van sociaal wijkteam naar jeugdbescherming
Ik zou graag advies ontvangen als dat kan.
De situatie is in het kort zo. We hebben als gezin een half jaar therapie gehad door hulpverleners van het sociaal wijkteam. Dit omdat we hadden aangegeven dat we met bepaalde opvoedingsproblemen zaten. Eigenlijk waren die niet heel ernstig, maar mijn partner vond ze ernstig en het zat hem zelf te hoog. Dat heeft dan weer een slechte invloed op het gezin. Ook lukte het ons niet om op één lijn te komen.
Ik heb veel geleerd van dit half jaar. Maar de sessie zelf verliepen vaak heftig. Mijn partner bepaalde vaak de sfeer en ik werd vaak als lastig gezien als ik ook wat wilde zeggen. Nu zal ik dat ook niet altijd zo verstandig hebben gedaan als ik achteraf wel wilde dat ik dat had gedaan.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet uit de verf gekomen ben. De hulpverleners hadden veel moeite met hoe de sessies verliepen. De kinderen zijn er maar 3 keer bij geweest.
Een tijdje geleden werd ons verteld dat ze stoppen met ons, omdat er geen vooruitgang is. Maar dat ze wel de raad van de Kinderbescherming gaan inschakelen. Want de jongste zat vaak te huilen als hij erbij zat en de sfeer ruzieachtig werd en de middelste die sloot zich af en wilde er eigenlijk niet zitten. Ze hebben nooit de kinderen apart gesproken.
Een paar dagen later vertelden ze dat niet direct de raad van de kinderbescherming wordt ingeschakeld, maar de jeugdbescherming. En dat er voor ons intensieve gezinstherapie wordt gezocht. Toen ik ging lezen over jeugdbescherming werd ik er niet veel geruster op.
We zijn nu aan het afwachten. En eigenlijk had ik de mensen van het sociaal wijkteam nog willen vertellen dat ik echt heel veel van hen geleerd heb, maar dat ik gemerkt heb dat zij niet een goed beeld van mij hebben. En dat ik het daar nog over wil hebben. Maar ja, het is al afgesloten en ik was van plan om het er maar bij te laten zitten.
En nu ben ik toch van plan om te gaan vragen of ik ons dossier in mag zien. Zou dat een goed idee zijn?
Ik snap heel goed dat ze zich zorgen maken. Ze konden zelf mijn partner niet aan. Maar nu ben ik er bang voor dat het beeld wordt geschetst dat ik er helemaal aan onderdoor ga en niet weet wat er nodig is voor de kinderen. Ik zou daar echt heel erg van balen en het voelt ook als onrechtvaardig.
Ik voel mij wel krachtig nu en door de schrik en door het gevoel van: laten we het zelf weer eens proberen zonder hulpverleners (die komen straks natuurlijk wel weer..) zijn we veel meer bereid om het over 'samen' te hebben en niet meer in een strijd te zitten. Soms voel ik mij zo krachtig dat ik denk: laat maar dat dossier, ik zie de mensen wel komen van jeugdbescherming en wat dan ook. Maar ik lees zoveel waarschuwingen op internet, ook hier op het forum, dat ik nu denk: doe ik mezelf niet te kort als ik niet dat dossier ga opvragen?
Stilte
Ja, ik word daar dan nerveus van.
Het kan zijn dat stilte betekent: als wijkteam hebben we (buiten jou om) alle mogelijkheden overwogen om te gaan opschalen (= melding bij de raad voor kinderbescherming en stoppen met hulpverlening), maar we hebben die mogelijkheden niet gevonden. Dus wachten we nog maar even af.
Of: mooi, het gezin gaat naar de psychiater, psychiater praat met ouders, dan zijn wij klaar.
Of: wij zijn de signaleringen aan het verzamelen en weten nog niet wie de melding bij de raad gaat doen. Uiteraard stellen we ouders hiervan niet op de hoogte, want dat zou paniek kunnen veroorzaken.
