10 procent kinderen met psychische - psychiatrische problematiek

Ik zie dat anders

Er is pas iets mis met een kind als we het bijbehorende gedrag als niet normaal of niet gemiddeld bestempelen. En ik heb het idee dat steeds meer afwijkingen van het gemiddelde een ziektenaam krijgen, terwijl dat eerder nog werd afgedaan als 'een beetje anders, maar niet zorgwekkend'.

Duidelijk voorbeeld is de enorme toename van adhd-gevallen. Toen het nog geen ziekte was, waren die kinderen een beetje chaotisch, een beetje druk of een beetje van de andere symptomen. Er werden geen etiketjes op geplakt, de kinderen waren gewoon zo en er werd geen aandacht aan besteed, dwz de kinderen kregen er geen hulp voor, maar wat in mijn ogen heel belangrijk is, adhd of hun gedrag werd ook niet steeds als excuus voor hun gedrag gebruikt.

Ik ben nu 27 jaar docent op een basisschool en als ik nu kinderen wil corrigeren of bepaald gedrag niet tolereer, krijg ik toch geregeld ouders bij me die zeggen dat hun kind zich niet aan bepaalde regels KAN houden, OMDAT hij adhd heeft. Terwijl ik me echt nog wel kinderen van vroeger (oma spreekt) kan herinneren die nu gediagnosticeerd zouden worden met adhd, maar toen dus niet, bij wie dat aanleren veel meer geduld en herhaling van mijn kant vergde, maar het me vaak wel lukte. Als zo'n kind nu herhaaldelijk hoort van zijn ouders: 'jij mag je gewoon druk, chaotisch etc blijven gedragen want je hebt een ziekte' dan is de prikkel ook weg om wel je best te doen om zich toch wat sociaal wenselijker gedrag aan te meten. Met veel moeite, en met meer inspanning, dat besef ik goed.

Dus die 10%, ik denk dat dat maar gewoon een afspraak is over wat je afspreekt over de bandbreedte van normaal gedrag. En voor het zorgverleningscircuit moet die bandbreedte zo smal mogelijk zijn, er moet tenslotte brood op de plank.

vroeger

was het altijd de schuld van de ouders als een kind niet in een mal paste. Dat vonden psychologen toen ook. Autisme was de schuld van "ijskastmoeders", ADHD ongetwijfeld van moeders die "geen grenzen stelden".

Nu we erachter zijn dat het toch wat ingewikkelder ligt, zou je toch verwachten dat er ook iets met die kennis gedaan zou worden. Maar nee hoor: het is allemaal overmedicalisering, en het ligt alsnog aan de ouders. Gelukkig maar, nu kunnen we weer door met business as usual.

maar

AnneJ, je moet je niet meteen zo aangevallen voelen. Ik denk dat ik aan jouw kant sta, maar dat heb je niet in mijn eerste bericht gelezen.
Ik heb niet gezegd dat ik ALLE kinderen in mijn klas gewenst gedrag kon aanleren. Maar bij sommigen, waarschijnlijk de lichte gevallen?, bereikte ik af en toe wel een klein stapje. Het is net als in de kleuterklassen. Kleuters zijn thuis met 1 of 2 andere kinderen, krijgen volop aandacht en moeten dat in de klas delen met 25 anderen. Als ouders dan zeggen dat zo'n kind zich nog niet zelf kan aankleden of jas aan kan doen, dan is dat vaak omdat ouders het snel even zelf doen en geen geduld hebben opgebracht om de kleuter het al aan te leren. Maar de kleuterjuf heeft geen tijd om alle kinderen elke keer te helpen, dus die probeert zo snel mogelijk het aan te leren. En dan gaat het na een paar keer oefenen wel.

Verder draai je het om: "Maar het is natuurlijk niet zo dat kinderen zich zo gaan gedragen omdat we ze 'toestaan' zich zo te gedragen en het goedpraten."

Nee, eerst is er het gedrag. Dan heb je twee mogelijkheden: het gedrag ombuigen naar gewenst gedrag of het gedrag tolereren. Als een kind maar vaak genoeg van ouders hoort dat hij dat toch niet kan of hoeft omdat hij adhd heeft, zal het ook niet proberen zich anders te gedragen. Terwijl ik ervan uitga dat je het kunt proberen en pas als het niet lukt het gedrag tolereren. En dat laatste doen we steeds minder. En dat vind ik jammer voor de kinderen want die voelen of krijgen zelfs steeds te horen dat ze niet goed zijn zoals ze zijn. En dat is ook die bandbreedte. Steeds meer kinderen zijn niet goed genoeg zoals ze zijn. Ik merk ook aan mijn jongere collega's dat ze snel oordelen, terwijl je met wat geduld en minder op het kind te letten wat ie nou weer afwijkend doet, een veel beter kind in de klas hebt.

