Eigen geld binnen huwelijk gvg

Mamase

Daarom, hoe meer jullie in de hypotheek stoppen hoe minder hij kan uitgeven en hoe meer jij krijgt.

triva

daar moeten ze het eerst over eens zijn.
huwelijkse voorwaarden kun je hem ook niet echt tot dwingen, maar heeft op andere vlakken dan alleen hypotheek voordelen.
OP kan het één doen en het ander niet laten
gr Angela

@Phryne

> "Zou het anders aanvoelen als je beide 2000 verdient en je man jast er 1000 euro doorheen voor de leuk, of als jij 1000 euro verdient en je man 3000 en hij jast die 1000 er doorheen?
Heb je meer recht om te spreken als jij zelf ongeveer de helft verdient dan wanneer hij alles verdient en jij niets? "

Als ze allebei even veel dagen werken zou het voor mij niet uitmaken wij hoeveel geld verdient, het scheve uitgavenpatroon zou ik in beide situaties even oneerlijk vinden.

Als de ene partner veel minder vrije tijd heeft en in die beperkte vrije tijd er meer geld doorheen jast (duurdere hobby's, meer luxe) vind ik dat dat een acceptabele situatie kan zijn. Die beperkte vrije tijd is dan letterlijk "meer waard". Die waardevolle tijd ga je niet verspillen aan een bus, als een Uber sneller is. Het lijkt me nooit acceptabel als één partner al het "beschikbare" geld er doorheen jast en het zo onmogelijk maakt voor de andere partner om iets van zekerheid / toekomstbestendigheid op te bouwen.

Als de ene partner voltijd werkt en de andere partner heeft een klein hobby-baantje en gaat uit pure verveling al het geld uitgeven, dan is dat superoneerlijk.

spaarrekening

'Maar als ik nu mijn deel van het ‘zakgeld’ ga sparen op een bankrekening, en hij geeft het uit, en krijgt bij een scheiding nog weer de helft van ‘mijn’ deel, dan krijgt hij dus in totaal 75% en ik 25%.'
Je kunt altijd voorkomen dat hij 'jouw' gespaarde geld opmaakt, als je dat op een eigen rekening zet, waar hij niet aan kan komen. Dan kan hij het nu niet opmaken, maar krijgt hij straks wel de helft bij een scheiding. Dus dan is het toch weer 50%. Ervan uitgaande dat er met hem geen afspraak te maken is over het afblijven van spaargeld natuurlijk.
Het is niet zo heel moeilijk: je opent een eigen rekening en daar koppel je een spaarrekening aan. Je laat jouw salaris op die rekening binnenkomen. Vervolgens stort je jouw deel van de vaste lasten op een gemeenschappelijke rekening, waar jullie allebei toegang toe hebben en beiden een pasje van hebben.
Daar hoef je geen eens huwelijkse voorwaarden voor te hebben. Scheelt je een gang naar de notaris.
Als hij eerder helemaal kon beschikken over de gemeenschappelijke rekening waa rjouw salaris ook op binnenkwam en als jouw bijdrage nu minder wordt, dan is het wel verstandig om hem even te waarschuwen: er is minder uit te geven vanaf nu.
Het lijkt nu ook een beetje op een boete voor het op het spel zetten van het huwelijk. Maar misschien wil je dat ook en accepteert hij dat ook en wordt op die manier de onbetaalde rekening tussen jullie beiden vereffend.

Tsjor

Tamar

' Man betaalt de hypotheek (inclusief aflossing), we dragen naar rato bij aan de "huishoudrekening" en hebben ieder ons eigen spaargeld. De woning staat wel op beider naam.' Maar het is voor iedereen vanzelfsprekend en helemaal geaccepteerd, dat bij een eventuele scheiding de helft van de overwaarde van het huis aan jou toekomt. Dan is het ook niet 'eigen geld' dat hij heeft geïnvesteerd, waarvan het dan oneerlijk is dat jij daarvan de helft krijgt. En dan wordt er ook niet aan hem geadviseerd dat hij op huwelijkse voorwaarden moet trouwen om te voorkomen dat de helft van het huis, dat met zijn geld is betaald, aan jou toekomt. (Afgezien dus vand e huwelijkse voorwaarden vanwege een eigen zaak).
Dus daarom snap ik niet dat het dan nu bij TS plotseling 'eigen geld' is en dat iedereen dat ook verdedigt en constructies gaat bedenken om dat geld ook echt van haar te laten zijn en niet gemeenschappelijk.

