Aaarrgh auti-aanval! (erg lang, sorry)

Regeltjes

Nou ben ik toch benieuwd of hier ouders zijn die ook op dit spoor zitten met hun kind met autisme. Als dit je ideale stijl blijft dan heb je denk ik de komende jaren oorlog in de tent. Diezelfde regeltjes die een basisschool kind een hoop veiligheid kunnen geven, zeker een kind met autisme, gaan niet werken bij een puber. De meeste pubers willen nou eenmaal zelf gaan bepalen wanneer en hoe ze gaan eten en hun dag door gaan brengen, en juist pubers met autisme kunnen hier extreem in zijn. Ik ben benieuwd. Ik zou heel graag mensen horen hier die aangeven hoe dit wel goed kan gaan omdat ik ook hier een gezin heb (niet dat van mij) dat met een iets oudere puber ook botst over dit soort zaken of je mag eten, of je computer aanmag, wanneer je je huiswerk maakt of je tas inpakt. Kortom oorlog.
Dus help mij hoe je hier uitkomt met regeltjes.

Annej

Annej, dank voor je reactie. Ik zeg niet dat dit mijn ideale stijl is hoor, ik weet het nl gewoon echt even niet. Wel had ik de indruk dat het nu moeizaam gaat juist omdat we in het verleden mssch te vaak 'makkelijk' zijn geweest en idd toegaven bij het 'nog even dit nog even dat', juist om escalaties te voorkomen. Als 'regeltjes loslaten' hem en ons helpt, prima. Ik vraag juist om ervaringen, niet om mijn gelijk.

Lastig

Mijn kind (8) heeft geen autisme maar kan wel erg explosief reageren. Haar 'frustratieventieltje' noem ik het altijd, als het weer eens mis gaat. Ik vind het wel lastig. Soms ver- of gebied je iets, en gaandeweg de discussie bedenk je dat het eigenlijk een strijd is over iets onbeduidends. Ik probeer dus maar zo min mogelijk dingen te verbieden en haar vrij autonoom beslissingen te laten nemen. Dat leidt ertoe dat ze soms laat in bed ligt, maar daar heb ik verder geen last van, en ook wel eens een koekje voor het eten krijgt (als ze honger heeft wordt ze helemaal narrig). Over het algemeen is het een lief en stuurbaar kind, maar als ik teveel op haar nek zit kan ze ontploffen.

Hmm

Toevallig hier ook zo'n middag gehad - maar dan is zoon pas 6 dus nog geen pubertoestanden.
Qua eten: hier heerst wel een soort automatisme om steeds maar om eten te zeuren, een aoort mantra: 'ik heb honger'... Ik ben me er bewuster van geworden dat hij dat uit gewoonte doet en voorheen at hij de hele dag door fruit. Heeft nu een vrij slecht gebit wat best kan samenhangen met de vele eetmomenten enz.

Dat je dat dus begrenst, en dan met uitleg waarom, kan toch goed werken?

Als je vervolgens in ondrhandeling gaat: ok, mag toch wel, krijg je drama ondat hij zich nort aan jouw voorwaarden kan houden (gelijk na het eten).

Ohh dat is zo lastig, ik haat dat soort situaties echt. Alsof je elke dag opnieuw het wiel moet uitvinden. Ik probeer te leren begrijpen en ben geduldig en oplossingsgericht als nooit tevoren, maar voel me vaak schuldig OF slap OF inconsequent OF juist te streng.

Dus.. Kan je vooral een hart onder de riem steken en veel succes wensen met je bijzondere! zoon.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Zeker lastig

Mijn antwoord:"Ja, je mag een appel, maar wel voor 21.00 uur want dan moet je tanden poetsen en naar bed".

De avond erna zeg ik :"Als je nog een appel wilt dan moet je hem op tijd pakken hè?"

De derde avond pakt hij na het eten nog een appel.

Mijn zoon reageert alleen zo oost-indisch doof, wat ik herken in je verhaal,als hij achter de computer zit te gamen. Dus, koptelefoon af en even luisteren graag:"Als je een appel wilt kan je dat binnen 5 minuten doen."

`s Avonds nog eten heb ik geen problemen mee, hij is 14 en pubers hebben altijd honger. Dat je 11 jarige de laatste tijd steeds meer regels aan de kant wuift en dingen zelf wil bepalen gaat nog veel erger worden de komende jaren. Noemen ze de pubertijd, grrrr
Probeer onbelangrijke zaken, zoals de appel te negeren en je alleen druk te maken over dingen die er echt toe doen. Er komen er nog vele de komende jaren!

