Team-uitje, wat kan ik doen?
Afgelopen week kondigde mijn werkgever aan dat hij ons team een werkweek lang ergens mee naartoe wilde nemen. Een warm land in Europa. Deels teambuilding en fun, deels gewoon werken. We werken remote en ook niet allemaal vanuit NL. Dit plan had hij al eerder geopperd, maar kon niet doorgaan vanwege corona (en het staat nog steeds op losse schroeven natuurlijk).
Ik ben de enige die wat op de vlakte bleef. Ten eerste wil ik gewoon uit principe niet vliegen als het niet nodig is. Op mijn werk heb ik dit nooit zo gedeeld, omdat ik weet dat niemand dit zal begrijpen. Thuis heb ik er ook de nodige discussies over gehad, want mijn partner zou graag eens met mij wat verder met vakantie gaan.
Ten tweede: het zal mij heel veel energie gaan kosten om tussen mensen die intensief met elkaar samenwerken – en dus al meer met elkaar hebben – een plek te vinden. Ik ben introvert. Voor mij werkt het ook andersom: nl. dat ik er dan dus niet zo nodig bij hoef te zijn. Maar als ik weiger, dan weet ik niet wat er gebeurt. Ik kan gewoon mijn werk doen, dus op werkweigering hoeven ze het niet te gooien. Het wordt me waarschijnlijk niet in dank afgenomen, ik onttrek me van het team en daar was dit uitje nou juist voor bedoeld.
Ik wil graag bij mezelf blijven, maar… van tevoren kan ik niet inschatten wat het met me doet als ik dingen meekrijg als foto’s, verhalen en zoom-meetings met mediterrane zonnige achtergronden en ongetwijfeld cynische grapjes dat ik toch zelf wilde thuisblijven. Misschien dat het gevoel alleen maar versterkt wordt dat ik de eenling ben in het bedrijf.
Ik schuif het innemen van een standpunt voor me uit want ik kan het gewoon niet goed doen. Hoe zouden jullie hier mee omgaan? En dan hoop ik vooral op reacties van de introvertere minderheid. Want ik snap heel goed dat de meesten zullen denken: joh, een betaalde werkvakantie is toch hartstikke leuk, maak er gewoon wat van en stel je niet zo aan!
De weg van de minste weerstand zou zijn is vrolijk mee juichen en voorpret hebben en 1 dag voor vertrek melden dat je -helaas, oh zo jammer, ziek bent-
Maar aan de andere kant zou het in deze omstandigheden natuurlijk helemaal niet raar zijn om dit nu niet te zien zitten, er is nog zoveel onzekerheid m.b.t. corona en de maatregelen die aldoor maar gewijzigd/scherper gezet worden, dat zo'n team-uitje mij ook een onprettig gevoel zou opleveren.
Maar, aan de andere kant, misschien gaan er meer introverte mensen mee en kom je nieuwe mensen tegen waarmee je een enorme klik hebt.
Zonder corona zou ik gegaan zijn, maar nu, met corona, nee,dan ook liever niet.
Ik zou meegaan maar wel een eigen kamer bedingen. Het is ook wel weer een luxe, even een paar dagen eruit en niet hoeven koken of huishouden.
Ik vind eigenlijk dat een werkgever niet kan verlangen dat een groep collega's 5 dagen op elkaars lip gaat zitten. Alles best als je zelf zou besluiten een week weg te gaan met een vriendengroep, maar deze mensen zijn niet je vriendengroep. Ik beschouw mezelf niet per se als introvert, maar dit zou ook mij teveel van het goede zijn.
Dit wordt gepresenteerd als iets leuks, maar je kan er vergif op innemen dat er meer colkega's zijn die hier helemaal niet zo op zitten te wachten. Je kan dus kijken of je medestanders vindt die samen met jou de werkgever ervan kunnen overtuigen dat dit om allerlei redenen, corona voorop, niet handig is.
Lukt dat niet, dan zou ik niet weigeren, want dat maakt je positie binnen het bedrijf lastiger. Onterecht, maar daar koop je niks voor. Dan kan je dus kiezen voor de plotseling opkomende griep, zoals Anoniem al beschrijft, of je gaat mee, maar je laat zowel in de aanloop als tijdens de week zelf af en toe vallen dat dit soort groepsdingen veel van je vragen. Als je aldus je grenzen al hebt aangekondigd, kun je tijdens de week met goed fatsoen af en toe zeggen dat het je allemaal wat veel wordt en dat je even je hoofd moet leegmaken/ tot jezelf moet komen of wat voor mooie draai je er ook aan geeft, waarna je de gezamenlijkheid ontvlucht.
