Breken IADH-pubers vaker met hun ouders?
De laatste tijd hoor of lees ik vaak over IADH-pubers en jongeren die hard afstand nemen van hun ouders. Ze lijken als een blad aan een boom om te slaan. Opeens weigeren ze nog een woord met hun ouders te wisselen. Of ze verlaten bijna van het ene op het andere moment het gezin. Aan hun ouders en sommige andere familieleden deugd opeens niets meer.
Het lijkt dat vooral de moeder (of de vader als die het meest verantwoordelijk was voor de zorg) het zwaar te verduren krijgt.
Verder valt op dat de tieners/jongeren uit nogal normale gezinnen komen, en met liefde, zorg en begrip voor hun problemen waren omringd.
Mijn eigen dochter (adhd en misschien meer?) is een voorbeeld hiervan. De dochter van een vriendin idem dito en zo hoor ik er meer.
Herkent iemand dit? Is er onderzoek naar gedaan? Tips en adviezen om hiermee om te gaan?
Ik was een IADH kind (toen nog zonder diagnose), met een moeilijke relatie met mijn moeder omdat ze me altijd het gevoel gaf niet goed genoeg te zijn. Dat is echt een verschrikkelijk naar gevoel.
Wel was ik pas midden twintig toen ik het huis uit ging. Als student was ik er nog niet klaar voor en daarna was een woning vinden lastig. Toen ik eenmaal het huis uit ging heb ik een tijd best wel afstand gehouden van mijn ouders. We spraken wel en ik kwam langs, maar meer omdat het verwacht werd dan omdat ik het fijn vond. Het was wel gezellig, maar na een weekend bij mijn ouders was ik volledig uitgeput. Zelfs als er niets noemenswaardig gebeurde. Het is echt heel naar als je eigen ouders je zoveel energie koste.
Onze relatie werd pas beter nadat die emotionele afstand er een tijd was geweest. Ik had die nodig om mijzelf te kunnen vinden. Mijzelf te kunnen zijn, zonder angst voor oordelen van mijn moeder. Pas echt goed werd het toen mijn moeder terminaal was, omdat ook zij zich toen eindelijk meer kon openen en echt kon laten zien.
Ik heb dus nooit echt gebroken, maar ik wist voor mijzelf wel dat als ik de keuze moest maken tussen mijn ouders en echt mijzelf kunnen zijn ik voor mijzelf zou kiezen. Het continu moeten aanpassen aan de verwachtingen dat koste me namelijk te veel.
Wandelvrouwtje schreef op 30-06-2023 om 10:13:
Ik denk dat ouders vaak helemaal niet zo goed met hun 'iadh'-kind omgaan als ze zelf denken. Niet dat dat niet te begrijpen is: die ouders zijn ook maar gewoon mensen. Maar kinderen met een etiketje/gebruiksaanwijzing hebben een lastige jeugd. Hoe lief de ouders ook zijn, ze maken fouten. En als zo'n kind volwassen wordt zullen die fouten wel blijven hangen, en misschien meer invloed hebben dan de ouders zelf logisch vinden.
Mijn eigen ouders zijn echt heel lieve mensen en hebben altijd hun best gedaan. En toch is er bij mij veel blijven hangen. Van het onbegrip rond mijn diagnose, de langzame acceptatie tot het niet los durven laten toen ik toch beter met mezelf om leerde gaan. Nogmaals: niet onbegrijpelijk, wel pijnlijk. Vooral later de goedbedoelde 'hulp' bij alles. Weer achter mijn rug om school gebeld, zelfs een keer een werkgever. Dan moet er afstand komen. Overigens hebben wij nog een prima relatie, maar daar zijn wel flinke clashes geweest die zomaar hadden kunnen leiden tot tijdelijk geen contact.
Dit is echt precies waar partner bij zijn moeder tegen aan liep. Ongevraagd dingen achter zijn rug regelen en controleren. Geen vertrouwen hebben dat hij zelfstandig en verantwoordelijk kon zijn. Zelfs bemoeien met onze relatie.
