Ziektekostenverzekering - keuzes
Oke, er zijn ergere dingen, maar ben nu met de ziektekostenverzekering bezig en denk: jakkie, al die keuzes.
Denken jullie nou ook elk jaar na over je ziektekostenverzekering?
Of laten jullie het maar gewoon doorlopen?
Ik heb een collectieve, dus blijf bij deze verzekeraar. Dat is in elk geval makkelijk.
Maar....
Eigen risico: hoog laten of omlaag doen?
Natura houden of toch maar restitutiepolis?
Aanvullende basis nemen of toch maar de aanvullend plus (extra aanvullend) houden?
Getver, al die keuzes, en ook niet weten wat wel of niet handig is, financieel gezien dan.
Je weet het niet he, wat er allemaal gaat komen komend jaar.
Iemand nog handige overwegingen om mij te helpen sneller een besluit te nemen (en hopelijk geen spijt te krijgen van mijn keuze)?
Dan
Zijn de kranteartikelen jullie ontgaan over de ambulantisering in de ggz. Verwarde mensen die voor de helft ook onverzekerd zijn en daarmee een nog hogere drempel hebben om geholpen te kunnen worden.
Het half miljoen Nederlanders dat de zorgpremie niet kan opbrengen en in steeds grotere schulden terecht komt dat met lapmiddelen overeind gehouden wordt.
http://galeboetticher.com/2015/01/25/nederlandse-zorg-nummer-44-van-de-wereld/
Dat Nederland de beste gezondheidszorg heeft is gewoon niet waar.
We rennen Amerika achterna waar de zorg duur is, oneerlijk verdeeld, en tegelijkertijd een enorm deel van de publieke en private uitgaven beheerst.
Gewoon omdat steeds meer bureaucratie en partijen buiten de directe zorg als juristen en reclamemakers, tot aan aandeelhouders, mee profiteren.
bureaucratie
Ik voel mee met AnneJ.
Mijn fysiotherapeut (eenpitter) stopt er vroegtijdig mee, omdat hij gek wordt van de bureaucratie van de verzekeraars. Gaf verschrikkelijke voorbeelden (die praktisch niet werkend zijn). Zeker als eenpitter niet te doen, maar zelfs voor een grotere praktijk volgens mij onwenselijk.
Het geld gaat inderdaad naar bureaucratie.
Ander artikel
Uit de VK van gisteren (kopieert/plakt niet zo mooi maar staat achter inlog).
De kosten stijgen onveranderd door
Zorgstelsel
artikelTien jaar oud is de Zorgverzekeringswet en nog steeds verlangt 58 procent van de verzekerden terug naar het ziekenfonds. Critici noemen het huidige systeem vooral gunstig voor verzekeraars en specialisten. Een decennium marktwerking in de zorg: hoe staan we ervoor?
Door: Gerard Reijn 29 december 2015, 02:00
1. De kosten stijgen onveranderd door
Nauwelijks was het nieuwe stelsel van kracht of de ziekenhuizen bleken veel meer handelingen te verrichten dan ooit tevoren. De voorspelling van de tegenstanders van het systeem leek uit te komen: als je ziekenhuizen per handeling betaalt, zullen ze meer handelingen gaan verrichten.
Het bleek niet waar. Er was iets heel anders aan de hand. De wachtlijsten die onder het oude systeem waren ontstaan, werden in hoog tempo weggewerkt: allemaal extra handelingen dus. Door fouten in het nieuwe rekeningensysteem (dbc's) stegen de kosten nog harder.
Pas nu, tien jaar later en de kinderziektes voorbij, is te zien wat het stelsel met de kosten heeft gedaan: nagenoeg niets. De kosten stegen even hard als voor 2006. En mogelijk harder dan in andere landen. Die kostenstijgingen lijken los te staan van het financieringsstelsel.
En dat is precies wat de OESO ook concludeerde, na een studie van vier verschillende bekostigingssystemen in de zorg. Daarbij was Nederland ingedeeld in de markten met particuliere verzekeringen. De conclusie na de vergelijking is ontnuchterend: 'Er is niet één bepaald type stelsel dat er systematisch beter in slaagt de gezondheid van zijn inwoners te verbeteren op een kosteneffectieve manier.' Een stelsel met marktwerking is dus niet aantoonbaar efficiënter of minder efficiënt dan een zonder marktwerking.
