10 procent kinderen met psychische - psychiatrische problematiek

Juiste link

https://plus.google.com/108516484863809927089/posts/ZqbSDfQCmGG

En dat maakt het leraarschap tegenwoordig toch een stuk lastiger dan vroeger.

Jillian

Natuurlijk moet een kind met een zware depressie naar een psychiater (hoewel ook dat recht wordt uitgekleed). Maar het gaat erom dat het zo ver niet hoeft te komen. En daarvoor hoeft een leerkracht echt niet constant met een kind bezig te zijn. Een beetje begrip - daar zijn we weer - doet wonderen. Voor ouders en kinderen. En niet meteen zo van: andere kinderen moeten ook dit of dat, dus jij...of: er zitten nog 30 kinderen in de klas, dus...

Dat wil niet zeggen dat vaardigheden niet aangeleerd hoeven te worden! Maar er wordt te makkelijk naar ouders gewezen. Als ouders doen wat ouders kunnen en leerkrachten doen wat leerkrachten kunnen, en beide partijen van elkaar leren, dan is er hoop. En dat heeft niets te maken met het aantal kinderen in de klas. Maar als ik de posts van Aviana lees, denk ik dat het er bij haar niet meer van gaat komen. En dat vind ik erg voor al die kinderen.

Ouders kunnen zich niet verschuilen achter: "tja, ik heb ook nog 2 andere kinderen, dus..." Ouders moeten het er maar mee doen. Zij hebben niet de luxe dat ze naar iemand anders kunnen wijzen wanneer het ze niet bevalt.

Aviana

Smakken. Jouw puntje. Jouw irritatie, dus jouw kinderen in jouw klas hebben te accepteren dat juf in deze klas opeens niet wil dat ze smakken (juf in vorige klas had er bijv totaal geen last van, maar wil dat elk kind zijn stoel aanschuift, of de gele blaadjes in het blauwe mapje doen, of dingen links op de tafel leggen, of, of, ..). Zo heeft elke klas een juf of meester met zijn of haar makken, irritaties, wensen en regeltjes waar elk kind zich maar aan moet passen. Brr, je roept herinneringen op aan de juf van afgelopen jaar: met een bodemloze put aan rigide regeltjes waar de kinderen aan moesten voldoen. Tsjonge jonge jonge, waar je al niet regeltjes voor kunt verzinnen. Dat clashte dus totaal met mijn kind. En niet zo'n beetje. En dan was er dus spanning over nul noppes nada van belang zijnde futiliteiten, dat allemaal ten koste ging van het werken, want alle energie ging zitten in het conflict. Elke dag kreeg ik een kind thuis die totaal overstuur was en over de rooie. HAATTE de juf, wilde niet meer naar school, huilde tranen met tuiten op zondagavond (morgen school) ... zover ging dat bij ons afgelopen jaar. En dat was andere jaren niet zo.

Je eigen wensen opzij zetten en je volledig richten op de wensen van een ander en die ongevraagd opvolgen, vraagt echt heel veel van een mens. Je begrijpt niet hoe veel. Kinderen met autisme of adhd die moeilijk kunnen schakelen of erg in een eigen wereld zitten worden daarmee overvraagt. Ze raken in paniek of worden boos. Dat is niet een eigen keuze, dat is niet ongemanierd, ongehoorzaam of opstandigheid. Dat is iets dat het kind dan gewoon ook maar overkomt. Daar zijn die labels voor. Dat een ander begrijpt dat een kind met een label zo reageert omdat het niet anders kan (op dat moment). Dat wil niet zeggen dat er geen ontwikkelingsmogelijkheden zijn. Alleen dat je op dat moment een stap teveel of te ver hebt gezet.

Maar ja, ik zie me al in jouw ogen: ik ben zo'n moeder die zegt dat mijn kind dat niet kan en dus het label als excuus gebruikt. Voordat je dat roept: bedenk dat ik mijn kind van therapie naar therapie sleep, van clubje naar hulpverlener, om te leren, om te groeien. One step at a time. En dat doen (veel) ouders met label-kinderen. Ook op jouw school.

Mijn advies aan jou: houd toch vooral het lange termijn doel voor ogen. Wat is het doel van je regeltjes? Veiligheid, leeromgeving, netheid? Dat soort dingen zijn op meerdere manieren vaak te bereiken, niet alleen exact op de manier die en in het tempo dat je zelf voor ogen hebt. Probeer flexibeler te zijn. Niet elk kind kan hetzelfde op dezelfde manier. Ik hoop werkelijk voor de autisten en adhd'ers in jouw klas dat je dat kunt opbrengen.

Verder over dat smakken. Wat geeft het eigenlijk als een kind smakt? Wat maakt dat uit? Het irriteert JOU. Is het nou echt nodig om spanning op te voeren en een kind er op aan te spreken omdat het een dingetje is dat jou irriteert? Het brengt toch anderen er niet mee in gevaar? Het gaat toch niet ten koste van het leren? Het eet moment is bovendien een soort pauzemoment en zou dus vrij moeten zijn, een moment voor jezelf, iets doen voor jezelf (eten) zonder kritiek of bemoeienis van een juf (mits eea natuurlijk binnen de grenzen van veiligheid en orde blijft uiteraard).

Kortom, juf: mogen een paar slakken zonder zout?

