Meisjes met adhd of add
Ik zou graag in contact komen met andere ouders die een dochter hebben met add of adhd. Mijn dochter is 12.
Over prikkels en schermen.
Schermen geven ook prikkels.
Maar dat is juist het aantrekkelijke ervan. De adhd-ers die ik ken, kunnen niet zonder prikkels. Stilte, rust, de witte kamer die vroeger in jet Belgische boek 'zit stil' uit 1992, werd aangeraden, voelt voor hen als marteling.
Met prikkels kunnen ze huiswerk maken, eten, slapen, plezier maken, leven.
De overbelasting op school komt van de (sociale en intellectuele) verwachtingen, de afwijzingen, de onvoorspelbaarheid, de schakelingen, de onbegrijpelijkheid.
Iemand met adhd wordt hun hele leven gecorrigeerd en dus afgewezen. Te druk, te hard, te luid, te raar, iedereen vindt je lastig. En school is de plek waar daar een piek bereikt. Allemaal negatieve input. Dus veel prikkels, maar bedreigende onprettige prikkels.
Een scherm kan vaak juist fijne prikkels of input geven. Beheersbaar, onuitputtelijk, voorspelbaar, betrouwbaar. Daarnaast is het internet zoo groot. Je kunt al je invallen, ideeen en interesses onderzoeken.
Ik begrijp de aantrekkingskracht goed. En het is de uitdaging om erom heen te slalommen. Om ermee om te leren gaan. Om bewuste keuzes te maken. Daar probeer ik mijn kinderen mee te helpen. Maar makkelijk is dat niet.
Karmijn schreef op 25-12-2024 om 11:57:
Over prikkels en schermen.
Schermen geven ook prikkels.
Maar dat is juist het aantrekkelijke ervan. De adhd-ers die ik ken, kunnen niet zonder prikkels. Stilte, rust, de witte kamer die vroeger in jet Belgische boek 'zit stil' uit 1992, werd aangeraden, voelt voor hen als marteling.
Met prikkels kunnen ze huiswerk maken, eten, slapen, plezier maken, leven.
De overbelasting op school komt van de (sociale en intellectuele) verwachtingen, de afwijzingen, de onvoorspelbaarheid, de schakelingen, de onbegrijpelijkheid.
Iemand met adhd wordt hun hele leven gecorrigeerd en dus afgewezen. Te druk, te hard, te luid, te raar, iedereen vindt je lastig. En school is de plek waar daar een piek bereikt. Allemaal negatieve input. Dus veel prikkels, maar bedreigende onprettige prikkels.
Een scherm kan vaak juist fijne prikkels of input geven. Beheersbaar, onuitputtelijk, voorspelbaar, betrouwbaar. Daarnaast is het internet zoo groot. Je kunt al je invallen, ideeen en interesses onderzoeken.
Ik begrijp de aantrekkingskracht goed. En het is de uitdaging om erom heen te slalommen. Om ermee om te leren gaan. Om bewuste keuzes te maken. Daar probeer ik mijn kinderen mee te helpen. Maar makkelijk is dat niet.
Enorm herkenbaar dit. Dank voor het mooie verwoorden.
Karmijn schreef op 25-12-2024 om 11:57:
Over prikkels en schermen.
Schermen geven ook prikkels.
Maar dat is juist het aantrekkelijke ervan. De adhd-ers die ik ken, kunnen niet zonder prikkels. Stilte, rust, de witte kamer die vroeger in jet Belgische boek 'zit stil' uit 1992, werd aangeraden, voelt voor hen als marteling.
Met prikkels kunnen ze huiswerk maken, eten, slapen, plezier maken, leven.
De overbelasting op school komt van de (sociale en intellectuele) verwachtingen, de afwijzingen, de onvoorspelbaarheid, de schakelingen, de onbegrijpelijkheid.
Iemand met adhd wordt hun hele leven gecorrigeerd en dus afgewezen. Te druk, te hard, te luid, te raar, iedereen vindt je lastig. En school is de plek waar daar een piek bereikt. Allemaal negatieve input. Dus veel prikkels, maar bedreigende onprettige prikkels.
Een scherm kan vaak juist fijne prikkels of input geven. Beheersbaar, onuitputtelijk, voorspelbaar, betrouwbaar. Daarnaast is het internet zoo groot. Je kunt al je invallen, ideeen en interesses onderzoeken.
