Wat te doen met wiegje overleden kind

Levina

Ondanks dat het 'al' 8 jaar geleden is, het wiegje gebruikt is voor een tweede baby, kan ik me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om hier een beslissing over te nemen. Met het wiegje lijk je een herinnering 'weg te gooien' aan je overleden kindje. Toch zou ik daar nu wel voor kiezen. Het blijft een beladen meubelstukje. Het is ook maar zeer de vraag of je kinderen dit beladen wiegje willen gebruiken als ze zelf eventueel kinderen krijgen.

Als je het bedje aan iemand anders doorgeeft, staat het niet te verstoffen en wordt het gevuld met nieuw leven. Dan worden binnen dat gezin blije herinneringen aan dit wiegje gekoppeld. Je mag best kritisch zijn over aan wie je het wiegje wilt geven. Het moet jou een goed gevoel geven. Je kunt het wiegje echt weggeven, maar je zou het ook kunnen verkopen en voor het geld iets kopen, wat je toch aan het wiegje zal blijven herinneren. Als je dat prettig vindt uiteraard. Je zou kunnen denken aan een hangertje aan een ketting, of een fotolijstje met daarin een foto van het wiegje.

Ik heb niet in jouw situatie gezeten, wat een verdriet voor jullie, maar wij moeten ons eerste kindje ook missen omdat het niet levend geboren is. Het ledikantje is daarna voor onze twee dochters gebruikt. Ik heb sowieso moeite om dingen weg te doen, maar mijn conclusie is ook dat je gewoon niet alles kúnt bewaren. Hoe moeilijk dat soms ook is.

familie? kleinkinderen?

Ook geen mogelijkheid om het bij familie op te slaan? (broer/zus/schoonouders/oom/tante)?

Ik zou het wel bewaren. Wellicht dat je zoons (schoondochters) het later mooi vinden om het wiegje te gebruiken voor hun eventuele babies?

Kun je er ‘iets anders’ van laten maken?

Misschien zelfs alleen maar een deel van het wiegje gebruiken en daar door ‘iemand’ (kunstenaar? ) iets moois van laten maken. Iets kunstwerk-achtigs. Voor aan de muur, of om ergens neer te zetten. Niet zo beladen en confronterend als het wiegje zelf, maar een wat subtielere herinnering. Ik kan me voorstellen dat dat mooi en goed zou kunnen voelen.

Ingrid

Hier

Voor mijn geboorte, een kindje overleden. Wieg is daarna nog 2x door mijn ouders gebruikt. Daarna bij familie gebruikt en toen is het wiegje naar zolder verhuisd. Toen ik zwanger was weer opgehaald, opgeknapt (aan de eisen van deze tijd aangepast), nieuw matrasje laten maken en gebruikt. Mijn moeder vond het geweldig. Inmiddels staat het wiegje weer op zolder, ik kan het niet weggooien.

Nu waren/zijn wij in de gelukkige omstandigheid dat we er ook de ruimte voor hebben. Ik kan me indenken dat het moeilijk voor je is.

Sterkte,

hier toch weggedaan

Uiteindelijk hebben wij hier het wiegje weggedaan. Het heeft nog een tijdje op de kamer van mijn dochter gestaan vol knuffels erin en toen we een jaar later een zoontje kregen, heeft hij erin gelegen. Daarna uit ruimtegebrek toch weggedaan, volgens mij naar de kringloop winkel. (wilde het niet weggooien, zo had iemand anders er nog iets aan)
Ik heb heel veel andere dingen wel bewaard, haarlokje, kleertjes, heel veel foto's, mooi album van gemaakt. De foto's hebben ook nog een tijd in de woonkamer gehangen (eentje dan, die heel mooi was, en waarbij andere mensen niet gelijk konden zien dat het om een overleden kindje ging) en uiteindelijk is alles in de loop der jaren wel verplaatst.
Ik heb nooit spijt gehad dat ik het wiegje niet meer heb, maar als je het graag bewaren wil dan zou ik het toch maar in de kast stoppen.
Het klinkt wel heel dubbel, je wilt het bewaren, maar je wilt het ook niet zien.

