Verlies van ouder(s) bij mensen met een meervoudige beperking
Hallo mensen,
Het is niet mijn intentie om mensen hier op het forum kwaad te berokkenen, indien er iemand zich gekwetst voelt, gelieve te reageren.
Mijn vraag: ik volg momenteel een opleiding als begeleider jeugd en gehandicaptenzorg en ik loop momenteel stage in een volwassenen leefgroepswerking.
De mensen die er verblijven zijn merendeel boven de 50 jaar, dit is mede te danken aan de groeiende verbetering van de medische kant en het verzorgende aspect. Wat er nu wel gebeurt is dat de meeste mensen die in de leefgroep verblijven, hun ouders beginnen te verliezen aan hoge ouderdom. Dit brengt groot leed en eenzaamheid met zich mee. Niet alleen voor de getroffene, maar ook voor de ganse leefgroep. Wij als studenten krijgen geen rouwbegeleiding of zo in school, het is nu inmiddels al twee keer gebeurt waar een bewoner zijn ouder van sterft. Ik weet niet echt hoe hier mee om te gaan? ik wil zeggen, de aanpak naar de bewoner toe dan.
Ik dank u ten zeerste om te reageren
Van de koude grond
Ik weet niet welke opleiding je precies volgt, maar ik ben er toch zeker van dat begeleiding en aanwijzingen over omgang met dit soort kwesties, van de school vandaan moeten komen.
Als wij, ouders, al ervaring hebben met deze situatie, dan is die eenmalig.
Het gaat dan om onze zus of onze neef. Hoogst zelden maak je die situatie twee keer mee, laat staan dat je er iets algemeens over kunt zeggen.
Bij de instelling en bij de opleiding is er wel ervaring.
Had je je vraag hier al gesteld http://www.landelijksteunpuntrouw.nl ?
Of hier http://www.hgu.nl/post-hbo/verlies-en-rouwbegeleiding/?
Vreemd
Ik weet niet waar jij je opleiding volgt, maar de opleidingen die ik ken inde gehandicaptenzorg hebben allemaal het vak rouwverwerking, misschien een andere opleiding zoeken?
En Google eens op rouwverwerking, Levensboek en herinneringendoos
Ik werk al
Lang met dit soort mensen. Rouwbegeleiding bij verstandelijk gehandicapten is een aparte opleiding. Wat je je in ieder geval moet proberen voor te stellen is dat ze enerzijds een kinderlijke voorstelling van zaken hebben en andere, onverwachtse reacties kunnen geven. Bijv. Schijnbaar niet reageren. Of jaren later ineens pas reageren. Alsof er dan pas echt besef is van iemand die echt niet terug komt.
Belangrijkste is dat je ervoor moet zorgen dat alle emoties er mogen zijn. En je nergens over oordeelt. Ook niet over het ontbreken van een reactie!
ontwkkelingsleeftijd
Je moet idd niet kijken naar de daadwerkelijke leeftijd. Het ligt aan de ontwikkelingsleeftijd hoe mensen reageren en daarop moet je met ze omgaan. Dan zijn sommigen 1, sommigen 4 jaar oud. Ik denk dat over dit onderwerp genoeg literatuur te vinden is.
Ik vrees dus dat als ik er niet ben mijn kind hier nauwelijks iets van meekrijgt, ook andere familieleden (bv opa) waren ineens verdwenen.
Begeleiding vanuit school en de instelling lijkt me
Hier zou je inderdaad begeleiding vanuit school en/of de instelling bij horen te krijgen. Als ik jou was zou ik daar ook zeker met je begeleider op school en op de stage over sprken.
Ik weet van mijn zus, die ook op een woongroep voor verstandelijk beperkten (die ook nog eens doof zijn) werkt, dat het een lastig onderwerp is. In ieder geval, net zoals bij 'normale' mensen verwerkt iedere cliënt rouw op zijn/haar eigen manier. Ik denk dat je inderdaad een eind komt door uit te gaan van de ontwikkelingsleeftijd en gewoon mee te gaan in de belevingswereld van de cliënt. Een beetje zoals bij demente mensen, niet proberen te sturen, maar meeveren, en misschien afleiden.
Vrij recent heeft mijn zus de ziekte en het overlijden van een cliënt meegemaakt. Daar heeft het team de andere cliënten (en hun ouders/verzorgers) zeer actief bij betrokken. Daardoor was het overlijden zelf uiteindelijk meer een soort bevestiging van wat er was voorspeld, waardoor de cliënten over het algemeen weinig emoties meer hadden/toonden. Die hadden ze gaandeweg het proces namelijk al gehad. Dit zou je ook toe kunnen passen bij ouders die ouder worden, gaan kwakkelen en ziek worden. Alle mensen gaan eens dood. Je zou kunnen proberen het onderwerp wat vaker tussendoor aan te kaarten. Het te hebben over wat gebeurt rondom een overlijden. Ziekte, fysiek achteruit gaan en dus steeds minder kunnen, uiteindelijk overlijden en dan een begrafenis/crematie.
De groep van mijn zus is ook zeer nauw betrokken geweest bij de organisatie van de begrafenis. Ze hebben tijdens zijn ziekte al samen een kist uitgezocht bijvoorbeeld. En verder zijn verstandelijk beperkten nog meer dan wij visueel ingesteld. Foto's van de overledenen kunnen misschien een mooi plekje krijgen op een centrale plek in het huis, niet alleen op de kamer van de betreffende cliënt. Zo kunnen ze het samen ook nog eens hebben over verdriet en gemis.
Ik hoop dat je wat met mijn bijdrage kunt. Ik vind het mooi dat je zo actief op zoek gaat naar kennis over iets wat je tegenkomt in je werk. Je hebt duidelijk de goede opleiding gekozen 
.