Adhd is toch alleen maar een stoornis omdat anderen het gedrag niet accepteren? Bijvoorbeeld in een schoolklas. Als een kind veel wil rondlopen, hardop praat, de hele dag zingt (ik noem maar wat), dan heeft dat kind daar zelf toch geen last van? Dan is dat gewoon het gedrag dat dat kind prettig vindt, dat bij dat kind hoort. Is ie alleen in zijn kamer, kan ie gewoon dioen wat ie wil
Het gedrag wordt pas door anderen als vervelend ervaren als ze er last van hebben, of het wordt als vervelend ervaren door de adhd'er als hij er zelf last van heeft.
En omdat we ons onderwijs zo hebben ingericht dat 25 kinderen stil op hun stoeltje moeten zitten, vinden we alleen kinderen "normaal" die dat kunnen. Als we klassen zouden hebben met 5 kinderen, dan zouden we veel meer "afwijkend gedrag" tolereren.

En dat bedoelde ik met die bandbreedte. Ik wil helemaal geen stoornissen bagatelliseren.

Aviana

ZOuden ouders echt vinden dat een kind niets hoeft aan te leren omdat het ADHD heeft? Ik denk dat het eerder een kwestie is van "pick your battles". Alles tegelijk gaat gewoon niet.

Dat de afwijkingen vooral een probleem vormen door hoe we het onderwijs inrichten ben ik met je eens. Maar ja, dat is nu eenmaal zo. En een beetje tolerantie zou inderdaad al heel wat zijn. Maar stuur dan ook een beetje tolerantie in de richting van die ouders, die meer op hun bordje hebben dan jij kan overzien.

Mijn zoon probeert inderdaad wel eens te roepen: "ik kan dat niet want...". Daar moet ik altijd wel om lachen, maar dan leg ik hem rustig uit dat ik besef dat het voor hem moeilijk is, maar dat we hem ermee gaan helpen het toch aan te leren. Maar dan moet een leerkracht niet verwachten dat dat van de ene dag op de andere gebeurt.

en...

soms krijgen ouders zoveel over zich heen, dat ze ook opmerkingen van goedbedoelende leekrachten in eerste instantie wantrouwen en in de verdediging schieten. Daar heb ik mezelf ook wel eens op betrapt. Als leerkracht en IB'er roepen "hij moet maar naar het SBO want er zitten nog 30 kinderen in de klas", zonder dat ze ooit een poot voor hem hebben uitgestoken, dan word je wat overgevoelig als ouder.

Pas als ik zeker weet dat iemand zich echt inzet voor mijn kind, en ook bereid is naar mij te luisteren, wint diegene mijn vertrouwen. Het is niet anders, ik heb net iets teveel meegemaakt.

leerkracht

Mijn vader was nog veel langer leerkracht dan jij, Aviana, ruim 40 jaar voor hij met pensioen ging (en dat is ook al weer 15 jaar geleden). Hij zei wat anders. Nl dat hij terugkijkend wenste dat hij eerder van adhd (en autisme) had gehoord vroeger, zodat hij bepaalde kinderen die hij zich nog herinnerde had kunnen helpen. Destijds vond hij ze gewoon rotkinderen die niet konden leren en waar het nooit iets mee werd. Wat ook klopte, zulke jongens (vooral) zaten de hele lagere school meer op de gang dan in de klas (zijn klassen hadden in zijn begintijd vaak wel 40 kinderen), gingen vroegtijdig van school en hadden een leven vol problemen. Jongeren met onbehandelde adhd hadden en hebben nog steeds een veel groter risico om in de criminaliteit terecht te komen dan anderen (in meer recente tijden zit dat bijv. ook in misdaadstatistieken onder allochtone jongens).

maar AnneJ toch...

Hoe kunnen we onze zendelingendrift nou laten varen zolang niet alle 16 miljoen inboorlingen bekeerd zijn?

