van sociaal wijkteam naar jeugdbescherming
Ik zou graag advies ontvangen als dat kan.
De situatie is in het kort zo. We hebben als gezin een half jaar therapie gehad door hulpverleners van het sociaal wijkteam. Dit omdat we hadden aangegeven dat we met bepaalde opvoedingsproblemen zaten. Eigenlijk waren die niet heel ernstig, maar mijn partner vond ze ernstig en het zat hem zelf te hoog. Dat heeft dan weer een slechte invloed op het gezin. Ook lukte het ons niet om op één lijn te komen.
Ik heb veel geleerd van dit half jaar. Maar de sessie zelf verliepen vaak heftig. Mijn partner bepaalde vaak de sfeer en ik werd vaak als lastig gezien als ik ook wat wilde zeggen. Nu zal ik dat ook niet altijd zo verstandig hebben gedaan als ik achteraf wel wilde dat ik dat had gedaan.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet uit de verf gekomen ben. De hulpverleners hadden veel moeite met hoe de sessies verliepen. De kinderen zijn er maar 3 keer bij geweest.
Een tijdje geleden werd ons verteld dat ze stoppen met ons, omdat er geen vooruitgang is. Maar dat ze wel de raad van de Kinderbescherming gaan inschakelen. Want de jongste zat vaak te huilen als hij erbij zat en de sfeer ruzieachtig werd en de middelste die sloot zich af en wilde er eigenlijk niet zitten. Ze hebben nooit de kinderen apart gesproken.
Een paar dagen later vertelden ze dat niet direct de raad van de kinderbescherming wordt ingeschakeld, maar de jeugdbescherming. En dat er voor ons intensieve gezinstherapie wordt gezocht. Toen ik ging lezen over jeugdbescherming werd ik er niet veel geruster op.
We zijn nu aan het afwachten. En eigenlijk had ik de mensen van het sociaal wijkteam nog willen vertellen dat ik echt heel veel van hen geleerd heb, maar dat ik gemerkt heb dat zij niet een goed beeld van mij hebben. En dat ik het daar nog over wil hebben. Maar ja, het is al afgesloten en ik was van plan om het er maar bij te laten zitten.
En nu ben ik toch van plan om te gaan vragen of ik ons dossier in mag zien. Zou dat een goed idee zijn?
Ik snap heel goed dat ze zich zorgen maken. Ze konden zelf mijn partner niet aan. Maar nu ben ik er bang voor dat het beeld wordt geschetst dat ik er helemaal aan onderdoor ga en niet weet wat er nodig is voor de kinderen. Ik zou daar echt heel erg van balen en het voelt ook als onrechtvaardig.
Ik voel mij wel krachtig nu en door de schrik en door het gevoel van: laten we het zelf weer eens proberen zonder hulpverleners (die komen straks natuurlijk wel weer..) zijn we veel meer bereid om het over 'samen' te hebben en niet meer in een strijd te zitten. Soms voel ik mij zo krachtig dat ik denk: laat maar dat dossier, ik zie de mensen wel komen van jeugdbescherming en wat dan ook. Maar ik lees zoveel waarschuwingen op internet, ook hier op het forum, dat ik nu denk: doe ik mezelf niet te kort als ik niet dat dossier ga opvragen?
Bezorgdheid
'En ze hebben ook echt hun best gedaan. Hun bezorgdheid is ook echt ergens op gebaseerd.'
Ze zijn uit de opties gelopen. Hun aanbod sloot niet aan, het is ze niet gelukt om een vertrouwensband te krijgen met jullie gezin.
Als het goed is stel je dat aan de orde maar zo gaat het niet. Dan komen de vinklijstjes en anything goes.
Wijkteam zijn ook echt geen deskundigen. En jutten elkaar op om te melden.
Maar hoe denk je dat een beweerd lontje van je man korter wordt door een melding?
Als dat aan de orde is heeft je man daar passende training bij nodig. Misschien gewoon een gesprek met andere mannen, of een gesprek met de huisarts of iemand die hij vertrouwt. Als hij tenminste dat zelf als een probleem ervaart of als jullie dat als een probleem ervaren en hem daarvan weten te overtuigen.
Maar zon piketpaaltjes brigade gaat dat niet verhelpen maar maakt de zaak alleen gecompliceerder en zet zaken onder druk. Hebben geen kennis van de sociale kaart. Dus als je echt iets wil, vraag je huisarts, surf op internet, vraag hier wat geschikte hulpverlening zou kunnen zijn.
het doel in het oog houden
dat ga ik doen ja. Als ze van jeugdzorg komen vertel ik hun dat er problemen waren, maar dat het de goede kant op gaat. En de zinnen 'ik herken mij daarin niet' en 'daar moet ik even over nadenken' ga ik proberen mij heel erg eigen te maken.
