Zelfmoord van tiener meisje voorkomen

Jeetje

Wat een heftige gebeurtenis! En wat goed gehandeld.
Hier thuis nog jonge kinderen, geen ervaring.
Jarenlang in de jeugd ggz gewerkt. Op de ic afdeling worden jongeren opgenomen na suicidepogingen als deze. Sommigen proberen het daarna nog (veel) vaker, anderen niet. Hangt erg af van of een kind behandeling krijgt en of dat aansluit.

Niet mijn kind

Wel een vriendin en later haar dochter. Bij beiden mislukt, gelukkig. De angst dat het er ooit toch van moet komen heb ik wel een tijd gevoeld, maar dat is gelukkig ook weer gesleten.

Jij was op het juiste moment op de juiste plaats. En dan ook nog handelen... geweldig. Het meisje kan je nu vast nog niet dankbaar zijn, haar familie en vrienden oneindig veel, vermoed ik.

Ervaring

Mijn zoon heeft een bijna gelukte poging gedaan, nu 7 weken geleden. Maar het lijkt gisteren. Het was geen poging met een trein maar eentje die veel voorbereidingstijd kostte, dus geen impulsieve actie.
Hij woont sindsdien weer thuis en dat is zwaar.
Aangezien de oorzaak niet weggenomen kan worden, zal de angst voor herhaling blijven.

ook op werk

Hier ook nog kleine kinderen dus gelukkig nooit meegemaakt. Wel op werk, ook jaren in jeugd ggz gewerkt met jongeren in crisis. Een paar keer op werk meegemaakt dat het een patient bijna lukte, ik was net op tijd. Je handelt dan inderdaad direct, bijna automatisch. Pas daarna voel je hoe heftig het is. Op mijn werk was het in het verleden een paar patienten ook wél gelukt om zelfmoord te plegen. Wat lijkt me dat vreselijk zeg voor de ouders. Dan is je kind ergens opgenomen maar waar je zo bang voor bent gebeurt dan alsnog. Hoe wanhopig zal zo'n kind dan wel niet zijn, om dan met beperkte middelen en binnen een gesloten instelling toch een weg te zoeken om er een eind aan te maken.

Ben ik de enige?

Ben ik de enige die vindt dat je dat meisje geen plezier hebt gedaan? Zij wilde zelfmoord plegen en jij hebt dat tegengehouden. Voor de machinist natuurlijk wel fijn want iemand voor je trein is afschuwelijk maar dat meisje zal boos zijn

Niet

Zou jij haar gewoon laten springen dan? Ga jij er van uit ze - als puber - een weloverwogen beslissing heeft genomen, en er vast goed over heeft nagedacht?
Wij kregen op de instelling wel eens bezoek (of een telefoontje) van inmiddels volwassen oud-patienten. Waar het echt heel goed mee ging. Die wilden als puber ook dood, en hadden vaak ook pogingen daartoe ondernomen, maar door anderen 'gered'. Ik bedoel maar.

Niet

Dat geld niet alleen voor de machinist hoor. De boel moet ook opgeruimd worden om het even oneerbiedig te zeggen. Ik vind dat trotse vader met recht trots mag zijn hoor!

@trotse vader, heb je verder nog iets gehoord? Fijn dat je dit zo hebt gedaan!

Niet

Het schijnt zo te zijn dat er een bepaald percentage zelfmoordenaars is die niet echt dood willen, maar het vervelende is: bij het redden weet je niet welk percentage je aan het helpen bent. Dus het heeft totaal geen zin om topicstarter hierop aan te spreken (misschien deed je dat niet. overigens, maar goed, je begrjipt wat ik bedoel). Of zou jij in zijn geval eerst gevraagd hebben: eh, niet om het een of ander, maar eh weet je misschien bij welk percentage jij hoort? Dan weet ik even wat ik moet dan namelijk.
gr Angela

Ja, en

Dat percentage lijkt me toch echt een stuk hoger onder de tieners die een poging doen.

