Wel of niet verplichten mee te gaan naar begrafenis oma

Niet dwingen

Overigens zou ik niet dwingen maar overreden. En ruimte laten om echt niet mee te gaan als ze niet willen/kunnen. Je kunt ook nog de gelegenheid inbouwen om wel mee te gaan en eerder weg te gaan als het niet lukt. Zorg dan voor een ovkaart oid.
Maar ik zou niet teveel ingaan op de afwijzing om mee te gaan. En het presenteren als een zaak die iedereen aangaat en die erbij hoort en wat goed is, ook voor jezelf, om mee te maken.
En inderdaad, vraag vrienden van jezelf mee om je te steunen door hun aanwezigheid. Man en kinderen horen er gewoon bij.
Maar toch niet verplicht?

wel mee

Wel meenemen. Want ja, de dood hoort bij het leven, dus begrafenissen ook. Ze kunnen ook bij de deur in de buurt gaan zitten zodat ze kunnen wegglippen, als ze bang zijn om te gaan lachen.
Hier willen de kinderen uit nieuwsgierigheid zelfs mee naar uitvaarten van onbekenden, dan moet ik zeggen dat het alleen voor bekenden is.

Gecondoleerd trouwens.

maar

"Zodat je niet kapot van verdriet óók nog eens je kinderen moet opvoeden richting geaccepteerd gedrag op een begrafenis."

Maar als je "kapot" van verdriet bent, gewoon heel verdrietig dus eigenlijk, betekent dat niet dat je ineens handelingsonbekwaam bent. Je huilt ook niet 24 uur per dag, dat is niet eens mogelijk. De beperkingen in het gezin gaan door, dus ook tijdens de begrafenis. En dan zet je man ervoor en als dat niet lukt een ander of je doet het alsnog zelf.
Natuurlijk is het fijn als je ongestoord kunt rouwen. Maar wie met een gezin kan dat nu helemaal?

Nogmaals, ik zou me meer zorgen maken om het uitblijven van enige emotie, het wel prima vinden.

Ik heb toch besloten....

Ik heb toch besloten dat meegaan beter voor ze is. Ze horen er inderdaad bij en ik wil dat ze leren rekening te houden met anderen. Man gaat zelf niet mee, is niet welkom. Het is sowieso een ingewikkelde situatie buiten dat het al verdrietig genoeg is. Ik zit ook met een schuldgevoel. Dacht niet dat ze nu direct zou sterven. Heb wel gezegd dat ik van haar hou en dat het me spijt heb van de ruzies die we hebben gehad. Ze zei toen, hoeft niet schat en dat ze van mij houdt. Ze hield mijn hand vast. Daarna zag ik dat ze langzaam in haar eigen wereld ging. Ze werd ook geïrriteerd als de verpleegster nog aan haar prutste. Wou niet meer, had er genoeg van, van al die behandelingen en prikken in haar lijf. Ik was nog bij haar de avond voordat ze stierf. Het was druk bij haar bed. Veel mensen die nog bij haar wilden zijn, afscheid wilden nemen. De zuster zei toen dat het te druk was. De verpleegster had eerst het infuus weggehaald en gezegd dat het nu echt gauw over was. Even later had ze het toch weer het infuus en antibiotica bij haar vastgemaakt want de koorts was gezakt. Meteen had ik weer hoop. Oh misschien redt ze het toch. Ik ben toen weggegaan. Achteraf heb ik spijt, was ik nou maar gebleven. Ik ging in de ochtend heel vroeg terug maar toen ik kwam was ze al die nacht gestorven. Doordat ik me schuldig voel en spijt heb voel ik meer dan alleen verdriet omdat ze er niet meer is. Ik wil het overdoen, haar nog een keer vasthouden maar het is te laat. Vooral ook de tijd dat we elkaar niet gezien hebben door ruzie en we beiden te koppig waren om het goed te maken zou ik terug willen draaien en zorgen dat ik die stap had gezet om het eerder goed te maken. Allemaal tijd die ik niet bij haar door heb kunnen brengen. Ik ben er kapot van en bang dat ik bij de begrafenis mijzelf niet onder controle heb. Soms lukt het mij niet om te stoppen met huilen. Ik blijf er in hangen. Misschien ga ik toch naar de huisarts voor iets om tijdens de begrafenis wat minder te voelen. De kinderen hebben niet gemopperd toen ik ze heb gezegd dat ik graag wil dat ze erbij zijn. Ik heb ze wel beloofd om ze mee naar de bioscoop te nemen zodat ze iets hebben om naar uit te kijken. Over het geen emoties voelen. Ik zie wel emoties bij de kinderen als er iets met onze hond is. Laatst waren ze de hond even kwijt en toen kwamen de tranen wel. Want ze waren zo bang dat de hond ergens verdrietig en bang in de bosjes lag. Ze hebben een goede band gehad met oma maar toch nu geen tranen.