Wat je zegt over luid en emotioneel zijn, ja, ik had dat wel door. Maar deed er vaak zelf ingewikkeld over. Dan ging ik daar een soort verklarende opmerkingen over maken bij anderen, wat m'n man achteraf gezien vernederend vond. Terwijl ik er zelf geen moeite mee heb. Ik heb me inderdaad wel vaak afgevraagd in hoeverre het intimiderende en sociaal ontremde helemaal of gedeeltelijk te verklaren is vanuit cultuur. Ik had graag gezien dat we nog een tijdje bij die psychiater konden komen. Die kon er vast wel wat mee. Maar dat is nu toch weer niet de bedoeling.
licht en geluid
Ik weet niet hoe je contact is met je schoonzusje, maar ik kon aan de interactie tussen mijn schoonzusje en haar man zien hoe zij daar mee omging. Zo dus, zelf kalm blijven, jezelf soms even vierkant maken en je punt neerzetten of man even laten praten en er later op terugkomen. Normaal eigenlijk, alleen met iets meer licht en geluid.
Mijn exman, met autisme, had het verlangen en het geloof dat als je trouwt dat je dan dezelfde mening en gedachten hebt. Aan een half woord genoeg hebben wel heel letterlijk genomen.
Ik probeerde hem dan ook uit te leggen dat je ook in een huwelijk wel een eigen persoonlijkheid blijft.
Met als voorbeeld zijn zus. Haar man liep door het huis en je hoorde hem stellig dingen roepen. Schoonzus was onder met de kinderen aan het baden en 'praatte' met en tegen haar man. Af en toe haalde er een uit vragend of stellend.
Dus ik meldde exman dan: kijk, je zus en haar man zijn niet van 1 gedachte.
Cultuurverschillen
https://www.buitenlandsepartner.nl/showthread.php?1119-Stichting-Lawine
Nou geloof ik zelf dat verschillen tussen man en vrouw, maar ook cultuurverschillen, makkelijk uitvergroot worden en overdreven en er uit onbegrip een negatieve betekenis aan gehecht kan worden. Waar je gewoon wat neutraal kan blijven en door vragen te stellen de betekenis kan achterhalen. Maar er zijn verschillen. Ik heb veel geleerd van contact met andere vrouwen met een buitenlandse partner. Door workshops, forumgroepen en wandelgangen bij evenementen.
https://www.buitenlandsepartner.nl/showthread.php?1119-Stichting-Lawine
Helaas bestaat stichting Lawine niet meer. Je kunt onderin nog wel opvolgende oude berichten lezen. Het is opgeborgen bij Buitenlandse Partner.
https://www.buitenlandsepartner.nl/archive/index.php/t-32438.html
Draadje over ruziemaken en hoe je daar verschillend in kunt staan.
Deze site is nog steeds actief.
Ook in de kerk kun je gemengde stellen tegenkomen.
Soms zijn er plaatselijke initiatieven
Hulpverlening
Ga hier niet mee naar de hulpverlening. Echt, ze weten niets. Tenzij je een witte olifant tegenkomt die zelf een achtergrond heeft met persoonlijke contacten of er uit interesse een gedegen studie van heeft gemaakt.
Het komt voor.
De meeste hebben echter geen idee. Dan doen ze een workshopje interculturele communicatie of zoiets maar hebben nog niet door dat je je schoenen uitdoet bij veel mensen met een migratie achtergrond.
En als ze iets niet snappen krijgen ze een negatief onderbuikgevoel en denken aan uitwassen.
Ik had aan de rechter gevraagd ivm scheiding om mijn exman geen toestemming te geven naar het buitenland/herkomstland te reizen met de kinderen tot ze 12 jaar waren.
Exman had ik al meerdere keren in paniek gezien op het vliegveld vanwege wijzigingen die hij niet kon handelen vanwege zijn autisme. Zo'n luide grote man in paniek is intimiderend en angstig voor kinderen. Dat was voor mij de reden.
Vanaf 12 jaar konden ze in mijn optiek al beter begrijpen hoe de hazen lopen wat betreft vliegvelden en vader.
Uiteraard een blik van herkenning bij de betrokken kinderbeschermers bij deze rechtzaak over echtscheiding. Ik was natuurlijk bang voor ontvoering? En misschien dachten ze ook nog wel bang voor vrouwenbesnijdenis.
Vooroordelen heersen. Maak je geen illusies. Opvoedingskwesties in een gemengd gezin horen niet bij de Nederlandse hulpverlening.
Kunnen ze meestal niets mee en dat zie je vooraf niet aankomen.
Oerkracht
http://www.stichtingkog.info/publicaties/mijn-kind/
Net als jij ging ik er ook veel te naief in. Jij denkt dat Tsjor, Mirjam, Mirreke en ik, maar ook anderen, zo sterk zijn. Maar dat is een bijwerking van deze negatieve hulpverlening. Er komt een oerkracht in je los als ze je gezin bedreigen. En je leert snel bij.
Ik had zelf aanvankelijk ook weinig tekst, daar had ik nou juist hulp bij nodig. Achteraf zie ik hoe het gegaan is.
Zo werkt het, zie de pagina van stichting Kog.
Jij leest mooie dingen op zo'n website van de hulpverleners. Maar ze vertellen er niet bij dat je hulpvraag zo maar omgetoverd kan worden in een gevalletje 'kindermishandeling'.
Jij verwacht hulp op maat, van de bovenste plank. Maar je krijgt wat er toevallig beschikbaar is en hoe het protocol loopt.
