van sociaal wijkteam naar jeugdbescherming
Ik zou graag advies ontvangen als dat kan.
De situatie is in het kort zo. We hebben als gezin een half jaar therapie gehad door hulpverleners van het sociaal wijkteam. Dit omdat we hadden aangegeven dat we met bepaalde opvoedingsproblemen zaten. Eigenlijk waren die niet heel ernstig, maar mijn partner vond ze ernstig en het zat hem zelf te hoog. Dat heeft dan weer een slechte invloed op het gezin. Ook lukte het ons niet om op één lijn te komen.
Ik heb veel geleerd van dit half jaar. Maar de sessie zelf verliepen vaak heftig. Mijn partner bepaalde vaak de sfeer en ik werd vaak als lastig gezien als ik ook wat wilde zeggen. Nu zal ik dat ook niet altijd zo verstandig hebben gedaan als ik achteraf wel wilde dat ik dat had gedaan.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet uit de verf gekomen ben. De hulpverleners hadden veel moeite met hoe de sessies verliepen. De kinderen zijn er maar 3 keer bij geweest.
Een tijdje geleden werd ons verteld dat ze stoppen met ons, omdat er geen vooruitgang is. Maar dat ze wel de raad van de Kinderbescherming gaan inschakelen. Want de jongste zat vaak te huilen als hij erbij zat en de sfeer ruzieachtig werd en de middelste die sloot zich af en wilde er eigenlijk niet zitten. Ze hebben nooit de kinderen apart gesproken.
Een paar dagen later vertelden ze dat niet direct de raad van de kinderbescherming wordt ingeschakeld, maar de jeugdbescherming. En dat er voor ons intensieve gezinstherapie wordt gezocht. Toen ik ging lezen over jeugdbescherming werd ik er niet veel geruster op.
We zijn nu aan het afwachten. En eigenlijk had ik de mensen van het sociaal wijkteam nog willen vertellen dat ik echt heel veel van hen geleerd heb, maar dat ik gemerkt heb dat zij niet een goed beeld van mij hebben. En dat ik het daar nog over wil hebben. Maar ja, het is al afgesloten en ik was van plan om het er maar bij te laten zitten.
En nu ben ik toch van plan om te gaan vragen of ik ons dossier in mag zien. Zou dat een goed idee zijn?
Ik snap heel goed dat ze zich zorgen maken. Ze konden zelf mijn partner niet aan. Maar nu ben ik er bang voor dat het beeld wordt geschetst dat ik er helemaal aan onderdoor ga en niet weet wat er nodig is voor de kinderen. Ik zou daar echt heel erg van balen en het voelt ook als onrechtvaardig.
Ik voel mij wel krachtig nu en door de schrik en door het gevoel van: laten we het zelf weer eens proberen zonder hulpverleners (die komen straks natuurlijk wel weer..) zijn we veel meer bereid om het over 'samen' te hebben en niet meer in een strijd te zitten. Soms voel ik mij zo krachtig dat ik denk: laat maar dat dossier, ik zie de mensen wel komen van jeugdbescherming en wat dan ook. Maar ik lees zoveel waarschuwingen op internet, ook hier op het forum, dat ik nu denk: doe ik mezelf niet te kort als ik niet dat dossier ga opvragen?
Opvragen
Je kunt het ook even afwachten en later alsnog het dossier opvragen als het aan de orde komt. Ik zou het in elk geval opvragen voor het eerste gesprek met de jeugdbescherming. Maar afwachten kan zin hebben, mogelijk zijn er wachtlijsten en duurt het lang voor je aan de beurt komt. En dan zit jij al die tijd met dat dossier waar je vast ook niet vrolijker van wordt.
En als het een tijd later is dan hebben jullie zelf mogelijk al beter de gelederen gesloten.
En gedaan wat in jullie gezin belangrijk is. Dat klinkt zo vaag maar daar hebben jullie hopelijk zelf een beeld bij.
Net wat je zegt. Samen verder werken aan de problemen. Het is per slot jullie gezin.
En zorg dat je huis netjes is, je financien op orde, kinderen naar de tandarts, enzovoort. Hoe meer zonder haperen goed geregeld is, des te beter.
Stichting KOG
http://www.stichtingkog.info/media/KOGniewsbrief_20170603.pdf
Het is handig om lid te worden van de stichting KOG. En de informatie op de website goed door te lezen.
Bijvoorbeeld deze nieuwsbrief over drang in de jeugdhulpverlening.