Voorstanders van het marktstelsel wijzen erop dat de kosten de laatste jaren veel minder stijgen dan toen het net was ingevoerd. Het lijkt erop dat de tucht van de markt eindelijk effect heeft. Helaas: dat is deels gezichtsbedrog. Gezondheidseconoom Wim Groot: 'Uit de OESO-cijfers blijkt dat overal de zorgkosten tot 2009 stegen met 5 tot 7 procent per jaar, en sinds 2009 veel minder. Dat komt niet door het verzekeringssysteem, maar door de crisis. In alle landen ontstond druk op de lonen, en 70 procent van de zorgkosten zijn lonen.' Waarom de kosten in Nederland harder stijgen dan elders, daarover bestaat onder deskundigen geen eenstemmigheid.
2. Artsen en vooral apothekers leveren in
De apothekers zijn de grote verliezers van het stelsel. En in minder mate de artsen.
De apothekers waren de eerste groep die door de zorgverzekeraars flink werden uitgeknepen. Een apotheker was vroeger iemand met een gegarandeerde rijkdom, goed betaald uit de overheids (ziekenfonds-)ruif en bovendien volgestopt met bonussen door de farmaceutische industrie. De verzekeraars eisten eerst alle bonussen op die de medicijnenfabrikanten aan apothekers uitdeelden, en daarna eisten ze dat er zo veel mogelijk goedkope 'generieke' middelen werden verkocht in plaats van veel te dure merkmedicijnen.
Van geen enkele zorgaanbieder is de omzet zo hard gedaald als van de apothekers. Zij raakten in luttele jaren een kwart van hun omzet kwijt.
Nederlandse artsen worden altijd al heel goed betaald. Volgens de statistische bijbel van de OESO (Health at a Glance) verdiende een Nederlandse medisch specialist in 2005, het laatste jaar van het ziekenfonds, 8,4 maal zoveel als het gemiddelde loon in Nederland. Nederlandse specialisten waren daarmee de bestbetaalde arts in de wereld. Een huisarts verdiende nog altijd 4,8 maal zo veel: goed voor een plekje in de top-5.
Met die inkomensrecords is het nu wel afgelopen. Volgens de laatste cijfers van OESO (die uit 2013 stammen) verdient een specialist 'nog maar' 4,6 maal het gemiddelde Nederlandse loon; in vier landen verdienen ze meer. En de huisarts 2,8 maal het gemiddelde. Kortom: het inkomensverschil tussen de artsen en hun gemiddelde patiënt is gehalveerd.
Ook het CBS constateert dat de inkomens van de medisch specialisten zijn gedaald. In 2010 bereikte de beroepsgroep het toppunt van zijn welstand, met een gemiddelde 'winst' (want de meeste specialisten zijn immers ondernemer) van 213 duizend euro, een stijging van 21 procent in vijf jaar. Daarna werd het minder; in 2013 was de winst nog 189 duizend euro, slechts 8 procent meer dan in 2005.
3. Eigen risico treft arm, maar er staat wel iets tegenover
De regering betoogde voor het invoeren van de wet dat de inkomenseffecten niet groter zouden zijn dan 1 procent, enkele uitzonderingen daargelaten. Bijna alle grote inkomenseffecten werden weggemasseerd met de zorgtoeslag. Particulier verzekerden (dus hogere inkomens) met veel kinderen, die hadden geluk: in het oude stelsel moesten ze elk kind apart verzekeren, in het huidige stelsel zijn kinderen tot 18 jaar gratis meeverzekerd.
Van één aspect staat wel vast dat het een belangrijk inkomenseffect heeft gehad: het eigen risico. In het oude systeem trof dat vooral de rijken. Het eigen risico bestond toen alleen voor particulier verzekerden, dus de hogere inkomens. Nu heeft iedereen een verplicht eigen risico, dat volgend jaar weer met een tientje wordt verhoogd tot 385 euro. Dat betreft dus iedereen, maar raakt de armen harder. Zij hebben hogere zorgkosten dan de rijken, zij zijn vaker chronisch ziek en voor hen is 385 euro een klap, voor rijken niet.
In 2006 bedroeg het eigen risico 4 procent van de zorguitgaven, inmiddels al bijna 8 procent. Overigens is het eigen risico bijna nergens zo laag als in Nederland. In Zweden en Duitsland is het 13 procent, in de VS 12 procent, in Frankrijk 8 procent. En in België 20 procent.
Dat eigen risico treft de armen, maar er staat wel iets tegenover. Dankzij de zorgtoeslag betalen echt armen heel weinig voor hun verzekering. En de rijken betalen veel meer. In het oude stelsel waren ze klaar met hun eigen, vaak relatief goedkope polis (want vaak met groot eigen risico). Maar nu betalen ze fors mee aan de verzekering van de armen.