Dat leidde uiteindelijk na de geboorte van onze oudste tot een hele grote clash. Daarna is het contact ruim een half jaar volledig weggeweest en nu is het contact slechts heel oppervlakkig. Schoonmoeder voelt zich ook het slachtoffer, want ze doet het toch uit een goed hart.
Jillz schreef op 30-06-2023 om 13:00:
[..]
Dit is echt precies waar partner bij zijn moeder tegen aan liep. Ongevraagd dingen achter zijn rug regelen en controleren. Geen vertrouwen hebben dat hij zelfstandig en verantwoordelijk kon zijn. Zelfs bemoeien met onze relatie.
Dat leidde uiteindelijk na de geboorte van onze oudste tot een hele grote clash. Daarna is het contact ruim een half jaar volledig weggeweest en nu is het contact slechts heel oppervlakkig. Schoonmoeder voelt zich ook het slachtoffer, want ze doet het toch uit een goed hart.
Dit is inderdaad een ding. De betreffende ouders, maar ook de omgeving, zien het vaak als 'is toch lief en goedbedoeld', maar de weg naar de hel ligt ook vol met goede bedoelingen.
Als je een kind alles uit handen neemt, voordoet, regelt en geen eigen regie en verantwoordelijkheid geeft/leert nemen zeg je in feite honderd keer op een dag 'jij kunt niks zelf en je hebt onze hulp overal bij nodig'. Dat is funest voor het zelfbeeld en zelfvertrouwen van een kind/jongvolwassene.
Nu hebben mijn ouders niet achter mijn rug om allerlei dingen met school of werk geregeld na de basisschool en dat zouden ze ook niet moeten proberen. Ik heb een contract met mijn werkgever en daarin zijn mijn ouders geenszins een partij. Dat zou voor mij ook een breekpunt zijn. De enige keer dat het zou mogen is als mijn man en ik beide niet in staat zijn om dat te doen, bijvoorbeeld als we een ongeluk krijgen en allebei in coma liggen of dood zijn.
Toch is er nog regelmatig verbazing over dat ik dingen zelf kan of doe en vinden mensen regelmatig dat ik mijn kind veel te veel zelf laat regelen en doen.
Ik was als student ook nog niet klaar om op mezelf te wonen en ik prijs me gelukkig met dat zelfinzicht. Maar toen ik er wel klaar voor was, waren mijn ouders en vooral mijn moeder dat niet. Mijn vader vond vervolgens dat ik te weinig langs kwam om te eten. Hij vroeg na twee jaar of ik ook wel eens kookte. Blijkbaar dacht hij dat ik alleen maar boterhammen at uit luiheid. Bedankt voor het vertrouwen weer.
Jillz schreef op 30-06-2023 om 13:00:
[..]
Dit is echt precies waar partner bij zijn moeder tegen aan liep. Ongevraagd dingen achter zijn rug regelen en controleren. Geen vertrouwen hebben dat hij zelfstandig en verantwoordelijk kon zijn. Zelfs bemoeien met onze relatie.
Dat leidde uiteindelijk na de geboorte van onze oudste tot een hele grote clash. Daarna is het contact ruim een half jaar volledig weggeweest en nu is het contact slechts heel oppervlakkig. Schoonmoeder voelt zich ook het slachtoffer, want ze doet het toch uit een goed hart.
Precies. Als ik kinderen had gekregen was het misschien ook wel op dat moment mis gegaan. Nu vind ik het niet zo erg als mijn ouders nog goedbedoelde 'adviezen' geven over hoe ik mijn leven in moet delen. Ik laat het van me afglijden, zeg dankjewel en doe mijn eigen ding. Maar als er een kind bij betrokken is gaat dat echt niet meer.
Het topic gaat niet over bezorgde ouders die last hebben van het lege nestsyndroom en bemoeizuchtig zijn. Het gaat over jongeren die zich hard tegen hun ouders keren, plotseling het huis verlaten en het contact verbreken. Zelfs slecht praten over hun ouders en opvoeding. Ouders die geen idee hebben waarom dit is en of dit te maken heeft met de diagnose van hun kind.
