Aaarrgh auti-aanval! (erg lang, sorry)
Aaarrrghh, zoon weer eens op zijn allerautistiest vanavond! Help! Hoe lossen we volgende keer een soortgelijke situatie (want die gaat zeker komen) op? Pas op, heel lang verhaal!
Wat is het geval? Zoon (Asperger, 11 jr) ‘hoort’ een verzoek vaak pas na 3 x, daar zijn we aan gewend en we houden er rekening mee dat hij het soms echt niet hoort of de info even moet ‘landen’. Maar nog vaker heeft hij de laatste tijd gewoon geen zin ergens rekening mee te houden en moet het gewoon zoals hij het wil. Zoals vanavond. Afspraak is dat er na het toetje niet meer gegeten wordt. Etenstijd is dan gewoon voorbij. Nu wilde Zoon nog een appel. Ik ga zuchtend toch akkoord, maar wel op voorwaarde dat hij die dan NU meteen moet gaan eten (omdat het anders te laat wordt voor hij kan gaan tandenpoetsen). Zoon negeert dit volkomen, gaat gewoon door met wat hij aan het doen was. Resultaat: krijgt die appel niet.
Dit gaat natuurlijk nergens over en je kunt denken ‘geef dat kind gewoon die appel’, maar hij probeert de laatste tijd zo ontzettend alles op zijn manier gedaan te krijgen, dat ik hier niet in mee wilde gaan. Vervolgens hebben we dus, niet overdreven, twee uur ruzie om die appel. Omdat hij erbij blijft dat hij er Recht op heeft. Omdat hij ‘alleen nog maar even iets wilde af maken’. Enkele keren leggen man en ik kort en duidelijk om beurten (want even ademhalen en opladen) geduldig uit waarom we voet bij stuk houden, waarop hij boos wordt om al dat ‘gepreek’. Het eindigt ermee dat hij met dingen gaat gooien, boos door het huis stapt, met zijn hoofd tegen het raam beukt enz. We halen nog een x op ons allerdiepst adem, vinden in een kleine teen nog een mini-restje geduld , slaan een arm om hem heen, troosten, maar… houden voet bij stuk. En zodra hij doorheeft dat hij zijn zin niet krijgt weer woedeaanval want ‘al het praten en rustig worden is voor niks geweest’.
Allerlaatste voorstel (want al laat en als hij boos blijft slaapt ie al helemaal niet, wat wij tochwel belangrijk vinden): "Oke Zoon, je mag nog een glas melk, we lezen nog even voor, maar dan wel nu kalmeren, meewerken, laatste kans" etc. Nee, hij moet en zal die appel. En gaat maar door, op een heel brutale, onuitstaanbare manier. ik kan het niet eens precies reconstrueren, maar hij weet precies hoe hij het bloed onder onze nagels vandaan haalt.
Tot we het zo zat zijn, hem dan maar even compleet negeren en zijn gang laten gaan (neem die kl*te appel dan maar maar val ons er niet meer mee lastig en stop jezelf maar in bed) en hij uiteindelijk huilend om het negeren snikkend uitlegt dat hij echt niet weet hoe hij het op zo’n moment moet goed maken.
Pfff… ik laveer momenteel dus tussen medelijden, zorgen, irritatie, twijfels en geslooptheid. Hoe leiden we zoiets in godsnaam een volgende keer in goede banen? Het kan toch niet altijd alleen maar gaan zoals hij het wil? Ik weet echt niet meer of we nu weer te streng of te slap zjn geweest. Hoe gaan andere auti-ouders om met zulke aanvallen??
Hoop dat het een beetje een begrijpelijk verhaal is. Dank voor het geduldige lezen en elke mogelijke tip of gedachte.
Dank je wel!
Voor alle goede tips weer in dit draadje 
hier kan geen pedagogisch geschoolde goedbedoelende opvoedcoach tegenop.
Wat ben ik toch elke dag weer blij met OOL )
Mooi
Mooi uitgelegd, Karmijn en Annej! (Dat verhaal van je vader is prachtig, je weet ergens in je achterhoofd wel dat het zo werkt, maar idd, vaak 'moet' er zoveel. En werkt dat juist contraproductief.) Thx!
Annej
Wij zijn pas in de puberteit op problemen gestuit en erachter gekomen dat kind asperger heeft. Zij had er juist behoefte aan dat wij bij sommige zaken vertelde wat wel of niet kon, ipv alles zelf te mogen bepalen. Ook toen ik niet wist dat kind iets had, heb ik altijd gedacht dat kinderen niet vervelend doen om mij dwars te zitten. Ik heb mijn ideeen vaak aangepast aan wat beter werkte voor de kinderen.
Hier een hoop vrijheid, maar wel binnen een aantal grenzen. En uiteindelijk zijn wij (ouders) de "baas", maar je kunt dat ook vertalen naar "eindverantwoordelijke". Mijn kind met iets heeft laatst juist aangegeven dat zij dat logisch en prettig vind (dat wij de baas zijn).
Eigenlijk denk ik dat onze opvoedstijlen niet eens zo anders zijn. Alleen heb ik het idee dat jij heel veel meer praat met je kinderen en jezelf meer wegcijfert.
Oh, en mijn dochter zegt er ook altijd iets (negatiefs) van als ze naar beneden komt om te eten en ik ben nog bezig met de allerlaatste voorbereiding. Grappig om te lezen dat jouw kinderen precies zo reageren.