De helft van de verzekeringskosten wordt betaald via een inkomensafhankelijke heffing voor iedereen. Inkomensafhankelijk, dus de rijken betalen veel meer dan de armen. Daarom, zegt gezondheidseconoom Wynand van de Ven, is het stelsel nu nivellerender dan het was ten tijde van het ziekenfonds.
4. Wachttijden zijn verdwenen
Nederlandse ziekenhuizen zijn ongekend rap. Veel internationaal vergelijkbaar materiaal is er niet over, maar de OESO heeft bijvoorbeeld wel geturfd hoe lang het duurt voor iemand die zijn heup heeft gebroken, wordt geopereerd. In Nederland: 87 procent is uiterlijk de volgende dag al geopereerd. Daar kan geen enkel land aan tippen. De wachtlijsten, waar Nederlanders tien jaar geleden nog zo over klaagden, zijn kennelijk verdwenen.
Ook de toegang tot de zorg is nergens beter dan hier, volgens de OESO. Problemen zijn er wel, met wanbetalers en onverzekerden. Maar sinds 2011 worden onverzekerden vrijwel gedwongen zich te verzekeren. Hun aantal wordt geschat op nog enkele tienduizenden. Het aantal wanbetalers (betalingsachterstand langer dan een half jaar) loopt wel nog steeds op en bereikte vorig jaar bijna de 300 duizend. Maar deze mensen blijven verzekerd.
De OESO constateert ook dat de ongelijkheid in toegang tot zorg in Nederland erg laag is. Dus arm kan net zo makkelijk naar de dokter als rijk. Dat is ook in Duitsland en Zwitserland het geval, ook landen met systemen gebaseerd op particuliere verzekeringen.
Er is niet één bepaald type stelsel dat er systematisch beter in slaagt de gezondheid van zijn inwoners te verbeteren op een kosteneffectieve manier
— OESO-onderzoek
De kwaliteit van de medische zorg in Nederland is erg hoog. Nergens is het gebruik van antibiotica zo laag als in Nederland. Nergens is het aantal keizersneden zo laag. Dat wordt aangemerkt als heel goed: artsen doen niet te veel overbodige ingrepen. Maar al die voortreffelijkheden zijn niet terug te voeren op het verzekeringsstelsel; twintig jaar geleden scoorde Nederland daar ook al hoog op. Net als op een taaie zwakke plek in het systeem: de relatief hoge kindersterfte.
Nederland is wel zijn koppositie kwijtgeraakt wat betreft levensverwachting. We staan nog maar op een veertiende plek, waar we in de jaren zestig aan de top stonden. Maar de achteruitgang is niet aan dit systeem te wijten: die vond al plaats onder de ziekenfondsen.
5. Polderoverleg effectiever dan marktje spelen
Groot bezwaar tegen de zorgverzekeringswet is vanaf het begin geweest: de gezondheidszorg wordt nu aan de markt overgelaten. Terwijl gezondheidszorg een basisvoorziening is die je volgens de critici niet mag overlaten aan de markt. In SP-jargon: de verzekeraars gaan nu hun portemonnee spekken met miljarden die eigenlijk bedoeld zijn voor de zorg. Voorstanders van het systeem dwepen juist met de marktwerking, als heilzaam middel om de kosten in de hand te houden. Beiden hebben ongelijk.
Eerst het beeld van de verzekeraars die vet worden van al die verplichte verzekeringen. Alle zorgverzekeraars zijn coöperaties (op de kleine ASR, nu nog even staatseigendom, na). Voor particuliere verzekeraars is het met een winstmarge van 1 procent niet lonend zich in deze markt te wagen.
De afgelopen tien jaar is er dan ook geen enkele nieuwkomer de markt op gekomen. Er is één serieuze poging geweest, van ANNO12, maar die heeft het niet gehaald. Omdat de concurrentie te fel was.
Zorgverzekeringswet
Voordat de Zorgverzekeringswet op 1 januari 2006 van kracht werd, regeerden de ziekenfondsen. Wie minder dan 33 duizend euro verdiende (2005) was verplicht verzekerd. Dat gold voor circa 60 procent van de verzekerden. De premie werd betaald via de werkgever en rekeningen gingen rechtstreeks naar het ziekenfonds. Oftewel: de verzekerde merkte er niets van. Wie meer verdiende, verzekerde zich particulier. Dat alles is sinds de Zorgverzekeringswet anders. Iedereen is verplicht een basisverzekering te nemen. De regering bepaalt wat in het basispakket zit. De premie wordt voor de helft betaald door de verzekerde zelf (de premie), de rest gaat via de Belastingdienst (inkomensafhankelijke premie). Voor de lage inkomens is een subsidie uitgevonden: de zorgtoeslag. De verzekeraars hebben acceptatieplicht voor de basisverzekering. Daarnaast kan men zich aanvullend verzekeren. Polissen zijn vergelijkbaar gemaakt door de dbc’s (later dot’s geheten): gestandaardiseerde deeldiensten met een vaste vergoeding. Hierdoor kunnen zorgverleners worden vergeleken. Dat is vooral van belang voor de verzekeraars.
