Waar doktersassistenten onder druk staan!
hallo,
Mijn naam is Roos en werk momenteel in een grote huisartsenpraktijk als doktersassistent. Maar tot heden voel ik me weinig gewaardeerd door de huisartsen en de praktijk manager, laat staan de vaste assistentes. De functie doktersassistent is letterlijk" jij assisteert de arts verder sta je onderaan iedereen".
Heel jammer dat er vaak over alles wordt geklaagd en dat je als assistent maar alles moet pikken. Ook weerspiegelt dit een slecht voorbeeld tegenover de patiënten.
Want die worden uiteindelijk de dupe van de emoties, werkhouding en ruzie van de huisartsen en assistentes onderling zelf.
Zijn er een paar dames die dit ook op de werkvloer ervaren?
Bijvoorbeeld een huisarts die zelf aan geeft wie hij/zij wilt helpen of langer laat wachten omdat hij/zij geen moeite wilt doen?
Ik benieuwd naar je verhaal!
Herhaalrecepten gaan bij deze praktijk in principe ook heel snel. Je belt de praktijk. Kies 1 voor spoed. Kies 2 voor Engels. Kies 3 voor de receptenlijn. Blijf aan de lijn voor de assistente.
Kies je dan die receptenlijn, dan spreek je als ik het goed heb je naam, geboortedatum en naam en dosis van het medicijn in (al sla ik de dosis over en dan komt het ook goed) en dan wordt het recept (als je dat hebt afgesproken) rechtstreeks naar de apotheek gestuurd. Bij die apotheek is dan weer geregistreerd dat wij onze medicatie graag via de automaat geleverd krijgen. Dus dan krijg ik een paar dagen na het telefoontje met de ha-praktijk (want inderdaad, geen voorraad) een sms-je van de apotheek dat mijn medicijnen in de automaat klaarliggen, en wat de code is die ik daar in moet toetsen. Zodat ik op mijn dooie gemakje naar die automaat kan kuieren na kantooruren (die automaat zit in de buitengevel, als een soort pinautomaat) in plaats van overdag een tijd in de rij te staan bij de apotheek. Want die keer met de blaasontsteking zat het mee en stond er geen rij, maar ik heb ook wel eens heel lang staan wachten daar.
Moet je een apotheek kiezen en gebruikt iemand in je gezin langdurig medicatie? Kies dan een apotheek met een automaat waar je ook buiten kantooruren terecht kan, en bespaar jezelf jaarlijks een paar uur frustratie 
troelahoep schreef op 10-11-2022 om 10:43:
[..]
Maar eerder was dat niet zo. Zo'n 10-15 jaar geleden kon ik zelfs gewoon met een herhaalbriefje de apotheek binnenlopen en kon ik het zo meenemen. Blijkbaar is het systeem veranderd, dat apotheken niets meer op voorraad hebben dan? (Ik kan het me haast niet voorstellen, mijn medicijnen zijn heel gangbaar en veel voorkomend).
Klopt, dat is niet meer zo, ze kunnen de voorraad niet meer kwijt, vandaar centrale plaats en werken met robots.
Meer mensen slikken ( meerdere soorten)medicatie, krijgen voor 3 maanden mee, dus dat is niet meer op te bergen.
troelahoep schreef op 10-11-2022 om 09:00:
[..]
Dat klinkt inderdaad heel vlot en efficient! Zo gaat het hier dus echt niet....of tenminste, dat weet ik niet zeker want ik heb nooit een blaasontsteking gehad. Maar ik kan me haast niet voorstellen dat de assistente een recept voor een antibioticakuur regelt hier (en zo snel ook!) . Sterker nog, ik moet regelmatig flink moeite doen om herhalingsrecepten voor mijn aandoening op tijd te krijgen. De website van de huisarts functioneert niet, bellen kost altijd heel veel tijd, dan wordt er weer gecheckt en gedubbelcheckt of ik deze medicijnen écht wel gebruik - en dan nóg moet je 2 dagen wachten tot het bij de apotheek klaar ligt.)
Blaasontstekingen, wratten, oren uitspuiten en bloeddruk opmeten zijn dingen die relatief vaak gebeuren en dat zijn ook dingen die een assistente prima kan oppakken (met evt een extra opleiding). Bij ons zijn dat zaken die de assistente ook gewoon doet met speciale spreekuren en al.