Evanlyn

Het lijkt me enorm lastig om met zulke ingewikkelde problematiek om te gaan zoals suïcidaal gedrag. Natuurlijk zal een jong kind niet van de ene op de andere dag in zo'n zware depressie komen maar om dat als leerkracht aan te zien komen lijkt me erg lastig. Daarvoor heb je gewoon te weinig tijd om elk kind te observeren. Bovendien als het kind op school ook nog eens aangepast gedrag vertoont dan is het helemaal ingewikkeld.

En natuurlijk kunnen ouders zich niet verschuilen achter dat ze nog andere kinderen hebben maar dat is echt een hele andere situatie. Ten eerste heb je als ouder meestal toch een stuk minder kinderen dan er in een klas zitten en ten tweede ken je als ouder je kinderen beter. Zelf heb ik ook meerdere kinderen dus ik weet ook maar al te te goed dat tijd en energie eindig zijn en soms heb ik al het idee dat ik mijn kinderen tekort doe doordat ik mijn aandacht tussen hun moet verdelen.

Mijn ervaring met mijn zoon is trouwens dat het als ouder ook nog een behoorlijke tijd kost om echt zijn gedrag te leren begrijpen en daar adequaat op in te springen. Mijn zoon is helemaal niet zo gecompliceerd en moeilijk. Er is ook geen sprake van meervoudige problematiek. Hij heeft enkel ADHD en ook nog eens niet eens zo extreem. En toch heeft het ons langer tijd gekost om precies te begrijpen wat hij had en hoe we daar mee om moeten gaan en hoe hij het op school het beste functioneert. Wij hebben ook fouten gemaakt, net zo goed als de school. Zoiets is een langdurig proces.

Zelfs een simpele ADHD'er in de klas hebben als mijn zoon vergt al veel van de leerkracht. Hij kan echt aandacht en energie zuigen. En realistisch gezien is het niet zo dat hij de hoofdrol kan spelen in de klas en dat de rest maar bijfiguren zijn. Als hij zich niet enigszins aan kan passen dan is een gewone schoolklas niet de juiste plaats voor hem tenzij er extra hulp beschikbaar. Ik maak me dan ook zeker zorgen om het uitkleden van het speciaal onderwijs en de ondersteuning in de vorm van de rugzak. Het lijkt me in elk geval voor de individuele leerkracht heel zwaar.

Syl

Het nut van regels kan zijn om de situatie voor iedereen leefbaar te houden. Smakken is vrij smerig. De juf staat daar misschien wel boven maar de andere kinderen kunnen daar last van hebben en het kan hun eetmoment bederven. Niet smakken is sociaal gewenst gedrag en het lijkt me logisch om dat kinderen aan te leren. Je zit met een hele hoop kinderen tegelijk te eten en het kan natuurlijk niet zo zijn dat de een zo onsmakelijk eet dat de andere kinderen daar last van hebben. Dan is dat dus een punt om aandacht aan te besteden. Het is niet het meest belangrijke maar het lijkt me niet meer dan logisch dat de leerkracht de kinderen hier op wijst.

En ja elke leerkracht heeft zo zijn regels en kinderen zullen zich daar aan moeten houden. Een kind wat zich helemaal niet aan de regels kan houden omdat hij/zij daar niet toe in staat is zal extra hulp nodig hebben. In een gewone klas is die hulp niet altijd leverbaar. Veel van die regels zijn er ook om de boel leefbaar te houden voor de leerkracht. Hoe groter de groep hoe lastiger het is e hoe minder flexibiliteit er beschikbaar is helaas.

En natuurlijk is enige flexibiliteit altijd nodig en zal je een balans moeten vinden tussen de groep en het individu.

Jillian

Ik ben met je eens dat het jammer is dat de extra hulp wordt uitgekleed, evenals psychiatrische hulp. Het maakt het voor iedereen lastiger.

Maar ik heb net iets teveel leerkrachten horen jammeren dat het allemaal zo zwaar was terwijl ze nog niets gedaan hadden. Dus niet eens zoiets als een koptelefoon aanschaffen van het rugzakgeld. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat Aviana ook zo is, maar ik heb het veel gezien. Ik vroeg mij ook af waar de IB'er eigenlijk voor was, ze deed zo te zien niets anders dan papieren schuiven (en dan moest ik haar nog aan afspraken en deadlines herinneren, ik had het beter zelf kunnen doen maar dat mocht niet).

Verder verwarren mensen het besteden van geld en tijd met het verkrijgen van kennis. Die kennis zou een professional vrij makkelijk kunnen vergaren. Het is geen rocket science en het wordt ze op een presenteerblaadje aangeboden, terwijl ouders geen professionals zijn en de kennis ook niet zo makkelijk kunnen vinden. Scholen weten al jaren dat passend onderwijs eraan komt. Maar ze willen het gewoon niet weten. "Dat soort kinderen" hoort hier niet en de ouders moeten eerst maar eens gaan opvoeden. Simpel, maar niet erg efficient.