Ik begrijp de aantrekkingskracht goed. En het is de uitdaging om erom heen te slalommen. Om ermee om te leren gaan. Om bewuste keuzes te maken. Daar probeer ik mijn kinderen mee te helpen. Maar makkelijk is dat niet.
Dat is dus eigenlijk de omgekeerde wereld. De huidige tijd zit zo vol prikkels dat je dus school daardoor niet aankan. Dat is niet de schuld van school maar van al het andere om school heen. Samen wordt dat zeker een probleem.
Een kind is nu eenmaal leerplichtig, en terecht. Maar we stoppen ze nu zo vol activiteiten en prikkels dat de ruimte voor school verdwenen is.
Ik heb twee adhd’ers (add eigenlijk). De een is tien jaar ouder dan de ander en is in een andere tijd/generatie opgegroeid.
Mijn dochter zegt wel eens dat ze wel dertig of veertig jaar geleden zou willen leven omdat het toen veel overzichtelijker en rustiger leven was.
Kan die extra kinderbijslag ook weer terug voor adhd’ers?
Dochter dacht dat ze prima haar pasjes, ov, id-kaart in haar jaszak kan laten zitten op een feest waar ook allemaal andere onbekende mensen zijn 🤪.
Ik weet niet of dat een algemene ervaring is, maar de grootste last van prikkels tijdens hun schooltijd, werd bij mijn kinderen veroorzaakt door de negativiteit. Afwijzing omdat je 'anders' bent. Vooral door leerkrachten.
Ik denk zelf dat dit veertig jaar geleden nog heftiger was. Omdat de kennis over neuro diversiteit toen te kort schoot/afwezig was.
Ik ben 55 maar bij mij op school werd een jongetje nog met een lineaal geslagen door de meester omdat hij 'anders' was. Ik voelde me ook anders en leerde van deze situatie om me zo onopvallend mogelijk te gedragen.
Dus hier geen verlangen maar vroeger. 
en sterkte met de pasjes! Wat een gedoe weer!
Ik vind het met de schermen en mijn kind moeilijk. Ik herken niet dat het rustgevend is. Mijn kind gamet niet, maar zit de hele dag op snapchat en whatsapp. De prikkels gaan gewoon de hele dag door. Hun hele sociale leven zit in de mobiel. Ook als ze bij elkaar zijn, dan zitten ze met elkaar op de mobiel.
We hebben hier veel discussies over schermtijd enzo. Dat zijn ook veel prikkels.
Waar wij op school het meest tegenaan lopen is de chaos van dochter zelf. Ondanks Magister en studiewijzers heeft ze meestal geen flauw idee wat ze moet doen. Een agenda invullen lukt niet. Ondanks flinke onvoldoendes en preken en hulp van ons en school, blijkt dan toch weer dat ze weken achterloopt. Het is dweilen met de kraan open.
S.ndra schreef op 02-01-2025 om 08:47:
Waar wij op school het meest tegenaan lopen is de chaos van dochter zelf. Ondanks Magister en studiewijzers heeft ze meestal geen flauw idee wat ze moet doen. Een agenda invullen lukt niet. Ondanks flinke onvoldoendes en preken en hulp van ons en school, blijkt dan toch weer dat ze weken achterloopt. Het is dweilen met de kraan open.
Mijn advies zou zijn: als het thuis veel frustraties oplevert haal dan school uit huis als je die mogelijkheid hebt. Kijk of er huiswerkbegeleiding mogelijk is.
En wat ik met de leerlingen doe die ik begeleid is ze aanleren (lange adem) om het huiswerk te doen wat ze die dag hebben opgekregen dus als ze op maandag Nederlands, Duits en wiskunde hebben gehad, dan ook op die maandag het huiswerk daarvan maken. Ook al hoeft dat pas voor donderdag. Je gaat met ze hun rooster na, kijkt of er van die vakken huiswerk is opgegeven en maakt dat. Ook doe je meteen verwerken voor de leerstof nadat het huiswerk is besproken/nagekeken. Dus als voor aardrijkskunde paragraaf 1 is gemaakt en nagekeken meteen flitskaarten/samenvatting/mindmap etc ervan maken. Wel schrijven, niet op de computer. Hierdoor ben je wel elke dag met huiswerk bezig maar loop je niet tegen een bult op.