Decembermamma schreef op 10-11-2022 om 12:36:
[..]
Blaasontstekingen, wratten, oren uitspuiten en bloeddruk opmeten zijn dingen die relatief vaak gebeuren en dat zijn ook dingen die een assistente prima kan oppakken (met evt een extra opleiding). Bij ons zijn dat zaken die de assistente ook gewoon doet met speciale spreekuren en al.
Uitstrijkjes worden hier ook door de assistentes gedaan maar misschien is dat overal wel zo?
Poezekat schreef op 10-11-2022 om 12:49:
[..]
Uitstrijkjes worden hier ook door de assistentes gedaan maar misschien is dat overal wel zo?
Nee bij ons doet de arts dat. Maar er zijn best veel zaken die de assistenten doen vandaar ook dat veel praktijken een soort belstop hebben op bepaalde tijden
Bij apotheken gaat het ook sloom allemaal. Je zou toch zeggen dat het allemaal sneller kan. Toch is het in de zorg zo, dat er meer werk in minder tijd gebeurt. Er moet een hoop volgens protocol.
Ik verbaas me altijd als ik bij huisartsen apotheken en spoedpoli s kom hoeveel mensen daar zitten. Vooral de laatste keer bij de spoed van een ziekenhuis. En in coronatijd. Mensen komen toch niet voor hun lol neem ik aan. Of ik kom op het verkeerde moment of er is toevallig een hoop spoed tegelijk.
Op de spoed van het ziekenhuis ben ik ook echt raar behandeld. Ik heb daar zelf niets van gezegd, mijn familie wel. De pijn die ik had, het moeten wachten op de juiste specialisten, dat ik niet zo hard mocht au roepen als ik pijn had (was echt ondragelijk) een vage spuit die ik in mijn arm kreeg aangelegd. Iedereen keek elkaar aan. Ze hebben besloten te gaan kijken dus na een dag creperen gingen ze opereren.
Op de huisartsenpost had ik al een spuitmorfine gehad voor de pijn, een zetpil op de spoed, later nog een spuit met morfine. Pas de volgende dag hoorde ik wat er was verwijderd en kon ik weer gaan. Twee weken later bleek het kanker.
Familie heeft nog lang nagepraat over de omgang met mij als patiënt. Ik wilde ze nog wel een bloemetje sturen voor sorry voor mijn geschreeuw maar heb maar wat afleidends voor mezelf gekocht. De rest is in het andere ziekenhuis geschied. Daar ging het veel beter, dat was dan ook gewoon gepland.
Kerstin75 schreef op 10-11-2022 om 07:43:
Het verbaast mij echt dat er onder ons nog zulke weinig assertieve mensen bestaan terwijl de assistenten normaal klagen over de assertieve mensen die maar eisen stellen en het niet begrijpen waarom ze vragen waar het voor is.
Dien een klacht in bij je huisarts, mail hem of haar of wat dan ook.
Weet je, dit soort dingen komt nou echt lullig over. Misschien bedoel je het niet zo.
In dit soort topics krijg je altijd casuïstiek, verhalen over mensen die ten onrechte niet mogen komen of juist heel goed geholpen zijn. Moeilijk om daar een algemene lijn uit te halen. Ik zit nu bij een prima praktijk, in overleg en binnen het redelijke stemmen we altijd goed af. Maar niet alle praktijken zijn zo goed.
Ik ben ooit met een meervoudig gebroken been op straat achtergelaten door de ambulance, omdat zij vonden dat er niks aan de hand was. Ook de huisarts die ik later belde zag geen aanleiding dat ik langs moest komen. En weet je waarom ik zo weinig assertief was?
Omdat ik verging van de pijn en voor aansteller werd uitgemaakt (ja echt). Omdat ik een jeugdtrauma heb waarin ik niet gezien werd en geleerd heb in stilte dan maar mijn ellende weg te slikken. Omdat je met een gebroken been liggend op koud asfalt niet zo veel praatjes hebt.
ja, ik heb achteraf een klacht ingediend. Vond ik hééél assertief van mezelf. Ik kreeg geen reactie. Nul, gewoon geen antwoord. En toen heb ik het maar gelaten omdat mijn voorraadje assertiviteit weer even op was.