Jillian

Ik vind je link niet zo grappig. Ons hsp- kind heeft dyslexie. De school streefde naar de aanvraag van een rugzak want dan gingen, 'figuurlijk' gesproken volgens de juf, de deuren open. Wij hebben uiterst fatsoenlijke gesprekken gevoerd en nooit iemand beledigd. Wij hebben gevraagd om samenwerking zodat werkjes thuis met extra uitleg konden worden gemaakt. Wij begrepen heel goed dat concentratie bepalend is voor het werktempo. Als je kind in de klas ervaart dat juf het kind liever ziet gaan dan komen omdat de begeleiding geen geld oplevert omdat het kind geen rugzak heeft, is de motivatie ver te zoeken.
Als dan ook mensen de protocollen van privacy aan hun laars lappen en bij het aankaarten hiervan op hun achterste benen staan, mag je als ouder ervaren welke machtsmisbruik een school durft toe te passen om ouders de mond te snoeren.
Misschien ben ik in mijn eerdere post naar Aviana wat grievend overgekomen, maar wij hebben gestreefd naar samenwerking in belang van de ontwikkeling van ons kind. Wij hebben escalatie proberen te voorkomen ondanks ernstige overtredingen, in belang van ons kind. Wij hebben gemerkt hoe iedereen in het gemeentelijke systeem elkaar de hand boven het hoofd hield om zo de vuil onder het kleed te houden. Maar nooit hebben we de juf behandeld zoals op het plaatje geschetst wordt.

Grootste probleem, de communicatie...

"Het lijkt me enorm lastig om met zulke ingewikkelde problematiek om te gaan zoals suïcidaal gedrag. Natuurlijk zal een jong kind niet van de ene op de andere dag in zo'n zware depressie komen maar om dat als leerkracht aan te zien komen lijkt me erg lastig. Daarvoor heb je gewoon te weinig tijd om elk kind te observeren. Bovendien als het kind op school ook nog eens aangepast gedrag vertoont dan is het helemaal ingewikkeld."

Ik denk dat het grootste probleem vooral is dat er vaak een communicatieprobleem ontstaat tussen docent en ouders. Het is niet zo dat een docent verantwoordelijk gesteld wordt voor het aanzienkomen van het probleem. Wel is het zo dat een docent verweten kan worden dat hij/zij niet luister naar wat de ouders aangeven. Kinderen worden niet zomaar depressief. Ik vermoed zelf dat dat vooral gebeurt omdat ze continu de boodschap krijgen dat ze niet voldoen, niet goed genoemg zijn, niet goed zijn zoals ze zijn. Kortom, omdat ze telkens weer in een standaardplaatje moeten passen waar ze niet in passen. Maar ze proberen het wel, of meten zichzelf af aan dat plaatje, en schieten dan tekort.

Mijn zoon van nu 15 heeft erg slecht in zijn vel gezeten, en ik wijt dat linearecta aan de school, van toen, en zelfs aan een enkele persoon die niet wilde luisteren naar wat wij als ouders over ons kind vertelden. Hij is daardoor twee niveaus afgezakt, zitten gebleven, is zeer boos en depressief geraakt, heeft wantrouwen jegens volwassenen ontwikkeld en zag het nut van school totaal niet meer in. Nu zit hij nog steeds op dezelfde school, maar bij een ander team, die godzijdank wel naar ons luisteren, en het kind is enorm aan het opknappen. Helaas ook eerst puinruimen, dus herstel van wat er kapot is gemaakt, maar het gaat de goede kant op. Gewoon omdat hij nu een mentor heeft die naar hem en ons luistert, hem totaal anders ziet en bejegent dan voorheen het geval was, en een teamleider die er heel anders in staat. Zoveel moeite kan dat toch niet zijn?

Wij hebben met hem te maken gehad met iemand met een enorm ego, die perse beter dacht te weten dan wij hoe er met ons eigen kind moest worden omgegaan.

In die zin is school zelfs de veroorzaker geweest van de problemen, want ons kind voelde zich onbegrepen en gevangen, alles wat hij deed of zei werd verkeerd uitgelegd. Daar word je depressief van, zeker als dat dag in dag uit doorgaat...

Ik pleit dus

voor wat meer vertrouwen vanuit de docenten. Uiteindelijk hebben we een gezamenlijk project, namelijk het kind in kwestie. Een docent kan erg veel voordeel halen uit wat meer achtergrondkennis. Je hoeft niet elke keer het wiel uit te vinden.
Zie het als een samenwerking, vanuit beide partijen.

Onze jongste zoon had ook een geschiedenies toen hij op de school begon waar hij nu zit. Hij stroomde in groep 5 in. Uiteindelijk is het zeer goed gegaan met hem, en dat komt zoals ik het zie vooral omdat het contact en de communicatie met de school en de docent (basisschool) zeer goed is en was. Ik heb het ook altijd erg gewaardeerd, dat er zo goed naar ons werd geluisterd, dat het overleg zo goed was. Daardoor is het voor beide partijen prettig, de leraar omdat hij ziet dat het werkt wat door de ouders wordt aangedragen, en omdat hij daardoor ook steeds gemotiveerder werd, en wij omdat wij goed zagen dat de school erg zijn best deed. En het kind natuurlijk vooral, omdat hij zich op deze manier erg veilig voelde, en een groot vertrouwen in de docenten heeft ontwikkeld.

Tegelijkertijd: tja de eisen aan school worden steeds meer en steeds dwazer. De voormalig directeur van de school spreekt over 'citoterreur', mijn dochter op het VWO leert haar klasgenoten dat ze een toets/examen niet zo moeten invullen zoals zij het zien, maar zoals de docent het wil. Een gymnasiumlerares die ik ken spreekt er schande van hoe de examens en het nakijkmodel worden opgesteld. Als je niet het antwoord zo opstelt als in de module (en zij geeft Nederlands) moet ze het fout rekenen, terwijl het antwoord als zodanig toch goed kan zijn.

We krijgen steeds meer een standaardmodel waar je als mens aan moet voldoen. Alle kinderen in dezelfde mal. Terwijl de ontwikkelingen steeds duidelijker laten zien dat dat niet kan en niet werkt. Ik hou mijn hart vast voor het moment waarop het allemaal echt vastloopt.

