vrienden zijn hun baby verloren
Goedenavond,
Vrienden van mij zijn een 6 weken geleden hun baby van 4 maanden oud verloren. Hun kindje was te vroeg geboren en dus vanaf geboorte in het ziekenhuis, het ging met ups en downs maar we hoopten natuurlijk dat het goed zal komen. Helaas konden de artsen niks meer voor hem doen.
Sinds de dag van overlijden van hun baby heb ik ze niet meer gesproken, ze gaven ook aan dat ze rust nodig hebben dus wij (met groep vrienden) hebben ze deze rust gegeven.
Vandaag kreeg ik een berichtje van die vriendin of ik as zaterdag op bezoek wil komen. Natuurlijk wil ik dat. Maar ik vraag me af, hoe moet ik me gedragen.
Ik vind het heel lastig omdat ik zelf ook moeder ben, en ben ook heel emotioneel. Ik ga zeker huilen als ik ze zie.
Ik dacht, misschien hebben mensen hier advies voor mij hoe ik me het beste naar ze kan opstellen. Ik wil ze niet plaatsen in moeilijke positie, de situatie is al moeilijk genoeg.
Moet ik er wel beginnen over wat er gebeurd is of wachten totdat ze zelf daarover beginnen?
Moet ik iets brengen?
Ik heb letterlijk geen idee.
Alvast bedankt voor alle adviezen.
Wat triest.
Ze willen je graag zien in deze moeilijke tijd, je bent duidelijk een waardevolle vriendin. Wees jezelf en natuurlijk wordt er gepraat over hun grote verlies, zo triest om je kindje te verliezen. En het geeft helemaal niets als je moet huilen, je deelt hun verdriet.
Je hoeft niets mee te brengen, misschien weet je iets bij een volgend bezoek en anders niet.
Eerlijk
geef gewoon eerlijk je dilemma aan. Maar bovenal ga het onderwerp niet heel obsessief vermijden.
Mijn zwager en schoonzus vonden het heel fijn om ondanks hun grote verlies toch de kinderen te zien of verhalen over ze te horen. Wel op hun initiatief, er zijn momenten dat het toch pijnlijk is.
Vergeet het kindje ook de komende jaren niet. Het blijft toch hun kind. De eerste maanden leeft iedereen heel erg met ze mee, maar na een half jaar tot een jaar is de omgeving wel over naar 'normaal' terwijl voor hen het normaal er nog lang niet is en hun normaal met een overleden kind zal zijn.
Emoties mogen, het is een emotioneel gebeuren.
er zijn, luisteren
tranen zijn niet erg, het is een enorm verdriet. Begrijpelijk dat je het spannend vindt om te gaan, de eerste keer is het moeilijkst.
Als je iets wilt meenemen omdat dat prettiger voelt - een bos witte rozen misschien? Luister naar haar, vermijd het noemen van haar kindje niet.
De lange ziekenhuisperiode van hoop en vrees is inspannend en intensief geweest, de ouders hebben al die maanden in een bubbel geleefd. Er is een groot contrast tussen die periode en de leegte nu. Verwoord ook dat je je nauwelijks kunt voorstellen hoe dat is geweest en dat je blij bent dat ze je gevraagd heeft te komen. Dit betekent veel voor jullie vriendschap.
Sterkte, een goed bezoek gewenst, en wat anderen al schreven: blijf hen in gedachten houden, zet de data van geboorte en overlijden in je agenda. Voor buitenstaanders is dit straks 'voorbij' maar voor hen blijft het heel lang een groot verdriet.
Benoemen
Wat verdrietig! Ik zou denk ik meteen bij aankomst benoemen dat je het zo erg voor ze vindt/er ook zo verdrietig van bent, dat je veel aan ze denkt en dat je hun kindje nooit zal vergeten. Het is zo iets groots, het zou heel raar zijn om er niet over te praten en hoe langer je er niets over zegt hoe groter de hete steen tussen jullie in wordt. En natuurlijk mag je er om huilen, samen huilen kan heel goed werken.