"In de gesprekken met hulpverleners blijkt keer op keer dat het beeld dat hulpverleners van ouders hebben bepaald wordt door de slechtste ervaringen n.l. met de ouders uit het onderste vak; de uitzonderingen. Het beeld van de hulp daarentegen wordt bepaald door het bovenste vak:
hoe de hulp bedoeld is (het ideaalbeeld). Daar wordt het beleid op afgestemd. Het ideaalbeeld van de hulp wordt gezet naast gezinnen die een uitzondering zijn op de regel.
Dit leidt tot foute aannames:
> Ouders zijn incompetent en alleen als een kind maar hulp krijgt komt het goed.
> Ouders zijn druk met hun eigen belangen maar de hulpverlening staat voor de belangen van
het kind.
> Beter slechte hulp dan geen hulp.
> Ouders zijn het probleem en jeugdzorg is de oplossing.
> Ouders moeten sneller aan de kant geschoven kunnen worden, zodat ze de hulp niet belemmeren."
Door schade en schande schade geleden maar wel sterker geworden. Bijgeleerd.
Hopelijk kun je leren van onze ervaringen en gaat het jou daardoor beter af.
Thera
Ik zou je inderdaad willen aanraden om te kijken of je ergens een forum of gespreksgroep kunt vinden van Nederlanders met een buitenlandse partner.
Zowel voor jezelf (hoe ga ik ermee om, maar je schrijft al dat je er zelf geen moeite mee hebt) alsook om dingen te kunnen duiden naar de 'hulpverlening' toe, kun je daar veel aan hebben.
Verder zou ik je inderdaad, wat AnneJ al aangaf, aanraden om eens te gaan kijken bij het KOG. Daar heb ik zelf destijds, toen wij gezellig werden lastig gevallen door de hulpverlening, echt enorm veel geleerd. Veel verhalen gehoord, doorverwezen naar mensen met wie ik uren aan de telefoon hing, enz. enz.
Niet alleen leer je veel, maar het geeft ook een heel prettig gevoel om niet de enige te zijn. Want veel mensen denken echt, waar rook is is vuur. Je zou dan bijna gaan twijfelen aan jezelf. NIET DOEN! Het komt door de gekke omgeving om je heen.
Stel dat je ooit toch verder wilt zoeken, je man gecoacht zou willen worden oid, regel die hulp dan zelf, betaal het zelf, zoek het zelf in het particuliere circuit. Neem een twitter account en ga daar zoeken, lijntjes daar zijn heel kort en direct, meestal krijg je binnen een uur antwoord op je vraag.
Zoals altijd ben ik trouwens ook weer zwaar onder de indruk van de kernachtige en heldere bijdragen van AnneJ!
In Nederland heerst nu helaas het idee dat er eigenlijk maar 1 goede opvoedingsmethode is, dat harmonie vereist is, dat ouders nooit uit hun slof mogen schieten, dat kinderen niet tegen explosieve ouders kunnen, dat ouders altijd op 1 lijn moeten staan, dat je nauwelijks ruzie zou mogen hebben en dit vooral niet aan de kinderen mag laten merken.
Nederland heeft 17 miljoen inwoners, in de rest van de wereld is een stukje groter. Je zou toch verwachten dat er inmiddels wat meer wordt begrepen van cultuurverschillen.
Denk bv. aan dat jongetje met die dodelijke aandoening, die door de hulpverlening bij zijn ouders werd weggehaald. Omdat vooral vader gedoe had met de hulpverlening. Ik vermoed eerder andersom. Vader had moeite met de inmenging en hij uitte dat vermoedelijk luid en emotioneel... En de hulpverlening vindt dat bedreigend.
En soms
Dacht ik: ik wil dit helemaal niet. Het was de bedoeling om het leven makkelijker te maken en nu dit! Ik wil het niet, ik doe het niet.
Maar ja, je hebt geen keus.
Voor de wanhoop en de angst die het opleverde ben ik nu in therapie.
Zorg goed voor jezelf.
Oh echt Annej?!
Dat is dus de hulpverlening, je hebt zo ongeveer EMDR nodig om het te kunnen verwerken...
Met mij gaat het goed, maar ik merk dat de verleden ervaringen me wel hoog zitten. Ik zou er wel eens over willen praten, ik heb fantasieën dat we bepaalde mensen van toen confronteren met de situatie nu, ik zou wel een boek willen schrijven.
Als ik daar allemaal tijd voor zou hebben...
Ondertussen hebben we nog een kind met epilepsie en een kind met autisme op de middelbare.
Bij beiden bespeur ik dat school de neiging heeft om (een deel van de oorzaak van het probleem, want zij zien het als problemen) bij mij, de overbeschermende moeder, te zoeken. Zucht... daar gaan we weer. Hebben zij verstand van autisme? Nee. Wat zij willen is contraproductief, leidt tot meer stress enz enz.
Ik heb contact met enkele personen die mij steengoed van advies dienen, en ook zij zeggen (mede op basis van de ervaring van anderen) dat je als ouder op eieren loopt, altijd uit moet kijken, omdat je voor je het weet een zorgmelding aan je broek hebt. Terwijl ik GVD juist mijn best doe voor het welzijn van mijn kind...!