O en nog iets: als het doorgaat, probeer dan in elk geval te zorgen dat je een kamer voor jezelf krijgt. Begin nu maar alvast af en toe te laten vallen dat je snurkt ofzo.
Een paar jaar terug werkte ik ergens waar een tweedaagse teambijeenkomst was geregeld. Met overnachting. Op best een leuke plek. Ee groot deel van de collega's zat er helemaal niet op te wachten en eentje merkte op "die Piet (leidinggevende) denkt echt dat hij ons hier een plezier mee doet". Kortom: je bent niet alleen.
Groeten,
Temet
Nog even over het bezwaar tegen vliegen: je kan natuurlijk vragen of jij met de trein kan, maar de kans bestaat dat je de extra tijd die dat vergt als vakantie moet opnemen.
Ik zou die bezwaren inslikken, maar ik ben dan ook een lafbek. Ik zou over dat punt trouwens even met je man overleggen want het is ook apart om tegenover hem wel principieel te doen maar bij de baas geen boe of bah te zeggen.
De onwenselijkheid van een vliegreis kan je natuurlijk wel benoemen als een meer algemeen argument waarom dit een slecht idee is. Als onderdeel van dat groepsoffensief dat ik bepleit.
Groeten,
Temet
Eens met Temet. Net zoals de baas een vegetariër niet kan dwingen om vlees te eten, kan hij jou niet dwingen om het vliegtuig te nemen. Ik vlieg ook niet meer. Ik zou het heel akelig vinden als mijn baas dat van mij zou verwachten.
Ik zou in jouw geval inderdaad een paar wensen (of eisen) opgeven: eenpersoonskamer, rustige locatie die per trein bereikbaar is, respect voor de coronamaatregelen.
Het vervelende met dit soort dingen is dat mijn werkgever zelf extravert is. En de algemene norm uitdraagt dat je je maar moet aanpassen. Mijn werkgever noemt het zelfs: dan stap je maar eens uit je comfortzone (dat ging om borrels en klantafspraken, dit bedrijfsuitje heb ik nog niet aan de orde gesteld natuurlijk).
Overigens denk ik serieus dat ik de enige ben die er bezwaar tegen heeft. De rest reageert zonder voorbehoud enthousiast in de groepschat, niemand blijft stil zoals ik om het te laten bezinken.
De afstand is natuurlijk onderdeel van dat enthousiasme. Maar maakt ook dat het meteen een event van meerdere dagen moet zijn.
En elk compromis naar mij wordt dan een teleurstelling voor de rest, dat realiseer ik me ook. Het gaat overigens om 8 personen, mezelf inclusief, dus zo’n enorm grote groep is het niet.
Temet, toevallig ben ik in mijn jonge jaren wel eens met de trein naar het betreffende land geweest… dat was een monsterroute, met de metro door Parijs heen voor de treinen naar het Zuiden. Non-stop 24 uur over gedaan, want urenlang in de zinderende hitte ergens stilgestaan, maar dit terzijde. 
En vegetariër ben ik ook nog… en daar worden dus ook de nodige grapjes over gemaakt. Mijn collega’s zijn juist vleeseters… en eigenlijk alles wat ongezond is en waren voor corona niet te beroerd om voor een lang weekendje weg een vliegtuig te nemen.
' Ik schuif het innemen van een standpunt voor me uit want ik kan het gewoon niet goed doen. Hoe zouden jullie hier mee omgaan? En dan hoop ik vooral op reacties van de introvertere minderheid.'
'Ik kan het gewoon niet goed doen', schrijf je. Is dat zo? Als je trouw wilt zijn aan wie jij bent, aan wat voor jou belangrijk is, is dat het goede.
Dat je als introvert persoon vooral opziet tegen dit leuke teamuitje met z'n allen, is voor extraverten niet zo goed te snappen - maar daarom niet minder waar! Ze weten niet hoe vermoeiend het is een 'extravert masker' op te zetten ter wille van de lieve vrede en het 'leuke' initiatief van je werkgever.
Dat je niet wilt vliegen is te prijzen. Veel mensen zijn in hun hart bekommerd om de uitstoot en de negatieve milieueffecten, maar laten zich in de praktijk toch overhalen omdat iedereen het doet en ze niet moeilijk willen zijn, geen zin hebben in gezeur van hun partner/reisgenoten. Jij staat voor je principe. Het is inderdaad raar als je met je partner niet gaat vliegen maar met je werk wel (terwijl er geen noodzaak is).