Ik denk dat dit heel moeilijk is om mee om te gaan. Je denkt zelf dat je een veilig en warm thuis hebt geboden maar je kind heeft dit niet zo ervaren. Je kan niet veel meer doen als je aandeel hierin erkennen, open staan voor die kritiek. Er valt niets meer aan te veranderen, maar het willen horen, niet wegpoetsen of rechtpraten kan helpend zijn. Misschien niet nu als alles nog vers is, maar in de toekomst. Sterkte Wilmamaa, als ouder zal je er slapeloze nachten van hebben.
wil40 schreef op 30-06-2023 om 14:13:
Het topic gaat niet over bezorgde ouders die last hebben van het lege nestsyndroom en bemoeizuchtig zijn. Het gaat over jongeren die zich hard tegen hun ouders keren, plotseling het huis verlaten en het contact verbreken. Zelfs slecht praten over hun ouders en opvoeding. Ouders die geen idee hebben waarom dit is en of dit te maken heeft met de diagnose van hun kind.
Ik denk dat dit heel moeilijk is om mee om te gaan. Je denkt zelf dat je een veilig en warm thuis hebt geboden maar je kind heeft dit niet zo ervaren. Je kan niet veel meer doen als je aandeel hierin erkennen, open staan voor die kritiek. Er valt niets meer aan te veranderen, maar het willen horen, niet wegpoetsen of rechtpraten kan helpend zijn. Misschien niet nu als alles nog vers is, maar in de toekomst. Sterkte Wilmamaa, als ouder zal je er slapeloze nachten van hebben.
Het is zeker heel moeilijk. Ik doe mijn best, maar garanties heb ik ook niet. Ik zou het heel verdrietig vinden als mijn dochter zich t.z.t op zo'n harde manier losmaakt van ons en negatief terugkijkt op onze opvoeding.
Zoals ik op de eerste pagina al schreef vermoed ik dat het op een bepaalde manier ook een 'niet weten hoe anders' is en ik hoop voor wilmamaa en al die andere ouders die hier verdriet van hebben dat de tijd zijn werk zal doen en voor een zekere mildheid zorgt waardoor er weer ruimte komt voor toenadering.
Ik ben heel blij voor jullie dat jullie het niet herkennen. Precies zoals jullie het omschrijven had ik het ook altijd bekeken. Dat kinderen breken met hun ouders is een zeldzaamheid en dan gaat het vrijwel altijd omdat er mishandeling, verwaarlozing, verslaving, of psychiatrische problemen bij de ouders spelen. Dat is wat ik dacht tot het me zelf overkwam. Ik dacht ook dat mijn ADHD-dochter waarschijnlijk wat langer thuis zou blijven wonen, net als onze ASS-zoon. Onze zoon was niet erg zelfredzaam, had geen vrienden maar slaagde er wel in met een klein beetje hulp een opleiding af te ronden en een fijne baan te vinden. Bij dochter verliep alles in het leven een stuk moeilijker. Ik had het logisch gevonden dat ze wat langer van geprofiteerd had van de veilige thuishaven en de hulp van haar ouders. In tegendeel, ze probeerde zich door Jeugdzorg uit huis te laten plaatsen, zo graag wilde ze bij ons weg. (Lukte niet, omdat er geen problematische thuissituatie was).
Toch denk ik af en toe: misschien heb ik toch grove fouten gemaakt die ik nu nog niet herken.
Maar dan die vriendin. Een kind, met zowel lichamelijk problemen als geestelijke (add + ass en nog iets geloof ik). Altijd stond ze voor haar klaar. Misschien zou een buitenstaander zeggen dat ze teveel bovenop haar kind zat. Maar ze moest wel, want alleen dan kon het normaal naar school. Ook school verwachtte dat moeder aanwezig was bij bijzondere activiteiten, zowel om medische als gedragsproblemen van dit meisje.
