Mijn slechtste baan ooit

Toen ik net 18 was en eindexamen gedaan had, zocht ik een vakantiebaantje. Voorheen had ik wel bij lokale boeren gewerkt (bollen pellen en rapen), maar daar had ik geen zin meer in.

Gelukkig had een moeder van een vriendin wel een tip: werken in een callcenter.

manmanman, wat een kutbaan was dat. Moest ik mensen bellen om ze een afspraak met een hypotheekadviseur aan te smeren. Ik snapte het product al niet, daar werd ook geen uitleg over gegeven, iedereen was chagerijnig als bleek dat ik zo'n vervelende callcentermedewerker was. Ik heb welgeteld 0 afspraken gemaakt in de tijd dat ik daar werkte. Maar goed, ik kreeg na 2 dagen al een gesprek dat ik beter mijn best moest doen en na een week heb ik zelf maar ontslag genomen. Wat een treurnis dat werk. 

16 jaar oud eindexamen MAVO gedaan,  mijn vader had contacten met een bollenbedrijf waar ik mocht bollen pellen. (Tot die tijd had ik alleen bij mijn vader in het bedrijf "geholpen" en daar wat guldens voor gekregen.)

Dat bollenpellen kreeg ik niet in de vingers 1 mand per dag was het maximum wat ik gehaald heb dus een dag werken voor 5 gulden.  Maar goed 5 dagen werken en dan had ik 25 gulden. 

Het enige wat het een beetje dragelijk maakte was dat er een radio in de schuur stond een we (mijn zus mocht ook mee) lekker naar de radio konden luisteren.

Helaas kwam er in de tweede week (toen er meer gerooide bollen werden aangevoerd) en groep oudere dames aangefietst die ook gingen pellen.  Ervaren dames die 5 manden per dag pelden. 

Helaas waren die dames geen fan van Hilversum 3 dus zij deden de radio steeds uit en wij (inmiddels waren er nog wat tieners aangeschoven) deden hem weer aan.

Uiteindelijk trok een van de dames met grof geweld de stekker eruit.  Het stopcontact kwam van de muur en de stroom moest even worden afgesloten waardoor verderop in de schuur (weg van de ramen) geen licht meer was. 

Aan het eind van de derde week eindigde mijn carrière als bollenpeller. Die bollenboer stuurde de tieners naar huis,  die gingen toch niet snel genoeg en als die oudere dames bleven dan was het werk sneller klaar. 

Hele lange vakantie waarin ik veel ging verdienen bracht 75 gulden op. Tjonge jonge jonge. Die gewenste sportfiets moest nog even in de winkel blijven

Ik heb als bijbaan in de schoonmaak van kantoren gewerkt. In 2 uur tijd moest je een volledige etage van een ministerie gestofzuigd en gepoetst hebben. Een marathonloper met een stofzuiger was dat zelfs niet gelukt. En maar klagen tegen de arme schoonmakers (de teamleider en de ambtenaren). Er was een onmogelijk contract afgesloten over de ruggen van de schoonmakers.

ik heb daar veel van geleerd, 1: wegwezen daar, en 2: veel schoonmakers worden uitgebuit.

Op het kadaster, aktes inschrijven in een boek. En de vaste medewerkers die vroegen of ik niet zo hard wilde werken want dan moesten zij ook.

Ook bollen pellen. Na 1 dag hield ik het voor gezien, vond het ook te koud in die schuur daar. Vervolgens een dag chocolaatjes inpakken in een chocoladefabriek. Ook daar na 1 dag klaar mee, radio erg hard en na een dag zoooo misselijk van die zoete lucht. Daarna met grote tevredenheid 3 weken post gesorteerd. Dat was gewoon gezellig.