Voor ieder gedrag een labeltje

Ik vind het wel een vreemde ontwikkeling. Sinds kort heeft een van mijn kinderen 'een diagnose'. Daar heb ik niet zoveel last van, ze heeft er zelf begeleiding in gehad, dus nu weten we het en dat is het. Mijn andere kind wordt binnenkort onderzocht. Ik heb er verder geen verstand van maar het zou me enorm verbazen als zij 'niets heeft' terwijl ze veel lastiger op te voeden is. Ik heb soms echt geen idee wat ik met haar aan moet.
En dan heb ik dus twee kinderen waar iets mee is, 100% raak. Zo kom je wel aan gemiddeld 10%.

Aviana

Je berichten staan bol vd vooroordelen. Jij krijgt kinderen snel vaardigheden geleerd omdat ouders het geduld niet opbrengen. Bingo. Knap hoor, dat je dat weet. Weet je, er kunnen zoveel dingen meespelen. Een hoop kinderen gedragen zich op school anders dan thuis. School is vaak minder vertrouwd en dat kan ervoor zorgen dat kinderen veel gezeglijker zijn. Kinderen gedragen zich doorgaans ook anders in groepen, en nemen veel gedrag van elkaar over. Waarom niet gewoon blij met je eigen resultaten, zonder gelijk negatieve oordelen over ouders?
Ik heb dus een zorgenkind en dat is mijn grootste frustratie geweest op bs; het niet samen kunnen werken met leerkracht. En dan bedoel ik dat dit erg negatief werkte voor kind. Al die vooroordelen spatten er gewoon vanaf. Ik hen nog een ander kind waar geen zorgen om zijn, en daarmee heb ik nooit last gehad van alle vooroordelen van leerkracht, die er ongetwijfeld wel gewoon zijn maar je hebt in zo'n situatie gewoon weinig met elkaar te doen en een kind waarbij alles gewoon loopt heeft daar ook veel minder last van. Juist met een zorgenkind is een goede samenwerking zo van belang, door weinig vertrouwen is dat niet mogelijk.
Het idee alleen dat ouders een diagnose gebruiken om gedrag goed te praten vind ik echt stuitend. Probleemgedrag is vaak niet zwart-wit, het is geen kwestie van wel of niet kunnen, maar vaak een kwestie van moeilijker kunnen. Dat kinderen er blijk van geven iets te kunnen wil nog niet zeggen dat ze er geen moeite mee hebben of dat ze het altijd en overal kunnen toepassen en juist dat begrip is vaak essentieel.
Dat er veel te veel diagnoses gesteld worden vind ik absoluut. Maar wil je minder diagnoses nodig hebben moet er juist meer begrip komen voor probleemgedrag/ tekort vaardigheden.

diagnoses

Ik denk dat er juist meer diagnoses moeten komen. Voor jongeren die nu als dom of crimineel worden weggezet, of die uit wanhoop over het onbegrip verslaafd zijn geraakt. En voor degenen die die kant op gaan als ze niet nu geholpen worden. Dat levert pas een stigma op, en het kost ook nog een hoop geld, veel meer dan investeren in beter onderwijs.

Het is zo makkelijk om te roepen "er worden teveel diagnoses gesteld", maar waar wordt dat eigenlijk op gebaseerd? Alleen maar op het feit dat er nu - gelukkig - meer diagnoses worden gesteld dan vroeger. Als je zegt dat er nu teveel diagnoses worden gesteld, zeg je in feite dat de meeste kinderpsychiaters en -psychologen hun werk verkeerd doen. Dat kan best zo zijn, maar daar zou ik toch wel wat meer onderbouwing voor willen zien dan alleen maar dat er meer diagnoses worden gesteld.

Blieb

Je verdraait mijn woorden. Ik heb niet gezegd dat ik kinderen snel wat aanleer omdat ouders te lui zijn. Maar ouders leren hun kinderen vaardigheden in hun eigen volgorde. Sommigen vinden het belangrijk dat hun dreijarige zichtzelf kan aankleden, anderen vinden zes jaar vroeg genoeg. Moeten ze zelf weten, maar een kleuterjuf vindt het handiger als kinderen zelf hun jas kunnen aantrekken. Dan veroordeelt ze de ouders niet, maar leert het aan het kind, en dan heeft ze daar zelf de rest van het jaar plezier van.