Ze zou nooit zomaar zonder begeleiding op zichzelf kunnen wonen. Toch wilde ook zij niets meer van haar ouders weten, ging niet meer naar school, was alleen thuis als de ouders weg waren of sliepen. Kwam bij een soort sekte terecht en wilde haar moeder zelfs aanklagen voor kindermishandeling omdat de opvoeding niet religieus was ofzo.
Ik had altijd veel respect voor deze moeder, en geloof nogsteeds dat ze het beter deed dan ik (die mijn tijd onder meer kinderen moest verdelen).
Vergelijkbare verhalen gehoord over gezinnen met geadopteerde kinderen.
Het verbroken contact is niet altijd volledig of voor altijd, maar wel veel abrupter en harder dan bij andere jongeren.
Ik herken wel veel in wat ik in jullie berichten lees. Vooral van MamaE en Wandelvrouwtje. Waarschijnlijk hebben sommige IADH-jongeren juist een grote behoefte om te bewijzen dat ze het zelf kunnen. En ervaren ze de hulp die ze vroeger van hun ouders kregen, eerder als een afwijzing dan als hulp. Ze moeten dan voor hun gevoel dan wel een 'harde knip' zetten. Ook speelt er dan mogelijk mee dat ze psychisch niet goed in hun vel zitten, denken dat de ouders/opvoeding de oorzaak van hun problemen zijn en dat alles goed komt als ze daar mee breken.
In de situatie tussen mij en mijn dochter denk ik ook wel eens dat elke poging tot hulp die ik heb gedaan, voor haar een teken was dat er iets mis met haar was.Of: dat ik vond dat er iets mis met haar was. Tegelijk denk ik: hoe had ze over me gedacht als ik geen hulp had gezocht? (De opdracht om hulp te zoeken kwam meestal ook vanuit school, of had een medische reden).
Ook vraag ik me soms af wat het effect was van nog een IADH-kind in huis. Haar broer met ASS had niet zoveel hulp nodig, maar zijn kenmerkende gedrag had natuurlijk wel een invloed op het hele gezin.
Hoi Wilma: hier nog zo'n situatie! Mijn zoon heeft ADHD en een lichte beperking. Er is getwijfeld of hij ook ODD had en een licht autistisch trekje. Hij had dus veel begeleiding nodig en ging altijd heel veel conflicten aan met ons als ouders. Op school deed hij dit gelukkig minder maar ook daar liepen de contacten soms moeizaam met leeftijdsgenootjes. Hij ging naar speciaal basisonderwijs.
Rond zijn veertiende kwam hij 'uit de kast' als homo. Dit had ik al zien aankomen; zo'n band hadden we ook echt wel. Toen hij 16 was kreeg hij zijn eerste echte vriend (met gemiddeld IQ en borderline-achtige problemen) die toen 22 was... Door het lage IQ en de ADHD leek mijn zoon in gedrag veel jonger dus dat maakte het leeftijdsverschil heel groot.
Na een paar maanden verkering hadden wij thuis ruzie met onze zoon (eigenlijk een kleinigheid) en daarna heeft hij de kuierlatten genomen naar zijn vriend. Hij trok bij hem in en belde op om te zeggen dat hij niet meer thuis kwam en we niet mochten bellen.
Hij zat op dat moment nog op de praktijkschool; dat moest nog een half jaar en toen was hij klaar. Dat heeft hij gelukkig netjes afgerond.
Vervolgens heeft hij ruim een jaar helemaal geen contact met ons gewild: daarna is dat heet voorzichtig weer een beetje opgebouwd. We zien elkaar soms; met zijn vriend (nog steeds dezelfde) waarmee hij samenwoont. We hebben wel vrij regelmatig appcontact maar dat is het. Zodra wij initiatief nemen om elkaar te zien; voorstellen doen dan gaat hij 'op slot'; het app contact is dan gestopt en er komt geen antwoord meer. Als we het contact wat meer bij hen laten liggen zien we ze soms.
