Aaarrgh auti-aanval! (erg lang, sorry)

Echt niet

"Als zoon te laat is met eten dan heb ik gewoon een bord eten bewaard". Tja, dan is ie morgen weer te laat. Komt een beetje op mij over (in combinatie met de rest) als "laat ze maar doen wat ze willen, daar leren ze het meeste van". Werkt voor sommige kinderen misschien, maar hier niet.

Pirata

Kan best dat dat bij anderen anders werkt hoewel ik in het algemeen geen beleid zou maken op incidenten en niet snel verwacht dat er precedenten geschapen worden. Maar juist bij mijn kinderen met autisme is etenstijd een vaste tijd, een goede gewoonte, waar ze zelf ook niet van af willen wijken. Als een goede gewoonte er eenmaal inzit dan verandert dat ook niet zo makkelijk.

Evanlyn, syl

Dan nog, Evanlyn, over dat bedtijd voorbereiden. Man, wat een klus elke avond. Dat begint ook hier idd vanaf het moment dat het eten gedaan is. We ondernemen niet echt iets nieuws meer, zeker geen computer meer aan. We kijken wel nog even journaal, kletsen of beantwoorden nog wat vragen erover. Daarna is het tijd voor de p’s: plassen/ poepen, poetsen, pyjama, pilletjes (melatonine). Voorlezen, zelf lezen, slapen. Heel gedoe altijd als daar ineens nog iets anders tussenkomt; een telefoontje, vergeten huiswerk, of, idd, toch nog ineens iets willen eten. Helemaal van slag. Zucht. Dat gezamenlijke voorleesmoment van jou klinkt goed. Helaas hier teveel leeftijdsverschil, dus ergens in dat hele ritueel moet ook Jongste nog ‘even’ in bed gegooid worden (meestal als Oudste aan een van zijn vele 'stapeltoetjes' zit ☺ )
Syl, jij legt uit wat ik ook eigenlijk bedoel: leren moeten. Ook ik denk dat hij niet altijd alleen maar zijn eigen regels kan volgen, hoe logisch of verdedigbaar die ook zijn. En dat heeft niets te maken met slaafs onze- of andermans regels volgen, maar wel proberen inzien waaróm er soms regels zijn en dat het soms gewoon makkelijker is je eraan te houden dan ze steeds heel pavloviaans ter discussie te stellen. lijkt me ook gewoon hee vermoeiend.
En om bij het voorbeeld te blijven, we hebben geen twee uur alleen maar ruzie gehad, dat zou ik ook niet volhouden. Het lullige is juist dat je ook tussendoor heel rustig met hem kan praten, uitleggen waarom, herinneren aan afspraak enz enz. En hij dan toch besluit met: ‘En dan wil ik nu die appel’. En heel boos wordt als ik dan toch een beetje in de lach schiet…
Enfin, nog eens allemaal heel erg bedankt voor de reacties, het heeft me echt aan het denken gezet. En daar ga ik ook nog even mee door. Vanavond alles gelukkig pais en vree in da house, oef!

Vernederend

" En hij dan toch besluit met: ‘En dan wil ik nu die appel’. En heel boos wordt als ik dan toch een beetje in de lach schiet…"
Misschien helpt het als je het nog eens leest. Als iemand mij uit zou lachen als ik ergens zin in had en zou lachen en het niet geven, gevalletje machtsmisbruik, zou ik dat gevoelloos vinden en me machteloos voelen en boos.
Over dit soort scenes heeft Alice Miller geschreven en ik denk dat als je je verplaatst in hoe het op een kind af komt dat je er heel anders over gaat denken.

*zucht* annej

Ik geloof niet dat je erbij was. Maar als jij elk 'beetje lachen' ervaart als uitlachen, heb je volgens mij een heel zwaar leven. en dat proef ik steeds een beetje in je woorden. machtsmisbruik, kom nu effe op zeg.

Stelle

Wij moeten het doen met jouw woorden. Wat me opvalt bij bijna alle tips die worden gegeven, is dat je zegt dat jullie het eigenlijk ook zo doen, óf dat het een verkeerde voorstelling van zaken is.
Wat 'we' proberen te doen, is op basis van jouw woorden, de ruimte voor verbetering proberen te zien. In de hoop je te helpen, en in de hoop dat dit soort scenes nooit meer zullen voorkomen.
Het is ook gewoon zo dat je als volwassene eerst je gedrag moet aanpassen als er iets moet veranderen. Pas dan creëer je en omgeving waarin het kind kan ontwikkelen, en ander gedrag kan gaan laten zien. Als jouw opvoedstijl blijft, 'en nu moet je eindelijk eens gewoon gaan luisteren', dan voorspel ik je een vreselijke puberteit. Het werkt niet, maar ja, dat had je allang ervaren.
En ik weet dat dat inzicht veel moed vergt, ik bedoel het feit dat jij eerst moet veranderen. Sterkte!