Sterkte ermee. Er zullen vast meer mensen dan je denkt voor dit dilemma staan.
Je werkgever kan je niet verplichten om een week op vakantie te gaan met collega's. Wel om te werken, maar dat hoeft niet per se daar. Ik denk dat je ook zeker niet de enige bent die daar niet op zit te wachten. Wat te denken van alleenstaande ouders? Hoe gaan die dat organiseren? Je collega's zijn ook niet per se je vrienden. Dat kan wel, maar hoeft zeker niet zo te zijn.
Als jij als introvert zo'n reisje mentaal zo zwaar vindt dat je daarna een week moet bijkomen en ziek bent, lijkt het me dat niet waard. Zowel voor jou als voor je baas niet.
Leanne, die enthousiaste reacties op de groepsapp kunnen natuurlijk ook komen omdat de collega's wel weten dat alleen enthousiast overkomen een voor de baas acceptabele reactie is. Maar goed, als dat zo is dan kan je steun ook wel vergeten, dus linksom of rechtsom sta je hier alleen. Je bent de klos.
Ergerlijk vind ik dat altijd, die mensen die niet kunnen accepteren dat wat zij leuk vinden niet door anderen gewaardeerd hoeft te worden.
Je hebt denk ik drie mogelijkheden: plotselinge griep, daadwerkelijk weigeren en zeggen dat je wel uit huis werkt, en meegaan en proberen de schade te beperken. In de eerste twee scenario's blijf je het buitenbeentje ( die plotselinge griep gelooft geen hond natuurlijk). In het derde scenario zullen ze je in elk geval niet kunnen verwijten dat je niet 'leuk meedoet'. Moeilijke keuze, ik ben oprecht blij dat ik niet in jouw schoenen sta.
Groeten,
Temet
je bent toch al buitenbeentje maar dat zal normaliter niet zo opvallen. Ik zou zelf absoluut geen concessies willen doen zoals jij die noemt, dat zijn er namelijk nogal veel. Ik neig naar ziekmelding of op zeer korte termijn een persoonlijk gesprek met je baas waarin je aangeeft niet mee te gaan. Ik zou ook 'eisen' dat hij het aan de rest doorgeeft als eerste. Niet jijzelf. En misschien zijn er toch al meer gesprekken aangevraagd bij hem...
Je hebt feitelijk niets te verliezen. Toch? Gr Angela
wel lastig inderdaad, ik zou daar zelf ook niet op zitten wachten. Ik kan het goed met mijn collega's vinden maar ze een hele week om me heen, nee liever niet. Ik zou wel meegaan maar me ter plekke ook regelmatig terugtrekken, indien mogelijk. Of bij een activiteit die je absoluut niet ziet zitten aangeven dat je je niet lekker voelt en liever in de accommodatie blijft.
wat maakt dat je daar werkt? En wat is er leuk aan? Klinkt als niet passend en daar is zo'n uitje 1 uitingsvorm van....
Normaal gesproken zou ik zeggen: gewoon gaan, een week met je collega's moet hoe dan ook te doen zijn. Ik ga er dan vanuit dat je een eigen kamer hebt (iets met privacy...) en je vrije tijd ook zelf mag invullen - afgezien van samen eten en eens een drankje doen kun je ook lekker lezen op je kamer of whatever.
Maar in dit geval zou ik het principiële niet-vliegen en corona wel zware argumenten vinden om af te zeggen.
Temet schreef op 23-07-2021 om 13:06:
die plotselinge griep gelooft geen hond natuurlijk
Onder normale omstandigheden misschien niet, maar binnen het huidige tijdsgewricht nu juist wel.
Ik moet er niet aan denken om een werkvakantie te hebben met mijn collega's. En ik heb echt leuke collega's.
Maar ik houd ook niet van een weekend in een huisje met de hele familie. Dat vind ik alleen te doen als elk gezin in een eigen huisje zit en je per moment kunt beslissen of je iets samen wilt doen of niet.
Ik zou gewoon melden dat je het niet ziet zitten om mee te gaan. Als reden zou ik aangeven dat het niet bij jou past maar dat je de anderen natuurlijk veel plezier wenst.
Ga niet uitgebreid toelichten waarom het niet bij jou past. Dan ga je alleen maar discussies krijgen. Als men blijft vragen zeg je: Volgens mij is het voldoende uitleg als ik zeg dat het niet bij mij past.
Zo'n zinnetje oefen je dan vooraf zodat het er strak genoeg uit komt.
En ik zou het gewoon in appen in de groep. Dan is het ook makkelijker om kort te reageren.