Ah lika

...wat een verdriet! Al die verschillende emoties...
Huilen is goed, het is net gebeurd, gun jezelf die ruimte.
Huil onder de douche, ga lopen langs de zee, Of ergens anders.

Houd je vast aan de woorden van je moeder. Ze wist heus dat je het anders had gewild. Vertrouw daarop. Schrijf op wat je had willen zeggen. Wees niet bang. En wat is er mis mee als je huilt bij de uitvaart ???
Nu je man er niet kan zijn, is er iemand anders die samen met jou deze gebeurtenis kan doorkomen?
Denk aan je !!

Lika

Dapper van je in deze omstandigheden. Ik denk dat je er goed aan doet. Ik geloof dat iemand hierboven ergens noemde over dat kinderen in een bepaalde tijd vroeger vaak niet naar begrafenissen mochten.
Ik heb er dus persoonlijk 2 moeten missen.
Dat kan ik nooit meer overdoen en tot op de dag van vandaag vind ik het erg dat ik er niet bij mocht zijn.
Jammer dat je man er niet bij kan zijn. Zorg als het kan voor iemand die je kan bijstaan. Het gaat je lukken. Zo'n dag is vaak zo spannend met regelen dat je een beetje op adrenaline gaat.
Idd zou je bij de dokter iets kunnen halen. Probeer dat wel van te voren uit om te kijken hoe je daar op reageert.
Sterkte.

tegengeluid

Je hebt al beslist, maar ik wil toch mijn tegengeluid geven omdat eigenlijk iedereen hier unaniem is dat kinderen mee moeten naar de begrafenis van hun oma. En ik heb dat niet gedaan. Bij ons overleden kort na elkaar beide opa's. Bij de ene had ik zoon meegenomen naar het condoleren en wilde hem ook meenemen naar de crematie. Maar het ging niet. Hij heeft pdd-nos, normaal goed in de hand te houden, maar met zulke emotionele gebeurtenissen kan hij niet omgaan. Hij raakt overstuur van de emoties van de mensen om hem heen, met name die van mij overigens, en draait dan door. Ik heb hem bij het condeleren weg moeten sturen, gelukkig was er een familielid die hem mee kon nemen. Hij was storend voor iedereen, mensen konden niet rustig afscheid nemen en met hun verdriet bezig zijn.
Toen ik heb besloten, toen de tweede opa overleed, hem niet mee te nemen. De belangrijkste reden was dat ik anders te veel met hem bezig zou zijn en niet met mijn eigen verdriet en afscheid. Tweede reden was dat het hem te veel belast, emotioneel, met zoveel mensen. Hij kan wel afscheid nemen in kleine kring, ik ben na de begrafenis speciaal met man, oma en zoon naar het graf gegaan en heb een klein afscheidsritueel met hem uitgevoerd (gedichtje en tekening op het graf). Derde reden, maar met veel afstand van de eerste twee, was dat het andere aanwezigen zo stoort. Echt niet iedereen begrijpt waarom hij zo doet en zich zo raar gedraagt. En dat is niet het moment voor mij om dat te gaan uitleggen of om hem daarin op te voeden, op de begrafenis van mijn eigen vader. Dus ik snap wel wat Sally zegt. Later heb ik hem wel een keer meegenomen, naar de begrafenis van iemand die wat verder afstaat, waarbij ik hem rustig voor kon bereiden zonder mijn eigen emoties en me met hem bezig kon houden bij het gebeuren zelf zonder dat ik zelf in het gedrang kwam. Want hij moet het heuswel leren en er aan wennen. Maar niet ten koste van mij en mijn afscheid van mijn vader. En niet daar waar de emoties van degenen die dicht bij hem staan te hoog oplopen voor wat hij aan kan.
Ik kreeg er wel nare reacties op van sommigen, dat hij niet mee was. Een beetje als hier: "dat moeten ze gewoon leren", "het hoort erbij", "dan moet je hem maar opvoeden". etcetc. Heb ik van me af laten glijden, hij past nou eenmaal niet in het standaard plaatje en ik vond dit het beste. Klaar.

stenna

Ja maar Stenna, ik jouw geval is het toch te begrijpen? TO geeft wel aan dat haar kinderen geen emoties tonen, maar niet dat er verder iets met ze aan de hand is. Dan vind ik dat ze moeten gaan. Punt. Als ze nou zou zeggen dat haar kinderen gedragsproblemen of een -stoornis hebben is het misschien een ander verhaal. Jij hoeft je niet te verdedigen hoor.