2 baantjes, het eerste was van een stuk papier een prop maken en dat in een tas stoppen totdat hij vol zat. En dan de volgende tas. Er zat een groep dames die dat al jaren deed, en ik als jonkie was er voor de vakantie bijgevraagd. Alleen na een dag (de dames spraken niet met mij, het was echt een eigen kliek) waren de tassen en het papier op en gingen de dames weer andere hele saaie dingen doen, waarvoor ik niet nodig was. Oh, wat was ik daar blij mee, zo ontzettend stom werk. Terug naar het uitzendbureau voor een ander baantje.
Het andere was in een croissanterie, de eigenaar was niet zo vriendelijk maar okee, de eerste dag stond ik precies om 10 uur klaar in mijn aangeleverder pakje (bruine rok, met schortje en wit overhemd) maar ik moest de andere dagen wel een kwartier eerder komen om dingen klaar te zetten (wel werd ik pas vanaf 10 uur betaald) daar had ik de smoor al over in. (half uur opruimen aan het eind van de dag, dat moest ook in je eigen tijd er gratis bij)
Enfin, er was ook een bovenverdieping in de croissanterie en een van die dagen moest ik met een dienblad vol eten en drinken boven brengen en struikelde ik op de trap (dienblad precies op de hoogte van de 1e verdieping) waardoor al het eten en drinken de eerste verdieping op rolde, wat een zooitje. Alles opgeruimd en na die week wilde ik ontslag nemen, maar de eigenaar was me voor, ik ben nooit zo blij thuis gekomen bij mijn ouders met de mededeling 'ik ben ontslagen!'

Mijn eerste ervaring was prei poten, wat vond ik dat vreselijk om te doen, het schoot niet op, het betaalde wel goed voor een 13-jarige.
Iets waarbij er stickers op mapjes geplakt moesten worden op precieze plaatsen. Het werk was al niet echt boeiend, maar het zou nog te doen zijn geweest als de sfeer niet zo ontzettend slecht was geweest, wij waren uitzendkrachten en we werden bijna compleet genegeerd en de vaste mensen die waren echt alleen maar aan het klagen onderling.
Samen met een vriendin een dagje schalen ingepakt die mensen konden bestellen bij Maaslander, het juiste aantal schalen inpakken en met een brief in een doos doen, adreslabel er op en door naar de volgende. Vond ik op zich geen vervelend werk, maar dit was tijdens de Tour de France, dus in plaats van muziek heb ik de hele dag naar informatie over het wielrennen moeten luisteren en dat was zoooo saai.
Met diezelfde vriendin heb ik ook folders in plastic bakjes gedaan aan een rollerband. Was best leuk om te doen en we waren lekker snel, wat meteen een nadeel was, want van de mensen na ons kregen we de hele tijd commentaar dat we niet zo snel moesten werken, want zij konden het niet bijhouden. Het resultaat was dus dat vriendin en ik uit elkaar werden gehaald en ieder bij 1 van de langzamere mensen gezet werden. Een stuk minder gezellig meteen.

Slechtste 'volwassen' baan: gezinswerker bij jeugdzorg. Het was mijn eerste baan na school, dus nog zo bleu als wat, maar vol goede bedoelingen. 

Nou, wat een shitorganisatie is dat.  Moest ik gesprekken voeren met radeloze ouders en als iemand dan in emotie boos werd dan moest ik een aantekening maken over agressie naar hulpverleners.  Huilen kwam op een aantekening te staan dat ouders labiel waren.

Ik moest eens een bezoekverslag maken en kwam tot de conclusie dat de situatie veilig was. Toen kreeg ik die terug op mijn bureau met de opmerking van mijn leidinggevende dat ik meer bewijzen moest opvoeren dat de kinderen niet veilig waren. Als ik niks kon vinden, moest ik maar wat verzinnen. 

Dat was voor mij de druppel.  Ik ben toen onmiddellijk op zoek gegaan naar ander werk. Ik schaam me nog steeds diep dat ik deel van dat systeem ben geweest.

Ik vermijd grotendeels alle berichtgeving over Jeugdzorg, maar als er weer eens wat langs komt, kan ik alleen maar concluderen dat er geen ruk veranderd is. Een grote incompetente bende is het. Medewerkers die het beste met kinderen en gezinnen voor hebben stappen (al dan niet gedwongen) vaak gauw op.  De mensen die er blijven werken, doen dat omdat ze nergens anders aan de bak komen. 

-Jutta- schreef op 08-07-2021 om 12:43:

Slechtste 'volwassen' baan: gezinswerker bij jeugdzorg. Het was mijn eerste baan na school, dus nog zo bleu als wat, maar vol goede bedoelingen.

Nou, wat een shitorganisatie is dat. Moest ik gesprekken voeren met radeloze ouders en als iemand dan in emotie boos werd dan moest ik een aantekening maken over agressie naar hulpverleners. Huilen kwam op een aantekening te staan dat ouders labiel waren.