Misverstand over suicidaal gedrag bij onze zoon...

Onze zoon was suicidaal DOOR SCHOOL. Door de verwachtingen die zij van hen hadden. Doordat zij niet naar ons luisterden en vonden dat zij het beter wisten dan wij, domme domme ouders die ons kind zo verwenden.

Niet door zijn stoornis dus en ook niet door onze opvoeding.
Door school. Waar hij naar toe moest.

Ik verwijt die juf en die school, compleet de verschrikking die deze lieve jongen door heeft gemaakt. De wanhoop. Ze moeten zich kapot schamen. Maar dat doen ze niet.

En haar collega's vinden haar nog steeds een geweldige leerkracht.

Even een tegenwicht tegen het 'grapje' van Jillian, (wat ik als ouder met een zorgenkind altijd nogal een kwetsende tekening vindt). Dit liedje is volgens mij niet echt nieuw. Het is echter nog steeds zeer tekenend voor de huidige stand van ons onderwijs.

Mijn schoonvader werd trouwens vroeger mishandeld. Hij was heel bang voor de nonnen die hem straften met een lineaal. En zijn vader die er thuis nog een schepje bovenop deed met zijn broekriem. Kan er nu nog verdrietig van worden. Laten we maar terug gaan naar die goede oude tijd. Toen er nog niet van de gekkies met adhd, ass en dyslexie waren. Toen waren ze slecht, dom en gestoord. Dat was veel makkelijker voor de leerkrachten en de maatschappij.

En ja, ik trek het mij persoonlijk aan. Ik ben namelijk een persoon.
En ja, niet alle onderwijzers zijn kwaadaardig. Een gedeelte is zelfs geweldig. Het is alleen zo jammer, dat een foute juf, zoveel kapot kan maken. Een trauma kan veroorzaken. Omdat het kind nergens heen kan, weerloos is. Dat vind ik verschrikkelijk en ik begrijp niet dat leerkrachten dat zelf kunnen verdragen. En zulke collega's de hand boven het hoofd houden.

leren

Wat mij in de veertien jaar die ik tnt met scholen te maken heb gehad, nog het meest verbijstert, is het gegeven dat een groot deel van de leerkrachten die ik ken, het vemogen tot zelfevaluatie en tot leren, kwijt lijkt te zijn geraakt.

Onbegrijpelijk van hbo opgeleide mensen. Net als annej was ik veel te naief en had ik veel te hoge verwachtingen. Ik verwachtte als een partner te worden beschouwd, ik verwachtte dat ik gehoord zou worden als er iets met mijn kind zou zijn. Ik verwachtte dat leerkrachten kinderen leuk/interessant zouden vinden, in elk kind een kans, een mogelijkheid zouden zien, positief zouden zijn. Juist de kinderen met een vlekje, een deukje, een uitdaging.

Haha, wat was ik groen, wat was ik dom.

de dupe

Dit blijft een lastige discussie.

Ongetwijfeld zijn er ouders die de diagnose van hun kind als 'excuus' gebruiken om niet perfect op te hoeven voeden. Dat gebeurt trouwens niet alleen bij kinderen met ADHD of ASS, maar ook bij kinderen met astma, reuma, een keelontsteking, de maandelijkse menstruatie, koorts of wat dan ook maar. Mijn indruk is dat leerkrachten (of wie dan ook maar) zich daar minder druk om maken. Ik denk dat het komt omdat een lichamelijk 'iets' wat serieuzer wordt genomen. De link met opvoeding is niet zomaar te trekken. En veel mensen menen dat die link er met bijvoorbeeld ADHD wel is. En dan gaat al snel een beschuldigend vingertje naar de ouders. Als zij maar wat meer tijd aan hun kroost zouden besteden (EN grenzen zouden stellen, strenger zouden zijn etc.) dan zou het allemaal een stuk beter gaan.

In een aantal gevallen zal dat inderdaad het geval zijn. Maar in veel gevallen niet. Zijn het juist de ouders die zich suf lezen om te begrijpen hoe zij hun kind goed kunnen begeleiden. En komt de leerkracht niet veel verder dan 'extra streng zijn' of wordt er geroepen 'er zijn nog 25 kinderen, ik kan dit er echt niet bij hebben'. En wordt de ouder niet als onderdeel van de oplossing op school gezien, maar als onderdeel van het probleem. En daar laten de scholen een enorme kans liggen. En de kinderen zijn er de dupe van.

