Wat zeg je dan nog

Vooropgesteld

dat er niets mis is met een welgemeend 'sterkte' of 'gecondoleerd', zou ik precies dát zeggen tegen de collega: "Ik heb er geen woorden voor".
Trouwens, ik kreeg een rouwkaart ven een goede vriendin na het overlijden van mijn moeder. Daarop stond: "Ik zie je op straks op de begrafenis maar ik wil je op deze manier even laten weten dat ik met je meeleef, en dat ik het moeilijk vind de juiste woorden te vinden".
15 jaar later weet ik dit nog. Reken maar uit hoe dankbaar ik hiervoor was. Als het uit je hart komt, is het goed, toch?

Niet te veel over nadenken

Ik denk dat je niet snel iets verkeerd kunt zeggen. Je voelt vanzelf wat je zeggen wilt als je haar ziet denk ik, hoe erg je het vindt, dat je niet weet wat je zeggen moet. En misschien zeg je wel niets, geef je alleen een knuffel of een blik die alles zegt. Ik zou me er van te voren niet al te druk over maken, gewoon zeggen wat er in je opkomt, is altijd goed. Alhoewel, toen mijn dochter overleden was zei een kennis 'nou ja, komt wel weer goed'. Euh, pardon??
Heel veel sterkte, zal een emotionele dag worden.
Groetjes Marije

En ik

ga straks ook naar een begravenis van onze overbuurjongen, 24 jaar. Ik heb ook zo'n gevoel van 'hier zijn geen woorden voor' Maar goed. Ik BEN er!

Misschien een beetje raar

maar ik kon destijds bij het overlijden van mijn zoontje de kaarten wel door de kamer gooien als er opstond "ik heb er geen woorden voor". Verzín maar een woord, doe maar moeite, hakkel, stotter, dóe iets. Was destijds mijn eigen gevoel hè, hoe goed bedoeld allemaal en hoe fijn dat er kaartjes kwamen

Dus ik zou gaan voor een alleszeggende blik of sterkte of 'wat erg' of iets van dien aard. Maar zoals iemand hier al schreef, je bént er, die woorden zijn verder niet zo heel belangrijk.

Troosten hoe doe je dat?

Ik kan het gevoel van Wilma heel goed voorstellen; je stuurt geen kaart met de tekst dat je geen tekst hebt. Je kunt het hooguit zeggen als iemand die een groot verlies heeft geleden onverwacht voor je neus staat.
Ik was er.
Ik heb de partner van mijn collega gecondoleerd en veel sterkte gewenst en mijn collega een knuffel gegeven. Achteraf hoorde ik dat zij het als hartverwarmend had ervaren dat er zoveel collega's waren.
Er is op dit moment veel te troosten om mij heen en ik merk dat ik het moeilijk vind en ik wil er graag beter in worden.

Flow had dit nummer

een artikel over troosten. De kern zoals ik me die uit het hoofd herinner: Je bent geneigd te proberen het verdriet weg te nemen en het op te lossen. Realiseer je dat dat niet kan en luister echt naar de ander....

Mijk

Huh

wilma en collega, ik vind he erg egoistisch en ondankaar om met kaarten te gooien als mensen moeite hebben gedaan om jouw een kaart te sturen. Hadden ze ook niet hoeven te doen!

Zelf was ik dankbaar voor elke kaart. Het liet namelijk zien dat ze aan ons dachten.

Nikus

Weet je wat al jaaaaren de kracht is van deze rubriek? Dat we kunnen vertellen hoe we dingen ervaren,bijvoorbeeld tav rouw, zonder dat een ander daar een oordeel over velt. Ik zou het echt onwijs fijn vinden als dat zo zou kunnen blijven.

Sluit me aan

bij Fiorucci, het is juist zo ontzettend fijn om hier je verhaal kwijt te kunnen zonder dat er over wordt geoordeeld. Ik kan me de reactie voorstellen, smijten met kaarten, onmacht over het grote verdriet dat je is overkomen! Collega, ik vind jou een super collega!
Sanneke*

Het was geen oordeel

Koentje, ik weet niet of je het over mij hebt, maar ik bedoelde het niet als een oordeel.
Ik heb enige tijd terug een kaart geschreven aan hoogbejaarde ouders die hun volwassen dochter hadden verloren. De dochter was zwaar invalide en bovendien een bitter en moeilijk mens, die met de hele wereld in onmin leefde.
Alle troostende woorden over de positieve invloed tijdens haar leven of de liefde die zij heeft gegeven vielen hiermee af. Het heeft mij een flinke tijd gekost om passende woorden van medeleven (en hopelijk troost) te vinden voor haar ouders. Een kaart is voor mij niet alleen medeleven het is ook aandacht en je best doen om iets dat passend is te schrijven. En dit is geen oordeel over mensen die dat anders zien.

Fio en de rest bedankt

Want het ging inderdaad om het gevoel van destijds. En nee, ik héb er niet mee gegooid, ik zou het destijds wel eens hebben willen doen. Ze hebben allemaal netjes in de kamer opgehangen. We hadden al een slinger met kaartjes met Proficiat met jullie zoon, konden de concoleancekaartjes er zo bij, we kwamen de (erg grote destijds) woonkamer meer dan rond.

Collega, ik vind 't super dat je 't deed. Je was er.

En op Nikus reageer ik wijselijk maar niet.

Heel herkenbaar

ik kon idd na de zoveelste kaart waarop stond dat iemand geen woorden had...ook wel gooien..(niet gedaan hoor, maar wel de emotie van dat moment..hoezeer je ook beredeneert dat de bedoelingen goed zijn enzo.)

Wat is er mis met 'ik vind dit zo verschrikkelijk (voor jullie)..´ bijv?