Nou, lachen

Daar moet ik wel heel erg mee oppassen bij onze zoon. Ook al houdt hij zo erg van grapjes, het kan soms helemaal verkeerd vallen.
Als onze boos reageert op lachen van ons, dan heeft hij dat lachen echt als uitlachen ervaren. Ook al bedoelen wij dat helemaal niet zo. Het kan hier echt precies het duwtje richting woedebui zijn, een grapje, een lach of een uitgelaten stemming, precies op een kwetsbaar moment. Herken je dat niet?
Op andere momenten kan onze zoon trouwens ontzettend genieten van lachen en absurde situaties. Maar niet als hij het zwaar heeft, dan niet.

Betuttelend

Misschien ben ik erg makkelijk, maar ik vind je erg betuttelend tegenover een 11 jarige, mijn IADH 9 jarige laat ik toch een stuk vrijer.
Eten mag ze altijd zolang ze geen zak chips achter elkaar op eet, Bedtijd staat inderdaad vast maar het ritueel regelt ze zelf. ik ga er echt niet naast staan of ze naar de wc is geweest. Nu heeft mijn dochter geen autisme maar ADHD dus wat dat betreft geen vergelijking misschien maar ik sta echt verbaasd. Misschien wil hij gewoon meer vrijheid en zelfcontrole

Zwart-wit

Ik vind dat er hier nogal zwart-wit wordt gereageerd, met termen als "vernederend" en "betuttelend". Dat vind ik niet erg opbouwend. Daarbij vind ik dat sommige ouders hier kennelijk hun kinderen tot in het extreme vrijlaten, tenminste zo komt het op mij over. Kennelijk is dat niet dezelfde stijl als die Stelle hanteert (en ook niet de mijne, maar om dat nou vernederend en betuttelend te gaan noemen?). En het werkt mogelijk ook niet bij alle kinderen, als het bij jou thuis werkt wil het niet gelijk zeggen dat het dé weg is.
Wat ik Stelle zou willen aanraden is om minder regels te stellen, alleen de regels hanteren die noodzakelijk zijn om het huishouden goed en vredig te laten verlopen. En je zoon iets meer te begeleiden bij acties waar hij duidelijk nog moeite mee heeft. Een vaste afspraak met hem maken over bv. het beeindigen van het computeren, maar er ook logische gevolgen aan verbinden als hij zich niet aan de afspraak houdt. Dan bv. de volgende keer niet meer of er een tijdsbeperking opzetten (is daar software voor?). Die appel gewoon geven, zijn tanden vallen echt niet uit als hij een keertje gelijk erna tanden gaat poetsen. Je kunt altijd het zuur nog neutraliseren met een goede slok melk (en dat kun je met hem afspreken, dat hij die appel krijgt als hij daarna nog wat melk drinkt).

Nou lisbeth

Kenmerk van autisme is juist dat de kalenderleeftijd niet zoveel zegt over de ontwikkeling op verschillende gebieden. Sociaal-emotioneel kan een elfjarig kind daardoor bijvoorbeeld functioneren op de kalenderleeftijd van een vierjarige, terwijl het cognitief functioneert als een vijftienjarige, om maar iets te noemen.
Dus betuttelend? Nee, het gaat erom dat je een kind geeft wat nodig is, ongeacht de kalenderleeftijd. Wat mij daarom altijd helpt is te bedenken bij welke leeftijd het gedrag past,om dan vervolgens de vraag te stellen: wat zou je doen op die leeftijd, hoe help je een kind van die leeftijd in de ontwikkeling. Dat leidde bijvoorbeeld tot dat ik met mijn negenjarige zoon nog volop kiekeboe-spelletjes speelde.
Dat is namelijk het probleem van autistische kinderen: als zij toe zijn aan een ontwikkelingsstapje, is de omgeving niet meer bereid. Daardoor missen zijn essentiële stappen in hun ontwikkeling. Met een baby speel je immers kiekeboe, zo leren zij van objectpermanentie. Met een negenjarige zie dat er volslagen belachelijk uit. Maar daardoor leren ze anders nooit over objectpermanentie. In de gevoelige fase moet je ze aanbieden wat ze nodig hebben, omdat deze gevoelige fase bij autistische kinderen heel laat komt, wordt deze vaak niet herkend, en is het weer een gemiste kans.

Duidelijk zijn

Misschien is het beter om of een "ja" of een "nee" antwoord te geven en geen "ja onder voorwaarden".
Een ja die veranderd in een nee, om een voor je zoon onduidelijke reden zorgt voor zo'n toestand.
Misschien kan je ook eens nagaan waarom het een probleem is als kind alles op zijn manier wil. Welke dingen zijn echt belangrijk (en moeten dus gewoon) en wat kan je laten gaan?

