Wie verplicht je te leven?
In de Volkskrant staat een interessant artikel over euthanasie:
Niemand wil ze laten gaan, maar jongeren die ondraaglijk psychisch lijden zien in euthanasie hun enige kans op genade
Het is voor abonnees dus ik plaats geen link.
Ik begrijp nooit waarom mensen zo hard ervoor strijden dat iemand moet blijven leven als die persoon zelf niet meer wil. Dit artikel gaat over jongeren, maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voor bejaarden. Voordat zij voor elkaar hebben dat ze euthanasie krijgen, gaat er zoveel tijd aan vooraf. Ik zie het nu bij mij tante van 82. Zij wil dood, de katholiekeverpleeghuisarts vindt dat het niet kan. Prima dat hij het niet wil uitvoeren, dat snap ik, maar hij werkt nu ook tegen. Dus ik heb contact opgenomen met Stichting De Einder, maar de verpleeghuisarts doet er alles aan om hun bezoeken te dwarsbomen. Binnenkort niet meer, want ik sta in de strijdstand.
Ik snap dat het moeilijk is als je kind aangeeft dood te willen, maar is dat niet heel egoïstisch van de ouders? Hun kind moet blijven lijden, zodat de ouders hun kind nog bij hen hebben. Dat is trouwens ook lijden, want ze hebben dan geen vrolijk kind. Waarom is blijven leven een verplichting?
Je bent niet verplicht om te blijven leven. Maar een arts is niet verplicht om je te helpen sterven. Dus zul je er een moeten vinden die dat wil doen. Of je moet het zelf oplossen.
Dat kun je oneerlijk vinden, maar dan stap je erg makkelijk over de gevoelens van artsen heen. Wil je een goede begeleiding bij het sterven, dan betekent dat dat de andere betrokken partij ook de ruimte moet krijgen voor een goede voorbereiding. Die moet er immers wel mee verder leven, net zoals de nabestaanden.
Dat het traject nu te lang duurt is waar. En dat er te weinig artsen zijn om in het GGZ traject te adviseren over euthanasie is ook waar. Maar het zou een slechte zaak zijn als de wetgever artsen zou gaan dwingen om patiënten om te brengen terwijl die artsen daar niet achter staan.
De discussie is niet onbekend in artsen land. Er zijn te weinig psychiaters die hier hun vingers aan willen branden helaas ( in 5 minuten voor heel veel geld een advies afgeven voor het CBR vinden ze geen probleem, dat is blijkbaar een ander soort onethisch).
Prillewits schreef op 12-02-2023 om 20:30:
Je bent niet verplicht om te blijven leven. Maar een arts is niet verplicht om je te helpen sterven. Dus zul je er een moeten vinden die dat wil doen. Of je moet het zelf oplossen.
Ik ben het Prillewits eens. Er kan niemand (arts of niet) gedwongen worden om een medemens te doden, ook al betekent het dat er mensen op een wachtlijst moeten staan. Ik heb aan de andere kant gestaan (veel artsen in mijn familie) en sommige gevallen blijven ze achtervolgen en veroorzaken veel leed. En je wordt niet arts om mensen te helpen sterven als het goed is, je hoopt ze juist te genezen. Dus het is goed dat ze de keuze hebben, wel of niet helpen bij euthanasie.
Het is een ontzettende moeilijke vraagstuk dit. En ik geloof zeker dat die wachtlijsten voor euthanasie om psychische gronden wat korter moeten. Aan de andere kant... ik heb ook mensen meegemaakt die een paar zelfmoord pogingen hebben gedaan en 10 jaar laten weer zin hebben gekregen in het leven. Hoe kijk je er naar dan?
Sini
Gingergirl schreef op 12-02-2023 om 12:09:
[..]
Klopt Tsjor je bent niet verplicht. Maar jij noemt nu voorbeelden van de mensen die al op leeftijd zijn/ waren. Maar als je jonger bent gaat dat echt anders en wordt er raar opgekeken als je geen behandeling wenst, sterker nog het werd niet eens gevraagd.
Mij werd, toen ik 3 jaar geleden de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg, ook niet gevraagd of ik wel of niet behandeld wilde worden, lijkt mij ook een rare vraag aansluitend aan zo’n heftige diagnose. Mij werd het behandelplan voorgesteld en heb ik eerst zelf gevraagd wat de reële verwachtingen waren. Als de oncoloog mij had gezegd dat ik, bij behandeling (chemo/bestralingen), maar een overlevingskans van enkele maanden zou hebben gehad, dan had ik verdere behandeling ook geweigerd en dat kan en mag dan ook.
Het is dus absoluut niet zo dat een behandeling iemand door z’n strot wordt geduwd. En als ik geen behandeling had gewild, dan had het mij trouwens sowieso niet uitgemaakt of anderen daar raar van opgekeken hadden.
Ik denk dat het inderdaad wel met leeftijd te maken heeft, of er gevraagd wordt naar behandelwens. Blijkbaar gaan we er vanuit dat mensen onder de 70 of zo sowieso behandeld willen worden. Dat is misschien voor sommige mensen gek, maar een heel deel anderen vindt het waarschijnlijk juist gek om die vraag te stellen.
In feite werkt dat bij jonge kinderen net zo. Dan maken de ouders keuzes, maar toen onze dochter een blindedarmontsteking had, werd ook niet gevraagd of we een operatie wilden, want anders zou ze doodgaan. Ik denk toch dat je als arts wel mag aannemen dat ouders niet willen dat hun kind sterft.