En wat iedereen in deze hele discussie vergeet is dat iedereen altijd en overal zijn gedrag aanpast aan de gewenste omgangsvormen. Ik zit op mijn werk niet lekker onderuitgezakt op de bank met mijn benen omhoog, zoals ik thuis wel ongegeneerd kan doen. In het openbaar peuter ik niet in mijn neus. Thuis wil ik nog weleens de wc-deur niet dichtdoen, wie doet dat ooit op het werk?

Zo zijn we dus de hele dag bezig met ander gedrag. En zo moeten kinderen dus ook gewenst gedrag aanleren. Als ze moeten plassen, moeten ze dat op een wc doen, maar zou het niet makkelijker zijn als ze gewoon tijdens het buitenspelen hun plasje deden, daar waar ze stonden? Sociaal ongewenst gedrag, dus dat leren we ze af.
Zo ook smakken. Daar ben ik zwaar allergisch voor, maar ik heb kinderen in mijn klas (en gehad) wiens ouders ze er niet op wezen dat je ook met je mond dicht kan eten. Vonden zij niet belangrijk. Kan mij dus niks schelen wat ze thuis doen, maar in mijn klas eet je met je mond dicht (tenzij dat niet kan door verkoudheid of andere problemen).

aanpassen

Juist dat aanpassen, dat sociaal wenselijke gedrag dat verwacht wordt, dat wat jij beschrijft Aviana. Precies dat stukje verwachtingen van het schoolpersoneel. Precies daar is de gedragsstoornis van mijn zoon ontstaan.
Hij kon zich echt wel als een brave puppy aanpassen aan de morele verontwaardiging van de leerkrachten. Maar het vergde wel een topprestatie van hem. Waar dan vervolgens geen enkele waarderi.g voor was. 'Ik ga een kind niet belonen, als hij eindelijk een beetje normaal doet.'
Resultaat: een suicidale negen jarige.
Bedenk goed wat je van een kind vraagt/ verwacht. Onze zoon kon in groep twee al klokkijken, digitaal en analoog. Hij kon je in groep drie al uitleggen wat een priemgetal is en in groep vier was zijn grote droom om een perpetuum mobile uit te vinden.
Maar pas toen hij twaalf was, was hij in staat om zijn eigen kleding uit te kiezen uit zijn kast. Hij is nu vijftien en afgeloprn schooljaar is hij pas in staat geworden om zijn boekentas zelfstandig in te pakken.
Geen gemakszucht of luiheid van onze kant hoor. En ook geen betutteling. Maar onvermogen van zijn kant.
Juist kinderen met een stoornis, maar ook kinderen zonder stoornis, kunnen een ongelooflijk onregelmatige, onvoorspelbare en dysharmonische ontwikkeling hebben.
Kinderen moeten naar school. Ook als school ziekmakend is. Ik hoop altijd maar dat de leerkrachten die mijn kind tegenkomt, waar mijn kind met grote tegenzin uren per dag mee te maken heeft, en waar mijn kind een grondige afkeer van heeft, zuinig en voorzichtig met mijn kind omgaan en geen conditionerende hondenafrichter is.
Mijn kind is namelijk geen hondje, maar een schat van een mens. Zelfs met zijn adhd. Zelfs met zijn stemmingsstoornis. En hij wil er helemaal niet zijn hoor, op die stoel, in die klas.

Aviana

Zie jij hoe jouw postings overkomen op mensen met kinderen met een stoornis?

Ikzelf heb kinderen zonder stoornis en vind jouw postings, vooral die laatste, helemaal niet onredelijk overkomen. Onze dochter ging, bijna 1 jaar oud, naar het KDV en ze waren daar verbaasd dat ze nog niet zelf de fles vasthield. Kregen wij dus als commentaar mee.

Dus meteen oefenen, en ze bleek dat - inderdaad - makkelijk te kunnen. Probleem opgelost, en geen andere problemen erbij.

Bij kinderen met een stoornis is het - wellicht - anders.

Ik denk dat de betreffende ouders vooral wensen dat zij en hun kinderen serieus worden genomen en dat juffen en meesters niet denken dat het door de ouders komt en wel simpel aangeleerd kan worden, maar dat het handiger is om geconstateerde problemen te bespreken met de ouders vanuit een gelijkwaardige positie en dan samen bespreken hoe je daar mee omgaat. Niet denken dat jij als juf/meester het beter weet, maar ervan uitgaan dat ouders hun kind (met zijn/haar evt. beperkingen) beter kennen.