En dat is wel gek, want naar objectieve criteria is het helemaal geen fel concurrerende markt, integendeel. Daar is een goede maatstaf voor: de Herfindahl-index. Is die onder 1.000 punten, dan is de concurrentie scherp, boven 2.000 punten is die zwak, daar tussen is het zozo.
Toezichthouder NZa rekende uit dat de index in 2005 op 1.346 punten stond. Dat was nog redelijk. Maar sindsdien werd een aantal verzekeraars overgenomen. In 2012, bij de laatste meting, bedroeg de Herfindahl al 2.285 punten, diep in de gevarenzone. Het marktaandeel van de vier grote verzekeraars steeg in die periode van 71 procent naar 90 procent.
Niet alleen op de verzekeringsmarkt is de concurrentie maar matig. Ook op de zorgmarkt zelf. Zorgverzekeraars worden geacht selectief en goedkoop zorg in te kopen. Maar ziekenhuizen hebben vaak een sterke onderhandelingspositie tegenover de zorgverzekeraars, zeker in de provincie. Elke verzekeraar moet immers voldoende zorg inkopen, dus een ziekenhuis op het platteland kan vaak niet worden genegeerd. Volgens gezondheidseconoom Wim Groot is dat wel te zien: 'Een standaard operatie zoals het verhelpen van staar is in het oosten van het land een stuk duurder dan in de Randstad.'
Sinds 2012 stijgen de kosten minder. Dat, zegt gezondheidseconoom Wynand van de Ven, 'was voor iedereen een verrassing behalve voor de mensen die de werking van het eigen risico kennen.' Want in twee jaar tijd werd het eigen risico verdubbeld. En dus, zegt Van de Ven, werden mensen plotseling voorzichtiger voor ze naar de dokter gingen: het ging ze geld kosten.
Niet alleen de consumenten werden op hun portemonnee aangesproken, ook de verzekeraars. Tot 2012 kregen zij kostenoverschrijdingen gewoon door de overheid vergoed. Dus niet de verzekeraars droegen het risico van uit de hand lopende kostenstijgingen, maar de overheid. In 2012 maakte het kabinet een einde aan die nabetalingen. Pas sindsdien zijn de verzekeraars scherp geworden bij het inkopen van zorg. Pas nadien ontstonden overal conflicten tussen verzekeraars en zorgverleners. Pas nadien gingen twee ziekenhuizen failliet.
De inkomens van zorgverleners komen door die fellere verzekeraars wel in het gedrang. Artsen redden zich nog wel. Maar minder machtige zorgverleners worden fijngeknepen: paramedici zoals fysiotherapeuten, logopedisten, diëtisten, mensendiecktherapeuten. 'Zij zijn de klos', zegt gezondheidseconoom Wim Groot. 'Zij hebben geen onderhandelingspositie tegenover de verzekeraars. Voor hen is het slikken of stikken.'
Dus er zijn aanwijzingen dat de markt wel zijn werk doet. Maar een doodgewone polderoplossing was misschien minstens even effectief: het zorgakkoord van april 2013. Dat akkoord dwong alle betrokkenen de stijging van de zorgkosten te beperken tot 1 procent.
Solidariteit
Wat mij betreft is er genoeg solidariteit in de zorgverzekeringswet wet. Mensen met een laag inkomen gebben recht op zorgtoeslag. Naast d'r normale premie voor een zelf te kiezen zorgverzekering, betaalt mijn werkgever een inkomensafhankelijke bijdrage zvw. Dat komst mijn werkgever zo'n €3500 op jaarbasis (voor mijn brutoloon) vervolgens betaal ik daar nog een loonbelasting over. Nog eens €1700. Ik klaag niet, maar gebrek aan solidariteit lijkt mij niet aan de orde.
AnneJ
Het is maar welke bron je bekijkt, een site die crowdsourcing als informatiebron heeft of een instituut dat door de Europese Commissie als meest betrouwbaar beschouwd wordt. Kijk en vergelijk:
https://en.wikipedia.org/wiki/Numbeo
https://en.wikipedia.org/wiki/Health_Consumer_Powerhouse
Sinds de ambulantisering van de ggz is de klinische zorg licht gegroeid en is het aantal beschermde woonomgevingen fors toegenomen.