Tsjor

Klopt

Wat mij betreft moet het huis van beiden zijn en de huishoudrekening ook. Alleen het "zakgeld" staat op mijn of zijn naam. Voor mij is dat voldoende zekerheid om altijd iets te kunnen hebben. Tenslotte is kosten delen sowieso goedkoper, dus je houdt allebei meer over dan als je alleen zou wonen. De een werkt meer en verdient meer dan de ander, maar dat was ook echt nodig de afgelopen jaren, gezien de kinderen en mantelzorg. In de toekomst wordt dat gelijkgetrokken.

Maar voor mij is het wel belangrijk dat dat zakgeld alleen van mij is. Dat ik geen "toestemming" hoef te vragen, en hij ook niet. Of hij het over de balk gooit of spaart is niet mijn probleem. Dat er afgelost word vind ik wel belangrijk, voor ons beiden. Misschien gewoon de hypotheek omzetten naar een lineaire?

Mijn vader vond dat vrouwen beter waren in het managen van de financien en liet mijn moeder alles managen, terwijl hij zakgeld kreeg. Hij had het dan over een (misschien fictieve) Indianenstam waar de vrouwen het zaaizaad voor volgend jaar verborgen voor hun hongerige mannen. De situatie van TS doet me daar wel een beetje aan denken.

nee Tsjor

Volgens mij maak je een vergissing, omdat je denkt dat hier weer oneerlijkheid aan de hand is: verschil maken tussen vrouwen en mannen - wat men wel bij een vrouw accepteert maar niet bij een man (of andersom).
Maar volgens mij is dat hier niet of desnoods nauwelijks aan de hand.

Het is niet 50% van het spaargeld als zij het op haar eigen rekening zet. Of nou ja, wel, maar het idee is zo:

stel, ze spreken een bepaald bedrag af voor huis/vaste lasten/belangrijke zaken. Dit punt is al een beetje scheef want hij wil niet aflossen en zij wel, maar goed. Ze komen tot een compromis, wellicht.
Dan is er nog een bedrag voor andere 'moet-dingen' die nog wat meer discutabel zijn, zoals auto (hoe groot, wanneer vervangen, hoe vaak pak je OV...), abonnementen voor bijv. telefoon.
Tot slot heb je nóg geld over. Misschien spreken ze een bedrag af hoeveel per persoon. En laten we er voor het gemak vanuit gaan dat ze ongeveer evenveel werken en evenveel verdienen. En dat dat derde bedrag nog minstens een paarhonderd euro per persoon is. Daarvoor kunnen ze zelf beslissen of ze cadeaus (klein of groter of grootst..), boeken, sport-artikelen, gadget, etc etc kopen, en/of sparen en/of extra aflossen en/of onderhoud huis.

Partner 1 koopt daarvoor vooral gadgets voor zichzelf en heel grote cadeaus voor anderen en leidt een luxe leventje. Het geld verdampt en is er bij scheiding niet meer.
Partner 2 doet datzelfde (cadeaus voor zichzelf en anderen) maar minimaal en betaalt de schilder, lost eind van het jaar weer een paarduizend af, zet de rest op zijn/haar spaarrekening.

1. Ze blijven toch eeuwig bij elkaar: oké, geen probleem, al profiteert partner 2 uiteindelijk wat minder van de investeringen dan met een zuiniger partner.
2. Ze gaan scheiden. Van het 'extra geld' van beiden en van de hypotheek/overwaarde wordt het 50/50 verdeeld. Spaargeld van partner 2 dus, en hypotheekinleg van partner 2. En wat krijgt partner 1? Die heeft een luxer leven geleid en heeft (bijna) niets meer aan partner te geven.

