Wel of geen medicatie?

Wij hebben er (nog) geen ervaring mee.
Dochter (17) heeft ook een sociale angststoornis. Ze is ook depressief.

Zelf heeft ze al meermaals aangegeven graag medicatie te willen.
Haar therapeut is daar erg terughoudend in.

Zelf vind ik het ook erg lastig, ben bang voor de bijwerkingen, maar vindt het ook vreselijk mijn kind zo te zien.

Voor nu lijkt het weer te gaan, maar ik hou mijn hart vast voor het moment ze weer helemaal in de put zit.

De nadelen waren groter dan de voordelen en het kwam niet op het juiste moment. Het kan kennelijk wel 2 maanden duren voordat de ergste bijwerkingen voorbij zijn en de antidepressiva beginnen te werken. Op lange termijn heb je dan nog het nadeel dat alle emoties worden afgevlakt.
Ik ben blij dat mijn kind er zelf over mag beslissen, want ik zou dat niet voor haar willen doen.

lastig, bij jongeren heeft antidepressiva niet altijd hetzelfde effect. Mijn kind werd er manisch van en dat is geen pretje naast een depressie. Diverse soorten en sterktes geprobeerd, allen hetzelfde effect.
Maar onder begeleiding zou ik dat wel aandurven, stoppen kan altijd toch? Het werkt niet meteen uiteraard en kan ook even zoeken zijn. 
Zelf was ik 26 toen ik het kreeg. Dat heeft m'n leven veranderd ten goede toen ik het goede middel had ( 3e medicijn).
Probeer het, geef de belofte dat stoppen altijd een optie is, maar dat voor n goede werking je regelmatig en op dezelfde tijd voor lange(re) periode moet slikken; medewerking is dan wel gewenst. Hoe fijn is het om je beter te voelen.

Ik was 16 toen ik de eerste keer met antidepressiva begon en het was de beste keuze die ik kon maken. De depressies waren echt minder erg dan zonder medicatie. Wel op een gegeven moment weer gestopt en een paar jaar later weer begonnen. Inmiddels al zo'n 12 jaar zonder dankzij hele goede en veel therapie.

Ik denk maar zo: je kind heeft momenteel een tekort aan een bepaald stofje in de hersenen en dat stofje kan aangevuld worden met medicatie. Therapie is al geprobeerd en heeft niet het juiste effect gehad nog. De medicatie is ter ondersteuning. Misschien tijdelijk, misschien voor altijd. 
Ik heb een nicht die al vrij jong ermee begonnen is en zij heeft er onwijs veel baat bij gehad, en nog.  Zonder was ze altijd angstig.
En een lichaam onder stress raakt uitgeput en dan kan je meer issues krijgen. 

anomarie schreef op 09-07-2022 om 07:22:

Ik denk dat ons dilemma vooral ligt in de dwang. Puber (17) wil geen medicatie. Wanneer ga je dwingen en wanneer laat je het gaan?

Ik weet niet wat je precies verstaat onder dwingen, maar bij een 17-jarige zou ik dat niet doen. Ik zou proberen hem op een andere manier over te halen, en hem de voordelen in laten zien. En als hij dan nog steeds echt niet wil dan zou ik het inderdaad laten gaan. Bij een 17-jarige die nog thuis woont kan je wel bepaalde afspraken maken natuurlijk.

Een zeventienjarige kun je niet dwingen tot een medische behandeling. Wie geeft het advies om te dwingen? Kan de psychiater niet nogmaals met haar in gesprek gaan over de voordelen van medicatie?

anomarie schreef op 09-07-2022 om 07:22:

Ik denk dat ons dilemma vooral ligt in de dwang. Puber (17) wil geen medicatie. Wanneer ga je dwingen en wanneer laat je het gaan?

Hoe zou je dat moeten doen dan? Ik worstel ook met een kind dat medicatie nodig heeft en er steeds na een tijdje weer mee stopt. Zijn mentale gezondheid lijdt er heel erg onder dat hij dit zo doet. Maar behalve overreden, zeggen dat ik als ouder vind dat hij het nodig heeft, kom ik toch niet? Wat wel uiteindelijk zo kan zijn, is dat de situatie zodanig ernstig wordt dat een uithuisplaatsing of een opname nodig is. Maar dat is geen dwang, dat is een consequentie. 

Je kunt je kind nooit dwingen medicatie te nemen. Je kunt wel druk uitoefenen. Dat doe je alleen als je de noodzaak ervan inziet. Als jij niet overtuigd bent van de noodzaak, oefen je natuurlijk geen druk uit. Geen enkele ouder die niet overtuigd is van de noodzaak oefent druk uit op een kind om psychofarmaca te nemen. Waarom zou je dat doen? 

anomarie schreef op 09-07-2022 om 08:54:

We kunnen de medicijnen idd niet in de mond stoppen of door het eten heel prakken. Het gaat dus echt over overtuigen. Het is aangegeven vanuit de therapeut om opnieuw in gesprek te gaan met de psychiater om vanuit zijn kant wat meer dwang op te leggen. Veiligheid van de puber is in het geding dus vandaar het advies van iets meer dwang. Ik vind hem knap ingewikkeld omdat we ook zien dat er een extreem grote behoefte is aan autonomie.

Je hebt nu twee jaar lang kunnen zien wat er gebeurt als je niet ingrijpt of voorrang geeft aan haar autonomie. De therapeut geeft een pad aan: in gesprek gaan met de psychiater en hem vanuit zijn kant meer laten aandringen. Ik denk dat je teveel verstrikt bent in het woordje 'dwingen'. Zoals ik het lees gaat het vooral om krachtiger overtuigen. Dus niet de vraag: wil jij; maar het antwoord: het gaat nu echt niet goed, de enige uitweg lijkt nu te zijn dat je toch medicatie gaat slikken. Je kunt in elk geval een bepaalde tijd (een half jaar bijvoorbeeld) als proef afspreken. Echte dwang in de psychiatrie is een heel ander verhaal, daar ben je gelukkig nog lang niet.

Tsjor

Tekst verwijderd ivm:

2.11 Het geven van medisch advies of hiernaar vragen is verboden. Dit geldt ook voor advies over medicijngebruik. Vragen naar ervaringen van anderen mag wel.

Alleen ervaringen delen op dit forum dus.