Ik ben een leek

in autisme gedrag, dat geef ik meteen toe, ik ben blij als ik al weet wat ik met mijn ADHD'er aan moet.
Alleen uit een beetje logisch redeneren zat ik me af te vragen of dat grenzen opzoeken niet iets is wat alle 11 jarigen doen, ook de niet autisten en dat het logisch is dat je ze hier vrijer in laat. Dus ze die zelfstandigheid geven in zelf laten beslissen wanneer ze die appel eten.

Ik bedoel dit trouwens allemaal absoluut niet kwetsend ofzo, ik weet hoe moeilijk het af en toe kan zijn, wij worstelen ook iedere dag maar dan met andere dingen

Nog ff verder fileren

Stelleje zegt: ‘Je moet je water opdrinken voor je achter de computer gaat’. Besef dat dit twee mededelingen tegelijk zijn. Oftewel: het kost best wat moeite om dit volledig en in de juiste volgorde te begrijpen. Het woordje computer zit achteraan in de zin, dus alle kans dat dat woordje meer triggert dan de rest van de mededeling. Oftewel: je geeft ook hierin ruimte voor discussie, irritatie en eventueel boos worden.
Een mededeling tegelijk is eenduidiger. "We gaan nu wat drinken", en dan dus samen wat drinken. Daarna pas mededelingen over computers of andere aantrekkelijkheden.

Avondvullend programma

Als alles in bed ligt, ben ik kapot. Maar ja, ik denk maar dat het (meestal) beter is dan in hun babytijd. En ik merk ook dat het scheelt hoe ik er zelf in sta. Had ik eigenlijk nog graag een vriendin willen bellen? Pech, daar ben ik te moe voor, dat moet wachten tot het weekend. Ik heb nou eenmaal een zorgenkind plus een lastige puber. Hoe makkelijker ik dat accepteer, hoe minder boos ik hoef te worden. Die kinderen kunnen er weinig aan doen, die zijn voorlopig een speelbal van hun emoties. Maar ik bepaal hoe ik er in sta.

Dat helpt echt om niet te geïrriteerd te raken.

Leeftijdsverschil

Ik moet zeggen dat het leeftijdsveschil hier klein is. Toch is het verschil in interesses tussen de puber en "de rest" groot. Maar er zijn verhalen die iedereen leuk vindt, althans bij ons. Maar het is even zoeken, dat wel.

Voordeel is dat ik zelf dan ook weer tot rust kom, want het is gewoon topsport, dat valt niet te ontkennen.

Precies kaatje

'Het is ook gewoon zo dat je als volwassene eerst je gedrag moet aanpassen als er iets moet veranderen. Pas dan creëer je en omgeving waarin het kind kan ontwikkelen, en ander gedrag kan gaan laten zien. '

Dat was voor mij zo'n eye-opener. Ik bleef maar hangen in: 'Zoon doet het niet goed, hij gedraagt zich niet goed.' En ik bleef maar hopen dat er 'iets' zou gebeuren en dat hij zich wel wenselijk zou gaan gedragen. Dus ik maar straffen, stampvoeten, confrontaties aangaan en consequent zijn. Kansloos. Het enige wat mijn zoon ervan geleerd heeft, is dat hij niet goed is, zoals hij is. Dat hij verkeerd is.

De volwassene, de opvoeder, is degene die zich anders moet gedragen. Dan pas kun je wat leren aan je kind. Als je je als opvoeder inflexibel opstelt, zal je kind nooit leren om zelf flexibel te worden. Inflexibel*inflexibel=explosie.

Ik weet dat dit een andere boodschap is, dan de regulier 'hoe voed je kinderen op'-boodschap. Die boodschap heeft het vaak over structuur, duidelijkheid en consequent zijn. Straffen en belonen. Maar daar leren ze zo weinig van. Als je geluk hebt, geeft het wat veiligheid. Bij onze zoon gaf het alleen maar boosheid.

En dat inzicht, wat Kaatje verwoordt, dat is voor ons zo waardevol gebleken. Dat wil ik delen. Dus iedere keer als ik lees dat kinderen boos zijn, en de ouders 'consequent', dan blijf ik onze ervaring delen. Als het niet werkt, moet je als ouder je gedrag veranderen.

Want achteraf gezien klinkt het zo dom, dat consequente, dat door blijven gaan, met dingen doen die niet werken. Alsof het na honderd keer falen, met de honderdeneenste poging wel gaat werken? Yeah, right.