Ze heeft gewoon gelijk dat hij dan (bijna) 75% krijgt als je het optelt.

Vastleggen

Ik zou zeker de notaris telefoon bellen en/of goed googlen hoe dat vast te leggen zonder huwelijkse voorwaarden. En dat hoeft je man niet direct te weten, maar het helpt jou om een goede zakelijke beslissing te nemen.
Gr Angela

Mamase

"Dat lijkt mij een prima oplossing. Enige puntje is dat het juridisch niet dicht te timmeren is maar daar moeten we elkaar dan maar op vertrouwen, dat we dan niet alsnog de helft gaan opeisen bij een eventuele scheiding."

Tja.
Als je hier content mee bent, moet ik er natuurlijk niet over zeuren. Maar het is niet ongewoon dat afspraken, gemaakt tijdens het harmonieuze huwelijk, ineens anders worden beleefd als de echtscheiding in de lucht hangt...

Ik zou toch die notaris er maar even opzetten. Nogmaals: misschien is het een idee om aan te bieden daar zelf de kosten van te dragen. Man hoeft alleen maar te tekenen (''ach schat, doe het voor mij, het geeft me een rustig gevoel"). Zie het als een verzekering. Want dat is het ook. Doet het gevreesde voorval zich niet voor dan blijkt de premie (kosten notaris) weggegooid geld, maar als de schade zich wel verwezenlijkt ben je toch blij dat je de polis nog hebt...

Groeten,

Temet

zeg ik er wel bij...

Ik moet er volledigheidshalve misschien even bij zeggen dat ik in de rechtshulpverlening werk en vroeger ook mensen bijstond in echtscheidingen. Dus mijn wantrouwige inborst heeft daar ook mee te maken

Groeten,

Temet

Ik blijf het vreemd vinden

Dat je in je huwelijk alvast goed voor jezelf wil zorgen voor als het mis gaat komt vaker voor. geheime spaarrekeningen zijn volgens mij niet zo'n probleem. Maar dat je nu al een vereffening start van uitgaven van de een en van de ander, dat vind ik nog steeds vreemd. Meestal gaat het bij een scheiding zo: jij krijgt alle gadgets en dat is net zoveel waard als de helft van de spaarrekening, dus die spaarrekening is van mij. en daar kan dan ruzie over ontstaan. Maar de notaris die ik had vertelde dat ze wel eens een ruzie had meegemaakt over de beschuitbus: de een had de deksel en de ander de bus. Of een kennis vertelde dat ze gevochten had over de fritespan die ze daarna nooit meer gebruikt had.
Temet heeft gelijk: bij een scheiding komen de afspraken uit een huwelijk plotseling heel anders te liggen. De gezamenlijk gekochte beschuitbus kan zomaar een conflict opleveren.
zo te zien hebben jullie wel afspraken gemaakt over ieders zakgeld en de mogelijkheid om dat voor jezelf te sparen (of uit te geven), maar ik zie nog geen afspraken over het aflossen van de hypotheek. Dat zou beiden helpen bij een eventuele echtscheiding.

Tsjor

Tsjor

Het probleem is dat je afspraken kan maken tot je scheel ziet, maar als mensen ttv de echtscheiding besluiten om hun bips met die afspraken af te vegen, dan geldt het wettelijk regime. En dan kan je tegen die tijd naar hartelust roepen dat het vreemd is om op die afspraken terug te komen, maar degene die zijn/haar (in dit geval haar) spaarcenten ziet vervliegen heeft daar op dat moment bitter weinig aan.

Wel is het zo dat als nu in deze situatie wordt afgesproken om gezamenlijk af te lossen, dit natuurlijk leidt tot toename van het vermogen waar, als het mis zou gaan, beide partijen ook weer profiteren. Daar is dan niet scheefs meer aan.