Mensen die hun ziektekostenpremie niet kunnen betalen hebben wellicht een probleem met prioriteitstelling. Als je mensen vraagt wat ze het allerbelangrijkste vinden, staat gezondheid bovenaan. Voor mensen met een laag inkomen is er zorgtoeslag, die bij de laagste inkomens bijna de gehele premie bestrijkt. Een verplichte ziektekostenverzekering met het minimale eigen risico kost je tussen de 86 en 113 euro per maand, de maximale toeslag is 83 euro, dus voor 3 euro per maand kan je verzekerd zijn voor de meest voorkomende gevallen.
skik
AnneJ
'We worden gewoon een derde wereldland.'
Je bent blijkbaar nog nooit in een derde wereldland geweest.
Prioriteiten
Zo kom je gewoon steeds in dezelfde patstelling terecht. Als je je rekeningen niet kunt betalen heb je gewoon de verkeerde prioriteiten gesteld.
Natuurlijk komt dat voor bij rijke en bij arme mensen. Toch heeft een deel gewoon problemen vanwege scheiding, (chronische) ziekte, psychische ziekte of beperkingen, verslavingsproblemen en wat er allemaal niet op je pad kan komen in het leven, gevraagd en ongevraagd. Is dat nou een reden om de solidariteit maar op te zeggen?
Of om een veel te ingewikkeld bureaucratisch systeem op te zetten waar de mensen die het nodig hebben en de mensen die die hulp verlenen horendol van worden? En dan nog beticht van fraude of juist fraudegevoelig in de handen van de verkeerde mensen?
Terecht dat in het VK artikel 'polderen' een alternatief kan zijn. Als Schippers dan niet het bestuurlijk akkoord met de GGZ opzegt omdat ze niet vind dat men mag protesteren in de media.
Geld dat nu naar humbug gaat zou dan gewoon ingezet kunnen worden voor directe zorg.
En overschotten bij de zorgverzekeraars kunnen dan gewoon gebruikt worden voor premieverlaging, projecten, tegenvallende uitgaven, betere bekostiging van de thuiszorg of incidentele dure zorg.
Humbug?
'Geld dat nu naar humbug gaat zou dan gewoon ingezet kunnen worden voor directe zorg.'
Humbug is een album van de Engelse band Arctic Monkeys, maar dat bedoel je vast niet.
Humbug
Onzin met een sterretje? Of gewoon: bureaucratisering, juristerij, consultancy vanwege al die toestanden, reclame, kosten voortdurende reorganisatie en concurrentie, faillissementen, overbetaalde managers en onderbetaalde werknemers, boetes, enzovoort.
AnneJ
"Zo kom je gewoon steeds in dezelfde patstelling terecht. Als je je rekeningen niet kunt betalen heb je gewoon de verkeerde prioriteiten gesteld."
Da's ook weer een dooddoener. Maar goedkoper kan het echt niet hoor, je voor minder dan een tientje tegen ziektekosten verzekeren en daarbij toegang te hebben tot hoogwaardige gezondheidszorg.
Mensen zijn die vanwege psychische of sociale problemen hun boeltje niet op de rit hebben heb je altijd, dat is ook best begrijpelijk, alleen is het geen gevolg van deze vorm van ziektekostenverzekering en ook niet met een gebrek aan solidariteit. Het systeem zoals het nu is, is solidair van opzet en biedt elke Nederlander betaalbare gezondheidszorg.
skik
Nederlands zorgstelsel geen groot succes
http://www.ftm.nl/exclusive/wat-schippers-verzwijgt-nederlands-zorgstelsel-geen-groot-succes/
"Een studie die wel goede uitspraken kan doen over de kwaliteit van zorg is het recent verschenen rapport van de OESO, getiteld Health at a glance. Van den Berg prijst het rapport. Met verschillende indicatoren meten de OESO- onderzoekers de zorg in tientallen landen. Uit dit rapport spreekt allerminst het beeld van Nederland als onbetwiste koploper. Wat betreft toegang tot zorg doet Nederland het goed, omdat de gezondheidszorg gemakkelijk te bereiken is. Toch wordt aan die toegankelijkheid voorzichtig gemorreld door de introductie van budgetpolissen en het afschaffen van ‘het recht op zorg’ in onderdelen die overgeheveld zijn naar de gemeente. De kwaliteit van zorg laat echter ook te wensen over. In de lijst met kwaliteitsindicatoren is Nederland een middenmoter."
Nogmaals Skik
Dan lees je de kranten selectief.