Ik zou denk ik de gok wagen, zelf ook alles rustig houden, tot er duidelijkheid is over de gesprekken met de psychiater. Als die vast staan en als dat voor jouw gevoel goed gaat, dan zou ik vriendelijk doch dringend nog een keer naar het wijkteam bellen voor een afspraak en daar met hen nog eens het hele tracé doornemen: waar bemoeien ze zich nu wel en niet mee, wanneer maken ze nu wel of geen afspraak, hoe is de verhouding naar de praktijkondersteuner, hoe zit het met de privacy en het uitwisselen van (medische) gegevens en waar is het dossier? Ook een goede om in gedachte te houden: waar is het klachtenreglement? Je hoeft niet eens echt van plan te zijn om een klacht in te dienen, alleen ter informatie.
Tsjor
Goed plan
Ik voel daar wel voor om het zo te doen. Het is ook dan een soort test en hopenlijk een bevestiging of ik er echt boven kan staan. Ik denk het wel. Ik heb ook behoefte om ze dat te laten merken. Het is veilig genoeg omdat we ook voor onze jongste (11 jaar) zelf al geregeld hebben dat hij af en toe met iemand kan praten. Gewoon buiten hen om. En ons tweede kind is al bijna 17 en bovendien ook al onderdak (bij de ggz). Eigenlijk gaat het best goed met haar. Maar het zegt wel wat dat ze zelf die hulp ook wil. Ze heeft veel boosheid in haarzelf gehad (nog wel, maar wordt minder) over hoe wij met elkaar omgingen.
Tsjor, de ggz wasr we.verder nog gesprekken mee krijgen, die hebben misschien wel een psychiater, maar wij praten tot nog toe met een psycholoog. Je noemt steeds psychiater.
Oh sorry
psycholoog is in dit geval ook prima, beter zelfs. Excuses voor de verschrijving.
Dit is mooi: 'Het is ook dan een soort test en hopenlijk een bevestiging of ik er echt boven kan staan.' Ik hoop het met je mee.
Tsjor
verdere ontwikkelingen
Ik had hier gisteren een heel verhaal getypt, maar doordat ik op een gegeven moment uitgelogd was, is dat verdwenen. Ik wilde de verdere ontwikkelingen op een rijtje zetten, een vervolg op #79 en het zo beknopt mogelijk gedaan, maar misschien probeer ik het nu nog wat beknopter.
Hoe het zit thuis tussen mij en mijn man laat ik maar even grotendeels achterwege. Er is in ieder geval geen strijd meer en mijn man gaat goed met de kinderen om. Van mij sluit hij zich af, maar over de gewone huis tuin en keuken dingen kunnen we goed overleggen. We zijn net verhuisd, dus een ander swt! Het dossier zal neem ik aan doorgestuurd worden. Ik weet nog niet of ik zelf contact ga opnemen of niet. Ik ben wel geneigd dat te doen.
De gesprekken met ggz met ons als ouders van onze dochter gaan door. Het gaat best goed met haarzelf. Ze wil eigenlijk stoppen met de ggz.
De ggz zegt tegen haar dat het de bedoeling is dat ze een keer haar broers (18 en 11) meeneemt. Ze zegt dat ze dat niet wil. Er wordt geprobeerd haar over te halen en ze komen er steeds op terug.
Ik heb dat pas van de week begrepen nadat ze het ook een keer tegen mij als een vaststaand feit zeiden. We hebben trouwens niet gezamenlijk met haar gesprekken.
De jongste had vorig jaar een oproep bij de ggd vanwege teveel schoolverzuim. Hij was veel moe en het jaar daarvoor had hij vaak buikpijn waarvoor de kinderarts macrogrol heeft voorgeschreven waarna dat overging. Pfeiffer was vorige zomer geconstateerd. Toch staat er dan in een brief van school aan de ggd (mijn man vroeg ernaar) in deze volgorde: er zijn problemen thuis, als moeder het kind ziekmeldt zegt ze dat hij hoofdpijn heeft of moe is. Niets over Pfeiffer, terwijl de school daarvan op de hoogte was.
