10 procent kinderen met psychische - psychiatrische problematiek
http://www.discura.nl/auteurs/malou-van-hintum/het-ongelijk-van-jan-derksen
Net als de WHO komt ook in dit artikel aan de orde dat het om 10 procent van de kinderen gaat die psychische of psychiatrische ondersteuning nodig hebben.
Als we dat nou eens kunnen accepteren. En er de deskundige hulp bij gaan geven.
"Tien procent is de realiteit
Met één op de tien kinderen is wat mis. Dat weten we sinds er epidemiologisch onderzoek naar wordt gedaan, in Nederland voor de eerste keer in 1982. Kinder- en jeugdpsychiater Fop Verheij, die dit jaar met pensioen ging en niet alleen een behandelaar was maar ook een wetenschapper die een vracht boeken schreef over kinder- en jeugdpsychiatrie, zei in zijn afscheidsinterview tegen mij: ‘Als je die tien procent als realiteit accepteert, heb je een behoorlijk zorg- en hulpcircuit nodig. Als je probeert dat circuit in te krimpen, dan duiken die problemen ergens anders weer op. Heel veel kinderproblematiek is samengesteld en erg ingewikkeld. Maar mensen houden niet zo van ingewikkeld denken. Die denken liever eendimensionaal en lineair-causaal.’"
AnneJ, #57
De ervaringen van jou, maar ook Karmijn, Elisa en Evanlyn ervaar ik als waarschuwend en hoopvol. Ik haal er wijsheid uit maar ook geruststelling.
Dankzij goede toetsen op neutraal terrein en rapporten van psychologen en leerkrachten van een nieuwe bs, is het negatieve beeld van de oude bs ontkracht. Zo konden wij weer rustiger slapen.
Soms heb ik een goed gevoel over de zorgplicht; nu moeten scholen aantonen kwaliteit te hebben geleverd. Een paar maanden geleden had Wizzer in een draadje over zittenblijven bij kleuters, weet niet meer welke, een link van het rapport van het radboud universiteit Nijmegen over het effect van zittenblijven. Daarin werden een paar alternatieven genoemd, zoals bijles bieden, al is het maar om de behandelde stof te herhalen.
Maar als ik het draadje 'doorgeslagen Nivellering' (ouders en school) lees, verneem ik dat de huisarts(met medische geheimhouding) wordt vervangen door de jeugdarts (in dienst van de gemeente), en zakt het gevoel van hoop en berusting.
inderdaad Flanagan
Nog een hoop anderen waar ik ook veel aan heb gehad zoals Miriam, Primavera, Mirreke, Tsjor, Evenanders (even je andere synoniemen vergeten, maar je pleit altijd voor jeugdzorgwerkers die het wel goed doen
), en anderen van wie ik even de naam kwijt ben.
Voor mij is het nu bijna over maar ik hoop toch zo dat ouders die voor het eerst met een zorgenkind te maken krijgen de weg weten te vinden naar OOL, maar ook de patiëntenverenigingen als NVA en BAlANS, maar ook de stichting KOG en zelfs Jeugdzorg Dark Horse (jammer dat ze ermee stoppen). En natuurlijk naar onderwijsconsumenten (Amsterdam) en onderwijsconsulenten, de onafhankelijke ondersteuners van ouders en kinderen in het (speciaal) onderwijs, ook als je nog zoekende bent.
Daar ben ik ook heel goed geholpen. En als ik het over kon doen zou ik zelf ook nog eerder de ZIEZON bellen.
Daarnaast gelukkig ook nog persoonlijke vrienden uit het veld van de jeugdhulpverlening en het onderwijs, dat helpt ook. Je kent vaak meer mensen dan je denkt en je kunt er maar beter een beroep op doen.
En niet...
Argeloos in de fuik van de vroegsignalering, de ZATteams en de generalisten terecht komen.
mooi
verwoord, Karmijn (# 59)!
In de reacties van Aviana en nr 37 (Jillian?) wordt er eigenlijk vanuit gegaan dat het iadh-kind maar 'gewoon' (mee) moet doen. Dat er geen aanpassingen nodig (moeten) zijn om hen tegemoet te komen. Ze moeten maar net zo doen als de rest. Dat vind ik zo onterecht. Hoewel ik weet dat veel ouders hun kind niet zien als gehandicapt, is een stoornis in het autistisch spectrum in feite toch een soort van 'sociaal gehandicapt' zijn. En daar wordt dan volkomen aan voorbij gegaan door Aviana en Jillian.