Zoals je in het VK artikel kunt zien kun je dus ook gewoon het ziekenfonds handhaven zoals Engeland dat ondanks het neoliberalisme te beginnen met Thatcher altijd overeind gehouden heeft.
Hebben we het ziekenfonds dan gaat tenminste weer het geld naar directe zorg en niet naar graaiers en drempels en een stijgende ontoegankelijkheid en verwarring.
Apothekersassistentes die te maken krijgen met toenemend geweld vanwege de verplichte eigen bijdrage bij de introductie van nieuwe medicatie voor een verplicht advies. Nou noem er nog eens een paar op.
Solidariteit
Nog een keer, maar dan met wat minder rare spel fouten...
Wat mij betreft is er genoeg solidariteit in de zorgverzekeringswet. Mensen met een laag inkomen hebben recht op zorgtoeslag. Naast de normale premie die ik betaal voor een zelf te kiezen zorgverzekering, betaalt mijn werkgever een inkomensafhankelijke bijdrage zvw. Dat kost mijn werkgever zo'n €3500 op jaarbasis (voor mijn brutoloon). Vervolgens betaal ik daar nog eens loonbelasting over. Nog eens €1700. Ik klaag niet, maar gebrek aan solidariteit lijkt mij niet aan de orde.
Skik
Volgens mij kan het stukken handiger. Gewoon de premie voor de basisverzekering volledig fiscaliseren en ook de inning dus gewoon door de belastingdienst laten plaatsvinden. Hoeft de onhandigerd in kwestie zich alleen maar bij een verzekeringsmaatschappij te melden en dat is dan dat. Je zou zelfs een soort restmaatschappij kunnen maken voor iedereen die zich niet aanmeldt. Een soort ouderwets ziekenfonds. Niet dat gemier nu, met aanmaningen en incasso door de verzekeringsmaatschappijen, het vervallen van dekkingen en torenhoge boetes. Hoop bureaucratie en extra kosten om niks.
Hou je alleen nog betalings- en incassogedoe over voor de aanvullende verzekering.
Groeten,
Temet
Toegang tot zorg en zorgmijding
http://www.ggznieuws.nl/home/schippers-ontkent-toename-van-zorgmijders-door-eigen-bijdrage/
"1
Kent u het artikel waaruit blijkt dat bijna de helft van de huisartsen wel eens mee maakt dat patiënten doorverwijzingen niet opvolgen, medicijnen niet ophalen of laboratoriumonderzoek niet laten uitvoeren? 1)"
"Er is een groeiende groep daklozen zonder zorgverzekering, constateert de Nederlandse Straatdoktersgroep, huisartsen en verpleegkundigen die zich inzetten voor de medische zorg aan dak- en thuislozen. Psychiatrisch patiënten lopen daardoor rond zonder antipsychotica, suikerpatiënten zonder insuline en belangrijke ziekenhuisbehandelingen blijven uit."
Daar spreekt natuurlijk nog iets anders uit. Waar men voorheen via uitkering of loon verplicht afdroeg voor het geld uitgegeven was wordt dat nu (net als de huursubsidie overigens) rechtstreeks aan mensen zelf uitbetaald. Als je arm bent en al teveel prioriteiten op je bordje hebt, of digibeet bent of door stress en ziekte je papieren en ingewikkelder betalingen niet op orde, het gedoe met de extra gasrekeningen en zorgrekening van vaak honderden euro's, gaat dat mis.
De manier waarop het nu ingericht is mag solidair in naam zijn, het drukt arme en zieke mensen uit het systeem.
Temet
Eens. Als je emmertje vol zit of je verstandelijke vermogens beperkt zijn is het zonder hulp niet te doen, alles lezen en uitvogelen. De mogelijkheid om geen toeslagen aan te vragen en daardoor met te hoge kosten komen te zitten of de mogelijkheid om ontvangen toeslagen te gebruiken voor andere zaken zou met fiscalisering tegengegaan kunnen worden en daarmee problemen worden voorkomen. Maar de netto premie an sich is probleem niet.
skik
Uh....
.... Volgens mij gaat er veel niet goed in onze zorg (niet alleen voor zieken, maar ook voor bejaarden). Daar ben ik het helemaal!!! mee eens.
Maar voor mij heeft dat niets, maar dan ook niets te maken met de keuze voor vrijwillig eigen risico.
Leg de schuld bij het systeem, de overheid, niet bij een ander.
AnneJ
Er is een groeiende groep daklozen zonder zorgverzekering. Er is sowieso een groeiende groep daklozen.
