zelfmoordpogingen dochter 17 jaar
Onze dochter van 17 heeft het syndroom van Asperger en is erg intelligent (hoogbegaafd), tot 3 jaar geleden zat ze op het gymnasium, waar ze een ongelukje kreeg. Dit ongelukje heeft na een jarenlange lijdensweg met extreem veel pijn, geleid tot het afzetten van haar been.
Daarnaast is ze in haar leven veel gepest op school en heeft ze nare ervaringen opgedaan in haar revalidatieproces. Kortom: ze is al een jaar opgenomen of behandeld in een psychiatrische instelling (deels), is ook deels thuis en heeft al vele suïcidepogingen ondernomen, welke in heftigheid ernstig toenemen. Bij de laatste pogingen is het bij toeval gelukt om haar voor de dood weg te halen.
Zowel wij, als haar behandelaars zien niet veel mogelijkheden meer. Second Opninios laten doen, maar ze zegt er niet meer op te kunnen wachten. Ze wil nu dood en ik geloof dat.
Over 2 weken (nu even gedwongen opname IBS) krijgen we weer de discussie of ze mee naar huis kan.
Ik weet niet meer wat te doen. Ja, eigenlijk wel, ze gaat weer mee naar huis, want ook een terminaal kind laat je thuis komen om te sterven.
Het doet mij zo'n ongelooflijk veel pijn, ik voel mij zo schuldig dat ik dit als moeder niet heb kunnen voorkomen, ik worstel ernstig met mijn geloof, het doet veel met de relatie tussen mij en mijn man en ik heb veel zorg voor de andere dochter, die ook nog thuis woont. Ik werk daarnaast in een drukke, verantwoordelijk baan en wil hier ook geen steken in laten vallen (zeker in deze tijd, waar ontslag zo op de loer ligt, ik heb juist ivm situatie dochter 2 jaar geleden overstap gemaakt naar een andere baan ivm wat minder verantwoordelijkheden, zodat ik minder stress had, omdat er met mijn dochter zoveel speelde).
Ik merk dat, ook al ben ik sterk, ik nu bijna omval en het allemaal niet meer goed aankan. Mijn concentratieboog is klein, ik onthoud slecht, ik slaap slecht, ik ben alleen maar alert op de telefoon voor het geval dat, en als ze wel thuis is, dan luister ik naar elk geluid om te horen of ze toch niet...., mede doordat ik haar een aantal keren gevonden heb.
Zijn er meer ouders die dit herkennen en hoe zijn zij ermee omgegaan? Hoe blijven zij overeind om er te kunnen zijn voor alle kinderen en partner en werk. Hoe blijven zij weg bij hun inwendige pijn? Want het doet zo'n ongelooflijke pijn.......
Of is er een professional die antwoorden kan geven?
Misschien kan ik helpen.
Ik kan je helaas niet helpen met de problemen bij jezelf, maar wat ik wel wil meegeven is ondanks alles, neem tijd voor jezelf. Daarnaast heb ik veel meisjes geholpen die met zelfmoord in hun hoofd zitten, ik heb dit zelf ook een periode gehad. Ik ben zelf 18, dus misschien ook een beetje dezelfde leeftijd als haar (ik weet niet hoe oud zij is) Maar ze kan altijd contact met mij opnemen, misschien kan ik haar helpen!
Liefss en sterkte!
Hoe het verder gegaan is
Dank voor alle reacties!
Er is zoveel gebeurd, dat ik niet meer aan toegekomen ben om nog weer te reageren. Na nog vele opnames, behandelingen en opnames op de ic's in diverse ziekenhuizen, zelfs na dagen in coma geweest te zijn ( de laatste keer) gaan we nu richting euthanasie traject. De eerste gesprekken hiervoor zijn al geweest met de hulpverlenen de instanties. Het is voor ons allemaal een heel moeilijk traject en het blijft onrustig. Uitkomst euthanasie vraag is uiterst onzeker en zelf zegt ze hier niet op te kunnen wachten ( het traject duurt ws een a twee jaar)
Boek
Wat een extreme situatie nietverplicht. Hopelijk kun je ook wat steun in jezelf en je omgeving vinden want je wilt je kind niet kwijt en het lijden meemaken is ook ondraaglijk. En het duurt al zo lang.
Ik heb er een boek over gevonden. Maar ik weet niet of je het durft te lezen. Ik heb het op mijn verlanglijst staan, maar stel het steeds maar even uit.