NB Onze kinderen hebben geen stoornis, maar m.n. jongste is behoorlijk slim. Ook daar liep ik jarenlang aan tegen juffen die hem vooral veroordeelden om zijn speelse/niet gemotiveerde gedrag en niet zagen dat hij juist extra uitdaging nodig had. Bijzonder vervelend als je niet serieus genomen wordt, als je zoon of jij als ouder als lastpak behandeld wordt.

Stemgedrag en de gevolgen

@Aviana; ' En omdat we ons onderwijs zo hebben ingericht dat 25 kinderen stil op hun stoeltje moeten zitten, vinden we alleen kinderen "normaal" die dat kunnen. '
Bedoel je dat door ons stemgedrag bij verkiezingen wij, ouders met kinderen die extra aandacht nodig hebben, het ons zelf kwalijk moeten nemen dat het onderwijs zo is ingericht? Hebben er niet genoeg mensen geprotesteerd tegen de bezuinigingen en het aantreding van passend onderwijs (in combinatie met de transitie van de GGZ)?

Ik geloof niet dat welke politieke partij dan ook de aderlatingen in het onderwijs had kunnen doen stoppen. Dan had de overheid moeten toegeven dat gedurende decennia, naast royale ongecontroleerde uitgavepatronen ook verkeerde veranderingen in het onderwijs hadden plaatsgevonden. Fouten erkennen is uit den boze, niet alleen in de politiek maar ook op de werkvloer in het onderwijs.

Juist die bezuinigingen hebben ervoor gezorgd dat leerkrachten op het bs, dankzij die extra taken van de IB-ers om zo de resultaten van een leerling (op verzoek van de onderwijsinspectie) in een dossier te plaatsen, het te druk hebben om een kind juist dat beetje extra begeleiding te geven welke het nodig heeft om zich welkom te voelen.

Zoals Aviana al aangeeft, bemerkte ze dat haar jongere collega's eerder geneigd zijn een vooroordeel te hebben. Zo'n vooroordeel is snel een excuus voor een leerkracht en een IB-er om het kind te verwijzen naar een SBO, met goedkeuring van de directeur in algemeen belang van het imago van de school.

Ik heb het te doen met al die leerkrachten die ooit begonnen aan hun roeping om kinderen het vak van lezen en schrijven en rekenen over te brengen, maar nu gedemotiveerd en alleenstaand hun beroep uitoefenen omdat ze hun directeur niet durven te vertellen dat zij in de klas ipv een IB-er juist assistentie nodig hebben zoals een juf ons eens toevertrouwde: " Breek me de bek niet open."
We hadden het echt met haar te doen, maar nog meer met ons kind want het gaat hier wel om de toekomst en nog meer om de innerlijke welzijn van een jong iemand dat nog zo kwetsbaar is ten opzichte van een groep volwassenen dat zich schoolteam noemt.

Als ouders kijk je vooruit; zal je erin slagen je kind op te voeden zodat het laten een plaatsje heeft in de maatschappij? Met de belemmeringen in in het onderwijs, wordt die taak steeds moeilijker. Met de meldcode, hebben (foute) schoolteams een wapen in handen en staan ouders met de rug tegen de muur.

Een troost; nadat jaren geleden in Amerika de SBO en SO en bs gewoon in een gebouw plaatsvond om zo tolerantie te bereiken, hoorde ik afgelopen zomer uit de mond van Amerikaanse moeders hoe daar afbraak van het onderwijs plaatsvond als gevolg van bezuinigingen. Het is overal hetzelfde...

Alleen hoop ik net als Karmijn dat onze kinderen ook docenten tegen komen, die wat zuiniger met onze kinderen omgaan op weg naar een diploma.

Over smakken

Dat is iets wat wel vaker genoemd wordt, ook in andere draadjes. Is smakken erger dan ander 'slecht' gedrag? Mijn jongste kind eet ook nogal vies, en ik wijs haar daar niet elke maaltijd op. Soms wel, en zeker als we in een restaurant zitten, en dan denkt ze er weer even aan. Tot ze weer heel nodig iets moet vertellen maar net een hap heeft genomen Sowieso wordt het effect van het met dichte mond kauwen teniet gedaan doordat ze een melksnor heeft en er etensresten op haar wangen zitten. Herhaaldelijk opvoedkundig commentaar geven leidt bij haar tot frustratie en ergernis. Dat gaat lang goed, en op een gegeven moment komt al die ellende eruit in een driftbui die je liever niet meemaakt.
Gelukkig voor de juf probeert ze er op school wel aan te denken om netjes te kauwen (de chocoladepasta in haar haar en vlekken op haar shirt moet ze dan maar voor lief nemen).
Maar goed, ik ben dus ook zo'n ouder die zijn kind thuis niet vertelt hoe het netjes moet eten.