Dan heb je iets meer zicht op waar je je in hebt begeven en wat nu je opties zijn.
gelederen sluiten
ja, de gelederen sluiten, zoveel mogelijk.
Ik zal eerlijk moeten zijn denk ik over onze zwakke punten als gezin, maar dan aangeven dat we eraan werken.
Ik wacht nog met het dossier aanvragen, goed idee. Als er verdere ontwikkelingen zijn, zal ik het melden. Ik waardeer de kennis die er op dit forum is over dit soort zaken heel erg.
Logisch
Het is niet echt heel vreemd dat dit wordt opgeschaald. Een vader met een kort lontje, moeder die er niet tegenop kan, en verwarring en verdriet bij de kinderen. Als het wijkteam daar niet tegen opgewassen is, is meer specialistische begeleiding nodig.
Specialistische begeleiding
Het is maar de vraag of die specialistische begeleiding van de jeugdbescherming gaat komen. Het beste is, als je in beeld hebt waar het om gaat, dat je dat via de huisarts regelt. Maar dan nog. Als het vaag blijft zul je ook daar gemeld worden. Hulpverleners houden er niet van als hun hulp niet helpt. En bij de jeugdbescherming ligt de nadruk meer op de gevolgen voor de kinderen dan op hulp aan het hele gezin met heelhouding van het gezin.
Ik denk dat je juist niet alles meer moet meedelen, maar het zeer kort moet houden. Ja, er waren problemen. We hebben inmiddels veel goede instructie gehad en daar zijn we nu mee aan het werk. Als er een tijdje overheen gegaan is voor de eerste afspraak bij de jeugdbescherming kun je daar ook de inmiddels successen beter in benoemen dan nieuwe punten waar men op los kan gaan. Het vermogen om gezinnen werkelijk in opvoedingssituaties te helpen sla ik zelf niet hoog aan.
Phryne Fisher
Het klinkt vast arrogant, maar ik denk dat ik er (er is mijn partner...) zelf uiteindelijk meer tegenop kon dan de hulpverleners. Maar ik legde het vaak niet goed uit. Dan vind ik achteraf heel jammer. Daarom wil ik het in het vervolg beter doen en ook weten wat over mij wordt doorgegeven. En daar dan weer verstandig mee om gaan.
AnneJ, een van onze hulpverleners van het wijkteam heeft met ons bij onze huisarts gezeten. En daar verteld over de beslissing jeugdbescherming in te schakelen. En over intensieve gezinstherapie te praten. Maar daar moet nog naar gezocht worden. Bij de huisarts zei die hulpverlener dingen over mij die ik niet vond kloppen. Ik heb het deels gecorrigeerd, maar het zit me nog niet lekker.
bedankt AnneJ
je verdere adviezen zal ik ter harte nemen.
Huisarts
Jammer hoor. Ik zou mijn huisarts toch gescheiden houden van dit circus aan hulpverlening. Mijn huisarts deed indertijd niet mee aan dit soort groepsgebeuren. Hij beschermde mijn privacy. Ik zou dat dan ook niet meer doen. Houd je huisarts als veilige haven en dwing hem niet mee te gaan in dit circus. Ga alleen naar je huisarts.
Thera
Dus je grootste zorg is dat de hulpverleners geen goed beeld van jou hebben gekregen en dan met name over het opkomen tegenover je man. Ik denk dat het niet veel verschil zal maken of je nu wel of niet goed tegen hem opkan, het blijft toch een man met een kort lontje.
Was hij ook zo toen jullie nog geen kinderen hadden? Is het gezinsleven misschien niet zijn ding? Zou relatietherapie niet geschikt zijn? Dat kun je zelf regelen zonder jeugdzorg.
hoe er het eruit ziet
Hoe het er uit ziet van buitenaf: zij houdt hem in het gezin dus zij staat achter zijn handelen, zelfs al vindt zij dat vervelend of heeft zij daar veel nadeel van. Met andere woorden; zij staat meer achter hem dan achter haar kinderen. En daarmee ben jij hetzelfde, in hun boek. Want, wat is er erger dan een niet functionerende, mishandelende, een-sta-in-de-weg-in-de-ontwikkeling handelende ouder? De ouder die deze persoon binnen het gezin houdt.
Pas als je je hebt ontdaan van hem en er geen sprake is van korte lontje tussen de kinderen en jou, wordt hij gezien voor wie hij is.