Lijkt me ook terecht

Zo’n meisje heeft ook familie. Je moet wel erg losstaan van je gevoel als je in zo’n geval alleen toekijkt en denkt: het zal vast wel goed zijn zo.

Met recht een trotse vader dus.

Ik denk het wel

'Ben ik de enige die vindt dat je dat meisje geen plezier hebt gedaan?' Ik denk dat je inderdaad de enige bent. Ik zie weinig mensen om me heen die op zo'n moment denken: goed zo, gelukkig, mooi dat het lukt. De hypothetische kwestie dat je het zou moeten kunnen denken strookt niet met het primaire gevoel van dat moment. Primair is toch: pas op, doe het niet, stop.
Zoals Chabot ooit zei: zelfdoding is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. Door dat te voorkomen schep je ruimte voor andere oplossingen, en zelfs voor een nieuwe poging, als iemand persé wil. Je mag hopen dat er tot op het laatste moment mensen zullen zijn die dit tegen willen houden.

Tsjor

Niet

Ik ben verbaasd dat jij verbaasd bent omdat niemand zich afvraagt of het meisje blij is met haar redding.

Sommige mensen zitten zo diep met het gevoel dat ze dood willen, dat je ze 3 keer, 5 keer kunt redden, maar dat is dan alleen maar uitstel van het onvermijdelijke. Er zijn ook mensen, die ergens door radeloos zijn, of met het misverstand zitten dat ze onbelangrijk zijn en zo meer hersenkronkels die niet per se betekenen dat ze echt dood willen, maar niet weten hoe dan wel verder te moeten. Die zijn op termijn dan misschien toch blij genoeg met het leven, waardoor ze hun redding als positief kunnen beoordelen. Ook met kronkels valt te leven, als je maar kunt leren hóe.

Hier ook

Een vriendin van dochter (16) heeft een wederzijdse vriendin net kunnen redden. Behoorlijk traumatisch voor beiden. Gelukkig krijgt het meisje nu hulp. In dit geval was het waarschijnlijk een schreeuw om hulp en die krijgt ze nu. We zijn de dappere vriendin allemaal erg dankbaar.

hier niet gelukt

De zoon van één van mijn beste vriendinnen had een poging gedaan en is toen gered. Hij werd opgenomen in een psychiatrische kliniek en wist de mensen daar ervan te overtuigen dat het iets eenmaligs was, waarna hij weer naar huis mocht. Twee weken later is het hem alsnog gelukt om een einde aan zijn leven te maken. De hele kring om hem heen (ouders, broers, vrienden, familievrienden) is compleet ontwricht. Het is werkelijk afschuwelijk om een 20 jarige jongen verminkt in een kist te zien liggen. Mijn dochter, die vanaf haar geboorte minstens 2x per week over de vloer kwam bij het gezin en de jongen als haar broer beschouwde, heeft maandenlang nachtmerries gehad. Ze bleef maar vragen "waarom?" Maar wij wisten het ook niet. Alle instincten die je hebt willen je in leven houden. Het is niet te begrijpen dat iemand juist het tegenovergestelde wil bereiken.

Beelden

Ik denk in plaatjes, dus toen mijn vriendin een poging had gedaan en verteld hoe ze gevonden is en hoe ze het op touw gezet had, had ik er een redelijk goed beeld bij denk ik. Afschuwelijk voor de personen die haar gevonden hebben. En dan later hetzelfde liedje met een kind. Daar krijg je zo'n tik van! Ik zelf heb die (in mijn fantasie gemaakte) beelden niet lang voor me gezien, maar de echte beelden kunnen je leven lang boven komen.

Hier ook niet gelukt

Mijn (toen nog) man is net op tijd gevonden door de hulpdiensten en met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht, waar zijn maag werd leeggepompt en hij op de intensive care belandde. Ik sta nog altijd versteld over hoe laconiek het ziekenhuis er mee om ging.. hij stond binnen 48 uur weer buiten. Naar buiten geschopt, bijna. Kreeg duidelijk het idee dat het personeel hem alleen maar lastig vond; hij nam het bed in van een 'echte' patiënt.
Overigens is de nazorg niet zo vanzelfsprekend; van opname in een psychiatrische kliniek is lang niet altijd sprake. Dat moet de patiënt zelf willen namelijk. En een patiënt zonder ziekte-inzicht zal dat niet nodig vinden. Of de hulpverleners een rad voor ogen draaien, zoals in het verhaal van Molletje.