Sarcasme/uitlachen

"Dan nog het ‘nog eeeeven—ding'. Zijn standaardantwoord op alles. Dan vraag ik hem het ‘even’ te specificeren (misschien ben ik dus wel de echte auti in huis) en gaat de keukenwekker aan. Weet -ie precies wanneer zijn zelf voorgestelde ‘even’ afgelopen is. Afronden idem. Een 10-minuten, dan een 5-minuten en tenslotte een nog-1-minuut-waarschuwing – soms tot grote hilariteit van anderen"

Vooral de laatste woorden vielen mij bijvoorbeeld in dit stukje ook op. De kookwekker wekt hilariteit op bij anderen. Ik vraag me dan af wie die anderen zijn? Mijn zoon vergt ook veel geduld en vaak een andere aanpak als "de gemiddelde" puber van 14. Maar ik accepteer het zeker niet als andere gezinsleden dit grappig vinden of hem uitlachen. Ik zie hem dan namelijk hèèl klein worden. Sarcastische opmerkingen, misschien grappig bedoeld, uitlachen of rake opmerkingen komen bij mijn zoon keihard binnen. Hij weet zelf wel dat hij anders is, dat hoeven de mensen waar hij van houdt niet te bevestigen.
School, sport, vriendschappen, het is allemaal al lastig genoeg dat sociale verkeer. Thuis moet hij zichzelf kunnen zijn. Onze opmerkingen naar jou klinken inderdaad wat veroordelend, zoals K. Heksenvet ook al aangeeft. Maar zo is het niet bedoeld. Ik lees ook dingen die je misschien anders bedoeld, ik weet ook dat de gebruiksaanwijzing soms lastig is. We maken allemaal fouten. Maar ik heb wel geleerd dat ik met wat aanpassingen in mijn eigen gedrag de sfeer in huis kan ombuigen naar gezelligheid en warmte. Sarcasme, uitlachen e.d. horen daar niet bij. Ik accepteer dat ook niet van de overige gezinsleden. Humor en grapjes hebben we genoeg, maar dat is wat anders.

Moeilijk opvoedbaar

Inderdaad, het is beslist niet bedoeld om iemand te veroordelen. Daarmee zou ik mijzelf veroordelen. Het heeft bij mij ook echt wel even geduurd voor er kwartjes gingen vallen. Maar als je de literatuur over autisme serieus neemt, dan weet je dat het juist om doelmatige communicatie gaat. Neutraal, zonder voor je kind onbegrijpelijke dubbele bodems of emoties. Je weet dat je kind niet tegen kritiek of straf kan. Je weet dat je kind bij allerlei schijnbaar eenvoudige dagelijkse levensverrichtingen jou hulp meer nodig heeft. Je weet dat je 1 ding tegelijk moet communiceren omdat de boodschap anders niet over komt, kort en concreet. Je weet dat het even duurt voor boodschappen bij je kind doordringen, je weet dat je daarom met verlengde tijd geduld moet hebben, je weet dat je ook moet controleren wat je kind ervan begrijpt en erbij blijven om te zien of het ook gaat lukken en anders ondersteun je waar je kind faalt. Het probleem is dat je het gewoon niet kunt geloven. En dat ook je omgeving het vaak niet gelooft en maar blijft aandringen op 'gewoon doen' of 'consequent' blijven of 'structuur' bieden. Terwijl dat de portee mist. Karmijn en Kaatje hebben daar goede tekst bij. Als je iets al honderd keer vruchteloos hebt gedaan en het helpt niet waarom blijf je dan de 101ste keer dat weer proberen. En inderdaad onflexibelXonflexibel is een explosie. Je kind kan jou beleving en emoties niet peilen dus ziet niet aankomen dat je boos wordt of zaken gaat weigeren. Jij kunt aan je kind vaak niet zien dat het al enorm gestresst is en dat er maar iets nodig is voor er een ontploffing komt, gewoon omdat ze niet sterk zijn in het expressie geven aan emoties met lichaamstaal en stemverbuiging. Al die boekjes en aanwijzingen zijn niet voor niets geschreven. Het vereist alleen van jou, dat je die draai maakt en die 'autibril' op gaat zetten.
En dat valt niet mee. Niet voor niets heetten deze kinderen vroeger 'moeilijk opvoedbaar'. Het valt ook echt niet mee. Hoewel je het jezelf en je kind een stuk makkelijker kunt maken door die ingebakken opvoedregeltjes los te laten en rekening te gaan houden met je kind. Dan wordt de stress minder en dan kan je kind ook zelf weer zaken op gaan pakken en zich op eigen tempo gaan ontwikkelen. Dan ben je verbaasd hoe goed het eigenlijk kan gaan. Terwijl je vooraf denkt dat het wel een enorme klus moet zijn om je kind al die kleine dingen bij te brengen. Als het je lukt om er rust en minder drama in te brengen kost het nog steeds tijd, inzet en veel geduld, maar je went eraan, het gaat je steeds makkelijker af, en jij en je kind hebben steeds meer succes. En laat de omgeving dan maar even vallen. Die zullen je altijd blijven herinneren aan die voor jou kind foute opvoedregels.