Zoals Karmijn aangeeft, van een blinde of verwacht je ook niet dat het kan waar men invalide in is. Dan worden aanpassingen heel normaal gevonden. En het onvermogen van de betreffende persoon wordt ook niet gezien als belastend voor de rest van de groep. Er wordt juist met begrip en tolerantie op hun beperkingen gereageerd.
Voor de groep 'sociaal gehandicapten' ligt dat anders: hun onvermogen wordt gezien als onopgevoed, onaangepast, ongehoorzaam: reden voor berisping, boosheid, irritatie en straf. Denk je eens in dat je zo zou reageren naar een blinde!
muggeziften
Aviana, het lijkt vrij onbelangrijk, toch wil ik je erop wijzen omdat ik het tekenend vind. Ik citeer je bijna letterlijk (ouders brengen geduld niet op om hun kind iets te leren) en dan beweer je dat ik je woorden verdraai? Je maakt er dan 'te lui' van??
Eigenlijk is dit het communicatie patroon waar ik als kwetsbare ouder van een zeer kwetsbaar kind bijzonder gefrustreerd van raakte. Ik denk dat jij je als leerkracht niet goed realiseert hoe BELANGRIJK je bent, juist voor dit soort ouders en kinderen.
Mijn kind waar niets mee aan de hand is, zich dus 'vanzelf' ontwikkelt, heeft best wel een beetje een muts van een juf. Geeft helemaal niet, want ze is ook wel lief. En mijn kind heeft er niet al teveel last van, zegt; ach mam, juf (nog vrij jong) moet ook nog een hoop leren. Ze heeft juf niet nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen, eigenlijk ons als ouders ook niet echt, want het gaat echt vanzelf. Natuurlijk hebben kinderen die 'vanzelf' gaan ons wel nodig, maar op een andere manier en volgens mij veel minder dan we onszelf graag wijsmaken.(kijk eens hoe goed we het doen) Juist de kinderen die niet vanzelf gaan, daar kunnen we eer mee behalen. Die hebben ons hard nodig.
Helaas gaat het meestal andersom. We richten ons op de groep die het goed doet, hebben het idee dat dat onze verdienste is, trekken daaruit de conclusie dat we dus ons werk goed doen, en dat het dus niet aan ons ligt dat we een klein groepje niet kunnen bereiken, want perfect hoeft het uiteraard niet, sterker nog, is niet mogelijk.
Blieb
Zo ontzettend waar wat je zegt.
Verkeerd woordje
Ik heb mijn post uit het begin nog eens doorgelezen en zie nu dat er iets heel onhandig staat. Waardoor jullie me maar blijven aanvallen en ik steeds niet begreep waarom.
Ik citeer mezelf:
" Het is net als in de kleuterklassen. Kleuters zijn thuis met 1 of 2 andere kinderen, krijgen volop aandacht en moeten dat in de klas delen met 25 anderen. Als ouders dan zeggen dat ZO'N kind zich nog niet zelf kan aankleden of jas aan kan doen, dan is dat vaak omdat ouders het snel even zelf doen en geen geduld hebben opgebracht om de kleuter het al aan te leren. Maar de kleuterjuf heeft geen tijd om alle kinderen elke keer te helpen, dus die probeert zo snel mogelijk het aan te leren. En dan gaat het na een paar keer oefenen wel."
Hiervoor ging het over kinderen waarvan ik nu denk dat ze misschien lichte ADHD hebben, met de zin "het is net als in kleuterklassen" ga ik over naar "gewone" kinderen (vergeef me de woordkeuze).
De spraakverwarring zit hem in het nu in kapitalen gezette woord: zo'n. Jullie hebben dat gelezen als "kind met adhd, autistisch kind, etc", ik bedoelde er gewoon "een kind uit die kleuterklas mee". En ik snap nu dat jullie dat zo lezen vanuit jullie perspectief, maar geloof me, ik bedoelde dat hier echt niet. Dus dit voorbeeld over leren je jas aan te doen, ging over gewone kinderen. Daarna heb ik geprobeerd dat te verduidelijken met het stukje over dat iedere ouder zijn eigen volgorde heeft van dingen aanleren. En dat het voor een kleuterjuf dus handig is als alle "gewone" kinderen (en de anderen het liefst ook, maar dat kost misschien meer moeite), zelf hun jas kunnen aandoen, terwijl een moeder thuis denkt "ach, ik doe het wel even". Die heeft niet 25 kinderen die in een half uurtje hun jas aan moeten doen, buiten spelen en hun jas weer uit.
