het is soms best verdrietig om te zien, ze zijn oud , en op. ( en met oud bedoel ik 95+)
Verpleeghuisartsen hebben idd de plaats ingenomen van de huisarts en zij beslissen. Dat je kost wat kost die medicijnen er nog in moet proppen, terwijl wij als zorg zien, dit gaat aflopen. Moet vechten als verzorgende om palliatieve sedatie op te mogen starten.
Ik snap dat echt niet. Ze zijn klaar met leven. Willen niet meer. Zijn op. En dan mag er niks. Want dement. Bij dementie kan je niet zeggen stop maar met eten en drinken. Dat is een eerste levensbehoefte en alles vervaagt, maar de basisbehoeften blijven sterk aanwezig. Sowieso bij voltooid leven zou zoiets makkelijker moeten zijn.
Bij kinderen met een depressie waar dit topic eigenlijk over gaat, vind ik de beslissing een stuk lastiger. Want misschien is het tij nog wel te keren. Kan zo'n iemand " genezen "
En wat al eerder is geschreven, als ouder wil je je kind niet kwijt.
Ik wil best nog snappen dat euthanasie wegens psychisch lijden een moeilijke is.
Maar als je al 5 of 10 jaar stilstaat en je er klaar mee bent moet het wel kunnen.
Desnoods start je een dossier op met 3 verschillende artsen die een half jaar of langer de tijd hebben om verschillende gesprekken te voeren dat je dit écht wil en nog steeds wil.
Zodat het niet 1 arts / psychiater is die je begeleidt.
Bij kinderen ben je na 5 à 10 jaar dus waarschijnlijk minstens puber. En dan kan je nog - vooral voor de vorm - leeftijds-clausules in de wet bouwen zoals bijvoorbeeld "niet voor 12 of 14 jaar".
Marty1984 schreef op 05-02-2023 om 17:02:
Ik wil best nog snappen dat euthanasie wegens psychisch lijden een moeilijke is.
Maar als je al 5 of 10 jaar stilstaat en je er klaar mee bent moet het wel kunnen.
Desnoods start je een dossier op met 3 verschillende artsen die een half jaar of langer de tijd hebben om verschillende gesprekken te voeren dat je dit écht wil en nog steeds wil.
Zodat het niet 1 arts / psychiater is die je begeleidt.Bij kinderen ben je na 5 à 10 jaar dus waarschijnlijk minstens puber. En dan kan je nog - vooral voor de vorm - leeftijds-clausules in de wet bouwen zoals bijvoorbeeld "niet voor 12 of 14 jaar".
Laten we het naar 18+ doen, dan zijn ze volwassen en mogen ze dit zelf bepalen.
Friezinnetje schreef op 05-02-2023 om 17:11:
[..]
Laten we het naar 18+ doen, dan zijn ze volwassen en mogen ze dit zelf bepalen.
Eens!
lientje69 schreef op 05-02-2023 om 17:01:
Bij kinderen met een depressie waar dit topic eigenlijk over gaat, vind ik de beslissing een stuk lastiger. Want misschien is het tij nog wel te keren. Kan zo'n iemand " genezen "
En wat al eerder is geschreven, als ouder wil je je kind niet kwijt.
Maar dat geldt op alle leeftijden, ook als een kind bijv 40 of 50 is, het blijft altijd iemands kind. Zou geen verschil moeten maken als het kind 19 is en al 9 jaar kampt met psychisch lijden incl. behandelingen.
Ik ben voor euthanasie maar wel blij dat in de psychiatrie eerst verplichte behandelingen zijn .