"Daklozen die niet geregistreerd staan in de gemeentelijke Basisregistratie Personen (BRP) en geen postadres hebben, kunnen geen zorgverzekering afsluiten." Zonder BRP en postadres kan je ook geen uitkering ontvangen, dus dat het vroeger rechtstreeks ging heeft daar niets mee van doen. Het zou wel veel beter zijn zoals Temet voorstelt, gewoon naar inkomen en rechtstreeks.
Ik zag dat de kosten voor de premies van het ziekenfonds en de particuliere ziektekostenverzekering ook met tientallen procenten opliepen. Het was ook niet zo dat je vroeger als ziekenfondspatiënt een vorstelijke behandeling kreeg. En de medicijnknaak stuitte destijds net als de eigen bijdrage nu. De zorgkosten lopen al jaren op, voornamelijk door de vergrijzing, de toegenomen technologische mogelijkheden en het verwachtingspatroon van patiënten. Je kan het niet alleen maar afschuiven op bureaucratie en een gebrek aan solidariteit.
skik
De verdeling Skik
De kosten lopen op. Maar het gaat erom hoe je de lasten en de baten verdeeld. Gaan we door op deze ingeslagen weg dan bereiken we de 17 procent van de VS ook nog wel. En die zijn juist op de terugweg van een oneerlijk verdeeld, duur systeem. Waar wil je het geld aan uitgeven? Aan graaiers en onzin of aan directe zorg voor iedereen?
Ceasar
Het is algemeen gezien heel erg solidair dat via het salaris van een goed-verdiener meer geld naar de zvw dan van een minder goed-verdieners. Maar hoeveel mensen zouden vrijwillig meer geld neertellen voor de solidaire pot? Maar goed dat dit dus geen vrije keuze is.
Kaaskopje
Die vrije keuze is toch helemaal niet aan de orde? De zvw is een solidaire wet. En op democratische wijze tot stand gekomen.
Caesar
Ja daar zijn we het over eens 
. Waar het mij om gaat is dat ik het gevoel had, dat je dat ook als persoonlijke solidariteit leek te zien. In Amerika hebben we kunnen zien hoe slecht het met de solidariteit gesteld is, als er geen wet is die burgers in die solidariteit dwingt.
Kaaskopje
Ah, nee hoor, ik doelde niet op persoonlijke solidariteit. Slechts de door de zvw afgedwongen solidariteit. Ik reageerde slechts op de stelling dat het huidige systeem niet solidair zou zijn, daar maakte ik bezwaar tegen.
Skik
'Ik hoor de oproep voor solidariteit eigenlijk alleen van mensen die zelf hoge ziektekosten hebben of verwachten en willen dat anderen daar aan mee betalen zodat zij minder geld kwijt zijn.' Dan heb je niet goed geluisterd. Ik heb geen hoge ziektekosten. Ik was voorheen particulier verzekerd en nu betaal ik dus in feite minder. Als het alleen over geld zou gaan zou ik gelukkig moeten zijn. Maar het gaat niet alleen over geld.
Het verhaal over solidariteit ging o.a. over de reclames die je aansporen om te kiezen wat het beste is voor jezelf: oude mevrouw hoeft niet de europadekking van jongeman te betalen. Man hoeft niet voor zwangerschap te betalen. Dat soort verhalen, reclames van de zorgverzekeraars zelf, die denken dat we daarmee aangespoord worden om hun verzekering te kiezen. Maar ze zeggen niet dat de jongeman dus ervoor kiest om niet te betalen voor de bril, het gehoorappapraat, de fysiotherapie en de rollator van de oude mevrouw. Als het reclamefilmpje eerlijk was zou het dat weergeven. Die europadekking zit al lang in je reisverzekering als je op reis wil. Daar hoeft oudemevrouw helemaal niet aan mee te betalen.
Tsjor
Inderdaad
Gister beklaagde iemand zich over het fenomeen dat je als goede 40-er en ouder meebetaalt aan de bevalling van een 20-, of 30-er. Ik zei ook dat dat nu eenmaal het solidariteitsidee van verzekeren is. We zorgen voor elkaar. Je kunt ervoor kiezen om niet tot het uiterste voor elkaar te zorgen door je niet aanvullend te verzekeren. Dan hoef je niet mee te betalen aan de vergoeding van eigen bijdragen van iemand. Of aan al die brillen waar een schamel 100-tje voor wordt vergoed. Omdat het al duur genoeg is, begrijp ik heel goed dat veel mensen de aanvullende verzekering schrappen. Toch merk je regelmatig dat mensen in een jaar zonder aanvullende verzekering geconfronteerd zijn met 'oh ja, daar ben ik dus niet voor verzekerd' en zich het jaar erna toch maar weer een beetje bij verzekeren.