Dat het zo uit de hand liep komt waarschijnlijk omdat het een machtsstrijd werd, ook dat herken ik. Je houdt daar als ouder en als kind beide een vervelend gevoel aan over. Soms moet ik ook mijn pootje stijf houden en moet ik ook streng zijn. Maar dan moet het mij de discussie wel waard zijn.

Explosies

Eerst wil ik even zeggen, dat wij hier geen ass-problematiek, maar adhd-problematiek hebben.

Maar bij dit soort onnozele machtsstrijden om niets, geven wij de kinderen altijd in eerste instantie hun zin. Plan C. Niet omdat ze gelijk hebben, maar omdat het gewoon te slecht is om ze niet hun zin te geven. Als je de strijd aangaat, wek je agressie op. En de agressie van een peutertje is nog wel te hanteren. Maar de agressie van een (beginnende) puber, dat wil je toch niet? Daarnaast is het opleggen van jouw wil aan het kind, slecht voor het zelfbeeld van het kind en voor jullie relatie. Zelfs al krijg je als ouder je zin, dan heb je de slag gewonnen, maar de oorlog verloren. Want met zulke ruzies ondermijn je de band die je met je kind hebt.

Wat wij wel altijd doen. Is na de ruzie, als de gemoederen bedaard zijn, in gesprek gaan. De volgende dag of zo. Dan leggen wij de zorgen van ons kind (wat was er nu aan de hand Pietje) naast onze zorgen. En dan gaan we samen op zoek naar afspraken die zulke situaties in de toekomst voorkomen.

Want als je kinderen in de puberteit komen, hebben regels vaak een zeer slechte uitwerking. Het is belangrijk dat het kind zelfsbeschikkingsrecht en ruimte ervaart. Dan kan hij vaardigheden leren voor een volwassen bestaan. Als je alles maar vast legt in rigide regels, leert je kind er helemaal niets van. Mijn kinderen willen ook gezond opgroeien. Dus als er iets is, waar ik me zorgen over maak, dan zijn ze altijd wel bereid om mee te denken over een oplossing.

Ik denk dat het misschien nog niet helemaal duidelijk is voor je zoon. Waarom hebben jullie er moeite mee, dat hij wat eet als hij honger heeft? Ik snap het in ieder geval niet. Is hij te dik of zo? Maar dan is een appel toch een hele gezonde keuze? Onze kinderen eten te pas en te onpas. Dat hoort echt bij de puberteit. Ze eten ook de meest rare dingen/combinaties. Van mij mogen ze. Als ik me zorgen maak, omdat ze te veel snoepen, bijvoorbeeld, dan ga ik daar een gesprek met ze over aan. Maar in principe bepalen ze zelf wat ze eten. Ik bepaal zelf ook zelf wat ik eet.

Nou ja, het lijkt mij in ieder geval een hele nare ervaring, voor het hele gezin. Heel veel sterkte met bijkomen en het herstellen van het vertrouwen.

Boek

Op dit moment ben ik het boek 'auti-communicatie' van Colette de Bruin aan het lezen. Veel tips en eye-openers, aanrader

Mijn tip zou zijn om niet te gaan uitleggen waarom de appel niet gegeten mag worden, dat geeft alle reden voor discussies waar je helemaal niet meer uitkomt. Ik zou met hem (op een rustig moment) afspreken dat er tot een bepaalde tijd gegeten mag worden, en daarna niet meer. Spreek af hoe je hem eraan herinnert. En schrijf dit op als een afspraak. Bij discussies verwijs je hem naar de afspraak.

Geldt die regel voor iedereen?

Dus ook voor jou en je man? Eten jullie ook nooit 's avonds meer iets?
En waarom wel of waarom niet?
Hier een dochter van 12 met klassiek autisme. Als zij honger/trek heeft krijgt ze iets te eten, als ik honger/trek heb pak ik namelijk ook iets.
Wat veel dingen betreft ben ik voor gelijke regels in huis. Ik kan het niet aan haar verkopen dat iets wel voor haar, maar niet voor mij zou gelden.
Behalve dan natuurlijk dingen die "wettelijk" niet mogen, schadelijk zijn voor gezondheid, gevaarlijk zijn of leeftijd gerelateerd zijn.
Maar dus wel wat betreft iets eten of drinken, uitslapen, computertijd, tv kijken, iets kopen van eigen geld enz.