Inmiddels gaat mijn zoon komende dinsdag zijn 25 ste verjaardag vieren! Sinds enkele maanden is de relatie met zijn vriend 'officieel' uit, maar ze wonen nog samen omdat er geen andere woonruimte beschikbaar is.
Met zijn ambulant begeleider heeft mijn zoon nu geregeld dat hij ingeschreven staat voor beschermd wonen: ik was eigenlijk verbaasd dat hij beseft dat hij niet alleen kan wonen. Maar goed we gaan dus nog zien hoe de situatie wordt als hij onder begeleiding woont; we zijn vooral benieuwd of onze zoon -als hij onder de invloed van zijn vriend weg is- wel het contact met ons weer aan wil gaan. Wij hebben altijd het gevoel gehad dat deze vriend hem ingekapseld heeft: weg van ons gehaald en hem binnen zijn familie gehaald heeft alwaar wij negatief werden afgeschilderd.
Wij hebben op allerhande manieren proberen te achterhalen waarom hij het contact niet wil. Het enige wat hij aangaf was: "Jullie waren zo streng'. maar daar over zei hij notabene zelf enkele jaren later: "Maar ja: dat zeggen alle pubers" 
Wij hopen ooit echt nog eens het open te kunnen bespreken, maar het contact is ons het belangrijkste. Het heeft ons enorm veel verdriet gebracht. Momenteel hebben we beter geleerd het los te laten.
Wat een fijn topic, want ik heb twee dochters met ASS waarvan één een tijdje helemaal het contact heeft verbroken met mij. Dat was heel verdrietig en ik ben nog steeds aan het nadenken wat ik verkeerd heb gedaan. Misschien heb ik een hele blinde vlek, maar het biedt ook perspectief om te bedenken dat radicaal breken wel bij ASS past en dat ze zich op die manier misschien onder al mijn goede (verstikkende?) zorgen wilde uitworstelen. Gelukkig zorgen er andere mensen voor haar want ze kan niet op zichzelf wonen en gelukkig is het contact hersteld, maar het blijft op eieren lopen voor mij. Het knaagt aan mij. Ik zou wel mijn excuus willen aanbieden maar ik weet niet waarvoor. Ik vind het wel erg ver gaan om de ‘schuld’ van zoiets bij één partij te leggen. Het is op zijn minst een wisselwerking. Maar ik denk toch altijd de veroordeling te zien bij mensen als ze weten van het minimale contact. Een soort van “ja ja je zal het er wel naar gemaakt hebben”. Terwijl ik met haar een-enige tweelingzus een ‘normaal’ contact heb. Ik lees de scepsis hier ook en dat doet extra pijn, bovenop de pijn van het verliezen van een spontane, ontspannen interactie met mijn dochter.
Zou het ook kunnen zijn dat sommige IADH kinderen, alhoewel ze eigenlijk enorm in de knoop zitten met zichzelf, dat gewoon niet onder ogen kunnen zien, geen oplossing in zichzelf kunnen vinden en vervolgens de schuld gaan zoeken in de buitenwereld en dus bij de mensen die het dichtst bij hen staan, de ouders?
Ik merk dat mijn IADH zoon op het moment zo vast zit in zichzelf, en zo niet weet hoe hij beter kan gaan functioneren in deze maatschappij en geluk kan vinden in zichzelf, dat hij allemaal redenen buiten zichzelf zoekt waardooor het niet lukt. Van covid tot ons saaie dorp, van de foute studie tot de verkeerde vrienden, en ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat wij ouders ook aan de beurt gaan komen. Of het dan echt tot een breuk zou komen, ik hoop met heel mijn hart van niet, maar onmogelijk acht ik t niet.
Alfa schreef op 30-06-2023 om 21:47:
Zou het ook kunnen zijn dat sommige IADH kinderen, alhoewel ze eigenlijk enorm in de knoop zitten met zichzelf, dat gewoon niet onder ogen kunnen zien, geen oplossing in zichzelf kunnen vinden en vervolgens de schuld gaan zoeken in de buitenwereld en dus bij de mensen die het dichtst bij hen staan, de ouders?