Ik denk AnneJ, dat ik ook inzak als mijn jongste 18 is. Nog zo'n vijf jaar...
Mirreke
Het is een trauma.
Bij mij is het destijds met een sisser afgelopen, alweer zo'n 10 jaar geleden, kinderen zijn inmiddels volwassen dus geen stress meer hierover, maar tot de jongste 18 was heb ik angst gehad voor een nieuwe escalatie die zomaar out of the blue kan komen. Kinderen hebben een diagnose en daarom PGB, waarvoor destijds Jeugdzorg verantwoordelijk was. Eerste aanvraag was dramatisch uit de hand gelopen (heel lang verhaal heel kort) met allerlei dreigementen van hun kant. En ik was alleen maar daar voor een indicatie voor PGB, ik snap nog steeds niet waaróm ik opeens allerlei beschuldigingen naar mijn hoofd kreeg. Ik had een aanbeveling van de psychiater die de diagnoses had gesteld, en opeens was ik de incompetente, labiele moeder en moest ik doen wat BJZ zei, ook al was dat niet wat de psychiater had gezegd.
En ze pakken er van alles bij om hun gelijk te halen.
Dankzij ingrijpen van een soort mediator (goede kennis) is het met een sisser afgelopen, het is alweer zo'n 10 jaar geleden, maar nóg droom ik er van.
Je wordt op je allerkwetstbaarste punt gepakt: jouw functioneren als ouder. En ze halen er alles bij. In mijn geval een te kleine woonruimte (tja, sociale huur), mijn werk (geen van 9 tot 5 baan), het eenouderschap... Ja, uiteindelijk schoot ik ook in mijn emotie en toen hadden ze me. Met als ultieme straf: je kinderen afpakken als je niet doet wat zij willen, ook al willen ze het meest onlogische.
Dat raak je niet makkelijk kwijt. Ook al is het inmiddels voltooid verleden tijd. Bij tijd en wijle komt het weer boven en komen de nachtmerries en de tranen weer. EMDR heeft me daar niet mee geholpen, helaas. Ik hoop dat het AnneJ wel helpt.
En dat er eens een muntje valt daar, over wat die mensen aan kunnen richten in hun ijver.
Boek
Vroeger heb ik Alice Miller gelezen. Hoe we onbewust kinderen kunnen vernederen als ze ongelukjes hebben of foute dingen zeggen of doen, ze uitlachen. De onbewuste onderstroom waarmee we met elkaar omgaan omdat het kan. Machtsmisbruik.
Zon boek zou goed uitkomen over hoe de hulpverlening tegenwoordig met ouders omgaat om ze daar bewust van te maken.
Uiteindelijk werkt het van boven naar beneden. Neoliberale standpunten, angst en repressie is de heersende cultuur. De hulpverlening wordt gepiepeld, die piepelen hun clienten en dan moet jij als ouder maar zien uit dat wespennest te blijven en jezelf niet te (laten) corrumperen.
Kortom: een boek waar het fout gaat tusen de hulpverlening en ouders. En daardoor juist mishandeling ontstaat.
Psychiater
Klinkt als een goede psychiater Thera. Mogelijk dat je op deze manier daar zelf niet meer door geholpen kan worden. Maar onthoud deze man voor advies aan anderen. Een opmerking als 'geen interventies' klinkt goed als het is wat we denken dat deze man bedoelt. Of vrouw. Gewoon een stevig deskundig iemand die zaken niet onnodig opblaast. Hoop je dan.
AnneJ en Mirreke en 'een moeder'
dank jullie wel voor je reacties. Het is een beetje veel voor mij om nu te reageren, maar dat wil ik nog wel graag een keer doen.
Ik heb trouwens vandaag op school nagevraagd hoe het gesprek was verlopen met de maatschappelijk werkster op school. Dat dacht ik wel te kunnen wagen, want ze kennen me daar al 14 jaar. (oudste is bijna 18) Was ook wel even een goed gesprek. De maatschappelijk werkster heeft gezegd dat er 'nog niet' aangemeld wordt bij de jeugdbescherming, omdat wij meewerken met het zoeken naar hulp. Ach zei ik, we hebben toch zelf de hulp aangevraagd.
Mirreke, waarom schrijf je dat boek niet?
Thera... tijd...!
Ooit, misschien. Maar het liefste ben ik met positieve dingen bezig. Ik begin nu eindelijk meer tijd te krijgen om oude vriendschappen weer aan te halen, om mijn tekenen en schilderen weer op te pakken, ik lees sowieso alles wat los en vast zit. En dan wil ik liever helemaal niet bezig zijn met dat oud zeer...
Maar het komt wel telkens weer terug, dringt zich aan me op, dus ik moet er uiteindelijk misschien toch wel wat mee.
Het is er al Mirreke
Bij het boek Spookrijders in de Zorg realiseerde ik me weer dat die boeken er al zijn. Actieve burgers bij de stichting KOG hebben boeken geschreven, De jungle van de jeugdzorg, ik mag nooit meer stout zijn. Diverse particulieren hebben dat gedaan en wetenschappers, hulpverleners en advocaten hebben van alles op schrift gezet en doen dat nog steeds.