Autonomie vs de baas spelen

Ha, veel reacties, bedankt! De meesten gaan over autonoom (leren) beslissen en ik geloof dat ik her daar grotendeels wel mee eens ben. Ik denk dat het gisteren juist mis ging omdat we hem idd meestal vrij veel zeggenschap geven maar juist onlangs realiseerden dat dat soms tot wel heel veel gemarchandeer leidt. Het standaard antwoord op een verzoek is: 'nog eeeeven...' vul maar in. Elk 'nee' van ons, waarop dan ook, leidt tot 'ja maar' bij hem. En dat waren we even zat. Dus sla je ineens door naar de andere kant. Kan me zijn verwarring voorstellen.
Maar. Dat betekent niet dat wij 'de baas' over Zoon willen spelen, zoals Annej suggereert. Of dat alles op onze manier moet gebeuren. Helemaal niet. Juist omdat hij ook die regelmaat zo hard nodig heeft, zijn we soms streng in dingen als wanneer eten, douchen, journaal kijken, slapen.. Omdat dat anders resulteert in 'toetjes stapelen'. We doen het idd zoals Wil40: hij mag nog wat eten, wij vragen hem nadrukkelijk of hij nog wil eten (en dat dat tot bepaalde tijd mag), maar helaas betekent dat niet dat hij het op dag 3 zelf zo doet. Hij komt gerust elke dag als hij al in bed lag weer beneden omdat hij nóg wta wil eten. Ik ben er nog niet uit of ik daar wel in wil meegaan.
Vic, klopt wat je zegt, soms ver/gebied je iets onzinnigs, wat de hele discussie totaal niet waard is. En dan kun je eigenlijk niet meer terug. Ik ben altijd bang dat ik dan het signaal afgeef dat alles altijd bediscusseerbaar is, wat hij toch al vindt. hoe doen jullie dat dan? Kind gewoon altijd zijn zin geven omdat je iets de discussie niet waard vindt (tenzij veiligheid/ gezondheid in het geding is)? Serieus benieuwd hiernaar.
Karmijn, we praten onze ruzies idd altijd op rustiger moment uit. En dat helpt goed, ook gisteravond. waarom moeite met eten-na-het-eten heb ik dnek ik al een beetje uitgelegd hierboven. Bovendien hadden we een alternatief voorgesteld (melk - minder slecht voor tanden vlak voor het poetsen) maar bleef hij in zijn appelmantra hangen. Dan gaat het volgens mij niet meer over de vraag of hij honger heeft of niet, maar wil hij gewoon zijn zin doordrijven.
Hmm, blijf het lastig vinden hoor, maar denk er zeker nog over na. Er moet toch een zinnige tussenweg zijn tussen 'compleet zelfbeschikkingrecht' en 'wij beslissen wat goed voor je is'? Kun je ineens allerlei zorgvuldig opgebouwde regels (zo veel zijn dat er niet hier) loslaten omdat je kind begint te puberen? En misschien slaat dit nergens op, maar moet hij ook niet leren omgaan met het feit dat niet alles altijd op zijn manier kan in real life? Of is dat niet iets wat wíj hem hier moeten bijbrengen? Zomaar wat gedachten. Dank allemaal voor het meedenken iig, heb er veel aan!

Regels van anderen

Mijn zoon heeft ook moeite met regels van anderen. Vooral als ze niet logisch zijn of gericht op machtsuitoefening. Vaak gewoon slecht gedrag van volwassenen. Ik heb hem wel kunnen leren dat het niet handig is om op elke kleine onrechtvaardigheid met leerkrachten in te gaan. Je bent op school om te leren en niet om conflicten aan te gaan met leerkrachten, dat is nadelig voor jezelf. Maar dat wil niet zeggen dat ik hier thuis vast voor ga doen hoe je mensen kunt irriteren door je wil op te leggen.
Je moet je voorstellen dat het voor een kind met autisme lastig is als je een appel wil maar na gedoe een glas melk aangeboden krijgt. En 's nachts honger maar niet mogen eten. Dat begrijp ik dus niet. Natuurlijk doen kinderen een beroep op jou, tot je ze de mogelijkheid geeft om voor zichzelf te zorgen. Als je daar last van hebt dan geef je aan aan je zoon dat hij altijd een boterham mag pakken en fruit of rauwkost. Niet teveel regeltjes daarbij dat schrijnt ook alleen maar en is helemaal niet nuttig. Zorg dat er een voorraad gezond eten in huis is. En ja, dat geeft ook weer wat overlast, want dan moeten ze nog leren om alles weer op te ruimen en dat moet je blijven zeggen. Maar dat is zorgen voor je kind en opvoeden. Niet verbieden te eten of de toegang tot eten beperken. Dat lijkt me ook een ongezonde manier om met voeding om te gaan. Je kind is nu 11 jaar. Als zaken lastig zijn kun je ze op een goed moment bespreken. Maar zo dat het om je kind gaat en niet om door jou opgelegde routines.