Verder wil ik nog even kwijt dat de posts van Karmijn me erg geholpen hebben in het nadenken van alles wat hier wordt gezegd. We zijn maandag weer met de lessen begonnen en ik heb deze hele discussie gekopieerd en geprint en al enkele keren gelezen en ik heb me voorgenomen te leren van jullie perspectief. Uit jullie reacties heb ik wel geleerd dat ik minder tolerant ben dan ik dacht.
wow
Zo zie je maar weer waar zo'n forum goed voor is. Het maakt echt dat ik blij word als ik lees dat je wat aan zo'n draadje als dit hebt.
Het is inderdaad alsof je met zo'n kind, een zorgenkind bedoelde. Dat kwam nogal veroordelend over. Nu snap ik je beter.
Volgens mij zijn we over het algemeen allemaal minder tolerant dan we denken. Ik wel tenminste. Ik dacht altijd dat ik heel geduldig was. En heel rationeel. Tot ik kinderen kreeg.
Aviana
Het was meer de opmerkingen over "ADHD als excuus gebruiken" in post 2 waarvan ik enigszins over de rooie ging. Maar als je er door onze bijdragen toch een wat ander beeld van krijgt, is dat natuurlijk geweldig.
Niet elke ouder kan het zo goed uitleggen als Karmijn, en dan kan het inderdaad best overkomen als "mijn kind hoeft dat niet want het heeft ADHD". Eigenlijk is het zelfs heel goed te begrijpen dat het dan zo overkomt.
Heb ik ook weer wat geleerd
Karmijn
Wanneer ga jij dat boek schrijven? "Hoe ga je om met een kind met ADHD/autisme" Wordt vast een bestseller!
boek
Hihihi
lol
Het mag ook een website zijn hoor 
Die is er al, hij heet OO
Je hoeft alleen maar al je bijdragen van de afgelopen jaren te bundelen, herhalingen eruit, kaft erom, en klaar ben je! Eigenlijk een goed idee, Karmijn. Maar misschien heb je voorlopig al genoeg op je bordje...
dat denk ik ook
Ik denk ook wel dat er genoeg op het bordje ligt maar wat ze zegt is zo zinvol dat ik het belangrijk vind dat het buiten OO ook bekend wordt. Het is bijna zonde dat Karmijn haar tijd alleen gebruikt voor OO
misschien
Misschien moet je een OO columnist worden?
boek
En toch denk ik dat het wel eens heel nuttig kan zijn om de ervaringen van ouders met "etiketkinderen" én hun tips te verzamelen en uit te geven, liefst met flinke media-aandacht. Als moeder-van heb ik zelf ook het één en ander meegemaakt dat niet nodig was geweest (om een heel lang verhaal maar eens kort samen te vatten) en de nodige ervaringen opgedaan. En met Karmijn en ondergetekende veel meer ouders.
Ik moet bekennen dat ik te moe ben en er nog teveel "in" zit om daar nu al aan te beginnen, maar het is wel een stille wens van me. Het bundelen van ervaringen.
Stoffige boekenkasten
Een jaar geleden schreef de Kinderombudsman het diepgaande onderzoeksrapport over thuiszitters. Vele ervaringen van veel verdrietige getergde leerlingen. We horen er niets meer over. Het beleid in het onderwijs is er niet humaner door geworden. Het rapport is bedekt met stof.
Karwijn, alsjeblieft, schrijf geen boek maar reageer, samen met andere ervaringsdeskundige; sommige met een beroepsgerichte input zoals M. Lavell, sommige met een iets wat meer juridische input zoals Tsjor. Zo blijft de info up-to-date.
Zelf verwijs je naar de boeken van John Greene. De informatie staat dus al op papier maar mensen zoeken eerder op een forum omdat die praktijk gerichter is .
en schrijf
Wel naar de ombudsman, de inspectie, of waar je maar een kans hebt om je verhaal kwijt te kunnen. Ik heb naar de Kinderombudsman geschreven over de thuiszittersproblematiek van dochter en al veel eerder, na attent gemaakt te zijn daarop door een onderwijsconsulent naar de inspectie.
Helaas kan ook de Kinderombudsman zichzelf niet uit de markt prijzen. Hij heeft het nou weer gezegd. Ook over de jeugdzorg (is de zorg terecht) een heel goed verhaal over het gebrek aan waarheidsvinding en de rammelende rapportage.