Huiswerk

"En zelf consequenties laten ondervinden werkt beter dan opdragen. Geen zin in huiswerk maken? Prima, maar dan leg je morgen ook zelf aan je juf uit waarom het niet af is. Dat werkt enorm bij Zoon."
Wat ik me dan afvraag is of je wel psychoeducatie hebt gehad of je geinformeerd hebt.
Het is te kort door de bocht om op dit soort zaken consequenties te zetten. Dat is wel heel gebruikelijk her en der maar niet erg handig bij kinderen die de vaardigheden missen om ook kleine hobbels op te lossen waardoor ze stress oplopen omdat ze steeds stranden en door de omgeving te hoog aangeslagen worden.
Als een kind hier geen huiswerk wil maken dan kijk ik eerst wat het probleem is. Vaak is dat omdat het ze niet duidelijk is wat het huiswerk is, of er is zoveel onduidelijk geweest dat ze te ver achter zijn en niet weten hoe ze die achterstand in moeten halen. Terwijl ze de confrontatie niet aandurven en bijvoorbeeld zo faalangstig zijn dat ze wel van zichzelf eisen dat het huiswerk perfect in orde is. Soms begrijpen ze het huiswerk niet, het is te weinig concreet opgegeven of ze kunnen er geen kop of staart van maken doordat ze moeilijk hoofd- van bijzaken kunnen onderscheiden. Of het is ze gewoon ontgaan doordat er altijd rumoer is op het einde van de les en dan hebben ze last van de omgevingsgeluiden. Of het huiswerk wordt niet consequent aangeboden, of het staat nog niet op de elearning. Er kan van alles zijn waarbij ze een beetje hulp van jou kant goed kunnen gebruiken. Stress dus. Dus ik kijk even mee wat er mogelijk voor hobbels zijn die ze niet zelf op kunnen lossen ook niet als je er een 'consequentie' op zet. Ze leren ervan dat ze die dingen samen met jou oplossen. Reguliere leerkrachten moet je dit ook nog vaak uitleggen zodat het weinig zin heeft om je kind door te sturen naar de leerkracht. Die geeft het kind alsnog een 1 of straf waardoor je kind nog verder van huis is.
Tegenwoordig kan ik dit soort aansluitingsproblemen met een gerust hart overlaten aan de mentor, die het snapt. En daardoor hebben mijn kinderen eigenlijk nooit echt geen zin in hun huiswerk. Het kan dan heus wel eens gebeuren maar is geen issue en altijd informeer ik dan even naar mogelijke hobbels en nog steeds help ik dan, met plezier overigens, even mee om het op te lossen.

Vrijlaten?

Ok. Dus de ouder moet veranderen. Flexibiliteit en meegaandheid hoor ik hier als advies. Misschien interpreteer ik het niet helemaal goed maar ik vertaal het als dat je je auti-kind de hele dag laat doen wat het wil. Dus ik vraag me af: gaan die ouders dan echt in alles van hun auti-kind mee? Stel je geen grenzen? Want grenzen=inflexibel=mogelijke explosie.
Bijv. als ik mijn zoon totaal vrij laat, heb ik er inderdaad geen kind aan, maar dan zit hij wel 8-10 uur achter de pc! Moet ik hem dan gewoon maar z'n gang maar laten gaan en geen regels stellen tav pc gebruik?

Vrijlaten

Het is een valse tegenstelling Syl. Vrijlaten of grenzen stellen. Je wilt graag dat je kind leert om balans te brengen in de dagelijkse activiteiten. Dat is niet handig om er dan een gewapend conflict van te maken. Dat leidt alleen maar af van het doel waar het om gaat; je zoon zich goed laten ontwikkelen en zelf verantwoording te leren nemen daarvoor. Het is handiger als je dat loslaat. Het is niet handig om te blijven hameren op de oude opvoedregeltjes.
En ja, ik heb de computertijd voor mijn kinderen vrijgelaten. Ik heb ze wel kunnen leren wat ze met de niet-computertijd aan kunnen. Dan wordt de computer ook minder belangrijk. Bovendien kunnen je kinderen veel leren van sociale games en andere games en het communiceren in het Engels en het vinden van feitjes. Daar kunnen ze niet genoeg van krijgen. In feite hebben sociale games mijn kinderen de instructie gegeven hoe zich te gedragen in het sociale contact, niet alleen op internet maar ook in real life. Door teveel nadruk op grenzen en regeltjes verlies je het doel uit het oog waar het om gaat. Regeltjes en grenzen kunnen een hulpmiddel zijn maar als het tot oorlog leidt dan helpt het dus niet.