Lastig

Lastig te reageren omdat ik deze situatie niet vanuit eigen gezin herken. Wat me in elk geval opvalt, is dat je de reactie van zoon als erge auti-aanval omschrijft. Jouw reactie op hem, in dit geval, was eigenlijk hetzelfde: ook erg auti. Twee uur lang, hoe hou je het vol? Je bood wel een alternatief aan, maar ja, die was wel weer erg buiten het kader van zoon. Ik kan me er niets bij voorstellen dat je een glas melk als goed alternatief ervaart voor de frisse fruitige smaak en bite van een appel. Dus om het wat bot uit te drukken: dat alternatief sloeg gewoon nergens op. Als de autist op een spoor zit, kan hij niet zomaar bij een wissel komen, zo werkt dat nu eenmaal.
De kunst is om samen op hetzelfde spoor te zitten, dan hoef je niet op zoek te gaan naar wissels die er feitelijk niet zijn. En als je samen op hetzelfde spoor zit, dan is er ook geen sprake van kwesties als 'zin doordrijven', 'niet gehoorzamen' en dat soort aanleidingen voor ruzie. Nu is dus alleen de vraag hoe je, bij verschillende belangen, toch op hetzelfde spoor blijft? Volgens mij lukt dat het best door heldere afspraken te maken, die continu worden aangepast aan veranderende omstandigheden. Mijn puberzoon eet voor het slapengaan nog een half brood, dat heeft hij nodig. En als dat door drukte niet lukt, kan het voorkomen dat hij laat uit bed komt vanwege de honger. En natuurlijk vind ik dat eigenlijk niks, want hij heeft zijn slaap nodig. Maar omdat ik op hetzelfde spoor zit, begrijp ik het wel, en zie ik dat het eten nodig heeft om te kunnen slapen.
We hebben wel de afspraak dat na 20.00 uur we iets samen doen, dus dan wordt er niet meer individueel gecomputerd, gebeld, etc. Dat samen zijn, meestal wat tv kijken, muziek maken of een spelletje, helpt ook bij het samen op hetzelfde spoor zitten. Vanuit daar is het ook niet langer meer dat ik vanuit machtspositie optreedt tegen de kinderen, het is er samen zorg voor dragen dat we het goed hebben met elkaar.
Escalaties qua autisme komen alleen voor door situaties buitenshuis (lees: school). Gelukkig is het thuis een veilig nest, we kunnen het opvangen.

Annej

Annej, nog heel even: het gaat er niet om dat het voor míj lastig is als hij nog wat wil eten. Ik vind het geen enkele moeite nog een appel te schillen, boterham te smeren en desnoods de zooi weer op te ruimen. 'De toegang tot eten ontzeggen' vind ik wat ver gaan. Natuurlijk is er altijd een berg (gezond) eten in huis die hij altijd kan pakken wanneer hij wil. Het enige is, dat ik het belangrijk vind dat het avondritueel niet teveel verstoord raakt omdat hij daar veel last van heeft. Gaat hij om wat voor reden dan ook een half uur later naar bed dan normaal, dan kan hij zo van slag zijn dat hij tot middernacht wakker blijft liggen. Vandaar dus de regels. Die zijn er niet om het ons, maar hem makkelijker te maken.

Veilig nest

Hm, dat triggert mij een beetje: hier komen juist explosies voor omdat het een veilig nest is. En kind zich ergens anders inhoudt/aanpast.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Kaatje correctie

Ik zie nu dat ik het verkeerd had gelezen, sorrie, ik heb niets gezegd

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hoe dan stelle?

Dan zou ik dat met je zoon bespreken. Hoe kunnen we zorgen dat je geen honger meer hebt om zo laat en op tijd naar bed kunt gaan? Kijken wat hij daar dan zelf voor oplossing voor heeft. En anders, als je denkt dat hij maar door gaat met dingen buiten de kaders doen, dan kun je dat misschien gewoon bespreken en zonodig laten gebeuren. Het is per slot zijn leven en zijn verantwoordelijkheid. Je kunt hem alleen maar helpen als hij dat toestaat dat je dat doet.

