Breken IADH-pubers vaker met hun ouders?
De laatste tijd hoor of lees ik vaak over IADH-pubers en jongeren die hard afstand nemen van hun ouders. Ze lijken als een blad aan een boom om te slaan. Opeens weigeren ze nog een woord met hun ouders te wisselen. Of ze verlaten bijna van het ene op het andere moment het gezin. Aan hun ouders en sommige andere familieleden deugd opeens niets meer.
Het lijkt dat vooral de moeder (of de vader als die het meest verantwoordelijk was voor de zorg) het zwaar te verduren krijgt.
Verder valt op dat de tieners/jongeren uit nogal normale gezinnen komen, en met liefde, zorg en begrip voor hun problemen waren omringd.
Mijn eigen dochter (adhd en misschien meer?) is een voorbeeld hiervan. De dochter van een vriendin idem dito en zo hoor ik er meer.
Herkent iemand dit? Is er onderzoek naar gedaan? Tips en adviezen om hiermee om te gaan?
MamaE schreef op 01-07-2023 om 00:58:
[..]
In die zin...ik herken dat wel ergens. Ik heb in mijn leven meerdere mentaal mindere periodes gehad, waarin het in mijn hoofd echt heel diep zwart en uitzichtloos was. Ik wilde toen heel graag leren hoe ik mijn eigenwaarde en levensgeluk uit mezelf kon halen. Of dat helemaal gelukt is betwijfel ik nog steeds. Dat lijntje is dun en kwetsbaar. En ik vermoed inmiddels ook dat dat zo zal blijven. Dat accepteren is en blijft lastig (niet mijn talent).
Ik heb gelukkig een hele lieve man die mij ziet voor wie ik ben met al mijn goede en minder goede kanten en al mijn talenten en tekortkomingen, maar ook niet te beroerd is om me met beide benen op de grond te zetten en me behoorlijk de waarheid te vertellen als ik weer eens onredelijk doe en ruzie met hem maak over dingen die gewoon gegeven zijn.
Ik heb ooit mezelf wel voorgenomen om open te staan voor de inzichten van andere mensen. Omdat ik ergens diep van binnen wel wist dat ik het anders nog behoorlijk lastig zou krijgen in het volwassen leven. Dat zelfinzicht en vermogen tot reflectie zijn wel een grote zegen.
Maar oké, ik ben dan ook inmiddels 40 en ik ben veel milder en genadiger dan toen ik 18 was. Veel genuanceerder ook. Ik heb nooit echt overwogen te breken met mijn familie, maar in gefrustreerde buien is die gedachte echt wel eens door mijn hoofd gespookt (niet trots op).
Omdat ik ook wel weet dat ik te weinig had om echt op terug te vallen. En omdat ik ook wel weet dat die mensen heel veel van me houden.
Elkaar lezen en begrijpen, hoe we dingen bedoelen en opvatten is soms een uitdaging, ook voor hun. En daarin kan ik simpelweg niet doen alsof dat alleen aan hun ligt.
Wat een geweldig zelfinzicht en wat heb je dit mooi en duidelijk verwoord. Besef je, dat veel mensen zonder diagnose, nooit van hun leven zoveel zelfkennis krijgen als jij, met al je worstelingen?
Wilmamaa schreef op 04-07-2023 om 12:40:
[..]
Wat een geweldig zelfinzicht en wat heb je dit mooi en duidelijk verwoord. Besef je, dat veel mensen zonder diagnose, nooit van hun leven zoveel zelfkennis krijgen als jij, met al je worstelingen?
Wat lief, dankjewel. N.a.v. wat jij schreef over je dochter en haar 'ontevredenheid' landde bij mij het inzicht dat wanneer mijn dochter mij in een boze bui 'afwijst', dat dat niet een afwijzing is van mij als persoon maar een onvermogen om naast met haar eigen frustraties, verdriet en onmacht om te gaan ook nog met die van mij te dealen. In dat opzicht interacteren we gewoon niet zo lekker met elkaar in die toestand, dus eigenlijk is het juist heel verstandig van haar, ondanks dat het wel pijn doet.