Groeten,

Temet

Mamase

"Ondertussen heb ik e.e.a. Ook wel aan man voorgelegd en hij snapt wel wat ik bedoel. Hij wil nu afspreken dat we inderdaad beiden een eigen rekening hebben waar ons eigen zakgeld op komt, en dat dat geld bij een eventuele scheiding niet meetelt in de boedel. Maar dan dus ook niet de waarde van de door hem gekochte gadgets. Dat lijkt mij een prima oplossing. Enige puntje is dat het juridisch niet dicht te timmeren is maar daar moeten we elkaar dan maar op vertrouwen, dat we dan niet alsnog de helft gaan opeisen bij een eventuele scheiding."

Ik snap jou niet. Niet onaardig bedoeld hoor.
Maar eerst geef je aan dat er een en ander gebeurd is in jullie huwelijk en dat je het daarom vanaf nu gelijkwaardiger (op financieel gebied) wilt gaan regelen dan voorheen. En dat je het oneerlijk vindt als zijn gadgets (50% van wat er over is, vrij te besteden) niets meer waard zijn en jouw 50% bij einde huwelijk tussen jullie verdeeld worden waardoor hij feitelijk dan 75% heeft en jij 25% van wat er vrij te besteden was door jullie beiden. Ben ik trouwens met je eens, is duidelijk niet eerlijk/gelijk verdeeld.

Nu blijkt dat jullie afspraken hebben gemaakt die jij prima vindt, "alleen het is juridisch niet dichtgetimmerd en je moet er maar op vertrouwen dat hij het niet opeist."

Ben je serieus dat je daarop wilt vertrouwen? Denk je echt dat hij zich aan die afspraak houdt?

Hij heeft in het verleden met zijn gedrag (alles maar uitgeven en er bleef weinig tot niets voor jou over!) aangetoond zeer egoïstisch te zijn. En nu denk jij dat als jullie ooit uit elkaar gaan, hij zich niet egoïstisch zal gedragen?

Ik vind het echt heel naïef van jou. Maar omdat je helemaal niet naïef overkomt, denk ik dat er iets anders achter zit.

Heb je met hem besproken dat je het juridisch ook goed wilt regelen? Dus via een notaris?

Hoe reageerde hij daarop?

Misschien is het een idee dat je toch eens even een belletje doet naar de notaristelefoon en vraagt of je dit simpel kunt regelen en wat de kosten zijn. Misschien is het toch verstandig om het vast te leggen. En als je man daartegen is, dan kan je hem vragen wat dan de reden is? Omdat hij toch mee wil genieten van jouw 50%(tijdens huwelijk - omdat hij dan opeens geld nodig heeft en jou onder druk zet om iets van jouw rekening te betalen? - of bij einde huwelijk)? Anders zou hij daar toch geen bezwaar tegen moeten hebben.

En als het hem alleen om de kosten van de notaris gaat: als je weet wat het kost, kan je aanbieden dat jij het betaalt. Maar ik vind dat eigenlijk belachelijk, want hij heeft jarenlang megaveel van jullie geld uitgegeven ten koste van jou (!), dus idioot als jij de kosten van een juridisch vastgelegde eerlijke verdeling nu zou moeten betalen.

Ik vraag me af of je bang bent dat de boel klapt als jij vasthoudt aan "juridisch ook goed regelen van deze afspraak". Maar misschien ben ik een zwartkijker .

Tot slot: aflossen is slim, komt beide ten goede, dus eerlijk. Ik weet alleen niet of aflossen slim is als je gaat scheiden en dan zelf een nieuw huis wilt kopen met een nieuwe hypotheek. Of dat ongunstig kan zijn.

5 keer op vakantie

Dus je man gaat naast de gezinsvakantie nog vijf keer alleen op vakantie. Hoe doet hij dat met vakantiedagen? Wat vinden de kinderen daar van? Wat vind jij er van? Is het wel lekker rustig om vaker alleen te zijn? Gaat hij alleen of met gezelschap?
Buiten de kosten om zou ik denk ik wel raar staan te kijken, een keer met vrienden of een keer met broers of zo hartstikke leuk. Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik het raar vind hoor.