Heksevet

Mooi omschreven met die wissels, en meestal werkt het idd ook hier op die manier. Maar ik merk dat ik erg moet wennen aan puberende auti. Blijft dus even de praktische vraag: hoe doe je dat? hoe ga jij ermee om als elke vraag/ verzoek beantwoord wordt met 'ja maar'? Bij ons leverde het doorgaans een werkzame oplossing op waar we ons beiden in konden vinden, maar nu met gepuber erbij wordt dat lastiger omdat hij geen genoegen (meer) neemt met compromis. Dan toch zijn zin geven dus om escalatie te voorkomen? Ben een beetje bang dat het hek helemaal van de dam gaat als alles wat ik vraag bediscusseerd moet worden. Of moet ik me daar gewoon bij neerleggen omdat dat hoort bij een puber?

Ja maar

Als er dingen zijn die ik echt belangrijk vind, dan geloof ik niet dat ik het vraag. Er is dan letterlijk geen ruimte voor discussie. Net zoals je het kleine kind verbiedt over te steken als er een auto aankomt. Er is dan ook geen ruimte voor een klein beetje, een ja maar of een toch wel. Gewoon niet. Punt.
Daarnaast ben ik bijzonder voorstander van het opvoeden met continu het kind verantwoordelijkheid te geven. Altijd op maat, verantwoordelijkheid die en kind ook aan kan. Dat betekent vooral: zelf nadenken, over keuzes en consequenties. Daarom alleen al is mijn gebruikelijke reactie: "oké, ik begrijp dat je dat nu wilt, maar is dat slim?" Met die houding komen kinderen (pubers) verbazingwekkend vaak tot echt zeer weloverwogen keuzes. Ik hoef maar zeer zelden iets te verbieden, en strijd is nog zeldzamer.
Overigens, iedere autist is natuurlijk anders. Maar ik herken het 'nog even' niet. "Even" is een veel te vaag begrip voor mijn zoon met autisme. Als ik dat zeg, wil hij exact weten hoeveel minuten dat 'even' nog duurt. In zijn taalgebruik komt het ook niet voor. Als hij bijv. moet komen eten, dan kan hij wel zeggen: "ik kom over 3 minuten, want ik moet eerst opslaan waar ik mee bezig ben en dan nog de computer afsluiten." Dat is natuurlijk heel duidelijk, voor mij en voor hem. Daarin is dus ook geen ruimte voor discussie.
Als jouw zoon het 'nog even' vaak gebruikt, zou ik hem vragen dat te specificeren. Hij weet dan wat hij nog moet doen, voor hij aan jouw verzoek kan voldoen, zonder dat hij zich verliest in weer andere zaken. Ook is het handig om hem ruim tevoren aan te geven hoeveel tijd hij nog heeft. Over een half uur gaan we eten, gevolgd door 'over een kwartier gaan we eten', gevolgd door 'over vijf minuten gaan we eten', zal meer kans van slagen hebben dan: 'laat alles onmiddellijk uit je handen vallen want we gaan NU eten'.

Het gaat dus helemaal niet over appels

Ik kan me voorstellen dat je zoon helemaal overstuur is geraakt. Want als ik het goed begrijp, dan gaat het helemaal niet over appels, of eten, of wat dan ook.
Het gaat erom, dat jullie regels/afspraken hebben om de wereld voor hem duidelijk te houden. En dat je merkt dat hij steeds weer met die regels aan het schuiven is. Jullie worden nu bang dat het uit de hand gaat lopen en willen de regels strenger gaan handhaven.
Dat is een hele hap om te verwerken voor een 11-jarige. Ten eerste maken jullie hiermee duidelijk dat hij een 'eigen aanpak' nodig heeft, omdat dingen anders niet lukken. Ik weet niet hoe dat bij jullie zoon voelt, maar onze zoon reageert altijd heel erg emotioneel, als hij op zo'n manier geconfronteerd wordt met zijn stoornis. Hij wil het allerliefste 'NORMAAL', zijn. Alle communicatie die anders bewijst, moet met zeer veel tact, rust en geduld gebracht worden. Anders: boem.
Ten tweede gaan jullie ineens je eigen gedrag veranderen. Touwtjes worden aangehaald. Ook dat is erg moeilijk te verwerken. Bij onze zoon moeten we dat echt aankondigen: "lieverd, we merken dat het steeds verder uit de hand loopt, we moeten de touwtjes echt weer aanhalen. Vanaf maandag gaan we weer: ....'
En het derde punt, is de inhoud van die regels. Bij onze zoon geldt: Regels met mate. Het moet gewoon niet teveel zijn. En het moeten vooral regels zijn, waar hij zelf achter staat. Daarbij is het heel erg belangrijk om zelf duidelijk te hebben, waar nu precies de prioriteiten liggen. Liggen die bij de veiligheid, de nachtrust, de voeding, het tanden poetsen, de hygiene? En kun je dingen misschien naar een ander tijdstip schuiven, zodat de ene basisbehoefte niet in het gedrang komt door de andere? Voor onze zoon is het heel belangrijk om de achtergrond van de regels te weten. En elf jaar is echt een leeftijd, waarop die dingen vaak weer een keertje helemaal opnieuw doorgesproken moeten worden, omdat wat vroeger gold, nu niet meer zo belangrijk is.