Regels, lachen enz

Nu pas tijd om te reageren, zie dat de hele discussie alweer een stuk verder is. misschien is het nodig dat ik even herhaal dat ik veel dingen geleerd heb uit dit draadje, met als belangrjikste punten niet te star omgaan met regels (ook als die eerder goed leken te werken wegens duidelijk ende voorspelbaar) en Zoon meer verantwoordelijkheid geven omdat dat hoort bij een puber. Prima, daar kan ik wat mee.
Het was niet mijn bedoeling alle tips tegen te spreken of te zeggen dat we het allemaal al zo doen, zoals iemand hierboven denkt, ik probeerde alleen duidelijker te maken hoe het tot nu toe bij ons gaat. Volgens mij heb ik ook al een paar x eerder aangegeven dat ik ook helemaal niet denk dat we het nu perfect doen, anders zou ik hier niet om tips vragen. (al denk ik ook weer niet dat we het zo heel slecht doen, want uitbarstingen zoals in beginposting komen goddank al jaren nauwelijks meer voor. Het was me dus idd wel al zeer duidelijk dat we het niet goed hadden aangepakt.)
Ik ga dan ook niet meer op alles in, in één geval omdat ik het geen reactie waard vind, in een aantal andere gevallen omdat het anders weer overkomt of ik mijn straatje probeer schoon te vegen. Maar goed.
Toch nog heel even kort over het lachen, want dat was wel een issue geloof ik: ik kan me voorstellen dat het raar overkomt, maar gebeurt het jullie dan echt nooit dat een situatie zo bizar is (de situatie, dus nadrukkelijk niet het kind!) dat je ongewild in de lach schiet? Dat is toch iets heel anders dan een schaterend 'whahahaha wta zeg je toch voor stoms'. ik vind dat er in dit draadje een aantal dingen naar voren wordt gehaald dat bijna bewust negatief geinterpreteerd lijkt te worden. 'Je hebt het verkeerd gedaan met die appel dus de rest zal ook wel niet deugen' proef ik uit sommige reacties. (Maar dat kan overgevoeligheid zijn.) Zoals met die hilariteit. Hallo, denk je nou echt dat ik mijn kind laat uitlachen waar ik bij sta? Kom op zeg. Die hilariteit komt bijv van goede vrienden en familie, die al lang hebben meegemaakt hoe wij hiermee worstelen en wmb mag er af en toe ook best gelachen worden om de noodgrepen die wij soms toepassen. Dat betreft dus lachen om ons, niet om mijn zoon (die er op zo'n moment ook niet eens bij is).
En verder zit ik met hetzelfde als Syl die zegt dat als ze haar zoon zijn gang liet gaan, hij 8 uur p/d achter de computer zou zitten. same here. Vind het dus niet zo gek dat daaraan grenzen gesteld worden. Al zijn die grenzen dus rekbaar.
En verder wil ik iedereen bedanken die opbouwend heeft willen meedenken.

Vrijlaten

Zelfbeschikkingsrecht en je kind zelf de regie geven, is hier absoluut niet het zelfde als vrij laten. Integendeel zou ik zeggen. Zo lees ik het ook niet in de stukjes van Kaatje en AnneJ. Zij beschrijven net als ik, dat ze met hun kind opgaan. Met hem meekijken en zo oplossingen zoeken voor problemen. Geen dwang, geen eenzijdige regels, maar samenwerking en samen regels en structuren zoeken.

Ik zal proberen uit te leggen hoe dat dan gaat:
Als wij onze zoon vrij zouden laten, zou hij nooit naar school gaan. Hij haat school, al vanaf de peuterspeelzaal en is nog nooit met plezier naar school geweest. Dat is in en in triest, maar dat is een andere discussie.

Toch gaat hij al jaren braaf naar school. Bijna iedere dag. En gedraagt hij zich daar ook nog eens goed. Dat komt doordat hij er zelf voor kiest, om naar school te gaan. Hij wil niet, maar gaat toch. En hij heeft adhd en is af en toe flink opstandig! Je zou denken: onmogelijk, die moet wel gedwongen worden door zijn ouders. Maar dat is echt niet waar.
Want wat wij met hem doen, we vertellen hem dat hij gelijk heeft, dat hij een hekel heeft aan school. Dat school en hij een mismatch zijn en dat dat waarschijnlijk nooit goed gaat komen. We snappen zijn gevoelens en hij weet dat ook. We vertellen hem ook, waarom hij, in zijn eigen belang het beste toch kan gaan. Dat is heel lastig, dingen lijken soms 'vanzelfsprekend' maar zijn dat niet. Je moet echt gaan denken: waarom bestaat school, waar is school goed voor. Wat is het belang van school. Een belangrijk argument is, dat we nu eenmaal in een land wonen, waar het moet van de regering, die school. Dat zoon een ongelooflijke hoeveelheid gezeik gaat krijgen, als hij niet gaat. Dat zijn toekomst dan op het spel staat. Dat hij ook een zo autonoom mogelijke baan wil, later en dat het met een zo hoog mogelijke opleiding makkelijker is, om een autonome baan te vinden. Nou ja, een heel verhaal. Met nog veel meer argumenten. En een voortschrijdend proces van jaren.