En voor en met mijn leerlingen kan ik dit prima doen maar thuis heb ik echt veel minder geduld 🤭. Mijn jongste is daar echt een draak in.
Karmijn schreef op 25-12-2024 om 11:57:
Over prikkels en schermen.
Schermen geven ook prikkels.
Maar dat is juist het aantrekkelijke ervan. De adhd-ers die ik ken, kunnen niet zonder prikkels. Stilte, rust, de witte kamer die vroeger in jet Belgische boek 'zit stil' uit 1992, werd aangeraden, voelt voor hen als marteling.
Met prikkels kunnen ze huiswerk maken, eten, slapen, plezier maken, leven.
De overbelasting op school komt van de (sociale en intellectuele) verwachtingen, de afwijzingen, de onvoorspelbaarheid, de schakelingen, de onbegrijpelijkheid.
Iemand met adhd wordt hun hele leven gecorrigeerd en dus afgewezen. Te druk, te hard, te luid, te raar, iedereen vindt je lastig. En school is de plek waar daar een piek bereikt. Allemaal negatieve input. Dus veel prikkels, maar bedreigende onprettige prikkels.
Een scherm kan vaak juist fijne prikkels of input geven. Beheersbaar, onuitputtelijk, voorspelbaar, betrouwbaar. Daarnaast is het internet zoo groot. Je kunt al je invallen, ideeen en interesses onderzoeken.
Ik begrijp de aantrekkingskracht goed. En het is de uitdaging om erom heen te slalommen. Om ermee om te leren gaan. Om bewuste keuzes te maken. Daar probeer ik mijn kinderen mee te helpen. Maar makkelijk is dat niet.
Wat herkenbaar dit. Wat mooi om te lezen. Vroeger kon ik alleen huiswerk maken als ik mijn favoriete muziek had opstaan. (Ik was in de klas echt wel een ADD-er)
Nu moet ik juist stilte hebben als ik iets wil lezen.
SuzyQFive schreef op 28-12-2024 om 00:31:
[..]
Dat is dus eigenlijk de omgekeerde wereld. De huidige tijd zit zo vol prikkels dat je dus school daardoor niet aankan. Dat is niet de schuld van school maar van al het andere om school heen. Samen wordt dat zeker een probleem.
Een kind is nu eenmaal leerplichtig, en terecht. Maar we stoppen ze nu zo vol activiteiten en prikkels dat de ruimte voor school verdwenen is.
Ik heb twee adhd’ers (add eigenlijk). De een is tien jaar ouder dan de ander en is in een andere tijd/generatie opgegroeid.
Mijn dochter zegt wel eens dat ze wel dertig of veertig jaar geleden zou willen leven omdat het toen veel overzichtelijker en rustiger leven was.
En ik zeg nu heel vaak 'petje af voor de jonge ouders die naast hun drukke baan ook nog kleine kindjes hebben'. Dat had ik echt niet kunnen combineren.
Maar ik merk ook dat het niet even soepel loopt bij jonge uitwerkende jonge moeders. Ze zijn 'op'. En bij mooie huizen zie je vaak ook tuintjes die niet meer bijgehouden worden. Bij jonge ouders die niet 'op' zijn zie je dat ze hulp (in de huishouding en opvang kindjes) krijgen van ouders/schoonouders.
Karmijn schreef op 28-12-2024 om 11:16:
Ik weet niet of dat een algemene ervaring is, maar de grootste last van prikkels tijdens hun schooltijd, werd bij mijn kinderen veroorzaakt door de negativiteit. Afwijzing omdat je 'anders' bent. Vooral door leerkrachten.
Ik denk zelf dat dit veertig jaar geleden nog heftiger was. Omdat de kennis over neuro diversiteit toen te kort schoot/afwezig was.
Ik ben 55 maar bij mij op school werd een jongetje nog met een lineaal geslagen door de meester omdat hij 'anders' was. Ik voelde me ook anders en leerde van deze situatie om me zo onopvallend mogelijk te gedragen.
Dus hier geen verlangen maar vroeger.
en sterkte met de pasjes! Wat een gedoe weer!
Nee dat klopt. Leerkrachten met begrip waren ver te zoeken.
Maar het leven (na school bv) was wel rustiger en overzichtelijker.