Het is een mandje schrijf je, je zou, zoals iemand anders hier ook schrijft, het op een andere manier kunnen gebruiken (tijdelijk?) Maak er een spulletjes mand van, of doe er knuffels in, of speelgoed van de kinderen, zodat het een mand wordt voor vrolijke dingen. Of bewaar hem voor het eerste kleinkind, maar dan zou ik hem in de kast zetten in een mooie hoes zodat hij niet stoffig wordt. Of hem stallen bij iemand anders op zolder die wel ruimte over heeft (je broer/zus/beste vriendin)

Het begin van idee (en veel dank)

Dag allemaal,

Dank voor de reacties. Ik vind alle ideeën goed en toch weet ik het nog steeds niet, dat geeft wel aan hoe dubbel ik erin sta. Ik twijfelde erg toen ik opschreef dat onze dochter in het wiegje opgebaard heeft gelegen, en dat onze zoon er daarna nog in heeft gelegen. Bang dat dat 'raar' gevonden wordt. Het is fijn om te merken dat jullie dat oordeel helemaal niet vellen, maar misschien ook voor de hand liggend omdat de meeste van de mensen die reageren zelf ook met het verlies van een kind te maken hadden, of dat kindje nou geboren of ongeboren was. Of zoals bij Even Zo, dat je er dicht tegenaan zit en niet weet welke kant het opgaat. Ik voel dus met jullie allemaal mee.

Weggeven vind ik moeilijk. Ik snap wat je zegt, Even Zo, over dat jij niet jouw verdriet ten dienste wil stellen aan het geluk van een ander. Ik ervaar het soms anders en soms precies hetzelfde als jij - dat is persoonsafhankelijk, ook al zou ik liever schrijven dat ik iedereen alle geluk van de wereld gun, maar soms doet het te veel pijn. Wat je schrijft over die bemoeilijkende, vereenzamende factoren, dat herken ik zo. Zo postte ik hier ooit over een naar beeld dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg: dat vrienden van ons kort na het overlijden van onze dochter bij een bezoek aan ons pontificaal en ongevraagd hun blakende kind in onze box legden, met alle knuffeltjes en speeltjes van ons kind er nog in bij wijze van monumentje. Ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg. Ik kan mijzelf hierom haten, maar ik ben die mensen daardoor niet leuker gaan vinden. Dus ik heb alle begrip voor wat jij schrijft: ondanks alle steun die je hopelijk ook ontvangen hebt, zijn er echt mensen die het zwaarder voor je maken. Onbedoeld denk dan maar, maar dat maakt het niet minder tenenkrommend (goede kennis 2 weken na het overlijden: of ik al over de ergste schok heen was en het een plekje had kunnen geven. Eh...nee....)

Zou het wiegje alleen aan iemand geven die echt heel dicht bij me staat en een kindje krijgt en het wiegje echt erg graag wil, maar zo iemand is er even niet. Naar de kringloop brengen wil ik niet, en het lijkt me ook gek: dat er een kindje in opgebaard heeft gelegen is toch beladen, ook al weet men dat dan niet.
Kunst vond ik een heel mooi idee, maar ik weet niets concreets. En dan zitten we nog met het probleem van ruimte/stof.

Misschien gek, maar ik heb ook gedacht aan het begraven van het wiegje. Het is een rieten mand, dus heel erg zou dat niet zijn. Maar ik kan het nog niet. Tegen de tijd dat mijn zoons volwassen worden, wil ik misschien het urntje van onze dochter begraven, om te voorkomen dat zij als wij niet meer leven 'verplicht' hun zusje op de schoorsteenmantel hebben. Maar dat schuif ik nog heel ver voor me uit. Zij is zo plotseling ziek geworden en is vanuit het ziekenhuis in onze woonplaats met gillende spoed voor transplantatie naar een ziekenhuis ver weg gebracht, waar ze overleden is. Daarna moest ze dus opnieuw vervoerd worden naar ons huis, weer zo'n lange reis. Ik vind dat er zoveel met haar gesold is. Daarom wilde ik haar urntje ook thuis hebben: eindelijk rust voor haar. En ik kan nog geen afstand doen van haar, want ik mis haar zo. Maar misschien begraaf ik dus ooit het urntje in het mandje...