Praten
Het is zelfs goed mogelijk dat hun beeld zwarter wordt naarmate jij meer praat. Het meer jij praat, hoe duidelijker het is dat jij de situatie wilt houden zoals die is. En hun mening is waarschijnlijk heel anders: deze man is niet te veranderen (misschien heeft die instantie de vaardigheden om hem daarin te begeleiden niet in huis of geen kennis van) maar moeder praat en praat en praat en doet feitelijk niets. De situatie blijft namelijk zo. De ouders, met name de moeder heeft niet door hoe ernstig en ver heen de situatie is. Van de vader kan men niets anders verwachten, die is al afgeschreven. Maar jij, jij bent nog misschien net niet afgeschreven. Misschien zien ze wel capaciteiten bij jou maar niet de wil om daarnaar te handelen. En je kan nu eenmaal iemand niet dwingen te veranderen.
Het beste is dat vader voorlopig uit het gezin gaat om te werken aan zichzelf. Zodat de kinderen en jij ook aan zichzelf kunnen werken.
Je ziet het, zo werkt het
Nu moet je alsnog zelf bedenken en regelen dat de opgeroepen spanningen in je gezin opgelost worden.
Misschien inderdaad relatietherapie, vrijgevestigd, of een aantal goede gesprekken zelf met je man. Of de dominee. Maak het niet groter dan nodig. En zorg dat jeugdbescherming er niet mee aan de haal gaat. Dat helpt namelijk niet. Ja, van de wal in de sloot.
Los het zelf op.
AnneJ
Ik snap het. Ik ben ook heel gemotiveerd om zelf eraan te werken dat de spanningen opgelost worden. Zoveel mogelijk. En zover als ik dat kan.
Je was verbaasd over de rol van de huisarts. Maar dat is de laatste 2/3 jaar wel normaler denk ik. Via de huisarts werden we verwezen naar het sociaal wijkteam. En het sociaal wijkteam heeft geleerd meer met huisartsen samen te werken.
Het sociaal wijkteam heeft nu besloten op grond van wat ze gezien hebben (en wat ze gezien hebben, hebben ze gezien, maar er zit natuurlijk ook een stuk interpretatie bij en ze zien niet alles) dat ze de jeugdbescherming gaan inschakelen. Toen ik aangaf dat het juist net wat beter ging tussen vader en kinderen, maar dat wij niet tot elkaar kwamen, hadden ze het erover dat het sowieso door zou gaan. Maar dat ze ook wel ipv hun handen verder van ons aftrekken, wilden meedenken over een verwijzing voor een psychiater. Later werd dat intensieve gezinstherapie en nog weer later een psychiater/psychotherapeut. Ik zie dat wel zitten, mijn man niet. Maar ja, het moet wel nu.
Miekemieke, maar een man met een kort lontje en een vrouw die haar grenzen niet kan stellen, maakt bezorgder dan als dat laatste niet waar is. Ik zal trouwens niet zeggen dat ik er geen moeite mee heb en dat het altijd goed gaat, maar dat is wat anders dan dat ik het gewoon niet kan.
Fruitella, maar die aannames dat ik wel zo en zo zal zijn, daar heb ik echt last van. Ik zal moeten leren beter te verwoorden en op te letten of ik goed begrepen wordt. Bij de toekomstige hulpverleners. In inderdaad niet teveel praten.
Drang
"Maar ja, het moet wel nu."
Volgens kinderrechter Quick-Schuit is het niet verplicht. Dit is drang. Het risico, als je drang weigert, is dat ze je dan naar de kinderbescherming sturen die, na informatenonderzoek, dwang zal vragen aan de kinderrechter. Maar als je een onderbouwde zaak hebt kan de kinderrechter je ook vrij spreken van bemoeienis, hoewel ze wel heel vaak hun zin krijgen, ik meen in 95 procent van de gevallen wordt een voorgestelde maatregel opgevolgd.
Het is of je door de kat of de hond gebeten wordt. Meewerken maar je klep houden kan helpen, maar weigeren en een zaak aangaan kan ook helpen.
Heel vaak volgt op drang toch wel een zaak met dwang.
Geen twijfel Thera
"Ik ben ook heel gemotiveerd om zelf eraan te werken dat de spanningen opgelost worden. Zoveel mogelijk. En zover als ik dat kan."
De luxe om uit te gaan van je eigen grenzen heb je nu niet meer. Je moet het kunnen om de hulpverlening geen ruimte te geven die ze op eigen wijze in gaan vullen.