Ook Peter Prinsen laat van zich horen en Sven Snijer schrijft steeds nauwkeuriger wat hier aan de hand is.
Er worden klachten ingediend, procedures gevolgd (een hele sectie advocaten familierecht is gespecialiseerd), Schrijnende docu's gemaakt, ouderzelforganisaties actief. Houden de klacht overeind.
Er bestaan blijkbaar twee werkelijkheden. Die van de mishandelde gezinnen en die van de kindermishandelingslobby.
Geen kruid tegen gewassen. Je kunt zo goed mogelijk elkaar voorlichten en steunen en hopen dat er bij steeds meer mensen een kwartje valt dat je zo toch niet met elkaar omgaat.
En verder inderdaad zelf een zo goed mogelijk leven leiden. En niet al je tijd besteden aan deze uitwas van de samenleving. Dan hebben ze je dubbel gepakt.
Jaja, hoor wie het zegt.
Schilderen
Inderdaad. Net een setje waterverf gehaald. Ga ik ook maar weer eens aan beginnen. Muziek heb ik alweer opgepakt.
Overigens ook zeer belangrijk als je in zon stresstraject zit als de 'jeugdbescherming'. Kun je even loslaten en ontspannen.
Therapeutisch schilderen
Misschien kan ik die slangenkuil eens visualiseren.
Parlementaire enquete
Ik blijf zeggen dat ik vermoed dat er ooit een parlementaire enquête gehouden zal worden naar de institutionele kindermishandeling door jeugdzorg en de kinderbescherming.
een update
Zit wel een half jaar tussen, maar ik vind het makkelijker om in dit draadje verder te gaan met waar ik nu mee zit, dan dat ik een nieuwe begin.
Het contact met die kennis van ons waar ik over schreef is op zich niet verkeerd geweest. Het was in ieder geval niet zo dat hij mij niet geloofde en mijn man wel. Ik heb altijd wel medelijden met mensen die ons willen helpen. Het komt altijd zo complex over. Ik heb er wel weer veel van geleerd. Ook al heb ik niet het idee dat het voornamelijk mijn aandeel is waardoor het de problemen die er toch al zijn, door gesprekken nog weer meer complexer lijken te worden dan ze al zijn, ik wordt door elke keer weer die ervaring, wel steeds weer gestimuleerd om erover na te denken hoe ik mij moet opstellen.
Deze man vond uiteindelijk dat we maar beter (tijdelijk) uit elkaar konden gaan. Dat zijn we nog niet, maar het feit dat ik het echt serieus heb overwogen, heeft mij ook wel verder gebracht.
Ondertussen was er een aanmelding bij een psychologenpraktijk voor mijn man en later is er daar één voor mij aan toegevoegd. De wachtlijst zou niet zo heel lang zijn. We zouden nu aan de beurt zijn. Maar mijn man heeft plotseling zijn aanmelding teruggetrokken. Dat was omdat hij bezwaren had tegen die instelling. Maar ook zei hij dat de huisarts eigenlijk helemaal niet vond dat hij dat nodig had.
Half april meldde ik dat bij de huisartsenpraktijk, bij de praktijkondersteuner die de verwijzing had gedaan en ook met ons gesprekken had gevoerd. Er ging wat tijd overheen, eigenlijk best wel veel, voor ik iets hoorde. Ze belde mij. We hadden op zich wel een goed gesprek. Ze is het er niet mee eens dat mijn man nu geen hulp meer zoekt. Ze wilde contact opnemen met de huisarts en ook met het sociaal wijkteam. Daar hadden wij nooit meer iets van gehoord. En ik zei dat ik dat niet wilde, voordat ik hen zelf nog een keer gesproken heb over waar ik nog mee zat in de manier waarop ze ons benaderd hebben. Ik had al steeds in mijn hoofd dat ik of een gesprek wilde (wat ik ook een keer had aangevraagd, maar dat werd afgezegd van hun kant en daarna heb ik niks meer gehoord) of het dossier wilde inzien. Maar toen het erop leek dat we niet meer met hen te maken zouden krijgen, dacht ik: dan laat ik het maar zitten. Uiteindelijk wil de praktijkondersteuner ons nu morgen beiden spreken, dat stond op de voicemail. Ze zal wel iets gaan zeggen over dat het niet vrijblijvend is dat wij hulp zoeken, maar dat daar toch altijd nog drang en anders dwang achter zit. Dat was tenminste het idee van het sociaal wijkteam en ze hebben regelmatig contact gehad over ons.
Als ik erover nadenk, hoe vaak je maar moet afwachten als je zelf hulpverleners benaderd hebt en hoe weinig moeite er eigenlijk wordt gedaan om een beetje bij te houden wat bij jou de ontwikkelingen nou precies zijn, dan krijg ik enorm veel zin om mij zo op te stellen dat het overduidelijk is dat ik de regie heb in mijn gezin en niet zij. En dat ik goede redenen heb om het zo of zo te willen. Als ik dat niet doe, dan weet ik wat er gebeurt, dan ga ik weer enorme gefrustreerd raken om alles wat goedbedoeld verkeerd wordt geraden. Er zal een heleboel goed worden geraden, maar ook een heleboel verkeerd. Dan raak ik veel energie kwijt aan de frustratie die ik daarover krijg. Als ik een beetje laat merken dat ik de regie heb, maar dat niet overdreven wil doen, dan zal het niet opgemerkt worden. Mijn bedoeling is dat ik van binnen heel goed weet wat ik wil en wat niet en dat ik dan rustig aan geef dat ik iets wel wil of niet en als dat verbazing wekt, dat ik dan heel rustig ga uitleggen (met heel veel begrip die ik wel wat zal moeten opwekken bij mezelf voor hun standpunt) waarom ik dat dan wel wil of niet wil.