Inderdaad onvoorstelbaar dat de politiek daar geen consequenties aan verbind. Het is al net als met zijn voorganger, Alex Brenninkmeijer, na het rapport dat de jeugdzorg 'gedragsgestoord' is komt er een sterk ontkennende Rouvoet overheen dat de kinderombudsman 'onzorgvuldig' is. Hij prijs blijkbaar onvoldoende het goede werk dat er ook zou zijn en overdrijft de problemen. Want zo wil het veld dat presenteren.
De overheid neemt de ombudsmannen niet serieus, maar het komt dan wel in het nieuws voor de goede verstaander en volger.
Verder maak ik me geen illusies.
Komt er een column van EG dat ouders en kinderen bij de hulpverlening 'betrokken' moeten worden.
http://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/opinie/columns/tip-56-%E2%80%9Cbetrek-ouders-en-jongeren%E2%80%9D.9441523.lynkx
Ouders, kinderen en ouderorganisaties betrekken zich al jaren zelf bij de politiek tot aan parlementaire enquetes aan toe.
Er verandert niets. Het hele veld van de jeugd ggz waarschuwt de politiek. Het is niet wat zij wensen en het is een blamage voor de stand van de Nederlandse wetenschap en leidt tot verlies aan deskundige hulp. Niets helpt. Commissie Samson, Commissie Deetman. Niets helpt.
Je zou bovendien denken dat het de ouders zelf zijn die hulp vragen. Maar dat is niet zo volgens EG en consorten. Ouders moeten gedwongen worden om de 'hulpverlening' die de jeugdzorg en de kindermishandelingslobbyisten voor ons in petto hebben door de strot te krijgen.
Toch is het het enige democratische middel dat je hebt.
Naast de amendementen van die paar politici die gezorgd hebben dat we voorlopig nog via de huisarts echte hulp kunnen krijgen.
Zal mij benieuwen.
Maar daar klagen heeft zin. Niemand kan zeggen dat ze het niet geweten hebben. Het is bekend.
Vandaag Schizofrenie
http://www.npo.nl/doe-even-normaal/20-08-2014/VPWON_1227544
2 Jongvolwassenen met schizofrenie.
Invoelbaar. De jongeman was in staat om zijn schoolopleiding af te maken en gaf al les op een VMBO. De jongedame deed vrijwilligerswerk. Nog teveel last van beelden en stemmen in haar hoofd. Invoelbaar.
En confronterend.
Mijn dochter zag ook een dood meisje in een boom altijd als we terugfietsten van paardrijden. En dan vroeg ze: mamma, zie jij dat ook? Deze jongedame ook. Je vermoedt dat het niet realistisch is, maar je moet wel eerst een paar keer wegkijken en met je ogen knipperen en dan is het beeld hopelijk weg.
Toen de psychiater dan ook vroeg of ik dacht dat het alleen angstmedicatie zou moeten worden of toch antipsychotica heb ik wel getwijfeld. Maar ze doet het goed op een kleine dosis angstmedicatie en ziet geen beelden meer. Ze voelt alleen nog de 'onwerkelijkheid' lichte angst in de ochtend als ze net haar medicatie neemt. Alsof het dan uitgewerkt is of een te lage spiegel is.
Ze weet dat drugs gevaarlijk voor haar zijn omdat ze deze aanleg heeft. Gelukkig heeft ze geen enkele neiging.
En als de angst toeneemt dat we dan naar de kinderpsychiater gaan om de dosering bij te stellen.
Een rustig geordend leven helpt. Op tijd je rust nemen. Emotionele zaken niet laten sudderen. Het gaat heel goed. Hopelijk lukt het haar wel om zelfstandig te zijn.
En natuurlijk ben ik nog steeds boos dat ze niet al zoveel jaar eerder medicijnen kon krijgen vanwege de onterechte beschuldiging kindermishandeling. 5 jaar met angst gelopen. Eerst een brandend huis moeten worden, dan nog door een 'molen' en dan eindelijk rust en ontwikkeling en groei.
Kinderen hebben ook psychische problemen, net als volwassenen. In een combinatie van aanleg en erfelijkheid, medisch en sociaal.
Er komt geen wijkteam aan mijn dochter.
Geen John Greene maar Ross'. W. Greene
Het boek waarop op OOL vaker naar verwezen is, aanbevolen door Balans Magazine.
