Verbinden
Ik wil mijn verhaal in het kort weergeven. Ik ben enig kind. Ouders gescheiden toen ik 5 was. Vader was hertrouwd en daardoor samengesteld gezin waar ik weekenden en vakanties in deelde. Ik groeide op bij mijn moeder. Mijn moeder werkte, in de jaren 70/80 was dat bijzonder om als alleenstaande ouder te werken. Mijn moeder had verschillende relaties die steeds op niets uitliepen. Één van die partner heeft mij misbruikt gedurende 2 jaar. Dit heb ik nooit tegen mijn ouders verteld. Op mijn 23ste is mijn moeder onverwacht overleden. 11 jaar later mijn vader. Ik ben een jaar na zijn overlijden mijn ex-partner tegengekomen op vakantie. Ik heb toen hard gewerkt dat hij naar NL kon komen, hij had namelijk een verblijfsvergunning nodig. Ik ben daarin nogal bedrogen geweest achteraf. Daar ben ik achtergekomen nadat ik getrouwd was en we een kind hadden. Inmiddels ben ik al enige jaren gescheiden. Momenteel heb ik net een nieuwe relatie en merk ik dat ik heel bang ben mij emotioneel te verbinden. Heb ik een verlatingsangst, ben ik bang dat ik me weer laat misbruiken, dat vertrouwen beschaamd wordt en durf ik niet zo goed mijn emoties te uiten uit angst negatief te zijn (heb een negatieve inslag moet ik eerlijk bekennen). Ik zoek continue bevestiging en mijn nieuwe partner is sterk, maar ben steeds bang hem kwijt te raken en blijf in een vicieuze circel zitten. Selph fulfilling prophecy. Voel me schuldig als ik mezelf teveel laat gaan en zoek dan weer de bevestiging op. Ik probeer hieruit te komen en weet het niet goed hoe. Ik zie wel een psycholoog maar dat helpt me niet voldoende. Enige tips hoe ik de dingen anders kan zien? Ik weet het niet meer.
Andere psych?
Heb je het gevoel dat deze psycholoog wel resultaten met jou behaalt? Zo niet, of niet meer, dan is het misschien een mogelijkheid om op zoek te gaan naar een andere psycholoog. Zoek in dat geval zeker eentje met ervaring met traumaverwerking én hechtingsproblematiek.
tjeetje meid
Je hebt ook wel een hoop op je bordje gehad en ik snap dat jouw vertrouwen i de mensheid en met name het manneijk deel tot het vriespunt gedaald is. Heb je wel eens overwogen EMDR therapie te doen?
Het kan je erg helpen bij traumaverwerking en dan denk ik met name aan het misbruik. Je moet wel even door een diep dal: het gaat wel e.e.a oproepen dus daar moet je je op kunnen concentreren. Ik kan me zo voorstellen dat je dat misschien momenteel wel lukt met een liefdevolle partner om je op te vangen. Hoe open ben je met hem?
Open
Ik ben teveel open voor hem denk ik. Hij vind het moeilijk om met verdriet om te gaan, hij vind dat negatieve energie en past op dat hij zich niet afsluit zegt hij. Ik vind dat moeilijk te horen. Ben dan bang dat ik teveel vrouwelijk zeur als het ware. Ik wil ook zeker niet de problemen in de relatie uitvechten. Ik had een gesprek op school gehad en vermoeden is dat mijn zoon dislectie en adhd heeft. Ik was thuis gekomen (wonen niet samen) en verteld dat ik verdrietig was omdat het een bevestiging voor mij is en dat we ons leven hieromtrent moeten gaan aanpassen en ik mij alleen voel staan in de emoties hieromtrent (in het algemeen hoor, niet op hem ofzo gericht) en hier uitte ik ook mijn onmachtige woede in het algemeen en toen kwam het can hem af dat hij dat soort dingen moeilijk vind. Ik blijf ook niet in die emotie zitten, ik kom er snel weer uit en jan me herpakken, maar het maakt me bewust dat ik dan moet oppassen en wil me ook niet inhouden en weet dan niet bij wie ik die emotie wel mag uitten of mag dat dan niet in een relatie. Vind dit erg moeilijk.
Anke
Ja ga EMDR krijgen over het misbruik stuk. En ze is wel een goede denk ik zo.
misschien
is relatietherapie wel een idee. Niet omdat jullie relatie niet goed is, maar om een manier te vinden om samen te dealen met de dingen die er spelen. Om begrip voor elkaars minder sterke punten te hebben, en te leren hoe daar het best mee om te gaan.
Zou je vriend daar voor open staan?
Daarvoor
Zijn we nog iets tekort bij elkaar denk ik. Wel een goede opmerking van je.
deze man dan wel 'de ware' voor je? Je zou iemand naast je moeten hebben die jou neemt wie je bent, die je steunt, met al je onverwerkte verleden. Dat je je ook eens mag laten gaan en die dat dan niet persoonlijk neemt, maar het begrijpt dat het niet tegen hem is (wel moeilijk). Al weet ik natuurlijk niet in hoeverre je je laat gaan, maar af en toe een huilbui moet toch kunnen. Je hoeft toch niet altijd sterk te zijn?
Ik geloof niet helemaal erin dat je alles achter je kan laten van je verleden, maar dat je accepteert dat je bepaalde nukken of onzekerheden (die daarmee te maken hebben) nu eenmaal hebt. Zolang je er niemand schade mee doet natuurlijk. Maar helemaal herprogrammeren kan m.i. niet.
Expliciet zijn
Misschien kun je op een rustig moment, wanneer er geen moeilijke emoties spelen, eens expliciet aan je vriend uitleggen wat je op zo'n moment fijn zou vinden dat hij zou doen. Dus luisteren en zijn armen om je heen slaan. Dat is het minimale, lijkt me. Mischien wil je meer. Je kunt best zeggen dat je het gewoon even kwijt moet en dat hij niks hoeft op te lossen. Even heel generaliserend: mannen willen problemen oplossen. Ik vermoed zomaar dat hij denkt dat dit veel te groot is voor hem om op te lossen, en dat is ook zo. Dus als je zegt dat hij dat niet kan en ook niet hoeft te doen, zou dat wel eens voor ontspanning kunnen zorgen. Het is wel fijn voor je dat je er niet in blijft hangen. Ook dat kun je hem zeggen: als ik het kwijt ben, dan kan ik weer verder.
Dank
Ik heb een gesprek gehad waarin ik dit aan heb kunnen geven en dat voelde goed. Het is een klein stapje vooruit.