En zo komen we ieder jaar weer dat schooljaar door. Omdat zoon zelf er voor kiest, om dat jaar door te komen. En dat werkt echt veel beter dan dat wij voor hem gaan bepalen dat hij naar school 'moet' en dat wij daar iedere dag weer een strijd met hem gaan voeren. Hij weet dat hij van ons mag kiezen, maar dat het voor hemzelf beter is om te gaan.

Nou ja, ik weet niet of je het snapt, met dit voorbeeld, maar zo gaat dat hier. Ook met eten, met de pc, met huiswerk, met omgang met broertjes en zusjes, met bedtijd, met douchen, met het wel of niet meegaan naar verjaardagen, met snoepen, met alles. Hij heeft steeds de keuze, maar krijgt van ons ook wel de juiste informatie om een goede keus te maken. Wij staan niet tegenover hem, dwingen niet, stellen geen regels. Wij staan naast hem, proberen het probleem door zijn ogen te begrijpen en helpen hem met bedenken wat de opties zijn.
Het klinkt veel. Moet je nu ieder wissewasje uitspreken, uitonderhandelen? En het is ook veel. Maar het prachtige van deze manier is, dat als je een probleem eenmaal opgelost hebt, samen met hem, dan hoef je er ook geen aandacht meer aan te besteden.

Op zijn hoogst moeten we af en toe wat dingen bijstellen, evalueren. Dan wordt hij zelfstandiger op een bepaald gebied en moeten we de assistentie die we geven, verminderen. Dat geeft hij dan ook zelf aan.

Maar goed, zoals ik al eerder zei, onze zoon heeft adhd, geen ass. Maar ook bij adhd is de eeuwige boekjes mantra: regels stellen, straffen, belonen. En dat heb ik echt geprobeerd. Maar het lukt niet.
Het is nu echt niet allemaal huisje Koek en Ei hier. Af en toe stormt het flink. Maar niet meer zoals vroeger. ook hoe we omgaan met zijn boze buien is namelijk door ons 'opgelost'. Hij heeft al jaren geen bui meer gehad in de zin dat er dingen sneuvelden en mensen pijn werd gedaan. Ook schelden doet hij nauwelijks meer.

Responsief ouderschap

Het is een vorm van responsief ouderschap. En letterlijk accepteren dat het onvermogen is en geen onwil waardoor een kind in de problemen komt en drama maakt. Afstappen van negatieve opvoedingsmantra's als 'eigen willetje' je kind manipuleert of probeert zijn zin door te drijven. Toen ik dat nog niet zo goed snapte liep het vaak uit de hand. Wat mij heeft geholpen is toen ik zag hoe mijn vader met mijn kinderen omging. Ik wilde vaak koste wat kost het programma er door drukken, ik moest koken, we moesten eten, we kwamen al laat thuis, de kinderen hadden honger. Mijn vader had echter plezier in die kinderen en als zich een drama begon te voltrekken dan liet hij alles vallen, zijn ogen gingen glimmen, hij zou dat varkentje wel even wassen. Dan bleek er vaak een kleinigheid aan de hand dat zo op te lossen was met een kleine handreiking. Kind had honger, moest even wat vertellen of geholpen worden tot rust te komen. Kind voelde zich serieus genomen en tegemoet gekomen en de spanning ging weg. Heel eenvoudig eigenlijk. Dus toen ik later snapte dat het echt om hele eenvoudige zaken kan gaan waar je kind met autisme jou hulp bij nodig heeft ben ik er ook een sport van gaan maken om alles te laten vallen, kinderen zijn nou eenmaal niet flexibel dus die passen zich echt niet aan, en even heel geduldig met al mijn aandacht samen met de kinderen even zaken recht zetten. Inmiddels zijn mijn kinderen veel flexibeler en kunnen ze ook even wachten vooral omdat ze goed in hun vel zitten. Maar onlangs had ik even een gestresst autikind in huis en dat was echt weer wennen om heel veel geduldiger te zijn, alles steeds te laten vallen, steeds even geduldig uitzoeken wat er was en kind helpen om het op te lossen. Rust en harmonie in huis helpen maar dat moet hier wel actief bewaakt worden maar inmiddels helpen mijn kinderen zelf goed mee omdat ze zichzelf hebben leren begrijpen en zichzelf hebben leren helpen. Hun oplossingsvaardigheden zijn exponentieel gegroeid. Niet door consequenties te verbinden of grenzen te stellen maar door geduldig te puzzelen en naast mijn kinderen te staan. Je vertrekpunt is gewoon anders.