Heel herkenbaar

Ik vind de situatie die je beschrijft heel herkenbaar. En hier ook een 11-jarige die constant probeert langs de regels te kruipen door te onderhandelen. Dat laatste doen volgens mij alle soorten kinderen, tenminste, ik vind het zelf heel normaal.
Voor wat betreft die appel: het is zoals K. Heksenvet beschrijft: hij zit op het spoor van die appel, die appel is wat hem zou gaan gebeuren en niet iets anders. Dan is het voor een ASS-er erg lastig om te switchen naar een andere maagvuller, maar ook heel erg om om te gaan met de emoties die er bij deze situatie allemaal komen kijken. In die emotie vervalt de mogelijkheid om redelijk te zijn. En dan kun je proberen wat je wil, maar eigenlijk is er dan geen andere weg meer om uit de situatie te komen dan óf die appel te geven, óf urenlang zo'n bui te doorstaan. Volgende keer kun je hem misschien eerder herinneren aan die appel, dan kan hij hem nog tijdig eten voor het tandenpoetsen. Beetje helpen.
Voor wat betreft dat marchanderen: Ik hou mezelf tegenwoordig vaker vast aan "nee is nee", omdat het marchanderen anders steeds vaker voorkomt. Klinkt streng, maar er zijn niet veel zaken waar ik "nee" tegen zeg. Er mag hier al behoorlijk veel, maar aub wel binnen mijn grenzen. Dat gaat niet altijd goed maar meestal wel. Van der week ook zo'n akkefietje van niks gehad wat uitliep op een boze bui van een uur (ja, van mij ook). Dat was omdat zoon op etenstijd een half uur te laat thuiskwam van het vissen, terwijl ik hem twéé keer had verteld dat hij nog 10 minuten mocht vissen en dan thuis moest zijn. Bij thuiskomst beweerde hij niks van die afspraak te weten, hij beweerde dat ik loog over die 10 minuten. Ik boos, hij boos, scenes, whaaaaah. Les voor mij is dat ik de volgende keer een tijdstip ga noemen ipv "10 minuten" en hem dat ga laten herhalen. Les voor hem is dat hij nu een week niet meer mag vissen omdat ie pas om kwart voor 7 thuiskwam.
Nou ja, eigenlijk wil ik vooral zeggen dat een ASS-er onmachtiger is om met teleurstelling om te gaan dan een ander.

Nog even eten

Ik stuur iedereen tegelijk naar bed, maar zoon stuur ik dan eerst naar beneden om nog wat te eten. Niet alleen omdat hij hard groeit, maar ook omdat hij het dan wat rustiger heeft in de badkamer, doordat de rest al klaar is. Hij moet wel opschieten, want er wordt alleen voorgelezen als iedereen om klokslag 21.00 uur in bed ligt, en voorlezen vindt hij leuk. Meestal werkt dat, hoewel hij zich soms toch ook wel eens verliest in de vele mogelijkheden die de keuken biedt. Maar ja, dan ben ik met de anderen bezig en kan ik niet achter hem aan zitten.

Dit is echt zo'n vast moment geworden dat voor hem de overgang van de dag naar de nacht markeert. Dus toch een vaste gewoonte, maar dan even anders. Gek genoeg lijkt de rest van de familie hier geen behoefte aan te hebben, anders stuurde ik die ook naar beneden. Eerlijk gezegd eet of drink ik zelf ook nog even wat voordat ik in bed kruip, dus kennelijk zit het toch in de familie.

Computer

O ja, en geen computer meer na het eten. Dat maakt het ook makkelijker om de dag los te laten als het eenmaal bedtijd is. Eigenlijk ben ik de bedtijd al vanaf het eten aan het voorbereiden en dat is bij hem ook nodig.