Goed gesprek gehad bij de ggd verder, maar nu moeten we weerkomen.
Ik ben niet meer naar het swt geweest. Wel een keer mailcontact omdat de ggd na een gespek met ons een keer zei dat ze contact met het swt zouden opnemen omdat zij de verwijzer zijn. Ik twijfelde daaraan en had er moeite mee. Ik heb toen het swt en de poh beiden gemaild met de vraag hoe dat zat. Bleek dat de poh de verwijzer is maar het swt op de achtergrond volgend is. Ik heb het swt teruggemaild dat ik het lastig vind dat zij op de achtergrond contact hebben met veel instanties (school, huisarts, poh, ggd) maar mij al tijden niet zelf gezien of gesproken hebben. Ik zeg dat ik wel overwogen had hen te spreken, maar dat ik mij nu richt op wat ik van de ggd kan leren.
Ondertussen blijkt dat ik bijna aan de beurt ben voor een intake bij een psycholoog. Die praktijk voor mensen met een cultureel andere achtergrond, die ik zelf dus niet heb. Zie vorige bericht. Ik ben benieuwd.
Onze jongste gaat af en toe uit school een half uurtje naar een vriend/psycholoog omdat hij soms vast leek te lopen, te vol in zijn hoofd, geen zin in school, vol met emoties. Die man heb ik van de week gebeld over de wens/eis van de ggd alle kinderen te zien. Het zou heel belastend zijn voor de jongste en de oudste hoeft niet eens omdat hij 18 is. Ik ga hem ook niet overhalen. Als ze moeilijk gaan doen wil deze vriend/psycholoog wel contact met ze opnemen, een briefje schrijven ofzo.
GGD of GGZ?
"De ggz zegt tegen haar dat het de bedoeling is dat ze een keer haar broers (18 en 11) meeneemt"
"Die man heb ik van de week gebeld over de wens/eis van de ggd alle kinderen te zien"
Fijn dat je weer even van je laat horen!
GGZ is de psycholoog, psychiater of eventueel een therapeut. De echte hulpverlening waar je zelf mee in zee bent gegaan.
GGD is de jeugdarts of de jeugdgezondheidszorg. Meestal opgelegd pandour. Jeugdarts die ingeschakeld wordt vanwege schoolverzuim of zo. Daar zou ik zo veel mogelijk afstand van houden waar dat mogelijk is.
Mijn dochter heeft ook Pfeiffer gehad. Behoorlijk heftig. Hier ook vastgesteld via de huisarts. De bijna dwingende afspraak met de 'schoolddokter', dat is hier de jeugdarts van de GGD, om mijn dochter te leren toch met Pfeiffer naar school te gaan, heb ik geweigerd.
Een ziek kind zoek je, na vaststelling door de huisarts, samen met je kind, de balans van rust en inzet. Dat is al lastig genoeg. Ga je niet onder druk laten zetten met nog eens een dokter. Bovendien is hier ook nog steeds sprake van psychische begeleiding. Je maakt er geen circus van.
We hadden het er gisteren nog over. Het heeft haar echt wel een paar jaar achterstan op school gekost. Maar wat was ze moe en uitgeput! Ze voelt zich nu weer veel beter en gaat dan ook heel goed op school.
Even kort
De ggd zegt tegen haar moet zijn de ggz zegt tegen haar
Sorry voor de verwarring
Contact
Ik zou zelf geen contact zoeken met het SWT. Die hebben genoeg te doen. En als jij niet piept laten ze je hopelijk liggen. Niet urgent. Vooral niet omdat ze kunnen lezen dat je zelf actief met hulp bezig bent. Zelf bellen moeten ze er weer wat mee. Meer kans op ongewenste inmenging.
Gewoon met rust laten.