Ik denk dat het dus toch voorlopig een kast wordt. En al schrijvend krijg ik toch een begin van een idee. Ik heb nog van die plastic boxen staan met haar jurkjes, het t-shirt dat ze aan had de ochtend dat ze ziek werd, de nieuwe maillots die ik net had gekocht en de liefste rompertjes. Die kleertjes wil ik nooit wegdoen. Misschien kan die kleding in de mand. En dan met een plastic hoes erover. Mooier dan zo'n plastic box.

Dank allemaal, het helpt zo er even over te mogen 'praten' en dan zo je gedachten te ordenen, en te profiteren van de goede ideeën die hier voorbij komen.

Levina

knuffel voor jou Levina!

Goed dat de reacties hier je verder helpen. Je wiegje draagt herinneringen en je vindt er ruimte voor.

Het is altijd weer verbijsterend wat medemensen soms doen/zeggen in zo'n ongelooflijk verdrietige tijd. Daar leren wij lezers van; iedereen doet weleens iets stoms - en helaas onbewust, anders zou het niet gebeuren. Net wat je schrijft - het maakt je verdriet nog zwaarder.

Levina

Wat een mooi idee, de wieg als opbergplek voor andere herinneringen aan je dochter. Misschien kun je er ook andere dierbare dingen bij doen, knuffeltjes, foto’s, kaarten, waar je dan afentoe op je gemak in kunt zitten "rommelen".

Ik heb (gelukkig) geen ervaring, en had niet gereageerd omdat ik het om die reden ook lastig vind om me in te leven. Maar je schrijft nu dat je bang bent dat er vreemd naar gekeken wordt dat je zoon er ook in gelegen heeft. Ik wil nog even laten weten dat dat voor mij helemaal niet zo is. Het zet me wel aan het denken, hoe ik dat zelf zou vinden, en voel ook wel de tweestrijd daarin, maar ik denk dat de weegschaal toch zou doorslaan naar dat het een speciaal plekje is, omdat de overleden baby erin gelegen heeft, en dus gekoesterd mag worden en voor andere speciale babies ook gebruikt mag worden, in plaats van dat het te beladen is en daarom maar niet meer gebruikt moet worden.

Lieve Levina

Ik lees je verhaal en ik voel je gemis. Je schrijft het zo mooi, zo ontroerend en zo warm.

Ik wil je even zeggen dat alles goed is wat je doet en wil. Echt, niks, helemaal niks is raar of gek. Het gaat er om wat jij, wat jullie zelf willen en hoe jullie het zelf doen, deden en nog willen doen.

Ik vind het trouwens een ontroerend lief idee, een lieve herdenkingsplek voor jullie kleine lieve dochter. En ook de gedachte dat jullie zoon in dezelfde wieg gelegen heeft, vind ik heel mooi en speciaal. De wieg is niet alleen de wieg waar jullie dochter in opgebaard heeft gelegen, een plek van verdriet, maar ook de wieg waar ze als warme, levende blije baby in heeft geslapen, een plek van geluk. Heel bijzonder dat jullie zoon ook daarin mocht slapen.

Toen onze oudste zoon acht dagen oud was, werd hij ineens heel ziek van het RS-virus. Van het ene op het andere moment zaten we met hem in het ziekenhuis. Ik heb daar toen acht dagen met hem doorgebracht, en toen we thuis kwamen was alles in zijn kamertje nog precies zoals toen we gingen. Mijn partner was (met onze dochter) wel thuis, maar hij had er geen moment over gedacht om dat op te ruimen.

Wij kwamen gelukkig thuis met een levende baby, maar ik weet nog dat ik erg moest denken aan hoe het zou zijn als het erger was geweest. Hoe confronterend zo'n kamertje dan is, met die kleertjes, waar alles nog klaar ligt...

Enkele jaren later stierf, op een leeftijd van ongeveer 3 maanden, het dochtertje van een vriendin van mij. Ik heb toen het boekje Schaduwkind gelezen, van P.F. Thomese. Ken je dat?

Ook het verhaal over het urntje van je dochter trof me. Weet je dat je ook sierraden kunt laten maken met een beetje as erin? Misschien hebben jullie dat al gedaan? Misschien later toch ook een mooi gebaar voor je jongens. Want ooit was er toch een zusje...