Dat is natuurlijk enorm heftig. Maar zoiets gebeurd toch niet van de ene dag op de andere? Of wel?
Ik heb zelf natuurlijk maar een beperkte ervaring. De eerste school van mijn zoon kon niet goed met hem omgaan. Dat bleek uit veel dingen. Ik krijg al heel vlug signalen van de school en van zoon dat het niet goed ging. Natuurlijk waren we er niet gelijk achter en wat en hoe. Dat heeft wel even geduurd. Maar toen we daar achter waren hebben we een andere school gezocht. De situatie is hier dus altijd beheersbaar gebleven. Tussen de eerste signalen en het wisselen van school zal uiteraard wel tijd. Ik had zaken niet zo snel door, de school ook verder niet. En we konden elkaar niet vinden in de aanpak dus onze wegen hebben zich daar gescheiden (het is helemaal niet zo'n slechte school maar voor zoon werkte het niet goed)
Maar we kregen dus wel redelijk vlot signalen van de school dat het niet goed liep. Hoe gaat het dan dat de school dus niet echt opmerkt dat een kind zwaar depressief is en aan de bel trekt? Laat het kind op school niks merken? Dan is het lastig om de school natuurlijk echt wat te verwijten. Die zullen dan de volledige problematiek ook niet in kunnen zien. Als ouder heb je het neem ik aan ook pas na langere tijd door? Dus waarom zulke heftige verwijten naar de school toe dat ze het niet gelijk door hebben? Of hadden ze het wel door maar hebben ze het genegeerd? Dat is natuurlijk wel bijzonder kwalijk en dan zou ik zeker een klacht indienen. Als een school of leerkracht moedwillig problematiek rondom een kind negeert is dat een zeer kwalijke zaak.
Ik weet dat ik heel nieuwsgierig/sceptisch overkom maar ik verbaas me over hoe ontzettend extreem de situatie kan worden met betrekking tot het kind/school zonder dat iemand blijkbaar het goed doorheeft totdat de situatie al zo ver heen is. Of dat als de school het wel door heeft ze blijkbaar dus verder daar geen waarde aan hechten en dit negeren. Wat nogmaals bijzonder kwalijk is.

Slaan op school

Slaan op school (en thuis) was vroeger heel normaal. Dat zou ik niet zien als mishandeling. Ik heb zoveel oorvijgen en klappen gehad vroeger op school. Zo ging dat nu eenmaal. Het was niet aangenaam maar het hoorde erbij. En thuis deden onze ouders ook niet moeilijk over een tik. Ik heb laatst een onderzoek gelezen dat slaan als straf vooral negatief is als in de omgeving dit niet veel voorkomt. Dus in de huidige situatie zou dit vaker negatiever werken dan vroeger toen het redelijk normaal was. Maar ik zou in die context niet zo vlug van mishandeling spreken. Dit geheel terzijde verder.

jillian

Als iemand er op zijn 73-ste jaar nog tranpen van in zijn ogen krijgt, kun je misschien voorzichtig beginnen om iemand zijn verhaal serieus nemen, geloven dat het hem echt heel erg geschaad heeft en het op een forum mishandeling noemen. Ik weet niet wat jouw persoonlijke definitie van kindermishandeling is, maar als er riemen, linealen en terreur bij komt kijken, is het voor mij persoonlijk wel helder hoe ik het noemen wil.

En ja jillian, het was heftig, toen met zoon. En ja het ging binnen een maand helemaal mis. En ja, achteraf waren er al signalen, maar zoals ik al schreef, vroeger had ik vertrouwen in scholen en leerkrachten. Ik dacht echt dat ze kennis en ervaring hadden. En liefde en respect voor kinderen.
En ja school vond dat zoon zich aanstelde. Letterlijk:'kinderen plegen bijna nooit echt zelfmoord.' (Geruststellend!) Wij waren overbezorgd. En nee, voor een klacht indienen hadden wij echt geen energie meer. Wij hadden namelijk een verkreukeld jongetje in huis. Zoons behandelaar vertelde ons dat zij ervaring had met klachtenprocedures. Je krijgt als ouder bijna nooit gelijk en al ktijg je gelijk, levert het je helemaal niets op. Het is verloren energie.

Ik weet niet of je het je realiseert, maar met jouw reactie 45, doe iets wat veel mensen doen. 'Echt, dat kan toch niet? Zo heftig? Dan zullen jullie wel hebben zitten slapen, dan moet JIJ een klacht indienen, dan moet JIJ ....' Sorry, maar ik hoef de schuld niet. Het lag namelijk niet aan mij.

Het leven is soms verrot. Veel volwassenen zijn verrot. Ik weet wel dat het fijner en makkelijker is om dat te ontkennen of te kleiner te maken dan het is. Maar juist die vergoeilijkende, ongelovige houding, maakt dat ouders zoals ik geisoleerd worden. Die houding zet kinderen buitenspel.

Karmijn

Niets aan toe te voegen. Het kan heel snel heel erg mis gaan. Er gebeuren echt ongehoorde dingen op scholen.

Jillian's verhaal is echt "blaming the victim": zolang ik iets maar hard genoeg ontken, of redenen verzin waarom ik het beter doe dan jij, overkomt het mij niet. Dan kwam het vast doordat jij....vul maar in. Een te kort rokje aan had, te laat op straat was, weerbaarder zou moeten zijn, ADHD als excuus gebruikte, eigenlijk niet op deze school hoort...en ga zo maar door. Verschillende omstandigheden, maar dezelfde afweerreactie.

Waar

Waar blame ik the victim? The victim is lijkt me het kind. Ik zeg nergens dat wat dan ook de schuld van het kind is. Ik schrijf trouwens ook nergens dat iemand een klacht moet indienen. Verwonderlijk altijd hoe mensen dingen lezen die ik helemaal niet schrijf.

Ik vraag me alleen dingen af. Ik zeg nergens dat wie dan ook waar aan schuld heeft. Ik vraag me alleen af hoe iets zo ver kan komen.
Het gaat hier dus blijkbaar om een kind (kinderen want meerdere mensen schrijven hierover) die zwaar depressief zijn en zelfs suïcidaal gedrag vertonen. Dat vind ik heel heftig. Dat zijn geen alledaagse dingen (gelukkig). Dus het lijkt me logisch dat je vervolgens je afvraagt hoe iets zo ver kan komen.