Dat die emoties er nu niet zijn, kan trouwens best. Voor die kinderen is het nu heel onwerkelijk. Ik had dat vroeger bij mijn opa ook. Tijdens de begrafenis werd ik overmand door emotie en kwamen de tranen rijkelijk. Maar niet dat dat storend was voor mijn omgeving.

Anna

Ja, misschien is het te begrijpen. Met mijn uitleg erbij. Maar destijds kreeg ik veel negatieve reacties op mijn besluit. Dat stak me toch een beetje, ik weet heus wel wat het beste is voor mij en mijn kind. Maar ik had ook geen zin me te verdedigen, heb toen steeds geantwoord dat ik dat beter vond voor hem, mijn keus.
Ik wilde maar zeggen hier: er kunnen goed redenen zijn om het niet te doen. Het is niet 100% vanzelfsprekend.

Ik vind juist

de situatie van Lika wel ingewikkeld.
Zeker horen de kinderen erbij, maar papa uiteraard ook en dat is nu niet het geval. Kan me heel goed voorstellen dat dat verwarrend is voor ze.
Maar goed, ik denk dat je het goed hebt opgepakt.
Sterkte.

Het verleden

In de opening werden de kinderen neergezet als kinderen die geen zin hadden of moeite hadden met het proces.
In de laatste post van Likka, wordt duidelijk wat in het verleden heeft gespeeld. De reactie van de kinderen zie ik dan ook meer als geen behoefte om de emoties , waar ze als onderdeel van het gezin mee geconfronteerd zijn, op te rakelen. Het is niet niets als de familie duidelijk maakt dat je vader niet welkom is en je moeder het moeilijk heeft. Het verdriet en de emoties maken kinderen tolerant aan hun ouders. Ze willen niet dat hun ouders tijdens de plechtigheid met de nek aangekeken worden.

Ergens lijkt het mij voor de kinderen juist goed als hun vader er ook bij is: dat ze als gezin gaan omdat ze een gezin vormen. Niet alleen nu maar ook voor de toekomst binnen de familie. Want zoals ik het lees, hebben de kinderen ook geleden onder de breuk en de gespannen sfeer.
Gelukkig gaan ze wel mee om hun moeder te steunen. Eigenlijk best knap van de kinderen, meegaan naar een plechtigheid waar ze niet weten hun anderen tegen hen aankijken.
Het is nu eenmaal geen gewone plechtigheid waar een familie in liefde en vrede afscheid nemen van een dierbare.

Sterkte toegewenst

inderdaad ingewikkeld

Ik wist, toen ik de reactie schreef, nog niet de achtergronden. Die zijn best heftig, zie ik nu. En dat sterkt me in het idee: kinderen niet meenemen als ze niet willen.

Maar je hebt besloten ze wel mee te nemen, en als dat voor jou beter voelt, moet je dat ook doen! Zolang je je besluit maar niet hebt genomen vanuit schuldgevoel, maar echt uit je hart. En jij zeker weet dat je tijdens de plechtigheid geen politieagent hoeft te spelen wegens muitende kinderen. Maar misschien werkt het lokkertje "bioscoop" juist positief!

Sterkte met alles!

Taak voor de rest van de familie

Ergens is dat ook een taak voor de rest van de familie; als ze welkom ontvangen worden verlaagd dat de spanning.
Nu heeft een afscheid ook iets vergevends over zich zodat men elkander sneller in de armen neemt. Daarom ook de opmerking over de aanwezigheid van de vader.

hoe is het gegaan?

De uitvaart is nu geweest, neem ik aan. Hoe is het gegaan, en hoe voel je je nu? Onwezenlijk denk ik, zeker de eerste tijd... sterkte!

Hoe het ging

De kinderen zijn meegegaan naar de uitvaart van mijn moeder. Zoon zat er stilletjes bij en dochter heeft veel gehuild. Alleen op het laatst toen de familie bij elkaar kwam om wat na te praten hadden ze na een half uur echt genoeg en toen gingen ze druk doen. Ik ben op dat moment gegaan. Het was een mooie en natuurlijk verdrietige uitvaart. Nu voel ik mij echt verschrikkelijk alleen zonder moeder. Ik mis haar zo. Ik zie op tegen de vakantie. Bedankt voor jullie advies. Ik heb er zeker wat aan gehad.

Sterkte

En complimentje voor je kinderen!

En voor jou

Je hebt heel vele ballen hoog moeten houden en het is je nog gelukt ook. Veel sterkt de komende tijd. Ik hoop dat je iemand ontmoet met wie je je verhalen kunt delen.

Tsjor

Sterkte Lika

Nu je je zo alleen voelt... Moed gewenst om verder te kunnen. Bekijk het per dag, dat is een beetje te overzien.

Lika

Heel veel sterkte met alles. Is er iemand bij wie je uit kunt huilen, die er gewoon voor je kan zijn en naar je verdriet kan luisteren? Je man, een vriendin?