Zeker als je man niet wil. Dat recht heeft hij. Ga in elk geval het gesprek aan met je man. Nu zul je verplicht op een lijn moeten komen. Het kan helpen om af te spreken dat jij voorlopig over de opvoeding gaat en dat vader alleen in overleg of vragend aan de kinderen zich ergens mee mag bemoeien. Liever niet. Om rust te creeeren. Misschien kan vader meer tijd alleen doorbrengen om zijn frustratie te laten zakken.
uit gaan van eigen grenzen
AnneJ, ik snap wel dat je zegt dat ik de luxe niet meer heb om uit te gaan van mijn eigen grenzen.
Maar het zou nogal heroïsch zijn om te denken dat ik in m'n eentje de spanningen wel even helemaal ga oplossen.
Ondertussen vind ik het wel mooi dat ik nu verplicht ben om met m'n man het gesprek aan te gaan. Ik zie het ook wel als een uitdaging. Waar ik eerder nog wel eens zoiets had van: heeft wel weer genoeg energie gekost, ik ga me even op andere zaken richten.
Gelederen sluiten
Het gaat erom dat jullie beiden aangeven er samen wel uit te komen. Zonodig met door jullie zelf aangegane gesprekken, zelf of met iemand die jou man ook vertrouwd. In elk huwelijk is weleens wat, hoe erg is dat?
Het lijkt mij ook een goed idee dat je het nu samen met je man op gaat lossen. En sommige dingen zijn gewoon het leven zelf, dat los je niet zomaar op. Maar alles gaat voorbij en accepteren en loslaten is ook altijd een mogelijkheid. Focus vooral op rust in je gezin, geen ruzie en geschreeuw. Wie daar toe neigt trekt zich terug.
nog wat vragen
we zijn vorige week bij de psychiater geweest. Een heel lieve man. De maatschappelijk werkster van het sociaal wijkteam zat er ook bij. (Best wel lastig van zo'n forum dat als ze zelf een keer hier zou kijken ze de situatie zou herkennen, maar ja, dat is dan maar zo).
Ik had graag gewild dat wij nog meer gesprekken met deze psychiater konden hebben, maar dat is niet de bedoeling voorlopig. We zaten daar ook een beoordeling te krijgen van de psychiater wat voor hulp er in ons geval nodig was.
Geen interventies zei hij aan het eind tegen de maatschappelijk werkster. Die braaf knikte. Maar regel een gesprek met mensen erbij. Ik stond daar even raar van te kijken, maar later bedacht ik dat dat natuurlijk het beleid is. Had ik eerder gelezen. Een soort eigen kracht conferentie.
We gingen naar huis en zouden nog horen. Voor mijn gevoel duurt een week dan lang. Eigenlijk zou ik graag mee willen denken. Dat hoort toch ook zo? De regie bij de hulpvragers.. Bovendien moeten wij die persoon dan vragen die er bij zou komen zitten. Ons netwerk is niet zo groot.
Mijn vragen waar ik probeer uit te komen: zal ik het gewoon afwachten? Het voelt wat raar dat ik gewoon moet afwachten.
Dan nog iets anders, ik heb gevraagd om de juf van de basisschool te spreken van de jongste. Hij heeft een heel leuke juf. Dat vond ze een goed idee, toen ik vertelde waar het over ging. Dat was nog toen ik niet anders wist of de RvdK zou worden ingeschakeld (wat ze teruggedraaid hadden, maar wel nog mee dreigen). De intern begeleidster van de school zou er ook bij zitten. Dat is ook echt een heel leuk en lief mens. De laatste kende de maatschappelijk werkster wel zei ze. En ze vroeg of ze contact zou opnemen. Ik vond dat wel goed. Maar ergens verwacht je dat je daar dan nog wat van hoort. En dat is tot nog toe niet zo. Wel kon ik zelf altijd (als er wat met het kind is, zeiden ze) naar hun beiden toe. Ik weet niet hoe ik zelf de drang die ik heb om er gewoon te gaan vragen hoe dat gesprek ging te beoordelen. En hoe moet ik dat brengen dat ik dat gewoon even wil weten..
Gelukkig gaat het bij ons thuis nog steeds goed. Of er, zoals gezegd nog iemand van jeugdbescherming, niet vanuit justitie, maar in dienst van het sociaal wijkteam (zo werd het uitgelegd toen ik doorvroeg) aan onze 'zaak' verbonden wordt, dat moet ik ook nog afwachten.
o ja
en nog de vraag, de kinderen zijn één keer alleen naar de twee behandelaars van ons bij het sociaal wijkteam gegaan. Aan de jongste hadden ze gevraagd of hij apart met hen nog wilde praten. Hij zei toen dat hij dat wilde. Maar ondertussen zegt hij tegen mij dat hij dat niet meer wil. Zal ik als het aan de orde komt dat gewoon zeggen? Of zal ik aanbieden samen met hem te gaan?