Dat red je niet

Jij wil dus eigenlijk dat hij niks meer uitgeeft, zeg je nu.
Die stap is veel te groot en in zijn ogen ook niet nodig. Hij heeft nu geld zat voor gadgets en keer op keer op vakantie. Daar kun je iets van vinden, maar door het nu helemaal om te draaien waardoor er nog amper geld is voor dat soort flauwekul doe je hem ook tekort.

Blijkbaar is jullie verschil in gewenst bestedingspatroon zo groot dat er geen tussenweg mogelijk is. Dat nu zo op het spits drijven is in mijn ogen DE manier om een toch al wankel huwelijk de nek om te draaien. Je duwt hem zo in een keurslijf dat hem niet past.

Dat doe je wel

Alleen vertel je hem dat niet.

Het werkt op de lange termijn echt veel beter als je hem wat financiele ruimte geeft en genoegen neemt met wat minder aflossen. Je geeft zelf aan dat je “het zakgeld zo laag wil maken dat het niet meer zo veel uitmaakt/verschilt met jouw uitgaven”. Daarmee sla je door en ga jij op jouw beurt weer totaal voorbij aan de behoefte van jouw man. Ik vind dat niet respectvol en gelijkwaardig.

Vraagje

Wat is je onderliggende doel aan zoveel mogelijk aflossen? Wat brengt het jou? Gevoel van zekerheid of controle of....? Als je dat soort onderliggende behoeftes weet is het makkelijker om er invulling aan te geven vind ik

Temet

'maar degene die zijn/haar (in dit geval haar) spaarcenten ziet vervliegen heeft daar op dat moment bitter weinig aan.' Punt is dat het niet zozeer 'zijn' of 'haar' spaarcenten zijn. Net zo goed als het niet 'zijn' huis wordt omdat hij de hypotheek betaalt. Het blijft gemeenschappelijk.

Mamase, volgens mij ben je goed bezig. Er is wat meer duidelijkheid over ADHD, er is medicatie, er is een gesprek over mogelijk. Hi wil graag een groter huis, dus het verhaal van nu aflossen, zodat je straks meer eigen kapitaal hebt om een groter huis te kunnen kopen is prima.

Ik weet niet of je het allemaal redt zonder hem inzage te geven in hoeveel hij nu eigenlijk uitgeeft. Maar als je straks samen alle papieren bij elkaar legt, dan kan dat wellicht duidelijk worden.

Ik vraag me wel af waarom je gekozen hebt voor een gemeenschappelijke rekening en dan ieder een zakgeldrekening. Waarom niet: salaris komt op ieders rekening en op de gemeenschappelijke rekening stort ieder wat er nodig is (eventueel inclusief spaargeld, ligt eraan wat je afspreekt).

Tsjor

Jij mist het punt

Ja tsjor, het blijft gezamenlijk.
*zucht*
Dat betekent dus dat de big spender met gemak zijn zin door kan drijven door het geld over de balk te smijten aan leuke gadgets die op zijn minst een tijdje tastbaar op de schoorsteenmantel prijken, maar die toch echt van hem zijn al was het maar omdat de economische waarde ervan nul,nix bedraagt.
Voor de meer spaarzame partner is het onmogelijk om de eigen voorkeur tastbaar te maken - een banktegoed - want dat banktegoed blijft ook van de big spender die elke euro in de plus graag omzet in tastbare gadgets.
Zie hier de ongelijkheid.

En nee, dat is niet gelijk te trekken met de bewering dat zij ook mag doen wat ze wil met dat geld, want zijn gadgets blijven van hem en waardeloos voor haar en de boedelscheiding, terwijl dat wat zij wil (banksaldo, opbouw vermogen) niet van haar blijft maar permanent en steeds opnieuw voor de helft van hem is, ook als hij elke maand de helft opmaakt.

Mamase

Heb je het met hem over huwelijkse voorwaarden en notaris gehad?