Ik merk dat mijn IADH zoon op het moment zo vast zit in zichzelf, en zo niet weet hoe hij beter kan gaan functioneren in deze maatschappij en geluk kan vinden in zichzelf, dat hij allemaal redenen buiten zichzelf zoekt waardooor het niet lukt. Van covid tot ons saaie dorp, van de foute studie tot de verkeerde vrienden, en ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat wij ouders ook aan de beurt gaan komen. Of het dan echt tot een breuk zou komen, ik hoop met heel mijn hart van niet, maar onmogelijk acht ik t niet.
Ik denk eerlijk gezegd van wel. Externaliseren is vaak wel een soort talent van deze groep. Het ligt altijd aan iets of iemand anders. Zelfreflectie kan ook veel pijn doen en verdriet veroorzaken. Want laten we eerlijk zijn; het besef dat er dingen zijn die jou tien keer meer moeite kosten dan anderen of die je niet kunt en misschien wel nooit zult leren, dat doet echt wel wat met je. Met als gevolg dat het mentaal niet zo lekker gaat en je geen idee hebt hoe het tij te keren. Misschien ook wel de uitzichtloosheid, dat die 'stoornis' altijd een rol zal spelen, de angst dat het niet beter wordt.
In die zin...ik herken dat wel ergens. Ik heb in mijn leven meerdere mentaal mindere periodes gehad, waarin het in mijn hoofd echt heel diep zwart en uitzichtloos was. Ik wilde toen heel graag leren hoe ik mijn eigenwaarde en levensgeluk uit mezelf kon halen. Of dat helemaal gelukt is betwijfel ik nog steeds. Dat lijntje is dun en kwetsbaar. En ik vermoed inmiddels ook dat dat zo zal blijven. Dat accepteren is en blijft lastig (niet mijn talent).
Ik heb gelukkig een hele lieve man die mij ziet voor wie ik ben met al mijn goede en minder goede kanten en al mijn talenten en tekortkomingen, maar ook niet te beroerd is om me met beide benen op de grond te zetten en me behoorlijk de waarheid te vertellen als ik weer eens onredelijk doe en ruzie met hem maak over dingen die gewoon gegeven zijn.
Ik heb ooit mezelf wel voorgenomen om open te staan voor de inzichten van andere mensen. Omdat ik ergens diep van binnen wel wist dat ik het anders nog behoorlijk lastig zou krijgen in het volwassen leven. Dat zelfinzicht en vermogen tot reflectie zijn wel een grote zegen.
Maar oké, ik ben dan ook inmiddels 40 en ik ben veel milder en genadiger dan toen ik 18 was. Veel genuanceerder ook. Ik heb nooit echt overwogen te breken met mijn familie, maar in gefrustreerde buien is die gedachte echt wel eens door mijn hoofd gespookt (niet trots op).
Omdat ik ook wel weet dat ik te weinig had om echt op terug te vallen. En omdat ik ook wel weet dat die mensen heel veel van me houden.
Elkaar lezen en begrijpen, hoe we dingen bedoelen en opvatten is soms een uitdaging, ook voor hun. En daarin kan ik simpelweg niet doen alsof dat alleen aan hun ligt.
Alfa schreef op 30-06-2023 om 21:47:
Zou het ook kunnen zijn dat sommige IADH kinderen, alhoewel ze eigenlijk enorm in de knoop zitten met zichzelf, dat gewoon niet onder ogen kunnen zien, geen oplossing in zichzelf kunnen vinden en vervolgens de schuld gaan zoeken in de buitenwereld en dus bij de mensen die het dichtst bij hen staan, de ouders?