Doe wat je hartje je ingeeft
Met de wijkmaatschappelijk werkster bij de psychiater. Pfffffff.
Gezien je verhaal ben je het speeltje geworden van de jeugdbescherming.
Wat je ook doet het kan verkeerd uitgelegd worden.
Zorg je dat je zoon toch naar het toegezegde gesprek gaat met jou steun, dan wordt er gepeuterd en geconcludeerd, anything goes, en kan je zoon upset raken van het gedoe. In een enkel geval antwoord je zoon naar tevredenheid, maar niets is zeker in dit leven.
Want denk niet dat ze verstand hebben van het praten met kinderen.
Als je zegt dat zoon niet meer wil dan heb jij hem omgepraat en waarom heb je dat gedaan?
Snoepje van de week. Houd vooral je hoofd koel. Doe geen toezeggingen meer dat je gesprekken aangaat. Je kunt er voor kiezen om het verder wat rustig aan jou en je gezin te laten gebeuren, maar houd in elk geval een dossier bij. Stop deze draad er ook bij en noteer elk tijdstip elk gesprek, wie er bij waren, wat er gezegd werd en wat je verder opviel, en waar je bij jezelf twijfels over hebt.
Kan nog goed van pas komen.
Lijkt me een beetje gek om je nu terug te trekken van gedeelde gesprekken met wijkteam of drangdeskundige jeugdbeschermer van het jeugdteam.
Maar houd in elk geval scherp in de gaten dat er adviezen uit gaan komen. En denk goed na of je daar in mee gaat en of dat wel gaat werken voor jou en je gezin. Of dat het nog meer ongerief gaat opleveren.
Want echt, ze verzinnen steeds nieuwe dingen en elk contact kan de fantasie weer verder op hol laten slaan. Dus je doel is, meewerken voorlopig maar zo min mogelijk van jezelf laten zien. Geluiden laten horen dat het goed gaat en zo min mogelijk ingaan op adviezen en vervolggesprekken.
Als je meer 1 iemand uit kunt nodigen heb je geen netwerk. Dat is een groot minpunt.
Verzin alle familieleden erbij die je kunt bedenken, neem de buurvrouw mee en de jehovahgetuige die aan de deur komt.
Of weiger zon eigen krachtgesprek omdat het niets oplevert en je wilt je hebben en houden zo niet delen met je netwerk. Daar kun je nog jaren last van hebben. Maar desgevraagd heb je wel een prima netwerk!
Liegen
Naast dat je altijd meer mensen kent dan je dacht en ook echt op meer mensen een beroep kunt doen dan je misschien denkt, veel mensen willen je echt helpen, lieg je voor het goede doel.
Jij meent geen netwerk te hebben maar jou kinderen hebben straks jou en het weinige netwerk dat je hebt niet meer. Denk niet dat ze jou gaan helpen met het uitbreiden van je netwerk. Dit is justitie. En je wordt beoordeeld op wat je niet kunt want hulp is het niet. Ze vinden dat je te weinig hebt geprofiteerd, kunt profiteren, van hun hulp.
Daarom gaan ze er naast staan of je het wel zelf kunt. Natuurlijk kun je dat niet volgens de dames, maar het is nu zaak om daar dan argumenten bij te verzinnen waarom je het niet kunt. Anything goes.
Dus alles is goed, gaat goed, wordt aan gewerkt, met hulp van huisarts, psychiater, wijkteam heeft al geholpen.
netwerk
Het werd geen eigen krachtgesprek genoemd, maar omdat ik weet dat zoiets bestaat, was ik er niet meer verbaasd over dat de psychiater ons liet gaan met de mededeling (gericht aan maatschappelijk werkster en ons) ga een gesprek regelen met dat ene gezin die jullie al vaker hulp gevraagd hebben, op onze opmerking dat de vrouw daarvan overspannen is, dan maar met de man alleen... en dat was het. Geen interventies zei hij nog. Wat hij daar ook mee bedoelde, hij werd er nog liever van in mijn ogen.