Ik zeg nergens dat de ouders en/of de school de schuld dragen. De ouders leggen hier de verantwoordelijkheid bij de school. Dat kan natuurlijk. Ik zeg ook nergens dat dit niet terecht is. Ik vraag me alleen of er signalen zijn geweest vanuit het kind naar de ouders toe en/of naar de school toe, of die signalen serieus zijn genomen en/of gecommuniceerd zijn. En ik vraag me ook af hoe dit zich dan zo langdurig kan doorslepen dat er zware depressies zijn. Dat is toch heel serieus. Als die signalen er waren vanuit het kind naar de school dan vind ik het bijzonder kwalijk als een leerkracht daar niks mee doet. Aan de andere kant als die signalen er helemaal niet waren dan is het natuurlijk ook enorm lastig voor de leerkracht om dat in te zien.

Het kan natuurlijk zijn dat we hier met een enorme sadistische leerkracht van doen hebben (die bestaan zeker, dat zou ik nooit ontkennen) maar het kan ook zijn dat de leerkracht het echt niet inzag of niet snapte of dat er geen signalen zijn of wat dan ook. Een leerkracht die moedwillig geen actie onderneemt bij een suïcidaal kind is uiteraard zeer kwalijk bezig. Dat kan echt niet. Als het niet moedwillig was maar incompetentie zijn er weer andere vragen die naar boven komen. Er is natuurlijk een enorm verschil tussen een sadistische leerkracht die een kind dusdanig pest en dergelijke dat het kind zich heel rot voelt en depressief wordt en een leerkracht die een kind in de klas krijgt dat een handicap/psychiatrisch probleem heeft en daar niet goed mee om kan gaan waardoor het kind depressief wordt.

En ik denk in dat geval dat soms de problematiek wel degelijk te zwaar is voor een gewone Pabo'er om echt inzicht in te hebben. Het is natuurlijk maar een algemene en ook helemaal niet zo'n zware opleiding. De informatie die je daarin krijgt over kinderen met een handicap of psychiatrische problemen is heel minimaal. En dan sta je daar voor de klas met 30 kinderen en die moet je allemaal wat leren en iets bijbrengen en daar zitten dan ongetwijfeld een paar wat moeilijker types tussen dan is dat al een hele klus. Laat staan als je kinderen hebt met zware problemen. Waarmee ik overigens ook niet zeg dat het de schuld van de ouders is. Ik denk dat schuld in dat geval sowieso een vrij zinloos concept is.

Mishandeling

Met een liniaal slaan vind ik niet in elk geval mishandeling. Zeker niet in de context van het onderwijs 50 jaar geleden waarin dat heel normaal was. Wat overigens niet wil zeggen dat er toen geen kinderen mishandelt werden op school en thuis. Dus ongetwijfeld werd jouw schoonvader thuis wel mishandelt, dat weet ik natuurlijk niet. Wel is een van de dingen waar ik tegenwoordig wat moeite mee heb is dat er heel vlug gesproken wordt van mishandeling. Hierdoor is het begrip aan inflatie onderhevig waardoor echte mishandeling wat verdrinkt. Kinderen slaan is niet perse mishandeling. Zeker niet vroeger. Toen was dat normaal. Ik heb in landen gewoond waar het nog steeds veelvuldig voorkomt, zowel op school als thuis (ook met een liniaal) en daar is dat normaal. Ik zou het dan dus geen mishandeling noemen.
Als een leerkracht nu in de huidige tijd in Nederland er met een liniaal op los zou gaan rammen dan zou ik dat eerder mishandeling noemen. Veel hangt af van de context en de tijd/land/cultuur waarin dat soort zaken plaatsvinden.

Naar een andere school

Ik ben blij voor Jilian dat ze haar kind soepeltjes heeft overgeplaatst naar een andere school. Ik heb zelf ervaren dat dit niet altijd zo soepeltjes verloopt. Overschrijven is niet zo het probleem, maar dan wel naar een school binnen dezelfde stichting zodat de schoolinspectie geen vragen gaat stellen naar het verloop. Het verloop is namelijk tekenend voor de sfeer en de tevredenheid van ouders. Verder kenden omliggende scholen hetzelfde probleem, behalve een klassieke school met een megawachtlijst.

Politiek; In de afgelopen jaren is mij wel duidelijk geworden hoe vergoedingen vanuit de overheid bepalend is voor het beleid binnen de bs. Hier in deze grote stad, werden tot een aantal jaren geleden de opleidingen van de ouders en de afkomst meegenomen in de financiële tegemoetkoming. Dat viel niet te controleren. Nu kijkt men alleen naar de postcode. Een openbare bs in een 'witte' buurt krijgt geen correctie, ondanks het feit dat een grote groep kinderen uit de ernaast gelegen impuls-postcode zich aanmeldt en niet geweigerd mag worden.

Werkdrukte; Het niet kunnen aanstellen van onderwijsassistenten of toepassen van kleinere klassen omdat dit financieel niet haalbaar is, ging ten koste van de aandacht aan de leerlingen. De werkdrukte steeg de leerkracht tot aan de lippen. Dan moesten ze ook nog eens in opdracht van de directeur,cursusjes volgen om aan te tonen dat ze klaar waren voor het passend onderwijs terwijl er ook nog eens nieuwe leermethodes erdoorheen gedrukt werden om aan te tonen dat de school vernieuwend en vooruitstrevend bezig is, ondanks de dalende citoscore.