Naar ik meen, de leidraad voor Karwijn.
http://www.nieuwezijds.nl/Boek/9789057123122/Het-explosieve-kind-/Pers/
Openbaarheid of open wonden.
Het publiceren van een boek met ervaringen en tips is handig maar kan naar mijn mening, ook leiden tot herkenning omdat het gauw complete verhalen worden ipv los-vast reacties op een forum, welk puur vraag-gericht zijn. Een kind kan daardoor uit de anonimiteit raken. Het zal op school herinnert worden aan die moeilijkheden, terwijl een kind juist blij met de gewonnen rust. Het open trekken van vroegere wonden, is het laatste waar iemand behoefte aan heeft, ook al wilt moeder zo graag haar ervaring delen.
Een forum is trouwens net zo toegankelijk als een boek, ook voor gemeentelijke instanties. Op OOL wordt wel eens gewaarschuwd voor herkenbaarheid, sommige post worden verwijderd. Posts zoals #nr 80, zijn in mijn ogen, voer voor die instanties. Maar een forum-draad is wat anders dan een bestseller. Het krijgt geen landelijke bekendheid. Het biedt nog enige anonimiteit.
Ik herken de behoefte zoals Hortensia, het bundelen zodat een ander er iets aan heeft en het niet voor niets is geweest. Gedreven door een gevoel van boosheid (in ons geval) naar de school omdat alle gezinsleden eronder leden. Maar als de openbaarheid geen gevaar zou betekenen ( heropenen dossier), dan nog is het verzoek van het slachtoffer om die geschiedenis achter zich te kunnen laten, als een onderdeel van het verwerkingsproces, iets dat ik niet mag negeren. Ik zou er juist psychische klachten mee kunnen veroorzaken, iets waar je zo hard aan gewerkt hebt om dat te voorkomen.
Je kind en je gezin komt op de eerste plaats.
Flanagan
Je hebt helemaal gelijk, en eerlijk gezegd vind ik dat soort boeken ook nooit zo interessant, omdat de verhalen altijd heel anders zijn dan het mijne, en hoe iemand ermee omgaat ook.
Maar een boek "Omgaan met scholen" bijvoorbeeld, zou zeker in een behoefte voorzien. Ik ken wel zo'n boek, maar het is in het Engels en gaat uit van een meewerkende school (haha).
I have a dream
Soms droom ik van een nieuw opkomend politieke partij; de OOL -Ouders voor Onderwijs Legioen.
Als kleine politieke partijen zoals Partij voor dieren en 50plus evt. bestaansrecht hebben, zou deze nieuwe partij met deskundige zoals Justine Pardoen of. Katinka Slump of doorgewinterde onderwijsconsumentorganisatiemedewerkers ( prima scrabble-optie) zoveel stemmen krijgen dat ze kamerleden tekort kwamen om de stoeltjes te vullen! 
.
Strijd
http://www.ijskastmoeder.nl/?p=958
"Ik staar naar het lege scherm. Van mijn man heb ik geleerd dat boos tegen boos niet werkt. Van mijn dochter heb ik geleerd dat duidelijkheid verheldert. Hortend en stotend komen de woorden. Ik wik en weeg ze op een goudschaaltje.
‘Gister werden we overvallen door de mededeling dat jullie vinden dat onze dochter niet langer op haar plaats is op jullie school. Een overdonderd bericht en in schril contrast tot de regelmatige gesprekken die we afgelopen maanden hebben gevoerd. Naast het onderzoeken in hoeverre de auti-klas op de andere school een geschikte plaats kan zijn lijkt het ons alleszins redelijk om ook hulpbronnen aan te boren die zoeken naar oplossingen binnen school.’"
Blog van 'ijskastmoeder'
De kinderen op school mijn dochter zijn van rijke en/of anders hoger opgeleide ouders. Ouders die dat niet hebben zijn overgeleverd aan het 'sociale' (?) wijkteam en het 'ZAT' team.
Omdat we niet geloven dat we onze kinderen in zo'n 10% van de gevallen deskundig moeten helpen, medisch en sociaal.
Nee, dan 'faal' je gewoon als ouder. Met die constatering mag je door naar de non voorzieningen van de jeugdzorg, OTS en UHP.
Succesje dankzij zorgplicht
Ik lees net over een succesvolle afhandeling van een klacht in de geschillencommissie, dankzij de zorgplicht.
Ik besluit hierover een draadje te openen in 'ouders en school' omdat het ieder kind kan overkomen.