Stella, zin eruit gelicht.

"Ben een beetje bang dat het hek helemaal van de dam gaat als alles wat ik vraag bediscusseerd moet worden".

Dat is ook erg van jezelf afhankelijk. Niet zozeer of je zoon pubert, auti is of gewoon niet erg meegaand. Mijn man heeft dit probleem bijvoorbeeld veel sneller dan ik. Als ik hem met zoon bezig hoor, ik bemoei me er dan niet mee, kan ik me de discussie die hij bij zoon oproept vaak wel indenken.
Vragen en opmerkingen van mijn man zijn bijvoorbeeld: "Het is al laat, je moet zo naar bed anders ben je morgenvroeg niet fit, zet je zo de computer uit?"
Mijn manier:"Het is nu 9.00 uur, om 9.15 uur zet je de computer uit."
Als de computer uit is, aandacht ervan afgeleid, zeg ik:"Pak nog lekker een appel, je ligt om 21.30 uur in bed."
Natuurlijk krijg ik ook wel eens een weerwoord, of gemopper. Maar veel minder heftig dan tegen mijn man. Hij vindt zijn vader wat onduidelijk. Als zoon dan nog om 21.30 uur in dezelfde houding achter de computer zit schiet mijn man uit zijn slof:"Potverdikkie, wat heb ik je nou net gevraagd???". Zoon heeft eigenlijk geen idee...Kortom, discussie verzint zoon niet ter plekke, die wordt uitgelokt.
Zoon is intussen wel 14, eerlijk is eerlijk. opvoeden is een lange weg en het blijft zoeken wat het beste bij jou en je kind past. Auti of niet. Ik ben even goed altijd aan het zoeken. Is het ene probleem redelijk opgelost dient zich wel wat nieuws aan.

Ook heel herkenbaar

Stelle, jouw posting had van mij kunnen zijn: hier ook een 11-jarige die een verzoek negeert (die van mij zegt dan 'jahaa' maar blijft stoïcijns zitten en doorgaan met waarmee hij bezig is.) 'Effe' afmaken. Heel herkenbaar. Ook gister knetterde het bij ons weer even en hebben we onder het eten -toen alle gemoederen weer bedaard waren- een goed gesprek gehad.
Ik heb op dit forum ook vaak een posting in de trant van 'hoe leer ik hem leren moeten' alsof het een aparte vaardigheid is. Niet iedereen hier is het daarmee eens (misschien wel niemand) maar ik zie dat wel zo bij mijn zoon. Het moeten is lastig, maar er zijn nou eenmaal regels en ik wil hem toch bijbrengen dat hij daar mee om leert te gaan. Samen moeten we een manier vinden om het gezellig te houden en dat bespreek ik ook met hem. Hoe we het aanpakken dat ik me prettig voel dat de regels die ik gesteld heb gevolgd worden zonder veel trekken en duwen en hoe hij zich prettig kan voelen door een bepaalde vrijheid. En die balans vinden, dat is zoeken.

Nu terug naar jou. Als ik het als leek mag analyseren en door mijn bril mag bekijken zie ik al dat je je eigen regel verlaat: hij mocht opeens toch een appel. Dan vraag ik me af: waarom? Ik zou dus alleen van een regel afwijken als je daar een goede reden voor hebt en die zou ik dan dus ook altijd aangeven.
Als hij zijn appel niet direct opeet, dan wil hij dus geen appel omdat hij honger heeft? Waarom wilde hij dan wel een appel?
Twee uur gesteggel over het eten van een appel is iets wat ik dus niet meer zou doen. Dat brengt iedereen over de rooie om niks. Ik zou wel het achterliggende probleem benoemen en het appel eten/niet eten laten voor wat het is: dat ik er een probleem mee heb dat hij niet doet wat ik vraag. In jouw geval: dat hij belooft de appel direct op te eten, maar het niet doet. Dat je daar met hem over wil praten en dan misschien niet op dat moment maar later. Tegenwoordig probeer ik ook meer te achterhalen wat bij hem speelde, waarom hij deed wat hij deed.

Nog even reageren op de tips van heksenvet:
(aankondigen dat hij iets moet doen, 15 min, 10 min, 5 min enz) dat snap ik, maar wat als hij na de laatste aankondiging nog geen aanstalten maakt? Dan kom je toch uit op 'we gaan NU eten'! Zijn jouw kinderen dan wel in staat om hun bezigheid beter los te laten door de eerdere aankondigingen?
Dat vragen om 'nog effe' te specificeren zou bij mijn zoon dus als een rode lap werken. Hij wil gewoon zo snel mogelijk dóórgaan en af zijn van mijn gezeur.