Of durfde je dat niet eens te noemen?

Zijn jullie al verder over het bedrag dat jullie gaan aflossen en wat er dus (ieder voor de helft) vrij te besteden is?

Ik moet trouwens zeggen dat ik eerder bij het lezen van jouw posts dacht "wat een ontzettende egoïst", maar toen je schreef over ADHD en medicatie, "Oh, DAT verklaart het" (nou ja,,dat kan het verklaren).

Dus hopelijk dat er met de medicatie inderdaad beter met hem te praten blijft. En jullie een goed bedrag aan aflossing kunnen afspreken.

Zo niet, dan kan je misschien toch over huwelijkse voorwaarden beginnen. Ik vind "samen" het vrije geld uitgeven waarbij jij al 25 jaar, maar dan ook nog vanaf nu standaard aan het kortste eind trekt niet echt een samengevoel geven, maar meer een "hij-gevoel". Ik hoop dat hij dat snapt. Zo niet, dan zegt dat genoeg.

communicatieprobleem

'Zie hier de ongelijkheid.' Je kunt het ongelijkheid noemen, maar het is vooral een communicatieprobleem. Door de term 'ongelijkheid' erop te plakken plaats je het in een soort strijd, waarbij de een macht heeft en de ander niet. Dat kan. Maar dat kan met alles.
Door de term 'eigen geld' te hanteren (zoals in het begin en nu nog steeds, verzuchtend als ik blijf opmerken dat het gemeenschappelijk geld is) schep je een probleem dat er in feite niet is en ga je oplossingen zoeken die niet kloppen. Bijvoorbeeld door oplossingen te zoeken in de richting van 'eigen geld' dat is dan 'zakgeld', geld waarover ieder zelf mag beslissen wat ermee te doen.
Het echte probleem is dat er een uitgavenpatroon is ontstaan, waarover niet gecommuniceerd werd of kan worden. Communiceren is niet alleen met elkaar praten, maar ook: hoe laat je de geldstromen over en weer gaan. Daarin zat scheefgroei die nu is gaan irriteren vanwege de mogelijkheid dat het huwelijk ook wel eens zou kunnen eindigen.
Rond een eventuele scheiding is wel degelijk iets geregeld. De helft van alles. En, zoals het bij mij ging: als het om spullen gaat de vraag of er iets te verrekenen valt. TS kan op dat moment aangeven dat zij compensatie wil voor bepaalde goederen die hij meeneemt. Dat kan dan onderhandeld worden. Geconsumeerde goederen kunnen niet vergoed worden.
Er is nu behoefte aan een ander uitgavenpatroon, omdat TS nu toch wel eens wat wil gaan aflossen of wat wil sparen voor de toekomst. Dat kan, daar is niks mis mee. Bij haar is die behoefte gekleurd met een gevoel van noodzaak, omdat manlief blijkbaar ook wel eens weg zou kunnen gaan (altijd goed om rekening mee te houden). Dat is allemaal geen probleem.
Maar wat ik niet snap is dat het nu plotseling over 'eigen' geld gaat, dat manlief nu, na 25 jaar, plotseling de 'big spender' en de egoïst is, de vrouw angst heeft om het punt aan te snijden. Zij adviezen krijgt om haar angsten te overwinnen. En het plotseling in de sfeer van ongelijkheid terecht komt te staan. Alsof het om een indrukwekkende emancipatiestrijd gaat: de machteloze vrouw tegenover de machtsmisbruikende man.
Kom nou.
TS wil iets veranderen in de wijze waarop het geld uitgegeven wordt. Prima. Maar dat zal toch een gemeenschappelijke beslissing moeten zijn. Gelukkig wil man van TS ook wel iets veranderen, om andere redenen weliswaar, maar waar twee mensen iets willen veranderen zijn er goede mogelijkheden om daaruit te komen. Vooral omdat de oplossing voor beiden hetzelfde is: sparen en aflossen. De uitkomst is anders: meer geld in de toekomst versus een grotere woning. Maar die discussie kun je uitstellen. Zeker omdat er financieel gezien meer mogelijkheden zijn: er is een tweede woning, dus je kunt altijd overwegen om die tweede woning te verkopen voor.... de toekomst, of een grotere woning.