Hoe onbetaalbaar is de zorg - Het AWBZ bedrog
"Economen, managers en de meeste politici bestoken ons de laatste jaren onophoudelijk met de mantra dat de kosten voor de AWBZ en dan met name de zorg voor ouderen te hoog zijn en in de toekomst onbetaalbaar. Wat ze er niet bij vertellen is dat sinds de invoering van het nieuwe belastingstelsel in 2001 maar liefst 70 miljard (!) van de AWBZ-premies niet zijn besteed aan zorguitgaven maar door de politiek voor andere doeleinden worden benut."
"Uit deze tabel valt op te maken dat vanaf 2001 de premieopbrengsten (A + 
hoger waren dan de zorguitgaven (E). Dit verschil staat in kolom G. Dat betekent dat voor het jaar 2013 6 miljard van de opgebrachte premies van 34 miljard niet aan AWBZ-zorg maar aan andere zaken werd uitgegeven. In de jaren 2001 tot en met 2013 is maar liefst 70 miljard van de AWBZ-premies afgeroomd voor andere doeleinden. Het is heel merkwaardig dat dit gegeven zo weinig aandacht heeft getrokken in de pers en de media.
In werkelijkheid bestaat er dus geen tekort bij de AWBZ als we kijken naar de premieopbrengsten. En dat in het besef dat de AWBZ-premie alleen over de eerste en tweede belastingschijf wordt geheven. De SP heeft het CPB gevraagd uit te rekenen wat er gebeurt als de AWBZ meer solidair over alle belastingschijven zou worden geheven en de opgebrachte premiegelden ook daadwerkelijk alleen aan zorg zouden worden uitgegeven.
Ruim driekwart van de huishoudens gaat er dan op vooruit, waarbij de laagste inkomens er gemiddeld ruim 2 procent op vooruit gaan en de allerhoogste inkomens (meer dan 5 maal het wettelijk minimumloon) er gemiddeld ruim 3 procent op achteruit gaan.
Deze gegevens maken duidelijk dat de AWBZ betaalbaar is uitgaande van de huidige opbrengsten en dat de betaalbaarheid voor driekwart van de huishoudens verder verbetert als we de premieheffing meer solidair maken. Het is derhalve een politieke keuze of we dit geld willen besteden aan de langdurige zorg."
Het Italiaanse experiment - ambulantisering van ggz patienten
"In Trieste, 1,200 mental hospital beds were closed. Housing, 24-hour community centers, home care, social clubs, work coops, and recreational opportunities all had to be developed from scratch. The fear and opposition in the community dissolved as the model proved its worth, safety, practicality, and reduced cost."
Vooral de 24 uurs bereikbaarheid zorgt dat het model in Italie zelf veel beter uitgepakt is. In de meeste plaatsen in de wereld is het gebruikt om te bezuinigen en zijn voorzieningen niet ambulant teruggekomen of zeer matig.
Op sommige lijstjes komt Italie dan ook voor als hooggenoteerd als het om de zorg gaat. Itt tot Amerika en Nederland.
Ditzo
Wie heeft ervaring met Ditzo? Hoe is de klantenservice? Hoe krijg je je afrekeningen? En waar mag je herhaalrecepten bestellen? (Eigen apotheek of via internet?)
Ditzo
Wij zitten sinds 2 jaar bij Ditzo en tot nu toe geen klachten (ook niet extreem veel medische handelingen gehad, dat moet ik er wel bij zeggen).
Onze belangrijkste overweging wat dat zij een restitutie polis hebben voor een normale prijs, dus niet duurder dan natura bij anderen. Ik persoonlijk vind het zeer belangrijk eigen keus in zorgverlener te hebben, vandaar onze keus.
In principe gaan afrekeningen, declaraties, polissen via Internet, maar dat loopt goed. Ik heb geen ervaring met herhaalrecepten, maar voorzover ik weet gaat daar alles 'normaal' dus gewoon via eigen apotheek.
AnneJ
Die 70 miljard is broddelwerk van de SP, zij hebben een bedrag per werknemer/inwoner gerekend zonder rekening te houden met kortingen waardoor het bedrag van 70 miljard veel te hoog ingeschat is. In werkelijkheid houden de inkomsten en uitgaven van de AWBZ elkaar redelijk in evenwicht. Het heeft ook niets met de huidige zorgverzekeringswet te maken, de SP heeft het over premies sinds 1996, vanaf 10 jaar voor de invoering van de huidige zorgverzekeringswet.
skik