Je bericht suggereert dat het sowieso de schuld van de patiënt is. Of hij heeft een te grote bek, of hij is gewoon niet assertief genoeg. En dat bedoel je misschien niet zo, maar het triggert me wel.
Het had mij erg geholpen als er gewoon iemand van de ambulance dienst, en later van de huisarts, gezegd had “sorry mevrouw, wat zaten wij er vreselijk naast”.
Poeh Ginevra... 
Ginevra schreef op 10-11-2022 om 22:43:
[..]
Weet je, dit soort dingen komt nou echt lullig over. Misschien bedoel je het niet zo.
In dit soort topics krijg je altijd casuïstiek, verhalen over mensen die ten onrechte niet mogen komen of juist heel goed geholpen zijn. Moeilijk om daar een algemene lijn uit te halen. Ik zit nu bij een prima praktijk, in overleg en binnen het redelijke stemmen we altijd goed af. Maar niet alle praktijken zijn zo goed.
Ik ben ooit met een meervoudig gebroken been op straat achtergelaten door de ambulance, omdat zij vonden dat er niks aan de hand was. Ook de huisarts die ik later belde zag geen aanleiding dat ik langs moest komen. En weet je waarom ik zo weinig assertief was?
Omdat ik verging van de pijn en voor aansteller werd uitgemaakt (ja echt). Omdat ik een jeugdtrauma heb waarin ik niet gezien werd en geleerd heb in stilte dan maar mijn ellende weg te slikken. Omdat je met een gebroken been liggend op koud asfalt niet zo veel praatjes hebt.
ja, ik heb achteraf een klacht ingediend. Vond ik hééél assertief van mezelf. Ik kreeg geen reactie. Nul, gewoon geen antwoord. En toen heb ik het maar gelaten omdat mijn voorraadje assertiviteit weer even op was.
Je bericht suggereert dat het sowieso de schuld van de patiënt is. Of hij heeft een te grote bek, of hij is gewoon niet assertief genoeg. En dat bedoel je misschien niet zo, maar het triggert me wel.
Het had mij erg geholpen als er gewoon iemand van de ambulance dienst, en later van de huisarts, gezegd had “sorry mevrouw, wat zaten wij er vreselijk naast”.
Zo zeg, wat een verhaal! Heftig. Hoe ben je uiteindelijk thuis of in het ziekenhuis beland? Want lopen ging niet natuurlijk.
Ik geloof dus dat er heel veel mensen zijn met klachten die denken 'laat maar zitten' als je niet snel geholpen wordt of langs de triage van de assistente moet zien te komen. Ik kan best assertief zijn als het nodig is (ik ben wel altijd vriendelijk trouwens). Assertief ben ik regelmatig als mijn medicijnen na 3 dagen nog steeds niet klaarliggen bij de apotheek, of als er heel moeilijk wordt gedaan als ik 2 doosjes mee wil omdat ik op vakantie ga - inmiddels zien ze me aankomen....en daar word ik wel eens onzeker van.
Dan kun je wel zeggen: 'de arme assistente krijgt het allemaal te verduren, dien eens een klacht in bij de huisarts' (of de apotheek in mijn geval). Maar als ik mij laat afpoeieren, dan krijg ik geen afspraak of medicijnen, dus je móet wel op je strepen gaan staan.
troelahoep schreef op 10-11-2022 om 23:47:
[..]
Zo zeg, wat een verhaal! Heftig. Hoe ben je uiteindelijk thuis of in het ziekenhuis beland? Want lopen ging niet natuurlijk.
Ik geloof dus dat er heel veel mensen zijn met klachten die denken 'laat maar zitten' als je niet snel geholpen wordt of langs de triage van de assistente moet zien te komen. Ik kan best assertief zijn als het nodig is (ik ben wel altijd vriendelijk trouwens). Assertief ben ik regelmatig als mijn medicijnen na 3 dagen nog steeds niet klaarliggen bij de apotheek, of als er heel moeilijk wordt gedaan als ik 2 doosjes mee wil omdat ik op vakantie ga - inmiddels zien ze me aankomen....en daar word ik wel eens onzeker van.