Erbij blijven

Als kinderen hier gaan vertragen dan is het aan mij om erbij te blijven. Kom maar mee, we gaan nu..... bijvoorbeeld tanden poetsen. En dan ga ik gewoon even mee tot ze aan de slag zijn. En ik geef ze zonodig ook even een kwartiertje om zaken af te maken. Is het dan nog niet klaar dan blijf ik erbij tot ze het wel afgerond hebben en mee kunnen. Even geduldig erbij blijven helpt hier heel goed. Maar verder heb ik ook niets met regels stellen waar mijn kinderen niet achter staan. Als zoon te laat is met eten dan heb ik gewoon een bord eten bewaard. Dat komt zelden voor, maar als het voorkomt ga ik er geen heisa van maken. Daar zie ik het nut niet van in.

Valkuil

Vasthouden aan je eigen regels kan een valkuil zijn. Misschien is het handiger om in zo'n geval meer aan je zoon te vragen wat hij daarvan vind en hoe denkt dat hij het anders zou willen, en als dat enigszins redelijk is dan ga je daar gewoon in mee. Het is toch zaak zoveel mogelijk mee te bewegen en zo min mogelijk conflicten aan te gaan en te zorgen dat je kind zelf goede keuzes gaat maken. Kortom meer luisteren dan regels stellen of handhaven. Kinderen willen het ook goed doen, ook voor jou. En daar doe je een beroep op en daar vertrouw je op.

Jahaaaa, effe afmaken

Nou, dat ken ik ook heel goed hoor! Het enige dat dan nog helpt is, zoals AnneJ zegt, erbij blijven en steeds geduldig eraan herinenren. Het grappige is dat hij daar rustiger van wordt, terwijl het mijn NADH kinderen enorm zou irriteren. Maar ja, ik heb het ook wel eens te druk of geen zin, en dan hebben we meteen weer de poppen aan het dansen. En ik zou ook wat meer naar hem moeten luisteren, naar wat zijn oplossingen zijn.

Inderdaad evanlyn

In mijn gevoel is het meer 'hinderlijk volgen' maar mijn kinderen doen het er goed op. Zolang ik maar niet mijn irritatie laat blijken en geduldig de tijd ervoor neem.

'hinderlijk' volgen

Mijn zoon reageert op 'hinderlijk volgen' precies als jouw NADH kind: irritatie. Gister dus: na uren lekker computeren (en na een paar waarschuwingen dat hij moest stoppen (jahaa, nog effe afmaken enz) bleef ik er bij staan en de vlam sloeg in de pan 'ga nou wèg!' en hij duwde me gewoon hard opzij. Op dat moment heb ik het laten lopen (de computer crashde kort daarna ook spontaan dus de gemoederen liepen aardig op) maar ik wil niet dat hij zich zo kan gedragen uit frustratie. Daar moet hij van mij echt aan gaan werken. Vandaar mijn topic hierboven over coaching en behandeling. Als het daarna niet over is, dan accepteer ik dat er niets aan gedaan kan worden, maar tot die tijd nog niet. Nou is het zo dat hij dat echt zelden doet, en hij goed leerbaar is, dat zal niet bij iedereen zo zijn, dat besef ik. Dan heb je er maar gewoon mee te dealen.

Verbinding

Als ik dit nu zit te typen, ben ik met mijn aandacht bij dit forum, het onderwerp. Ik sta nu niet in verbinding met mijn kinderen. Ze kunnen me wat vragen, en waarschijnlijk antwoord ik daar maar half of niet op. Ik neem aan dat dit voor bijna alle ouders hier zo werkt. Voor een kind achter de computer werkt dat net zo, en al helemaal als je een kind uren achtereen laat spelen. Hoe meer minuten, hoe meer in het eigen wereldje, zeker bij een kind met autisme.
Dan kost het gewoon meer moeite om weer in verbinding met je kind te komen. Sta je alleen maar hinderlijk in de weg, belemmer je zijn bezigheden in zijn wereldje? Dan krijg je geïrriteerde reacties. Of ben je in verbinding met je kind en help je hem met de overgang van de ene activiteit naar de andere? (Dat is wat ik lees bij AnneJ) Praat je tegen je kind of praat je met je kind? Sta je er (figuurlijk) naast of tegenover? Dat zijn geen makkelijke vragen om te beantwoorden, maar wel heel belangrijke.