Flanagan

Je schrijft
@Aviana; ' En omdat we ons onderwijs zo hebben ingericht dat 25 kinderen stil op hun stoeltje moeten zitten, vinden we alleen kinderen "normaal" die dat kunnen. '
Bedoel je dat door ons stemgedrag bij verkiezingen wij, ouders met kinderen die extra aandacht nodig hebben, het ons zelf kwalijk moeten nemen dat het onderwijs zo is ingericht? Hebben er niet genoeg mensen geprotesteerd tegen de bezuinigingen en het aantreding van passend onderwijs (in combinatie met de transitie van de GGZ)?

Kunnen jullie nou werkelijk niets lezen zonder het meteen als een persoonlijke aanval te beschouwen? Natuurlijk bedoel ik niet dat jullie beter hadden moeten stemmen. Hoe kom je daar nou bij? Dat heb ik toch helemaal nergens gezegd? Het was maar een constatering dat er nu eenmaal 25 kinderen in een klas zitten en er daardoor een gemiddeld gedrag verwacht wordt van kinderen.

Joep

Smakken is echt een persoonlijke frustratie. Als leerkracht ontwikkel je een hoop tolerantie (kom er maar in AnneJ met commentaar op deze zin), maar het is iets van mij waar ik maar niet tegen kan. Maar ik zal echt je kind daar niet voor de klas uit zetten hoor.

Aviana

Je antwoordt niet op mijn vraag in post 7. Kun jij echt met droge ogen beweren dat die ouders het allemaal prima vinden dat hun kinderen zaken niet zo snel aanleren als andere kinderen, of misschien wel helemaal niet? Of zijn er misschien dingen die jij moet aanleren, zoals begrip voor mensen die voor een uitdaging staan waar jij gelukkig in je persoonlijk leven nooit mee te maken hebt gehad?

Ik hoor je alleen maar bagatelliseren. Je hebt echt geen idee. Dat baart me zorgen, je staat tenslotte wel voor de klas.

Lastig

Het is wel erg veel om van een leraar te verwachten dat deze 25-30 kinderen leert lezen, schrijven en rekenen en dat deze daarnaast zich ook nog uitvoerig kan verdiepen in psychiatrische problematiek en daar ook rekening mee kan houden. Ik lees hierboven over kinderen met zware depressies en suicidaal gedrag. Dat is toch meer iets voor een psychiater dan voor een leerkracht. Een leraar heeft een HBO opleiding en is dus geen specialist. Hij/zij is een allrounder die vooral verstand heeft van het overbrengen van cognitieve kennis op basisschool niveau. Daarnaast loop je tegen praktische problemen op. Je hebt 25-30 kinderen in de klas en die moeten allemaal aandacht hebben. Je kan het je niet veroorloven om steeds maar met 1 of 2 kinderen bezig te zijn die bovengemiddeld veel aandacht vragen.

Ik snap dat het heel moeilijk is. Ik heb zelf ook een zoon met ADHD die op zijn eerste school is vastgelopen. Ik maak me dan ook zorgen dat er minder speciaal onderwijs beschikbaar is. Voor veel kinderen is het bestaan daarvan echt een zegen. Zeker zolang er een goede doorstroom mogelijk is naar het reguliere onderwijs.

Overigens ken ik ook wel ouders die de problematiek van hun kinderen ontkennen, roepen dat alles aan de school ligt. Ik ken ook wel ouders die alles juist afschuiven op de problematiek van hun kind. Ik heb een poos contact gehad met andere ouders met kinderen met ADHD en voor sommige mensen is het echt een soort religie geworden. Die zijn alleen maar bezig met hoe bijzonder en speciaal en onbegrepen hun kind is en die daar echt een soort obsessie voor hebben gekregen. Dan hoor je ook wel eens geluiden als dat kan hij/zij niet want hij/zij heeft ADHD. Heel vermoeiend. Maar dat is natuurlijk maar een minderheid onder de ouders.

Ik denk wel dat leerkrachten het tegenwoordig moeilijker hebben. Dit plaatje geeft wel iets van de realiteit weer:

http://eliefauretpe.blogspot.co.uk/2011_01_01_archive.html