Dan kun je wel zeggen: 'de arme assistente krijgt het allemaal te verduren, dien eens een klacht in bij de huisarts' (of de apotheek in mijn geval). Maar als ik mij laat afpoeieren, dan krijg ik geen afspraak of medicijnen, dus je móet wel op je strepen gaan staan.
Ik begrijp dat je na mijn uitleg toch vasthoudt aan je eigen ervaringen. Ik heb geprobeerd uitleg te geven om ook wat begrip te kweken voor de andere kant. Daar ben ik niet in geslaagd, maar op je strepen staan houdt nog steeds in: bij de huisarts. Jij legt het nog steeds bij de assistente neer en in de meeste gevallen is dat denk ik onterecht. Zij zitten in de hoek waar de klappen vallen en zij krijgen al die streepstaanders over zich heen ipv de huisarts. Die is de baas, die bepaalt de regels en daar moeten de klachten heen. Betekent dat dat iedereen perfect is of geschikt voor het werk, nee, net als bij andere functies helaas.
Ginevra schreef op 10-11-2022 om 22:43:
[..]
Weet je, dit soort dingen komt nou echt lullig over. Misschien bedoel je het niet zo.
In dit soort topics krijg je altijd casuïstiek, verhalen over mensen die ten onrechte niet mogen komen of juist heel goed geholpen zijn. Moeilijk om daar een algemene lijn uit te halen. Ik zit nu bij een prima praktijk, in overleg en binnen het redelijke stemmen we altijd goed af. Maar niet alle praktijken zijn zo goed.
Ik ben ooit met een meervoudig gebroken been op straat achtergelaten door de ambulance, omdat zij vonden dat er niks aan de hand was. Ook de huisarts die ik later belde zag geen aanleiding dat ik langs moest komen. En weet je waarom ik zo weinig assertief was?
Omdat ik verging van de pijn en voor aansteller werd uitgemaakt (ja echt). Omdat ik een jeugdtrauma heb waarin ik niet gezien werd en geleerd heb in stilte dan maar mijn ellende weg te slikken. Omdat je met een gebroken been liggend op koud asfalt niet zo veel praatjes hebt.
ja, ik heb achteraf een klacht ingediend. Vond ik hééél assertief van mezelf. Ik kreeg geen reactie. Nul, gewoon geen antwoord. En toen heb ik het maar gelaten omdat mijn voorraadje assertiviteit weer even op was.
Je bericht suggereert dat het sowieso de schuld van de patiënt is. Of hij heeft een te grote bek, of hij is gewoon niet assertief genoeg. En dat bedoel je misschien niet zo, maar het triggert me wel.
Het had mij erg geholpen als er gewoon iemand van de ambulance dienst, en later van de huisarts, gezegd had “sorry mevrouw, wat zaten wij er vreselijk naast”.
Wij hebben een paar jaar geleden een klacht ingediend bij de ambulancedienst en de spoedeisende hulp en van beide hebben we prima reacties ontvangen met uitleg. Van de ambulance hoe het mis kon gaan omdat er iets was veranderd en de medewerker nog de oude procedure in het hoofd had, van het ziekenhuis uitleg en excuses omdat de arts tegen ons stond te liegen en toen ik haar daarop aansprak ontkende. Later heeft ze een excuusbrief moeten schrijven van het ziekenhuis. Haar excuses kwamen niet oprecht over, want uit de brief was op te maken dat ze absoluut niet meende wat ze schreef, maar misschien heeft het haar aan het denken gezet en heeft ze er wat aan in de rest van haar carrière. Maar het hoofd van de spoedeisende hulp kwam wel oprechter over.
Dus soms helpt het.
troelahoep schreef op 10-11-2022 om 23:47:
[..]
Zo zeg, wat een verhaal! Heftig. Hoe ben je uiteindelijk thuis of in het ziekenhuis beland? Want lopen ging niet natuurlijk.
Mijn man heeft me achterop de fiets naar huis gebracht. Het was een plek waar je met de auto niet mag komen. Achterop een fiets zitten met een gebroken been is geen pretje.