Ik moest eens een bezoekverslag maken en kwam tot de conclusie dat de situatie veilig was. Toen kreeg ik die terug op mijn bureau met de opmerking van mijn leidinggevende dat ik meer bewijzen moest opvoeren dat de kinderen niet veilig waren. Als ik niks kon vinden, moest ik maar wat verzinnen.

Dat was voor mij de druppel. Ik ben toen onmiddellijk op zoek gegaan naar ander werk. Ik schaam me nog steeds diep dat ik deel van dat systeem ben geweest.

Ik vermijd grotendeels alle berichtgeving over Jeugdzorg, maar als er weer eens wat langs komt, kan ik alleen maar concluderen dat er geen ruk veranderd is. Een grote incompetente bende is het. Medewerkers die het beste met kinderen en gezinnen voor hebben stappen (al dan niet gedwongen) vaak gauw op. De mensen die er blijven werken, doen dat omdat ze nergens anders aan de bak komen.

Heftig om te lezen dit. Het doet me denken aan de documentaire van gisteren. Kinderen die uit huis worden geplaatst omdat een trien van 20, vindt dat het huis te rommelig is, terwijl ze zelf nog niet eens een eigen huishouden heeft gevoerd en geen eigen kinderen heeft en dus geen benul heeft. 

Ik hoop dat dit snel aangepakt wordt. 

Het uitzendbureau wat net genoemd werd bracht mij ook nog iets vreselijks in herinnering. 

In de tijd dat veel organisaties overstapten van typemachines naar computers was ik ergens heen gestuurd om te helpen op de typkamerb om de achterstand weg te werken. 

Toen ik daar binnen kwam: een tafel met daarop 4 stapels "Spoed, Urgent, kan even wachten en geheim. Ik werd geacht me met de eerste drie stapels bezig te houden, de leidinggevende deed de laatste stapel die het minst hoog was. 

Medewerkers leverden hun brieven,  nota's, notulen en beleidsstukken nog handgeschreven aan of op een bandje dat dan in de dictafoon kon en letterlijk uitgetypt moest worden. In de computer stonden dan modellen met de huisstijl waar de teksten in getypt moesten worden. 

Ik had net een typdiploma gehaald en ging met 160 aanslagen per minuut als een dolle tekeer. Na 2 weken was de stapel spoed, op de vandaag aangeleverde stukken na, helemaal klaar.  Na nog een week was urgent ook aardig opgeschoten en ik had zelfs al stukken getikt van de kan wel even wachten stapel weggewerkt, omdat medewerkers die hadden verplaatst naar de stapel urgent,  omdat je klanten geen 6 weken kon laten wachten op een antwoord. 

De leidinggevende vond het toen tijd om te gaan compenseren,  voordat de leiding in de gaten kreeg dat zij eigenlijk met haar ene andere typiste maar weinig uitvoerde. Dan ging ze in de middag alvast om 15.00 naar huis,  met aan mij de vraag of ik haar kaart dan om 17.00 in de prikklok kon doen.  Dan had ze geen last van de file en de open brug die altijd voor nog meer file zorgde. 

Je begrijpt dat ik na haar 2e vroege vertrek binnen 10 minuten haar kaart had afgestempeld.  Ik ga niet zitten typen voor 4,5 gulden per uur en dat zij dan nog 2 uur doorbetaald werd terwijl ze al op haar terras in de zon zat. 

Na 6 weken was de achterstand helemaal weg,  ging ik op vakantie en na de vakantie ben ik niet meer terug gegaan. 

Uiteindelijk kreeg ik 20 jaar later weer met die organisatie te maken en kwam ik erachter dat de kantjes eraf lopen best lang vol te houden is.  Die "taart" heeft tot haar pensioen daar gewerkt. Ik was daar een paar uur vanwege een project en op dat moment was haar afscheid gaande. 

-Jutta- schreef op 08-07-2021 om 12:43:

Slechtste 'volwassen' baan: gezinswerker bij jeugdzorg. Het was mijn eerste baan na school, dus nog zo bleu als wat, maar vol goede bedoelingen.

Nou, wat een shitorganisatie is dat. Moest ik gesprekken voeren met radeloze ouders en als iemand dan in emotie boos werd dan moest ik een aantekening maken over agressie naar hulpverleners. Huilen kwam op een aantekening te staan dat ouders labiel waren.