Alfa schreef op 30-06-2023 om 21:47:
Zou het ook kunnen zijn dat sommige IADH kinderen, alhoewel ze eigenlijk enorm in de knoop zitten met zichzelf, dat gewoon niet onder ogen kunnen zien, geen oplossing in zichzelf kunnen vinden en vervolgens de schuld gaan zoeken in de buitenwereld en dus bij de mensen die het dichtst bij hen staan, de ouders?
Ik merk dat mijn IADH zoon op het moment zo vast zit in zichzelf, en zo niet weet hoe hij beter kan gaan functioneren in deze maatschappij en geluk kan vinden in zichzelf, dat hij allemaal redenen buiten zichzelf zoekt waardooor het niet lukt. Van covid tot ons saaie dorp, van de foute studie tot de verkeerde vrienden, en ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat wij ouders ook aan de beurt gaan komen. Of het dan echt tot een breuk zou komen, ik hoop met heel mijn hart van niet, maar onmogelijk acht ik t niet.
Zo zie ik het bij mijn ADD en ASS zoon ook: hij kampt met een enorme overmaat van frustratie en het komt er als woede en kritiek op zijn ouders uit. Het is echt op eieren lopen met hem. Ik heb ontzettend zware jaren met hem gehad en uiteindelijk is hij uit eigen beweging begin dit jaar naar zijn vader vertrokken. Ik had gehoopt dat hij van hem wel wat sturing zou accepteren maar helaas gaat het daar hetzelfde. Hij heeft een enorm slechte invloed op (de relaties binnen) het huishouden waarin hij woont want iedereen is binnen de kortste keren boos en uitgeput omdat hij ieders grenzen overschrijdt, ook met verbale en fysieke agressie. Hij staat nu ingeschreven voor een woonplek in een jeugdinstelling. Dat wil hij overigens zelf ook want zijn vader is natuurlijk een klootzak. Ik ben inmiddels wel weer (soms) lief. Maar dat komt gewoon omdat ik hem veel minder zie en geen directe verantwoordelijkheid meer voor hem hoef te dragen en me dus niet meer met hem hoef te ‘bemoeien’.
Onze zoon heeft niet met ons gebroken maar dat zou zomaar kunnen gebeuren als hij niet uit huis kan. Zijn begeleider zei: “Hij moet weg want anders gaan alle relaties kapot.”
Natuurlijk breken er kinderen met ouders die hele grote fouten hebben gemaakt in de opvoeding. Maar er breken ook kinderen met ouders omdat ze te hoge verwachtingen hebben van die ouders, van zichzelf, van andere mensen en dat vaak niet eens in de gaten hebben. Ze voelen zich een slachtoffer van hun ouders maar ze zijn in feite slachtoffer van hun eigen onvermogen. Hulp bieden kan niet omdat ze niet accepteren dat ze die nodig hebben. Het ligt immers aan de anderen. Als ouder sta je dan behoorlijk machteloos.
Net als bij partners en vrienden moet er ook een klik zijn met je ouders.
Mijn broertje is precies mijn vader weet alles beter nog nooit een spijker in de muur geslagen maar wist meer dan een timmerman met 50 jaar ervaring. Tevens was iedereen gek behalve mijn pa en broertje. Met dat soort mensen wil ik absoluut geen omgang, mijn broertje heb ik al 15 jaar niet gezien en mijn pa ligt al 20 jaar aan de verkeerde kant van het gras. Het zij zo.
ReneVerbeek schreef op 25-07-2023 om 18:46:
Net als bij partners en vrienden moet er ook een klik zijn met je ouders.