Een bos bloemen kun je meenemen, als je echt een cadeautje wil geven kan een mooi fotolijstje een passend cadeau zijn. Of misschien een zak snoep waar ze van houdt, of een fles goede wijn.
Luisteren
Dus; luisteren. Je kunt het ijs breken met dat je het zo verdrietig vindt- maar ook dat je het fijn vindt om ze bij te mogen staan. Vraag ze niet alleen naar hun verdriet, maar vergeet niet dat ze ook ouders zijn geworden. Vraag ze of de iets willen vertellen over hun kindje, hoe hij/zij was. Meestal zijn we geneigd om het alleen over het verdriet te hebben, maar in de gevallen die ik ken waren de ouders ook trotse ouders geworden van het mooiste kindje op de hele wereld. En daar mag best even aandacht voor zijn.
Maar vooral; dring je eigen verdriet niet op, en ben er voor hen.
Er is geen recept
Ik vond het indertijd belangrijk om het verhaal keer op keer te vertellen. Maar ik vond een kaartje, waarop iemand precies schreef wat hij dacht toen hij het kaartje kreeg ook heel mooi. Ik wilde ook weten hoe anderen het beleefd hadden. Je bent een vriendin, geen hulpverlener.
Ik denk dat ik zou beginnen met: 'ik ben blij dat je gebeld hebt'. En een mooie bos bloemen meenemen. Of een mooie kaars met de naam van het kindje erop. En wellicht bespreken hoe ze het kontakt met de vriendengroep weer op wil pakken. Is er een activiteit die jullie altijd samen ondernamen? In dat verband kun je ook bespreken wat het voor haar betekent dat er vrienden zijn zoals jij, die kinderen hebben.
Maar het is vooral iets waar veel afhangt van wat je vriendin wil, waar zij aan toe is.
Tsjor
Bij ons
kwam er iemand en die zij letterlijk "ik weet niet wat ik moet zeggen"... Nou joh, wij ook niet, kom binnen en neem een bak koffie.
Ik vond de eerlijkheid ontwapenender dan alle geoefende zinnetjes of wegkijkende mensen.
Gewoon, aangeven dat je het moeilijk vindt, dat je het fijn vindt dat ze je uitgenodigd hebben. Vraag of ze willen vertellen, vraag naar het kindje, eventueel (als je het aankan) naar foto's.
Ik vond niets zo pijnlijk als mensen die "het onderwerp" verzwegen, terwijl ik in mijn kraamtijd of nog in mijn zwangerschapsverlof zat..... ik was tenslotte wél bevallen, had een kind (weliswaar levenloos) op de wereld gezet: onze wereld stond finaal op zijn kop. Zo pijnlijk dat mensen er niet naar vroegen, zo alsof de wereld gewoon verder ging, terwijl die voor ons stil stond.
Qua iets meenemen: wij kregen van een tante (best grappig, tikkeltje ouderwets) : 2 flinke biefstukken, een douchesetje voor onszelf, en ons eerste kind kreeg een speelgoedje. Maar ook: een bos bloemen of een mooie geboortekaars zullen het goed doen (al vond ik persoonlijk het feit dat mensen kwamen belangrijker dan wat ze meenamen).
Wees jezelf, geef aan dat je het moeilijk vindt, praat met ze, huil met ze en bovenal: wees trots dat ze jou hebben uitgenodigd. Kijk ook waar er problemen zijn: mijn man vond het na x-tijd weer lastig om naar het werk te gaan. een collega heeft dit toen opgelost door hem op te halen. Dit kan je bijvoorbeeld met sporten of hobby of andere dingen ook doen.
Inderdaad na een tijdje
Ouders in mijn kennissenkring vonden het fijn dat ik na een jaar nog de naam van hun doodgeboren kindje kende en naar haar en naar hen als ouders vroeg.
Nu zou ik de naam opschrijven want ik wist niet hoe belangrijk het voor hen was en ben al mijn hele leven vergeetachtig met namen. Alleen deze keer gelukkig niet.
Maar echt, af en toe denk ik nog aan ze en het was in de tijd dat mijn eigen kinderen geboren werden. Het maakt ook indruk op de omgeving.