Fay
Dat klopt wel denk ik Fay. Je benoemt het dan anders, het is ook wel een andere invalshoek maar uiteindelijk is het dan niet zo verschillend in de praktijk. Ik noem het niet 'de baas zijn' ook niet eind-verantwoordelijk. Voor mij is de Engelse uitdrukking het meest passen:d I have your back.
Helderder
Jammer dat dit soort draadjes ook allemaal het archief in verdwijnen, een paar postings hier bewaren, dat zou handig zijn! De bijdragen van Annej en Karmijn verhelderen nu toch echt veel meer en geven mij als beginnend ouder van een auti de oneliners als 'ze zijn nou eenmaal moeilijk opvoedbaar' handen en voeten.
Ik ben dus heel blij dat ik heb doorgevraagd en dat je/ jullie mijn vraag ook als oprechte vraag hebt/hebben opgevat.
Ben nog wel benieuwd Annej hoe jij je kind hebt kunnen bijbrengen dat er meer is dan pc en wat je zou doen als jouw (11 jarige) kind er voor een hele dag achter kruipt?
Computer als communicatiemiddel
Computergebruik heeft voordelen voor kinderen met autisme. De communicatie is logisch en je kunt in je eigen tijd en tempo lezen wat er gezegd wordt en antwoord geven zonder afleiding van omgevingsgeluiden die een overprikkeld kind niet kan buitensluiten. Social games en Role playing games leren kinderen met autisme formats voor gedrag die ze online kunnen oefenen en waar ze later IRL voordeel bij hebben. Ze kunnen leren hoe ze contact maken en hoe ze zich beschermen op het internet door social games als club Penguin, Runescape, Transformice. Er zijn meer voordelen
http://www.wrongplanet.net/postxf196445-0-15.html wat aspies op Wrong Planet daarover melden:
"Why text-based socialisation is easier than facetoface socialisation for me:
- I process text better than speech.
- This website contains people of similar neurology to me.
- Body language is cut out and people are forced to use their words to say what they mean.
- No non-verbals means less to process.
- I'm in my bedroom so not having to deal with being distracted by everything else in the environment or with sensory overload.
- I can read and respond as and when I please, unlike in-person contact which requires immediate responses that I don't have the processing/responding speed for."
Mijn zoon kon een tijd na school geen mensen meer om zich heen verdragen. Sociaal op zijn tenen lopen op school was zo'n grote inspanning dat hij thuis pauze nodig had van mensen omdat hij bij elke vraag of elk contact ging flippen. Ik communiceerde in die tijd met hem via mijn computer in de keuken. Zo hielp ik hem ook overhoren of ik meldde dat het eten klaar was. Hij heeft zelfs een tijd op zijn kamer gegeten. De computer is niet mijn vijand en niet zijn vijand. De computer was in die tijd een handig communicatiemiddel voor een overprikkeld en gestresst kind met autisme. Ondenkbaar voor sommige mensen. Daarnaast had mijn zoon in die tijd een trampoline op zijn kamer om zijn energie kwijt te raken, een bord met pijltjes om te gooien, een boksbal, zijn gitaar. Zijn Harry Potter boeken en National Geographic (junior) om te lezen. Dat speelde in groep 5/6/7 van de basisschool. Hij ging daarnaast naar de muziekschool en naar de ggz en haptotherapie. In groep 7 en 8 werd het wat makkelijker voor hem. Inmiddels had hij zijn diagnose en begreep zichzelf wat beter en ik kon hem ook beter begrijpen en op school had hij leerkrachten die het pesten een heel stuk wisten terug te dringen. Hij kreeg ook wat 'vrienden' groepje jongens waar hij mee optrok. Met name in groep 8, dan kwamen ze vaak bij ons buiten spelen en soms bleven ze ook eten. Inmiddels was hij dan minder op zijn kamer. Ik had ook voor de lego extra ondergrondplaatjes gekocht zodat zoon en zusje een hele tijd in de kamer met de lego konden spelen, of we deden een spelletje schaak of monopoly. In die tijd had zoon een engelstalig forum met items over wereldvrede, dierenleed en dat soort idealistische discussies. En hij keek naar National Geographic en Discovery. Hij had ook zijn voorliefde voor proefjes weer opgenomen. Buiten met vuur en binnen bijvoorbeeld met invriezen en mengen van huishoudelijke stofjes, alleen als ik er zelf bij was. Daarnaast hielp hij met koken en klusjes in huis. En maakten we samen huiswerk in de huiskamer.
Zoon wil geen computerverslaving en mijn standpunt en zijn standpunt is dat het een verrijking is maar dat het niet in de weg moet staan van de rest van je leven met voor jezelf zorgen, je huiswerk maken, je hobbies, je vrienden. Tegenwoordig maakt hij huiswerk op de computer en leest zijn mail en werkt zijn facebook bij. Maar het liefste speelt hij gitaar/vaak met vrienden samen, gaat chillen met vrienden, zwemmen op Ijburg, picknicken in het Vondelpark, demonstreren tegen Poetin en Erdogan en om het weekend helpen op de boerderij van de ouders van zijn vriendin. Hij kan inmiddels zich goed ontspannen door alleen iets op zijn kamer te doen als gitaar spelen of lezen of computeren, soms met hulp van Passiflora, maar hij kan ook doorgaan en later rust nemen.
Maar de computer was zijn hulpmiddel toen hij het nodig had.