Uiteindelijk zijn we de volgende dag op eigen houtje naar de SEH gegaan met de auto, want het was teveel ellende. Daar wilde men ons eigenlijk ook niet echt hebben, maar het was nog vóór de tijd dat je alleen met verwijzing naar de SEH kon en uiteindelijk hebben ze toch maar toegestemd in een foto. En toen kwam er meteen een chirurg bij, die zei: we gaan nu onmiddellijk opereren. En waarom bent u niet eerder gekomen, u had hier gisteren al moeten zijn. Tja.
Ik geloof dus dat er heel veel mensen zijn met klachten die denken 'laat maar zitten' als je niet snel geholpen wordt of langs de triage van de assistente moet zien te komen.
Of die dan alsnog een grote bek gaan opzetten. Niet goed te praten en in veel gevallen ook volkomen onterecht. Je hoort je fatsoen te houden. Maar niettemin is het wel eens lastig dat mensen (in de zorg, maar bv ook bij aardbevingsschade of bij de toeslagen) tegen een muur kunnen oplopen en dan aangesproken worden op hun toon. Of je bent te assertief, of je praat tegen de verkeerde, of je bent niet assertief genoeg, nee je had eerder moeten komen, nee je moet even rustig afwachten.....
Ik heb in de loop der jaren geleerd om vriendelijk, vasthoudend en assertief te zijn op een nette manier en dat komt me goed van pas omdat ik nu met bureaucratische zorgdingetjes kamp. Maar dat is een heel stuk lastiger als je heel veel pijn hebt, in paniek bent, of geen geld meer hebt of zo.
Als je veel pijn hebt, reageer je anders dan je normaal zou doen. Daar kun je niet zo veel aan doen, dat gebeurt gewoon. Je reageert vanuit reflexen.
Tegen iemand zeggen dat diegene geen au mag roepen of mag schreeuwen, terwijl hij pijn heeft, slaat nergens op. Als je daar niet tegen kan, moet je dat werk niet gaan doen.
Ginevra schreef op 10-11-2022 om 22:43:
[..]
Weet je, dit soort dingen komt nou echt lullig over. Misschien bedoel je het niet zo.
In dit soort topics krijg je altijd casuïstiek, verhalen over mensen die ten onrechte niet mogen komen of juist heel goed geholpen zijn. Moeilijk om daar een algemene lijn uit te halen. Ik zit nu bij een prima praktijk, in overleg en binnen het redelijke stemmen we altijd goed af. Maar niet alle praktijken zijn zo goed.
Ik ben ooit met een meervoudig gebroken been op straat achtergelaten door de ambulance, omdat zij vonden dat er niks aan de hand was. Ook de huisarts die ik later belde zag geen aanleiding dat ik langs moest komen. En weet je waarom ik zo weinig assertief was?
Omdat ik verging van de pijn en voor aansteller werd uitgemaakt (ja echt). Omdat ik een jeugdtrauma heb waarin ik niet gezien werd en geleerd heb in stilte dan maar mijn ellende weg te slikken. Omdat je met een gebroken been liggend op koud asfalt niet zo veel praatjes hebt.
ja, ik heb achteraf een klacht ingediend. Vond ik hééél assertief van mezelf. Ik kreeg geen reactie. Nul, gewoon geen antwoord. En toen heb ik het maar gelaten omdat mijn voorraadje assertiviteit weer even op was.
Je bericht suggereert dat het sowieso de schuld van de patiënt is. Of hij heeft een te grote bek, of hij is gewoon niet assertief genoeg. En dat bedoel je misschien niet zo, maar het triggert me wel.
Het had mij erg geholpen als er gewoon iemand van de ambulance dienst, en later van de huisarts, gezegd had “sorry mevrouw, wat zaten wij er vreselijk naast”.
Je komt weer met een heel verhaal wat niets met de assistente te maken heeft. Mijn adviezen gingen over de assistent. Klachten over de assistente dien je in bij de huisarts, die wellicht geen idee heeft hierover omdat men maar denkt dat het toch niks uitmaakt en geen klacht indient. Maar wel tegen Jan en Alleman vertellen wat je allemaal is overkomen met de doktersassistente. Echt heel verstandig.
Ginevra schreef op 11-11-2022 om 10:15:
[..]
Ik ben dan toch wel benieuwd wat jouw symptomen waren van dat gebroken been dat meerdere mensen dachten dat er niks aan de hand was? Was het dan zo'n aparte situatie?