Quote van Tsjor: 'Zoals Chabot ooit zei: zelfdoding is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. Door dat te voorkomen schep je ruimte voor andere oplossingen, en zelfs voor een nieuwe poging, als iemand persé wil.'

Het heeft hem (of eigenlijk, ons) in zekere zin inderdaad wel geholpen. Dit was zo drastisch dat het wel consequenties moest hebben. Ik vond eindelijk de kracht om een scheiding aan te vragen. Geen idee of ex het nog eens heeft geprobeerd maar volgens mij heeft ie ondertussen aardig leren leven met zijn 'kronkels' (quote van Kaaskopje).

Paasei

"Overigens is de nazorg niet zo vanzelfsprekend; van opname in een psychiatrische kliniek is lang niet altijd sprake. Dat moet de patiënt zelf willen namelijk. "

Bij jongeren wordt er bij een poging volgens mij altijd een gedwongen opname overwogen. Als er wordt ingeschat dat de patient een gevaar voor zichzelf vormt hoort hij of zij toch tegen zichzelf in bescherming worden genomen? Of dat dit in ieder geval wordt beoordeeld door de crisisdienst? Ik heb niet in de volwassen-ggz gewerkt maar bij jongeren gaat dat wel zo.

Jackie

Ik kan me voorstellen dat dat bij jongeren (> 18) zo werkt. Dan heb je immers te maken met de ouders, die een vinger in de pap hebben. En die zullen willen dat hun kind hulp krijgt. Een jongere heeft minder eigen beslissingsbevoegdheid.
Een volwassene daarin tegen mag alles zelf beslissen. En je wordt alleen als een gevaar gezien als je met een mes staat te zwaaien; dan dan kan er gedwongen opname volgen. Anders niet. De gevolgen kennen we allemaal; de verhalen over cq incidenten met 'verwarde personen' in de media.

Ik zag je berichtje gisteren al maar heb expres een dag gewacht met reageren. Om de eerste opborrelende emotie te laten zakken. Breek me de bek niet open over de GGZ.. Het is al vele jaren geleden en ik kan mijn boosheid en machteloosheid over het gebrek aan hulp toen nog zo voor de geest halen.

Ja ik kan het me voorstellen die boosheid. Nu is de jeugd ggz wel wat 'beschermender' en wordt er sneller ingegrepen zoals je zegt, maar van collega's die ook met volwassenen hadden gewerkt hoorde ik wel andere verhalen. Rot om als naasten van een patient machteloos te staan.

Nou

Na de bijna geslaagde poging van mijn (net meerderjarige) zoon, ‘s avonds nog naar de huisartsenpost en die zei dat de eigen huisarts het zou oppakken. Eigen huisarts werd een vervanger en die vond het wel meevallen want dacht dat er alleen maar een voorbereiding was geweest. Toen werd ik wel boos. De zoon kwam weer thuis wonen en oude huisarts nam het over. Die pakte het goed op maar als ouders van een meerderjarig kind sta je machteloos. Ik kan ook niet zeggen dat het zo gezellig is nu en de brussen die nog thuis wonen hebben er ook echt last van.
Soms denk ik dat ie beter gewond in het ziekenhuis terecht zou zijn gekomen, dan stonden de peuten en de logen te dringen om hulp te bieden.