Tsjor

Eigen onderbroeken

Tsjor je gaat in heel veel woorden voorbij aan het feit dat twee gehuwden weliswaar samen een span zijn in een heleboel zaken, maar dat er toch ook nog sprake is van eigenheid, eigen wensen, eigen tijd en eigen spullen, ook al zijn die van gezamenlijke fondsen betaald.
Eigen onderbroeken bijvoorbeeld. Of eigen gezichtscrème. Daar heb je toch een soort van eigen geld voor nodig. Het werkt nu eenmaal niet als je van al die aanschaffingen de helft moet verantwoorden, of dat het gezamenlijk bezit moet zijn in de zin van dat partner ze ook naar believe mag gebruiken (onderbroeken zijn vaak fijne poetslappen).
Je moet erop kunnen rekenen dat je partner van jouw spullen afblijft. Dat is van jou, punt.
En in dat mijn en dein zit hier het probleem, want die een koopt graag gadgets. Die zijn van hem. Het is niet de bedoeling dat TS ze onmiddellijk te gelde maakt om met de opbrengst de hypotheek in te lossen. Ze wordt geacht eraf te blijven.
Stel vast dat hij “iets” heeft.
Haar “mijn” zit echter niet in spullen maar in financiële zekerheid. Een buffer, een opgebouwd vermogen.
En daar vangt ze bot omdat ze wat zij wil technisch gezien niet aan zichzelf toe kan eigenen. Tussen droom en daad staan wetten in de weg.
Ergo: zijn verlangens en eigenheid, zijn mijn en dein worden wel ingevuld. De hare niet.
Daar zit de ongelijkheid.
Je kunt praten als Brugman, maar die ongelijkheid praat je niet weg.
Er is maar een manier en dat is naar de notaris gaan om vast te leggen dat alles op die rekening inderdaad van haar is en dat hij geacht wordt eraf te blijven.
“Afspraken” tussen de echtelieden zal in de werkelijkheid niks betekenen.
Oh en natuurlijk komt dit niet nu pas na 25 jaar opzetten. Ja, er is bij TS een emancipatieproces gaande. Dat is in gang gezet door een avontuurtje van man. Nu pas realiseert ze zich dat ze zich al die jaren misschien wel voor niks aan het wegcijferen is. Haar gedachte dat ze er wel wat voor terug zal krijgen is letterlijk en figuurlijk aan het wankelen geslagen.

Verschil tussen onderbroek en gadget

Je hebt nog meer woorden nodig. Maar geloof mij, het is ook bij een huwelijk niet nodig om naar de notaris te gaan om ervoor te zorgen dat je onderbroeken van jezelf blijven. Geldt ook voor de onderbroeken van TS.
De gekochte gadgets zijn wel van beiden. Bij een echtscheiding kan dat gewaardeerd worden: jij krijgt alle gadgets, en de helft daarvan krijg ik in de vorm van geld. Zo gaat het bijvoorbeeld met woningen. Ook al heeft de een de woning betaald en de ander alleen maar wat geld verdiend voor de extra's.
Gelukkig hoef je daar na de scheiding pas over te praten. Stel je voor dat er mensen zijn die nu gaan inzien dat hun bijdrage aan de hypotheek straks voor de helft verdwijnt naar degene die niets bijgedragen heeft en dat die mensen dus naar de notaris rennen om het huis alvast op hun naam te zetten.
Zij heeft zich niet weggecijferd. Ze heeft eerder niet de noodzaak gezien of is niet de strijd aangegaan om financieel gezien iets op te bouwen voor de toekomst. Dat is geen wegcijferen geweest. Kom nou. Ze is gewoon meegegaan op vakantie, het tweede huis is ook van haar, dat ze er niet zo vaak naartoe gaat is toch geen kwestie van jezelf wegcijferen?

Tsjor