Verdrietig om schoonmoder die dementeert

Vanmiddag ga ik samen met mijn schoonzus kijken in een verpleeghuis of dat wat is voor onze (schoon)moeder. Zij zit nu nog in een aanleunwoning maar gaat de laatste tijd nogal achteruit. Ze dementeerde al licht maar dat kon nog opgevangen worden door de verzorging. Maar ze is langzamerhand steeds meer een beroep op hen gaan doen en nu is er een punt aangebroken dat zij haar daar niet meer de juiste zorg kunnen bieden. Ze belt steeds en weet dan niet meer waarom, ze eet en drinkt niet als ze niet aangemaand wordt; ze wilt niet meer uit bed komen. Terwijl ze eerst zo graag naar de opvang ging lukt het haar nu niet meer. En als je daar met haar over praat houdt ze bij hoog en laag vol dat ze wel geweest is en dat de verzorging 'fantaseert'.
Het doet pijn mijn lieve schoonmoeder zo te zien aftakelen. Ze wordt boos en verdrietig en snapt de wereld om haar heen niet meer. Het gaat nog wat worden. We moeten nu min of meer onder druk snel een plek gaan vinden anders wordt ze geplaatst in het eerste beste óuderenpakhuis' die een plekje heeft.
Maar ze wilt eigenlijk niet want ze kan het allemaal nog best zelf......
au!