Ik merk dat mijn IADH zoon op het moment zo vast zit in zichzelf, en zo niet weet hoe hij beter kan gaan functioneren in deze maatschappij en geluk kan vinden in zichzelf, dat hij allemaal redenen buiten zichzelf zoekt waardooor het niet lukt. Van covid tot ons saaie dorp, van de foute studie tot de verkeerde vrienden, en ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat wij ouders ook aan de beurt gaan komen. Of het dan echt tot een breuk zou komen, ik hoop met heel mijn hart van niet, maar onmogelijk acht ik t niet.
Wat mij betreft sla je hiermee de spijker op zijn kop. Dit herken ik zo goed bij mijn dochter. Als iets rond was, moest het vierkant zijn, als het A was moet het B zijn... zo was het eigenlijk haar hele leven al. Niet altijd gelukkig, maar vooral op momenten dat ze zich niet prettig voelde. Vooral als ze overprkkeld was, waarschijnlijk.
Iemand zei laatst over haar, dat hij haar altijd zo'n ontevreden kind vond. Zelf heb ik het nooit echt als ontevredenheid gezien. Ik snapte wel dat haar gemopper en geklaag een reactie was op iets wat er inwendig bij haar speelde. Daar heb ik haar ook mee proberen te helpen, met de rust in zichzelf vinden, met dingen te leren overdenken, en via mindfulnes, maar dat is niet gelukt. Nu jij dit zo schrijft, en nu MamaE het woord 'externaliseren' gebruikt, vallen weer wat puzzelstukjes op hun plaats.
Ik denk dat ik dit 'ontevreden' gedrag bij haar als kind makkelijker kon aanvaarden. Een uurtje (of dagje) later was ze weer vrolijk en enthousiast - tot de volgende bui. Maar als puber voegde ze ook daden bij haar woorden. Ze vond ons niet alleen stomme mensen, maar wilde nu ook echt niet meer in onze buurt zijn. Daardoor ervoer ik het niet als ' boze bui' meer maar als echte afwijzing.
Ze stelt zich de laatste tijd wat positiever op. Zoekt wat meer toenadering. Hopelijk komt er aan deze boze bui uiteindelijk ook een einde.
Pippeltje schreef op 30-06-2023 om 19:45:
Hoi Wilma: hier nog zo'n situatie! Mijn zoon heeft ADHD en een lichte beperking. Er is getwijfeld of hij ook ODD had en een licht autistisch trekje. Hij had dus veel begeleiding nodig en ging altijd heel veel conflicten aan met ons als ouders. Op school deed hij dit gelukkig minder maar ook daar liepen de contacten soms moeizaam met leeftijdsgenootjes. Hij ging naar speciaal basisonderwijs.
Rond zijn veertiende kwam hij 'uit de kast' als homo. Dit had ik al zien aankomen; zo'n band hadden we ook echt wel. Toen hij 16 was kreeg hij zijn eerste echte vriend (met gemiddeld IQ en borderline-achtige problemen) die toen 22 was... Door het lage IQ en de ADHD leek mijn zoon in gedrag veel jonger dus dat maakte het leeftijdsverschil heel groot.
Na een paar maanden verkering hadden wij thuis ruzie met onze zoon (eigenlijk een kleinigheid) en daarna heeft hij de kuierlatten genomen naar zijn vriend. Hij trok bij hem in en belde op om te zeggen dat hij niet meer thuis kwam en we niet mochten bellen.
Hij zat op dat moment nog op de praktijkschool; dat moest nog een half jaar en toen was hij klaar. Dat heeft hij gelukkig netjes afgerond.
Vervolgens heeft hij ruim een jaar helemaal geen contact met ons gewild: daarna is dat heet voorzichtig weer een beetje opgebouwd. We zien elkaar soms; met zijn vriend (nog steeds dezelfde) waarmee hij samenwoont. We hebben wel vrij regelmatig appcontact maar dat is het. Zodra wij initiatief nemen om elkaar te zien; voorstellen doen dan gaat hij 'op slot'; het app contact is dan gestopt en er komt geen antwoord meer. Als we het contact wat meer bij hen laten liggen zien we ze soms.