Mijn broertje is precies mijn vader weet alles beter nog nooit een spijker in de muur geslagen maar wist meer dan een timmerman met 50 jaar ervaring. Tevens was iedereen gek behalve mijn pa en broertje. Met dat soort mensen wil ik absoluut geen omgang, mijn broertje heb ik al 15 jaar niet gezien en mijn pa ligt al 20 jaar aan de verkeerde kant van het gras. Het zij zo.
Heb jij het draadje wel gelezen? En realiseer jij je dat IADH staat voor Iets Aan De Hand, oftewel kinderen met een (officiële) diagnose? Ik denk het niet. Anders zou dit wel een hele botte reactie zijn…
Vervelend voor je dat je blijkbaar niet met je vader en je broer op kan/kon schieten. Je familie kun je niet uitkiezen en soms ‘klikt’ het inderdaad niet. Soms moet je er wat meer energie in stoppen en/of slikken, soms lukt dat niet. Dat is altijd triest.
Toevallig had ik met mijn zoon een goed gesprek over vroeger en over zijn agressie waarvoor hij nu PMT krijgt (iets wat wel aan lijkt te slaan bij hem).
Hij zei namelijk dat papa vroeger altijd als een bulldozer met ruzie tussen zoon en mij, zijn moeder dus, tussenbeide kwam. Ik heb hem doorgevraagd; wat bedoelde hij nu precies; wat deed papa dan, op wat voor momenten, weet je nog voorbeelden?
Uiteindelijk bleken zijn voorbeelden allemaal te komen uit de periode dat hij mij fysiek boven het hoofd aan het groeien was. Hij kreeg dat door en als hij zijn zin niet kreeg dan gaf hij mij gerust een elleboog in mijn borst o.i.d. Hij stond dan bijv. bij de koelkast en wilde iets pakken wat niet mocht. Dan ging ik ertussen staan en werd hij dus dreigend en gaf me de elleboog. Op dat moment heeft zijn vader hem van achter vastgepakt en weggetrokken.
Maar toen zoon me de voorbeelden vertelde bleek dat hij zijn eigen rol totaal vergeten was. Hij was zich totaal niet bewust van het feit dat hij fysiek dreigent of zelfs echt agressief was....
Over reflectie gesproken....
Ik herken wel wat, dat ik bij kennissen gezien heb. Bij een gezin met een kind met borderline heeft zij het contact met de ouders inmiddels verbroken, zonder dat ze echt weten waarom. Er was altijd veel drama maar nu dus geheel geen contact meer (gelukkig nog wel met zus en broer, dus ze horen nog wel een beetje hoe het gaat). Niet elke borderline heeft ziekte inzicht, deze vrouw wel en ze lijdt er erg onder. Ouders hebben vast dingen niet goed gedaan, maar dit lijkt wel buitensporig. Toch zal ze haar redenen hebben, wat niet wil zeggen dat de ouders zulke foute mensen zijn.
En bij anderen die ik ken is er nu wel weer aardig contact met ASS zoon, maar hij wilde uit huis omdat ouders in zijn ogen alles verkeerd deden en toen hij in begeleid wonen zat was daar ook alles fout… zijn moeder ziet hem nooit echt zelfstandig worden. Als hij niet in staat is tot zelfreflectie begrijp ik dat wel. Een baan houden is dan lastig, en het belast elk sociaal contact als je zo zwart-wit denkt en je eigen rol niet ziet.
Ik hoop dat wij de contacten met onze IADH kinderen wel goed kunnen houden als ze ouder worden. Maar beide partijen moeten willen natuurlijk.
En kinderen die geen oog hebben voor hun eigen rol in sociale situaties, zullen misschien toch eerder alle negatieve dingen op anderen projecteren dus ook op hun ouders.
Dat, en dat je toch een andere rol hebt dan bij “gewone” kinderen. En misschien kunnen ze zich daardoor alleen losmaken door echt afstand te nemen?
Om de vraag rechtstreeks te beantwoorden: ik weet niet of het vaker gebeurt, ik kan me voorstellen dat het wel abrupter gaat, en harder.