"(On)draaglijk lijden
Leesverslag van (On) draaglijk lijden: de pijn van het anderszijn (26 mensen getuigen) in een redactie van psychiater Lieve Thienpondt (uitgegeven bij Academia Press (ISBN 978 382 1838 8)]
26 mensen met autisme beschrijven hun doodswens.
Anne J
Dank voor je reactie, ik ga het boek bestellen. Ik ben steeds op zoek naar hoe het voor anderen is, speciaal naar hoe andere ouders, berokkenen hiermee omgaan en er is weinig over te vinden. Ik zit er ook over te denken om een gespreks groep voor betrokkenen op te richten en ben hiervoor in gesprek met een instantie om te kijken of hier belangstelling voor is.
Niet verplicht
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, wat is dit ongelooflijk zwaar, ik wil jou en je familie heel veel kracht wensen.
skik
Groep in Belgie
http://www.vonkeleenluisterendhuis.be/kalender
In Belgie bestaat al zoiets, daar kun je mogelijk ook eens informeren.
Niet verplicht
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. Ik vind het al lastig als psychisch gezien een gezond iemand euthanasie 'wil', dat de omgeving zich dan lijkt te moeten onderwerpen aan zo'n 'wil'. Het lijkt me helemaal lastig als je zelf het gevoel hebt dat die wil voortkomt uit de problematiek zelf. En zeker als het dan je eigen kind is. Ik hoop dat er de komende jaren nieuwe inzichten, therapieën en mogelijkheden voor je dochter komen.
Tsjor
levenslust
Het kwijtgeraakte levenslust is ook een kenmerk dat bepaalde levensformaat of de dagelijkse opgebouwde manier om te leven... is vol. Klaar. Af gemaakt. Biedt niks. Een theorie wat ik heb dat in een jongere leeftijd komen deze momenten vaker voor. "Nu wat, kan niet meer" maar is nog niet ervaring om deze momenten te herkennen en daarover zelf iets doen. Kan het zo zijn? Dat later met meer ervaring komen ze ook maar dan mens is gewoon meer flexibieler geworden en durft ook meer draaien doen als nodig. Ook is het niet so dat vanaf peuter word in opvoeding herhaalt "vaste ritme is belangrijk, routine, zekerheid" en als mens tot puberteit is gekomen zijn ze so veel van het vaste ritme gekrijgen en dan komt een moment waar blijkt tadaa, leven is geen "vaste ritme" ding. Daar is geen voorprogrammeerde zekerheid, niet op emotionele of fysieke of economische basis. Kan het zijn dat "draaimomenten" wel donker zijn maar ook veel licht brengen. De kenmerk zijn dat mens dus met sommige levensfaze klaar is en iets niews en spannends zal beginnen.
Daarbij is ook altijd ook leuk om tijd nemen om kind goed luisteren. Ook waarom gaan jullie samen niet ergens naar reis? Naar mooie plek?
In bepaalde leeftijd kickt ook muziek erg in. En muziek is gegarandeerd antistress... Een drumset kopen? Of misschien als u zou zelf bijvoorbeeld sommige erg mooie draai in het leven zou doen, met nieuwe hobby beginnen thuis of iets echt in huishoudelijk wijze leuker veranderen, (of iets voor dieren of vluchtelingen doen wat wereld verbetert of paar kilos verliezen of een boom planten of...) zou het ook voor kind inspiratie zijn, dat ahaa, so werkt het, zit ook goed uit dus ik ga ook proberen...? Nieuwe rituelen beginnen in familie samen? Dier thuis nemen. Belichtingen van ruimtes over kijken, of de sfeer zou met behulp van licht veranderd worden. Nieuwe gordijnen? Iets samen symbolisch doen waarop kind zou nog niet betekenis kunnen geven. Alle activiteiten in verband van aarde zijn valzelfsprekend energie gevend. Met kind in een tuinwinkel gaan, mooie boom uit kiezen, in een bos gaan en dan buiten gaan en de boom een mooie groeiplek zoeken. Excuses als hier geschreven idioot klinkt maar wel dat is ook geschrijven geinspireerd van eigene conclusies wat werkt en wat niet. En is niet bedoeld dat "geld besteden en iedereen blij"... dat alles kan ook met nul of miinimum gedoe en kosten geregeld. Probeerde gewoon iets uitdrukken wat lastig uit te leggen valt.
is het zeker...
Is het zeker echt so donker?