Resultaat; Ik geloof dat al die bezuinigingen, vanuit de overheid en de gemeente, en vernieuwingen om de inspectie van onderwijs maar te paaien, debet zijn aan de 10% psychische problematiek. Ik geloof dat het percentage ook hoger ligt, maar dat een onbekend aantal in het grijze gebied ligt omdat die kinderen geen indicatie hebben maar wel op de bs ervaarden hoe ze in ontwikkeling achteruit gingen omdat ook samenwerking en afstemming met de ouders werd gestopt omdat dit tijd en dus geld kostte.
In 2012 gaf de inspectie van onderwijs al aan dat van de 16000 thuiszitters, de helft geen indicatie hadden en doordat ze tussen wal en schip terecht gekomen waren, thuis zaten. Ze waren versterkt van onderwijs maar droegen ondertussen een zware rugzak vol met psychische pijn omdat ze nergens welkom waren. Je hoeft niet een suïcidaal te zijn. De pijn in in het hart van een kind dat de hele dag in de klas zit en zich afvraagt, waarom ben ik hier eigenlijk en op eieren loopt omdat het contact met de juf beschadigd is, blokkeert alles.

Klacht; Ook ons werd het indienen van een klacht afgeraden. Als je kind eenmaal op een andere school zit, doe een rechter niets met die klacht. Zo van wat zeur je eigenlijk, je kind krijgt nu toch les. De meeste klachten bij de LKC worden ongegrond verklaard wegens gebrek aan bewijs of een ouder mag het zelf in de gaten houden of de adviezen ook in praktijk (ik bedoel niet een melding in de schoolgids) leeft. Ondertussen sta je bij de school te boek als wantrouwend en dus ongewenst. Maar het gevaar van een brief van de leerplichtambtenaar wegens verzuim hangt in de lucht. Een groep 'niet-zorgenkinderen' baren hun ouders we degelijk veel zorgen, door de wijze hoe ze soms op scholen buiten gesloten worden.

Oplossing; Aviana streefde naar minder diagnoses maar meer acceptatie, een ruimer jasje. De gemeenten roepen tot meer samenwerking en betrokkenheid. Ouders zouden meer met hun kinderen moeten doen zodoende de werkdruk bij de leerkracht te verlagen. Maar hier wilde de bs geen samenwerking ondanks de achteruitgang en de verlaging van het zelfbeeld. De blog van Annepo vertaalt de strijd en de zorg van ouders, met het oog op de toekomst terwijl de jeugdzorg steeds sterker lijkt.

http://www.trouw.nl/tr/nl/4556/Onderwijs/campaign/item/detail/1833025/61174/Opvoeden-kost-helemaal-geen-tijd.dhtml

Conclusie; WHO; 10%, maak er maar 20% van!

Ps. ik ben ook witte olifanten tegen gekomen, witte olifanten die door oprechtheid en gelijkheid veiligheid wisten te creëeren zodat er wel onderwijs geleverd werd aan iedere leerling in de klas. Toch keken ook zij de andere kant op, uit angst voor hun baan, als er beslissingen genomen werden of gebeurtenissen plaatsvonden die het daglicht niet verdragen konden.
Ik hoop niemand gekwetst te hebben. Het is wat langdradig maar Ik kan wel toegeven dat het van je afschrijven, oplucht.

Versterkt=verstekt

Tuurlijk werden ze niet versterkt maar juist verstekt, omdat het hun ontbrak aan onderwijs.

Jillian

Welnee, zo ingewikkeld is die problematiek niet. Wat je nodig hebt is begrip, acceptatie, en dat ook aankweken bij de rest van de klas. En dus niet van: "andere kinderen hebben dit of dat allang geleerd, dus jij bent dom of slecht". Of "het komt door de ouders, die verwennen dat kind", zoals Aviana denkt.

Dat is ook goed voor de ontwikkeling van de overige kinderen. Autisten en ADHD'ers kom je later op de werkvloer ook tegen, dus is het maar goed als je al jong geleerd hebt daarmee om te gaan.

Een sadistische leerkracht hebben wij ook meegemaakt. Gelukkig ging het toen om een van mijn "normale" kinderen, dus die hadden we binnen een paar weken overgeplaatst. Voor een zorgenkind gaat dat emestal niet zo een twee drie.

En je zegt wel degelijk dat je vindt dat het de schuld van de ouders is, want die pikten de signalen niet op. Lag het maar zo simpel. Als het bij jou allemaal wel goed is gegaan, heb jij enorm veel geluk gehad. Dat is zeldzaam en geen reden jezelf op de borst te kloppen.

Andersom geldt ook

Evanlyn, jammer dat jij ook niet kan lezen, ik denk echt niet dat ouders hun kinderen verwennen. Maar goed, ik ga dat niet nogmaals uitleggen.

Wat ik niet begrijp dat het begrip maar een kant op werkt. Je schrijft "Dat is ook goed voor de ontwikkeling van de overige kinderen. Autisten en ADHD'ers kom je later op de werkvloer ook tegen, dus is het maar goed als je al jong geleerd hebt daarmee om te gaan."
En waarom is het dan mishandeling als leerkrachten proberen om autisten of adhd'ers te leren zich proberen aan te passen aan de wereld van de anderen? Die komen zij dan ook tegen in hun latere leven? Of moet in het bedrijfsleven iedereen zich ook aanpassen aan de autisten?

leren aanpassen

Natuurlijk moet ook een kind met adhd of autisme zich zoveel mogelijk leren aanpassen aan zijn medemensen. Dat moet ieder kind, ieder mens.