Ik moest eens een bezoekverslag maken en kwam tot de conclusie dat de situatie veilig was. Toen kreeg ik die terug op mijn bureau met de opmerking van mijn leidinggevende dat ik meer bewijzen moest opvoeren dat de kinderen niet veilig waren. Als ik niks kon vinden, moest ik maar wat verzinnen.

Dat was voor mij de druppel. Ik ben toen onmiddellijk op zoek gegaan naar ander werk. Ik schaam me nog steeds diep dat ik deel van dat systeem ben geweest.

Ik vermijd grotendeels alle berichtgeving over Jeugdzorg, maar als er weer eens wat langs komt, kan ik alleen maar concluderen dat er geen ruk veranderd is. Een grote incompetente bende is het. Medewerkers die het beste met kinderen en gezinnen voor hebben stappen (al dan niet gedwongen) vaak gauw op. De mensen die er blijven werken, doen dat omdat ze nergens anders aan de bak komen.

Holy shit. Wat verschrikkelijk om te lezen dit.

Mijn ergste baantje: alfahulp toen ik studeerde. Bij een dame moest ik alle porseleinen beeldjes (zo'n honderd) schoonmaken en weer op excact dezelfde plek terugzetten, maar mijn systeem faalde en de dame werd steeds geiiriteerder zodat ik in de stress schoot en een beeldje kapot liet vallen. Toen kon ik beter maar gaan. 
Maar erger vond ik een vrouw die haar hele levensverhaal vertelde tot tranen aan toe terwijl ik ondertussen aan het schoonmaken en opruimen was; ik ben nog een uur onbetaald extra gebleven om naar haar te luisteren en te troosten.. Maar de volgende dag belde de zorginstelling dat ze een klacht over mij van deze vrouw hadden ontvangen want ik had tijdens het stofzuigen tegen de plinten gebotst. Toen heb ik meteen ontslag genomen.

In de tijd van de internetbubble begon ik te werken bij een start up in die business. Ik was binnengehaald via de wat exentrieke vrouw van de oprichter. Er was een paar miljoen naar binnen gepompt. Er was een prachtig kantoor aan de grachtengordel en het begon allemaal heel geinspireerd. Het was ook oprecht een mooi project. Maar de oprichter die tot dan toe op een zolder had zitten klussen werd ineens een CEO en met 0,0 leidinggevende ervaring werd dat voor mij al snel een chaotische toestand. Ook raakte het huwelijk in zwaar weer en dat sijpelde door naar de werkvloer. Na een half jaar ben ik totaal over de rooie in de ziektewet beland. Ik laat maar in het midden aan wie het lag. Ik was in ieder geval niet flexibel en stressbestendig genoeg voor zo'n snelkookpan. Dat realiseer ik me achteraf heel goed. Aan de andere kant: de bedrijfsarts hoorde mijn verhalen hoofdschuddend aan en oordeelde dat het niet gezond was om weer aan het werk te gaan. Ik heb dus vanuit de ziektewet gesolliciteerd en ben toen begonnen bij een ander internetbedrijf, wat al langer bestond en in kalmer vaarwater was. Daar heb ik met plezier een aantal jaar gewerkt. De start up heeft ook niet de klapper gemaakt waarop was gehoopt. Maar goed, dat was all in the game in die tijd. 

Haha, leuk draadje

Ik was 19 ofzo en ik kreeg voor een paar weken een uitzendbaantje in de vakantie: telefoniste op een advocatenkantoor. Ik zat in mijn eentje in een hok met 10 telefoonlijnen de godganse dag mensen te woord te staan, af te poeieren en/of door te verbinden. Naast mijn hok was de receptie en daar zat de hele dag een of andere muts haar nagels te lakken en niks te doen. Het was geen moment stil aan mijn telefoon. Na vier dagen daalde één van die advocaten af naar mijn hok om me mede te delen dat ik niet geschikt was en dat ik kon vertrekken. Ze stelde zich niet voor, ik had haar nog nooit gezien, nooit gehoord dat ik het niet goed deed. Ik ging terug naar het uitzendbureau met mijn loonbriefje en ik heb daar zeker een half uur hartverscheurend zitten huilen. Ik moest echt gekalmeerd worden. Ik ben inmiddels 59 en ik heb heel wat meegemaakt, maar zelden heb ik me zo vernederd gevoeld als toen, grrrr