Ik zit natuurlijk met twee problemen. Aan de ene kant wil ik de problemen in ons gezin niet erger maken dan ze zijn, eigenlijk minder erg vanwege de dreiging met de jeugdbescherming. Aan de andere kant heb ik lang gedacht dat we wel hulpverlening nodig hadden vanwege de moeilijke kanten van mijn man, waarbij ik dan dacht dat ik dat niet aankon en bovendien niet zelf voor psycholoog wilde spelen. Daarom moest ik dan wel weer duidelijk maken dat er toch echt wel problemen waren. Nu hulpverlening vaak niet werkt of verkeerd werkt en nu ik hier op dit forum veel heb geleerd en een heel nuttig boek van Jan Storms over deze materie lees en herlees, destructieve relaties op de schop (dank Madelief voor die tip) ga ik denken dat ik het wel aankan en ook dat ik dan maar zelf ook af en toe stiekem psycholoog moet zijn. Echt ik ken de bezwaren, maar het is niet anders, het zal wel moeten. En dan ben ik dat ook vooral in het voor mezelf zorgen, dat is ook de voorwaarde om naar anderen toe, naar de partner toe iets te kunnen. En dan nog niet zo dat ik hem help in de zin dat ik zijn stoornis verhelp, maar meer dat ik onze relatie zo gezond mogelijk hou. En zo gezond mogelijk is in ons geval niet gezond. Maar zo min mogelijk ongezond. Trouwens, bijzonder dat Jan Storms aan het einde van zijn boek een heel hoofdstuk wijdt aan de jeugdbescherming, aan misstanden daar. "Het is zo onrustwekkend, schokkend wat daar gebeurt, dat ik er niet kan en niet mag over zwijgen".
Ik zit er nog wel een beetje mee dat het niet verstandig is om als ik morgen de praktijkondersteuner aan de telefoon heb te zeggen dat ik het desnoods wel alleen af kan. Om misverstanden te voorkomen, het liefst doe ik het ook niet alleen. En dat is ook niet zo omdat ik heel veel lees en daar over nadenk. Dat is toch ook een soort therapie. Maar ja, ik weet al wel hoe dat uitgelegd wordt als ik aangeef dat ik het zelf wel af kan. Wat ik wel wil aandragen is dat zo lang er geen hulpverlener gevonden wordt die in staat is door het complexe van onze situatie heen te kijken, die dat aankan, en die ook nog op zo'n manier naast ons kan staan, dat de ontwikkelingen die er dan zijn gevolgd kunnen worden (en niet na weken, maanden, de indrukken die men gekregen heeft van hectische situaties nog steeds vooral leidend zijn voor het oordeel dat mijn over ons heeft en men mijn oordeel daaraan ondergeschikt maakt), dat zolang er niet zo'n hulpverlener gevonden is, men maar blij moet zijn met het feit dat het er op lijkt (zo voorzichtig zal ik het zeggen) dat ik aardig de regie heb in het gezin. En dat ik in staat blijk te zijn (is al eigenlijk niet voorzichtig genoeg) om zelf te zoeken wat ik nodig heb om goed staande te blijven.
Moeilijk, ik vind dat waardevolle en zeker waarheidsgetrouwe berichtgeving van mijn kant, maar het kan zomaar zijn dat het wordt uitgelegd als eigenwijsheid, geen hulp willen aanvaarde, slimme smoesje aan het bedenken zijn...
Gepsychologiseer
Ik heb het idee dat je nog steeds denkt dat dwanghulp ook wel eens kan helpen.
En inmiddels geef je aan dat je man een stoornis heeft.
"En gezond mogelijk is in ons geval niet gezond''.
Het is jammer dat je man die eerste stap naar hulp gezet heeft. Maar ik begrijp niet waarom hij nu zegt dat de huisarts het toch niet nodig vind.
En jullie krijgen een gesprek met de praktijkondersteuner?
Omdat je denkt dat het een stoornis betreft zou ik je aanraden zelf contact op te nemen met een liefst vrijgevestigde psycholoog. Niet iemand die rapporteert aan jou drang- en dwangteam. Iemand die met jou mee kan denken. Niet iemand die jou man dan diagnosticeert maar wel iemand die jou kan helpen goed gedrag te ontwikkelen om daarmee om te gaan. Ik heb zelf het beste ervaringen, uiteraard omdat dit speelt in mijn gezin, met therapeuten die zich concreet hebben gespecialiseerd in autisme. Andere therapeuten weet je minder goed of ze er niet alsnog een traumaverhaal van maken: het gedrag van je man labelen aan een trauma.