Inmiddels gaat mijn zoon komende dinsdag zijn 25 ste verjaardag vieren! Sinds enkele maanden is de relatie met zijn vriend 'officieel' uit, maar ze wonen nog samen omdat er geen andere woonruimte beschikbaar is.
Met zijn ambulant begeleider heeft mijn zoon nu geregeld dat hij ingeschreven staat voor beschermd wonen: ik was eigenlijk verbaasd dat hij beseft dat hij niet alleen kan wonen. Maar goed we gaan dus nog zien hoe de situatie wordt als hij onder begeleiding woont; we zijn vooral benieuwd of onze zoon -als hij onder de invloed van zijn vriend weg is- wel het contact met ons weer aan wil gaan. Wij hebben altijd het gevoel gehad dat deze vriend hem ingekapseld heeft: weg van ons gehaald en hem binnen zijn familie gehaald heeft alwaar wij negatief werden afgeschilderd.
Wij hebben op allerhande manieren proberen te achterhalen waarom hij het contact niet wil. Het enige wat hij aangaf was: "Jullie waren zo streng'. maar daar over zei hij notabene zelf enkele jaren later: "Maar ja: dat zeggen alle pubers"
Wij hopen ooit echt nog eens het open te kunnen bespreken, maar het contact is ons het belangrijkste. Het heeft ons enorm veel verdriet gebracht. Momenteel hebben we beter geleerd het los te laten.
Gefeliciteerd met de 25ste verjaardag van je zoon. Wat een heftige jaren hebben jullie achter de rug. Dat jullie contact al sinds zijn 16e, dus al bijna 9 jaar, zo moeizaam is. Ik hoop dat er betere jaren voor de boeg liggen. Ook heel bijzonder dat jullie zoon nu zelf beseft en accepteert dat hij niet zelfstandig kan wonen. Hopelijk krijgt hij snel een mogelijkheid tot beschermd wonen (en wat fijn ook dat hij zijn ambulant begeleider niet heeft 'verstoten' ).
ToetieToover schreef op 30-06-2023 om 20:16:
Wat een fijn topic, want ik heb twee dochters met ASS waarvan één een tijdje helemaal het contact heeft verbroken met mij. Dat was heel verdrietig en ik ben nog steeds aan het nadenken wat ik verkeerd heb gedaan. Misschien heb ik een hele blinde vlek, maar het biedt ook perspectief om te bedenken dat radicaal breken wel bij ASS past en dat ze zich op die manier misschien onder al mijn goede (verstikkende?) zorgen wilde uitworstelen. Gelukkig zorgen er andere mensen voor haar want ze kan niet op zichzelf wonen en gelukkig is het contact hersteld, maar het blijft op eieren lopen voor mij. Het knaagt aan mij. Ik zou wel mijn excuus willen aanbieden maar ik weet niet waarvoor. Ik vind het wel erg ver gaan om de ‘schuld’ van zoiets bij één partij te leggen. Het is op zijn minst een wisselwerking. Maar ik denk toch altijd de veroordeling te zien bij mensen als ze weten van het minimale contact. Een soort van “ja ja je zal het er wel naar gemaakt hebben”. Terwijl ik met haar een-enige tweelingzus een ‘normaal’ contact heb. Ik lees de scepsis hier ook en dat doet extra pijn, bovenop de pijn van het verliezen van een spontane, ontspannen interactie met mijn dochter.
Wat aangrijpend dat het contact zo verschillend kan zijn bij eeneen-eiige tweeling met dezelfde aandoening. Ze zijn natuurlijk niet 'precies hetzelfde' maar je vraagt je toch af waardoor de ene dochter zo anders reageert dan de andere dochter. Hadden de zussen in die tijd onderling wel goed contact?
Fijn dat het contact weer enigszins is hersteld - maar je woorden 'het blijft op eieren lopen' en 'de pijn van het verliezen vaneen spontane, ontspannen interactie met mijn dochter' zijn zo veelzeggend en herkenbaar.