Kijk nu ga ik je snappen annej

"Niet door consequenties te verbinden of grenzen te stellen maar door geduldig te puzzelen en naast mijn kinderen te staan. Je vertrekpunt is gewoon anders". Nu ga ik begrijpen wat je bedoelt. Ik denk dat een van de puzzelstukjes wel jouw grenzen bevat? Zo iets van: "Ja, ik snap dat je nu nog buiten wilt spelen, maar het eten staat nu op tafel, ik wil graag dat je met ons mee-eet, hoe kunnen we dat oplossen?".

Heel fijn dit

Wat een goede adviezen haal ik hier uit! Mijn kinderen hebben dan weliswaar geen diagnose maar wel een explosief karakter. Door schade en schande wijs geworden kom ik nu een heel eind met 'responsief ouderschap'. Ik heb het natuurlijk ooit wel geprobeerd met de standaard opvoedadviezen, strafbankje, time out e.d. maar mijn kinderen gaan daarvan zo op tilt dat niemand daar baat bij had. Compleet overstuur kind, uitgeputte moeder, dus en gaandeweg kwam ik erachter dat ik met wat meer beleid en gesprekken veel verder kwam. Door mijn omgeving werd (en word) ik wel heel onzeker. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord dat ik strenger moest optreden, gewoon volhouden met die time out, 'ze moeten leren wie de baas is' ;-(

Iets concreter

Het eten is nu klaar. Na het eten kun je weer buiten spelen.
En ik luister geduldig of er een goede reden is dat ze nog wel even buiten blijven spelen. Bijvoorbeeld omdat er nog een vriendje buiten is dat over een half uur pas gaat eten. Dat sta ik toe. Dolblij als er eens een vriendje meespeelt.
Maar eerlijk gezegd herken ik dat soort conflicten niet. Kinderen zijn nogal punctueel en in die tijd was het gewoon om 18.00 uur eten. Ik had eerder last van gejammer als ik zelf 5 minuten later was.
Het blijft een beetje apart. Als ik tegen de kinderen zeg dat het eten klaar is en dat ze aan tafel kunnen komen dan komen ze wel maar als ik dan nog niet klaar ben met het eten op tafel zetten dan krijg ik daar commentaar op dat het niet klopt, ik ben nog niet klaar. Dus als ik ze dan roep dan zeg ik er nu bij: over 3 minuten kunnen we eten. En dan heb ik ze al 5 minuten eerder bericht dat het bijna klaar is.
Ik zal eens goed nadenken waar kinderen mijn grenzen raakten en er gemanouvreerd moest worden. De meeste dingen zijn voor ons toch alweer een tijd geleden op de basisschool. Kinderen zijn inmiddels nogal voor rede vatbaar.

Op tijd

Dat op tijd eten is ook iets dat ik voor mijn kinderen doe. Toen ik nog vrijgezel was at ik een broodje gezond tussendoor op een tijdstip tussen werkzaamheden door of andere dingen. Ik ben flexibel. Als het mijn kinderen niet uitkomt om om 18.00 uur te eten dan is het niet mijn probleem. Ik probeer het wel in te passen in overleg. Daar leren zij ook van dat ik flexibel ben.
Mijn grenzen waren urenlange drama's. Dat waren vaak futiliteiten die ik me niet eens meer herinner maar aanleiding waren tot een drama doordat dochter een frustrerende en angstige dag had gehad. Want ook hier heb ik de blaren van mijn tong gepraat om mijn angstige dochter naar school te krijgen. Maar dat was voor haar vaak te erg om vol te houden en dan had je thuis de poppen aan het dansen. Nadat ik van alles had geprobeerd en ja je kon haar honderd keer timeout op de gang zetten in eenzelfde reflex hing ze aan mijn been weer de kamer in. Omdat het haar en ons uitputte ben ik haar toen buiten gaan zetten. 3 minuten buiten en dan kalmeren. Dan is je dag al verpest door school en dan laat je school ook nog je gezellige avond thuis verpesten. Dat gaan we niet doen. Dat was niet leuk en het was voor mijn dochter ook angstig maar dat was de enige manier om haar weer tot zichzelf te krijgen. Soms moest ze nog 3 minuten. Dan spraken we bij de deur dat we nu rustig gingen praten. 5 minuten om je ergernis te uiten en dan gaan we wat leuks doen. Die avonden lang gooien met spullen, dingen vernielen, schreeuwen, boos worden om alles, al had ik een verkeerde rok aan, dat was over mijn grenzen.

De baas

Inmiddels ben ik gehard. Ik leg het uit en ik heb er met goede vrienden ook weleens heftige discussies over. Maar dat moet kunnen. Ik kies voor de band met mijn kind en de ontwikkeling van mijn kind. En ik realiseer me dat dit soort opvattingen 'de baas zijn' zo diepgeworteld zijn en bijna heilig verklaard dat het moeilijk voor mensen is om dat los te laten. Maar uiteindelijk levert het mij en mijn kinderen meer op.