Maar bedenk daarbij wel een paar punten:

Ten eerste dat de ontwikkeling van deze kinderen heel vaak, zeer onregelmatig, onvoorspelbaar en onharmonisch verloopt. Vooral op het gebied van executieve vaardigheden. (plannen, tijdsbesef, beginnen, doorgaan, afmaken, stoppen, emotieregulatie, etc) Hierdoor is het van groot belang om het kind dus te volgen en niet de mal van 'normaal' te hanteren. Een kind dat nog niet kan lopen, ga je niet leren fietsen, of als het dan toch moet op een aangepaste fiets. Voor deze kinderen geldt in sociaal opzicht hetzelfde. Een kind kan iets pas leren, als het er aan toe is, als het klaar is voor de ontwikkelingstaak. Hierdoor zul je dus naar het kind moeten kijken en niet naar lijstjes, of groepsgemiddelden. Als je met kinderen met een stoornis te maken hebt, moet je de gedachte: 'hij is nu ... jaar, dat zou hij nu toch wel moeten kunnen', los moeten laten. Daar bereik je namelijk helemaal niets mee. Je kunt wel op je kop gaan staan en drie rondjes dansen in het maanlicht, als het kind er nog niet aan toe is, dan wordt het heel moeilijk om bepaalde vaardigheden aan te leren.

Ten tweede dat kinderen met een stoornis, die zich 'normaal' ontwikkelen, 'normaal' gedragen, een topprestatie verrichten. Mijn zoon is zo'n kind. Hij kan het wel, in de maatschappij functioneren, maar het maakt hem verschrikkelijk moe. Iedere vakantie is het weer schrikken: oh ja, zo relaxed, grappig en vrolijk is hij van zichzelf. Als hij op school is heeft hij daar geen energie meer voor. Dan is hij thuis teruggetrokken, stil en snel geïrriteerd.
Het is van groot belang om die topprestatie te zien en te erkennen. Dan snap je waarom het kind dus onder druk of in een moeilijkere situatie, ineens niet kan, wat hij eerder wel kon. Omdat de omstandigheden hem dan verhinderen een topprestatie te verrichten. Het is van groot belang dat kinderen dat van zichzelf leren. Dat zij zichzelf leren kennen en hun eigen grenzen leren bewaken. Dan helpt het niet als een overijverige basisschool leerkracht structureel over die grenzen heen dondert.

Ten derde, dat een kind dat boos is, overprikkeld is en gefrustreerd is, veel minder of niet kan leren. Het is dus van groot belang om kinderen met een stoornis de kans en ruimte te geven om zichzelf te reguleren. Daardoor moet je je eisen en wensen als volwassene vaak aanpassen. Naar beneden. Ook hier is een stuk psycho-educatie heel belangrijk. Het kind moet leren dat dit moeilijker voor hem is, dan voor een ander. Dat de overprikkeling sneller optreedt dan bij een ander en dat het ook nog moeilijker is om jezelf weer te bedaren. Het is belangrijk dat het kind zichzelf technieken aanleert om tot rust te komen. Onze zoon liep eerste weg uit de situatie. Nu is hij zover, dat hij met zijn koptelefoon op in zijn notitieboek gaat tekenen. Dat is een grote vooruitgang. Het is van groot belang dat leerkrachten daar geen conflicten over gaan maken. Dat ze hem dan met rust laten. Anders krijgen ze spijt. En onze zoon ook.

Als iemand deze drie punten niet in de gaten houdt, dan is hij inderdaad het kind continu aan het overvragen en dan kan het kind grote problemen krijgen. Overspannen raken, uitvallen of ongewenst gedrag gaan vertonen. En dan bereik je dus NIET wat je wilt. Het kind leert er namelijk helemaal niets van. En ik vind inderdaad dat je dat kindermishandeling kan noemen. Het is net als boos worden op een kind dat eigenlijk een bril nodig heeft, omdat hij het bord niet kan lezen. Het is niet eerlijk en beschadigend voor het zelfbeeld van het kind.

Kinderen verdienen het, dat de volwassenen om hen heen, zuinig op hen zijn. Dat ze niet gekleineerd worden. Dat ze zichzelf mogen zijn. Dat hun persoonlijke grenzen gerespecteerd worden. Dat ze de kans krijgen om te leren en te ontwikkelen. Een kind dat continu straf krijgt en negatief benaderd wordt, leert niet.

Aviana

Natuurlijk moet iedereen met iedereen leren omgaan, daar gaat het nu juist om. Maar kinderen met een stoornis zijn rigide, daar kunnen ze zelf niets aan doen. Natuurlijk moeten ze gewenst gedrag aanleren. Niemand hier heeft gezegd dat ze dat niet moeten. Het gaat erom dat jij jouw rigiditeit niet tegenover de hunne zet, zodat ze kùnnen leren. Zij zijn rigide, dus jij moet meebewegen, flexibel zijn, juist om ze de kans te geven zich te ontwikkelen. En als je iets van die aanpak ook inzet voor andere kinderen, worden die daar ook alleen maar beter van, zoals Karmijn ook zegt.

En ja, het is wel goed als andere kinderen leren dat niet iedereen hetzelfde is, dat levert ze veel op. Of vind je dat bijvoorbeeld zwarte kinderen ook maar niet moeten zeuren, want racisme hoort er nu eenmaal bij en zullen ze later op de werkvloer ook nog wel tegenkomen?