Op het moment dat er inderdaad zoals ons is 'beloofd' iemand van jeugdbescherming komt (komt om de piketpaaltjes neer te zetten, dat was de uitleg herinner ik me nu weer) zal ik inderdaad niet vertellen dat ons netwerk klein is. Op zich hebben wij beiden wel genoeg mensen om ons heen, maar niet als stel, dat werkt niet op de een of andere manier. (Anne, mijn man heeft ook een oosters-orthodoxe achtergrond, ik las ook zoiets ergens van jou)
Oosters-orthodox
Inderdaad is mijn exman ook oosters-orthodox. Voordat we klem kwamen in de 'jeugdbescherming' heb ik ook hulp gezocht in de kerk bij de kerkvader.
Ik vroeg of hij geen orthodoxe arabischtalige psychiater kende. Helaas was dit niet het geval. De kerkvader is zelf gesprekken met ons aangegaan maar dat was niet al te succesvol, hoewel de man zelf arts is en ook spreekuur hield in de kerk. Maar misschien heb ik er zelf te snel een eind aan gemaakt omdat ik niet de indruk had dat hij begreep waar het over ging. Wel fijn was dat hij geen partij trok en extreem bij zichzelf bleef en elk in het gesprek bevestigde. Ik ben soms ook wat ongeduldig omdat ik het dan allang snap en verder wil, maar je moet natuurlijk je omgeving wel meenemen.
Uiteindelijk was het advies om maar veel te bidden.
Verder voelde ik me echt wel gesteund in de kerk. De kerkvader bleef persoonlijk aandacht aan ons geven ook tijdens de periode van scheiding en daarna. Ex kon er ook terecht en daar was ik blij om want voor hem was de scheiding ook een wanhopige zaak waar ik hem op dat moment niet bij kon staan.
Mocht je hulp zoeken in de kerk meldt dit dan ook zodra je de kans krijgt.
Echter geef dit circus geen toegang tot die gesprekken. Je privacy is belangrijk en jij gaat erover.
Sommige omstanders beweerden dat mijn exman last van zijn cultuur had. Maar ik kende het christelijke gezin waar hij uit voortkwam en die leken toch erg op mijn familie, respectvol en veel belang aan een laag kindertal en onderwijs.
Er was iets met mijn man en pas later heb ik daar woorden voor gevonden.
Grappig dat je dat zegt. Niemand kon begrijpen dat niemand mijn exman beter aankon dan ik, zeker na de scheiding, al kun je een mens niet controleren die maakt eigen keuzes. Ze begrepen helemaal niets van exman.
Die heeft ons dossier bij deze beweging laten lezen aan een advocaat, ook uit de kerk, dit is een belangrijk netwerk. Die advocaat concludeerde dat men er opuit was om ons gezin te vernietigen. Samen met de ook voor ex beledigende inhoud van de papieren, heeft hij zich toen onttrokken aan het 'onderzoek' en hebben we een aantal jaren geen contact gehad.
Want tijdens het 'onderzoek' leefden we al apart.
Ernstig
"maar mijn partner vond ze ernstig en het zat hem zelf te hoog".
Heb je iemand met een migrantenachtergrond die denkt hulp te kunnen krijgen, waar het concept psychologische of psychiatrische hulpverlening echt niet overal bekend is en men nog voor 'gek' versleten kan worden als je die hulp zoekt.
Jou man is al zo ver dat hij verwacht door hulp inzicht en verbetering te krijgen. Heeft alleen nog niet zon beeld wat ze dan voor je kunnen doen en hoe dat dan gaat.
En dan wordt je zo behandeld. Onbegrepen, over de schutting, de regie afgenomen. Gemiste kans dacht ik toen. Want een goed geholpen migrant is een pleitbezorger voor jou vakgebied.
Dacht ik toen. Nu denk ik, goed dat veel mensen wantrouwend zijn want je wordt ook vaak een oor aangenaaid. Iedere hulpverlener moet een 'seat at the table' zien te krijgen in dit speelveld van invasieve hulpverleners en helaas kun je dat vooral door samen te werken met wijkteams en te tamboureren op 'kindermishandeling' en bij onbegrip of gepercipieerde onveilige 'signalen maar te melden. Waarna men voorgoed de buik vol krijgt van die beweging.
wat goed van je
Wat goed van je dat je toen zo'n stap maakte: hulp vragen in de kerk van je man. Ik heb het ook wel eens overwogen. Maar wij wonen er niet in de buurt. En mijn man wilde het niet. Om redenen die meer met politiek dan met geloof te maken hadden. Nogal ingewikkeld.
Eigenlijk heel jammer dat er niet een orthodoxe Arabischtalige psychiater is.