Mijn dochter pleegde zelfmoord

Bijna een jaar geleden pleegde mijn dochter (míjn dochter?!) van 16 zelfmoord. Ik schrijf sinds december een blog over mijn emoties. Bekenden uit mijn verleden vinden het fijn om te lezen hoe het met me gaat en hebben baat bij mijn woorden/gedachtengangen voor hun eigen verwerking.
De daad van mijn dochter heeft op heel veel verschillende nivo’s enorme impact. Zelfs de onbekende buren waren van slag. En dat lees ik ook hier op dit forum.
Ik zat wat te surfen naar forums over zelfdoding bij kinderen en zie vooral dat het vaak vooral NIET mag van ons, volwassen levenden.
Ik mis mijn mooie meisje enorm, maar wil met dit bericht gelijk mijn grote respect voor haar keuze en daad delen. Zij deed wat ze moest doen. En van ons mag dat niet.
Ik heb veel met haar gesproken en uit respect voor haar deel ik mijn blog nu hier. Wellicht kunnen ook vreemden steun ervaren. Je staat vaak alleen als je, naast het enorm pijnlijke gemis, vrede hebt met wat je kind deed. Hoe jong ze ook was.
Ik kom hierop terug, maar start deze avond met dit:

Link verwijderd door forumbeheer. Zie de forumregels:
Spelregels

Door mee te doen aan het forum verklaart u zich akkoord met de volgende spelregels:

1. Alleen voor en door ouders - Dit forum is bedoeld voor informatie-uitwisseling tussen ouders. De volgende berichten zijn niet toegestaan:

commerciële berichten
oproepen van journalisten, programmamakers en (film-)productiebedrijven
aankondigingen van organisaties
berichten waarin een (eigen) website of weblog gepromoot wordt

Blog

Ik lees zojuist dat het forumbeheer de link naar mijn blog heeft weg gehaald. Ik heb geen commerciële doelen gehad met het plaatsen van de link, maar snap het uiteraard. In mijn blog kom ik vaak op voor mijn meisje en haar daad omdat zij echt niet op deze wereld wilde zijn. Dat wist ze eigenlijk al heel jong. Mensen om mij heen zagen een vrolijke sterke meid en maar weinigen wisten hoe diep verankerd haar sombere kijk was en hoe ze dit alles had voorbereid en naast mijn enorme pijn en ongeloof merk ik dat ik een sterke behoefte voel om het ‘voor haar op te nemen’. Eerst in de kleinere kring. Nu ook in de grotere kring. In welke vorm ik dat moet gieten daar denk ik nog over na.
Tot later?

Anouschka

Ik snap helemaal wat je bedoelt. Alleen is onze zoon ee nog. En dat is zwaar, woont weer thuis. Maar ook met zijn reden konden we vrede hebben.

Vrede

Dag Sarah,
Het ís zwaar om je kind zo te zien lijden en strijden, zeker wanneer het geen ‘puberale opwelling’ is. Ook al weet je dat feitelijk ook nooit helemaal. Want wat gebeurt er wanneer je kind een stuk ouder is; wat voor ontwikkelingen gaat hij/zij dan nog maken; bij mijn dochter heb ik daar eigenlijk (juist achteraf gezien) een hard hoofd in. Duidelijk wordt het steeds meer dat waar zij in en mee zat al vanaf dat ze een jaar of 8 was vorm ging krijgen en daar zou ze denk ik, hoe graag ik dat ook zou willen, helemaal niet ‘overheen groeien’. Dat kan namelijk ook.
Er zijn veel pubers tegenwoordig depressief, er is veel op social media te vinden, teveel in mijn optiek voor de kinderhersens, maar het kan ook zo zijn dat mijn meisje net als oudere ‘voorgangers’ het niet verder aan wilde zien hoe de wereld verkloot wordt.
Ze was dan wel jong, maar haar gedachten waren verregaand oud en wijs. En misschien uiteindelijk gezien somberder dan ik zelf heb mogen meekrijgen/ervaren.
Het serieus nemen is in alle soorten van afloop volgens mij het beste wat een ouder en omgeving kan doen.
Het is allemaal al lastig genoeg wanneer je aan de dood denkt. Dat mag namelijk nooit van de buitenwereld. Hoe eenzaam is dat?
Sterkte met alle gevoelens rondom je zoon.
Geef maar veel onvoorwaardelijke liefde. Dat is onze kracht, als ouders zijnde.
Lieve groet, Anuschka