Eens met voorgangers
Ik heb het als jammer ervaren toen ik merkte dat vrienden ons pas veel later vertelden dat ze een baby verwachtten. En een koos zelfs voor een openbare ruimte zodat ik minder snel in huilen zou uitbarsten. Ik snap het ongemak, maar het werkt averechts.
Laat je eigen verdriet gewoon zien, maar probeer wel een beetje te voorkomen dat de rollen omgedraaid raken. Jij biedt je schouder aan, zij moet dat niet hoeven doen.
Waarschuwing van de vroedvrouw
'Zo pijnlijk dat mensen er niet naar vroegen, ' Daar waarschuwde de vroedvrouw ons al voor en adviseerde dat we dan zelf contact moesten opnemen. Dat heeft ook geholpen. Liever dat, dan dat je je blijft afvragen waarom iemand niet reageert etc.
Tsjor
Wij ook, een paar gedachten
Beste Lin,
Nu bijna 10 jaar geleden verloren wij onze dochter van 3,5 maand, na ziekte. Die situatie lijkt een beetje op die van je vrienden, qua leeftijd van het kindje dan toch.
Fijn van jou dat je op bezoek gaat. Mijn advies komt overeen met dat van de anderen die reageerden: verzwijg het niet. Dat is echt pijnlijk. Het is lief als je een bloemetje meeneemt en prima en laten weten dat je het ingewikkeld vindt is een prima opening. Huilen is niet erg!!! Ook als zij dat op dat moment niet doen.
Je zou kunnen vragen of ze iets willen zeggen over hoe ze de afgelopen tijd beleefd hebben. En dat je ook prima begrijpt dat zij het niet willen vertellen. Alles is goed, maar zeg of laat ze voelen dat je begrijpt hoe diep hun kind in hun hart zit en dat ze daar op elk moment, als zij daaraan toe zijn, met jou over mogen praten.
Nog een advies. Je schrijft dat je ook moeder bent. Ik weet natuurlijk niet hoe oud jouw kind is, maar wees je ervan bewust dat het heel confronterend kan zijn als je een baby mee zou nemen. Wij hebben dit meegemaakt bij een bezoek kort na het overlijden van onze baby. Vrienden van mijn man legden hun kind pontificaal in de box van onze dochter, op haar boxkleed, met haar spulletjes. Dat was een ongelofelijk moment, dat er ineens een levend kind in die box lag. Ik heb het afschuwelijk gevonden en eerlijk gezegd ben ik nooit meer helemaal losgekomen van dat beeld.
Dat wil niet zeggen dat je op eieren hoeft te lopen. Onze dochter overleed met 3.5 maand en op een feestje in die eerste periode zei iemand 'dat het met 4 maanden pas een beetje leuk wordt'. Om zich te vervolgens te realiseren dat wij er ook waren. Zijn koffie kwam zo'n beetje uit z'n neus. Ik vond het eerlijk gezegd heel komisch. Ik snap heus wel dat de babytijd voor hen na 4 maanden wat relaxter werd, en ben niet van suiker.
Op het werk van mijn man zei iemand: daar heb ik een broertje dood aan. Ook daar werd omstandig over gebloosd. Wij hebben altijd hartelijk moeten lachen om dat ongemak. Het goudschaaltje hoef je niet tevoorschijn te halen.
Misschien is dat nog wel een laatste ongemak: er mag (na eventueel aanvankelijke tranen, van hen en van jou) ook gelachen worden! Misschien halen ze liever positieve herinneringen op. Grappige gebeurtenissen. Vul liever niets in voor ze, laat je vrienden het invullen.
Het siert je dat je op bezoek gaat. Het is geen schande dat je het moeilijk vindt. Je hoeft je ook niet schuldig te voelen dat jouw kind er wel is, gezond en al, jij bent hun vriendin en ze gunnen je dat.
Ik wens je een zo ontspannen mogelijk bezoek en ongelofelijk veel sterkte voor je vrienden - ze zullen het nodig hebben.