Er ligt bij hen ook nog best wel een taboe op denk ik. M'n schoonzus vertelde mij dat we maar geen hulpverleners erbij moesten halen.
De psychiater waar we het gesprek mee hadden, daarvan vond ik het zo knap dat hij 'boven de strijd' kon blijven. En mijn man dus aan kon.
Ik denk dat we dat van elkaar wel herkennen, dat je, hoewel je je (ex)man veel beter kent dan anderen, dat je bepaalde dingen die niet perse met cultuur te maken hebt, niet zo snel ziet omdat je toch geneigd bent dat wat zo anders is bewust of onbewust als 'zal wel behoren bij een andere cultuur' afdoet. Die cultuur ervaar ikzelf ook inderdaad verder niet zo vreemd als de meeste mensen om mij heen. Ik werd gewoon opgenomen in de familie. Als mens onder mensen. We kunnen nu jammer genoeg al jaren niet meer naar mijn schoonfamilie. Ik dwaal af.. .
Ik heb ook wel meegemaakt en denk nog mee te maken, dat vrienden of hulpverleners heel gemotiveerd beginnen aan contact met een 'buitenlander'. Maar dan later teleurgesteld zijn dat het moeilijk is. En vaak wat verward lijken over de oorzaak daarvan. En extra geïrriteerd lijkt het vanwege de positieve energie die ze erin gestoken hebben.
Even terug naar wat je schreef over alles bij houden. Ik moet dat weer gaan doen. Omdat het hier thuis nu best goed gaat, vergeet ik het eigenlijk. Ik deed het toen het hier nog heel hectisch was omdat ik dacht: als ik straks gek wordt (zal ik niet tegen de hulpverlening zeggen) dan weet ik misschien meer dan de helft niet meer. Dus ik schreef alles op alsof ik het observeerde van buiten af. Ook de gesprekken vaak van het wijkteam. Ik ga daar toch maar weer mee verder.
Grappig wat je schrijft trouwens over dat je ongeduldig bent en dan verder wilt tijdens een gesprek. Ik had dat heel vaak bij gesprekken bij het wijkteam. En dat werkte heel slecht, want dan dachten ze dat ik het nog niet begrepen had. Dat ik weerstanden had tegen wat ze zeiden. Wat valt er nog veel te leren...
Interpretatie Fruitella
Je komt zelf voor hulp en uit onbegrip wordt alles uitgelegd als foute boel. Dat is natuurlijk eindeloos.
Ken je deze? Moeder spreekt thuis geen Nederlands met de kinderen. Gaat regelmatig, met of zonder kinderen, naar het thuisland. Vader heeft ook geen tijd, is vaak weg voor werk in het kader van zijn uitkering. Er zijn onbekende relaties, diversen, die volgens ouders dan voor de kinderen zorgen.
Een van de familieleden heeft criminele antecedenten.
ontgoocheling
die ontgoocheling inderdaad.
En ze hebben ook echt hun best gedaan. Hun bezorgdheid is ook echt ergens op gebaseerd.
Maar al voor ik op dit forum las, (wat gewoon heel fijn is omdat je dan steeds meer kan plaatsen en je je verbonden kan voelen met mensen die zelf zoiets hebben meegemaakt. Veel erger vaak, want bij ons kan het nog met een sisser aflopen) was ik me ervan bewust dat ik ineens een verdachte ben geworden. Ik wil meedenken, maar er wordt vooral over mij gedacht. Dat is toch heel raar. En dat dat zo vaak gebeurt..
Als ik jullie lees, Tsjor, Mirreke, Mirjam en AnneJ, dan denk ik: wat een wijze en sterke mensen. En die overkomen het ook. Ik kan mijzelf niet eens altijd zo goed uitdrukken, ben vooral ook een beelddenker. Maar als het jullie ook al is overkomen... dan hoef ik niet eens meer te denken dat ik mij gewoon beter had moeten uitdrukken bij de hulpverleners, dat het alleen daar aan lag.
En echt, ik heb best veel van ze geleerd. En het is ook zo dat je zelf als je voor het eerst in je leven hulp vraagt, je makkelijk de regie uit handen geeft. Op het moment dat je hulp vraagt, ben je er vaak ook wel aan toe even uit te rusten van het houden van de regie.