En bij autisme zijn een aantal praktische handelingen en strategieën nou eenmaal beter bekend. Zoek zelf een therapeut en geef dat door.
Je man heeft nog de huisarts achter zich staan, als het klopt wat hij zegt zou de huisarts dat ook moeten melden aan de praktijkondersteuner.
Je hebt nu al twee mensen die vinden dat er geen maatregelen nodig zijn. De psychiater waar je eerder over sprak. En nu, volgens je man, de huisarts.
Dan meld je dat aan de praktijkondersteuner. Jij gaat zelf met een therapeut de situatie in je gezin en hoe jij daarin staat en voor de kinderen en je man kan zorgen bespreken. Dat is de regie die je neemt.
Laat je geen type van deze dwanglui in je maag splitsen. Tenzij je echt denkt dat het jou en je gezin kan helpen.
Overigens heb ik indertijd mijn man voorgesteld om apart te gaan wonen. Sarah en Abraham hadden ook een eigen tent. Dat zou rust geven. Maar mijn exman vond dat niet 'normaal' dus toen zijn we, op mijn eigen initiatief alsnog gescheiden.
Houd in elk geval je eigen doel in de gaten. Hoe wil jij dat het gaat met je huwelijk en je gezin? En houd dat overeind. En ga die kant op. Anderen kunnen van alles suggereren maar jij gaat er over. Dat is je eigen regie. Wat anderen er ook van vinden. Anders ben je ook nog een windvaantje en zelf vind ik genuanceerd overwegen beslist heel erg goed, maar dat doe je niet met deze mensen. Je overweegt zelf en doet een mededeling.
Ik wens je heel veel sterkte en volg je eigen pad. Zorg goed voor jezelf en doe regelmatig leuke dingen, spelletje, samen doen, met je kinderen. Het is voor hen ook allemaal erg onbenoembaar en onzeker.
Ook al is er sprake van scheiding, spreek met de kinderen dat ze altijd hun vader en moeder allebei in hun leven houden.
Nou ja, zo kan ik natuurlijk nog wel een tijdje doorgaan.
Complexe problematiek
Noem dat nou niet zo. En echt, er is vast ergens een hulpverlener die het wel kan, maar daar heb jij zo niets aan. Dus je doet het met wat er wel is en gaat geen eisen stellen aan een hulpaanbod van de dwangbeweging of aan jezelf.
Als jij er moeilijk en complex over praat rijzen bij deze lui ook de wenkbrauwen en zien ze dat het je overweldigt.
Doe het niet.
Je hebt er niet zo'n beeld bij hoe het nou zit in je gezin met man en kinderen en wat je kunt doen ook niet, dus je gaat zelf een therapeutische relatie aan om daar meer greep op te krijgen.
Je verdedigen
" En eigenlijk had ik de mensen van het sociaal wijkteam nog willen vertellen dat ik echt heel veel van hen geleerd heb, maar dat ik gemerkt heb dat zij niet een goed beeld van mij hebben. En dat ik het daar nog over wil hebben. Maar ja, het is al afgesloten en ik was van plan om het er maar bij te laten zitten."
"Ik zal nog een keer terugkomen op hun uitspraak over mij bij de huisarts waar ik bij zat, dat ik niet bij mijzelf was, niet bij mijn gevoel kon komen. Ik heb er toen gelukkig al wel wat over kunnen zeggen. Maar ik zal ze nog eens vragen of zoiets in een dossier staat. En ik zal gewoon eens laten merken dat ik daar bezorgd over ben, dat er kans is dat er dingen in het dossier staan die zij verkeerd hebben gezien. Als het nog lang duurt voor ik iets hoor en er dan ineens iets is bedacht wat moet gebeuren, zal ik ze vertellen dat het zo een beetje lastig meedenken is. Want ik moet natuurlijk mee kunnen denken. Dat is toch de bedoeling, zal ik ze vragen""
Verdedig jezelf toch niet zo. Het beeld dat ze in het verleden daarmee opgedaan hebben is hopelijk inmiddels verbleekt en dan ga jij het weer actualiseren, want echt je kunt dat wel willen maar een beeld 'ontkennen' is dat beeld weer vol neerzetten.
Gewoon niet doen. Het zijn je vrienden niet.
Houd het klein en houd het concreet. En geef een rechtstreekse route naar de uitgang. Benoem je gezinsprobleem behapbaar en vertel wat je er aan doet. En laat het daar bij. Al dat gepsychologiseer gaat je echt niet helpen.
Dossier
Dat kun je doen. Het dossier opvragen. Dan weet je wat er in staat. Zonder daar per se direct op te reageren. Je kunt het altijd mogelijk later inzetten.
Maar ook dan, verdedig je niet. Laat het gaan. Het zijn hun observaties. Je kunt voor jezelf, als oefening, elke onjuistheid tekstueel weerleggen. Voor jezelf. Niet voor hen.
Het zeggen: het is niet zo, helpt je niet. Hier is geen sprake van samen uitzoeken. Je bent verdachte.
AnneJ
Een persoonlijkheidsstoornis vermoed ik bij mijn man, geen autisme. Ik vermoed het zo sterk dat ik het zelf eigenlijk wel denk te weten. Alleen een diagnose is er niet.