Ik ben nu zo gemotiveerd om de regie weer terug te nemen. Ik ga mij opstellen als iemand die graag van alles wil weten. Want dat wil ik ook. Al een paar keer is drang en dwang genoemd, om het even aan mij uit te leggen. Als het nog een keer gebeurt, ga ik vragen: hoe zat het ook al weer, eerst drang dan dwang of andersom, ik raak ervan in de war. Ik zal nog een keer terugkomen op hun uitspraak over mij bij de huisarts waar ik bij zat, dat ik niet bij mijzelf was, niet bij mijn gevoel kon komen. Ik heb er toen gelukkig al wel wat over kunnen zeggen. Maar ik zal ze nog eens vragen of zoiets in een dossier staat. En ik zal gewoon eens laten merken dat ik daar bezorgd over ben, dat er kans is dat er dingen in het dossier staan die zij verkeerd hebben gezien. Als het nog lang duurt voor ik iets hoor en er dan ineens iets is bedacht wat moet gebeuren, zal ik ze vertellen dat het zo een beetje lastig meedenken is. Want ik moet natuurlijk mee kunnen denken. Dat is toch de bedoeling, zal ik ze vragen. Ze hebben de pech dat ik jullie verhalen ken... Ik moet nog oppassen dat ik het niet tot mijn 'zaak' ga maken om dat te wreken.
Communiceren
Wees toch voorzichtig met wat je zegt en communiceert. Deze mensen zitten in een eigen bubble. Dus als je iets wil overbrengen doe dat dan concreet en duidelijk en neutraal, zonder emoties, en controleer of het ook over komt. En vooral: verdedig jezelf niet! Dan denkt men juist, zie je wel, dat is wat. Gewoon niet doen.
Deze mensen willen jou niet begrijpen en wrikken en wegen wat je inbrengt. En dan denk jij: o, ze begrijpen niet wat ik bedoel. Maar zij horen jou en leggen er een eigen betekenis in. Die je niet kunt corrigeren.
En als men daarnaar mocht vragen dan meldt je gewoon dat je jezelf daar niet in herkent. Desgevraagd, niet op voorhand. Je overtuigt ze toch niet. Zo gaat dat niet. Helaas. Ook al is dat common sense, er valt niet te praten.
Je focus
Volg je eigen agenda. Je man heeft aangegeven dat hij problemen ervaart met een kind. Hoe is het daarmee. Gaat dat goed. Dat is je doel. Zorg dat het goed loopt in je gezin. Wees spic en span. Kook soep of bak taart voor ze komen. Het is allemaal buitenkant en beeldvorming.
Los zelf je problemen op en ga je eigen gang. Drang of dwang, het is allemaal zo niets. Afgedwongen hulpverlening is geen hulpverlening. Neem daar afstand van. Hoor het aan. Noteer het. En zeg veel 'oh' of 'daar ga ik over nadenken'. Je kunt niet op gelijke voet met deze mensen spreken. Het is vreemd maar zo werkt het niet. Zij hebben de macht en als je niet oppast ga je nog geloven wat ze zeggen waar zij jou werkelijkheid gaan bepalen.
Wees zakelijk en vriendelijk, goed verzorgd, punctueel.
En inderdaad, soms lopen zaken met een sisster af. Maar dat is ook een valkuil. Dan denk je: laat ik het maar doen want dan ben ik er vanaf. Maar dan komt er weer wat anders en waar jij in meegegaan bent wordt tegen je gebruikt.
Wordt liever lid van de stichting KOG zodat je daar mogelijk contact mee kunt opnemen als het nodig is.
Soms is het snel klaar, maar je kunt ook nog jaren gejojo'd worden. Dat kun je hier ook zien aan sommige draadjes.
Het is justitie het is geen hulp.
Houd je hoofd koel en mocht je voor de kinderrechter komen leg je zaak dan kort en concreet voor en vraag dat de kinderrechter dit stopt.
Even een generalisatie: sommige bevolkingsgroepen in het Midden Oosten, zoals Israelis of arabische groepen leven vooral in familieverband en kunnen nogal luid en emotioneel zijn. Dat is normaal voor hen. In een groep moet je soms moeite doen om jezelf te laten horen.
Voor koele, kalme hollanders kan dat echter wat intimiderend of emotioneel ontremd overkomen. Voor zover je daar niet al achter was. Blijf zelf kalm, neem het niet persoonlijk en leg er geen andere bedoelingen in.
Geleerd
Zelfs van onze zorgmelders heb ik ook wel goede dingen meegekregen. Dat wil niet zeggen dat ik de rest van de crap maar heb te accepteren. Het is inderdaad heel dubbel. Mensen kunnen je helpen en tegelijk over je roddelen of je schade toebrengen.