Ik had iets uitgebreider moeten zijn (maar ik wasbang dat het te lang zou worden), mijn man zegt dat de huisarts een verwijzing voor hem niet nodig vindt. Maar dat is niet zo, de huisarts vindt dat wel nodig. Mijn man heeft dat er van gemaakt.
Ja, ik moet oefenen om het klein te houden, dat ga ik proberen.
Als het in gesprekken complex wordt, kan dat ook door mij komen, dat wil ik niet ontkennen. Ik wil ook vaak teveel tegelijk vertellen en had ook teveel vertrouwen in hulpverleners. Ik dacht dat ze vaak aan een half woord genoeg hadden en als dat niet zo zou zijn dat ze dan door zouden vragen. Nu pas weet ik dat je dan een goede moet hebben en daar ook wat geluk bij moet hebben. Een vrijgevestigde therapeut, ik zou het graag willen, maar het lukt financieel niet.
Maar complex wordt het vooral ook door hoe mijn man zich opstelt. Daar heb ik geen grip op. Hoe ik het zelf dan niet laat escaleren, daarin heb ik al veel geleerd, maar moet ik nog blijven leren.
Ja, ik had echt graag gewild dat mijn man therapie zou krijgen. Hij vroeg het aan omdat ik dat eigenlijk eiste als voorwaarde om bij elkaar te blijven. Maar hij vond het zelf maar belachelijk. Een narcistische persoonlijkheidsstoornis is zo tragisch. Ik had het niet alleen mijzelf maar ook hem gegund om de kleine kans op verbetering die er is door therapie te grijpen. Maar het zit er voorlopig niet in.
Vrijgevestigd
Er zijn ook vrijgevestigde therapeuten die wel een contract hebben met jou zorgverzekeraar.
Met mijn therapeut had ik daar wel een beetje pech in. Maar daar heb ik een restitutiepolis voor zodat er in elk geval dan een deel door de zorgverzekeraar betaald wordt. Maar ik kreeg netjes van hem een lijstje met welke zorgverzekeraars hij wel een contract had.
Het gaat vooral om de praktijk. Is het iemand die een eigen praktijk heeft, vaak in een soort maatschap, of kom je bij een grote instelling binnen waar men elkaar opjut op het gebied van maatschappelijk leed.
Ik vind het knap dat je al zo lang getrouwd bent met iemand die kennelijk een stoornis heeft. Misschien heb je te lang gedacht dat het zijn cultuur was.
Des te meer reden om daar niet teveel van te delen met zo''n dwangteam. Je wil beter leren omgaan met je man en kinderen. Die hebben zo hun achtergrond en zeker met pubers in huis kan dat lastig zijn.
Het dossier
AnneJ, ja wat je schrijft over het dossier, zo zou ik het ook willen.
Alleen als het sociaal wijkteam er niet meer bij wordt gehaald,hoeft het voor mij niet. Tenzij dat dossier gebruikt wordt in andere instanties. Dat weet ik niet. Ik vroeg de ggz ernaar waar we bij de intake voor onze dochter waren en die vrouw had zoiets van: nee natuurlijk hebben wij dat niet. Maar ik weet de regels niet over hoe met zo'n dossier wordt omgegaan verder.
Narcisme
Denk niet te snel dat het om narcisme gaat. Er zijn meer stoornissen waarbij inlevingsvermogen en egocentrisme en doen alsof je normaal bent en extra charmante manieren voor de buitenwereld een rol spelen.
Allemaal lastig, maar bovendien heeft je man een eigen karakter dat je nu langzamerhand wel goed moet kennen.
Diagnose
Mocht je een scheiding overwegen. Ook in rechtzaken kan men niet zo veel met een diagnose. Er wordt te vaak bij scheiding van alles geroepen dat niet gesubstantieerd wordt door een officiele diagnose. En dan nog. De een met diagnose kan het ouderschap beter aan dan de ander. Dat telt niet.
Een diagnose zegt ook niet zoveel. Het gaat er om wat er dan niet goed gaat, in welke situatie, en met welke aanleiding, reacties.
Bedenk vooral waar je gezin en daar iedereen persoonlijk last van heeft, benoem dat, en school jezelf om dat zo goed mogelijk te voorkomen. Waar mogelijk met hulp van een therapeut.
AnneJ
Ik heb dat inderdaad hier en daar gelezen hoe dat tegen je kan werken bij een rechtzaak. Ook hoe je wel kan proberen er voor te zorgen dat de ware aard van je partner zichtbaar wordt. (Klinkt nogal gemeen als niet bekend is hoe narcisme werkt..)
Naar de praktijondersteuner en naar onze gezamenlijke kennis heb ik het wel gedaan. Ik kan het soms niet laten, maar ik wil er toch beter in worden om puur het gedrag te gaan benoemen, het daarbij te laten en anderen de eer te geven om over een diagnose na te denken.
Gedrag
Wat je ook benoemd van je man, liever houd je daar zoveel mogelijk mee op en houdt het klein, benoem in elk geval wat jij doet om daar geen schade van te ondervinden, niet voor jouzelf, niet voor je kinderen, maar ook niet voor je man.