Vader verongelukt
Een half jaar geleden is mijn vader verongelukt.
Hij stond op een steiger. Is daar afgevallen en vol op zijn hoofd terecht gekomen. Op dat moment stond ik te schilderen op de kunstacademie en om 15.45u ging mijn telefoon. Het was mijn zus met het bericht “er staat politie bij mama voor de deur, je moet nu naar het ziekenhuis”. Ik ben in de auto gestapt. Bang, heb mijzelf de hele weg moed ingepraat. Een half uur later stond ik tegenover de arts. Mijn jas nog aan. Zijn woorden waren direct: “wij kunnen niks meer voor hem doen”. Door de klap was zijn linker aangezicht verbrijzeld en zijn hersenen ook. Hij lag in coma. Zijn hart klopte nog wel, tot de volgende dag.
De dagen voelen zwaar en elke dag mis ik hem een beetje meer. Ik had zo graag nog iets tegen hem willen zeggen. Gelukkig is er ook dankbaarheid want ik heb 35 jaar een top vader gehad. De crematie was op zijn verjaardag. Hij is 68 jaar geworden.
Heftig Isa
Gelukkig heb je goede herinneringen aan je vader. Maar het blijft heftig om je vader zo plotseling te moeten missen.
Hier geen heftig overlijden maar ik mis mijn ouders wel. Het is prettig om met mijn broers en zussen, maar ook met mijn kinderen, herinneringen op te halen.
Het gevoel wordt vast wel milder op den duur maar ik kan me goed voorstellen dat het heel zwaar voelt als het zo heftig gaat als bij jou vader.
Och Isa.
Wat verdrietig, gecondoleerd met het verlies van je vader. Heel veel sterkte. Zeg alles wat je nog tegen hem had willen zeggen alsnog. In je hoofd, op een geliefd plekje of tegen zijn foto. Gewoon hardop, het kan een opluchting zijn de woorden uit te spreken.
Misschien had je nog willen zeggen:"pap, ik hou van jou". Spreek ze uit en je weet voor jezelf dat hij wist dat je van hem hield. Het gemis wordt steeds erger schrijf je, dat herken ik zeker. Het wordt eerst steeds erger en na lange tijd heelt dat weer iets, langzamerhand. Praat over je vader, met je moeder, met je zus, een goede vriendin.
Isa
Heel veel sterkte!
ach...
Wat een verdriet Isa. Je vader zo plotseling te moeten missen en van dag tot dag meer te ervaren wie je mist en hoe je hem mist. Het was zo onverwacht.
Is het een idee iets moois te maken als herinnering aan hem? Je schrijft dat je stond te schilderen op de kunstacademie. Maak iets moois, wie weet wel meer dan één iets. Misschien is het een idee om op zijn verjaardag mensen die je lief zijn uit te nodigen en te delen wie hij voor je is, hoeveel hij voor je betekent.
(Mijn vader was ook 68 toen hij plotseling overleed; ik was 22 en pas getrouwd. Op dat moment had ik veel verdriet maar was tegelijk enorm bezig mijn eigen bestaan op te bouwen. Jaren later - ook nu nog - is mijn vader geregeld in mijn gedachten. Ik heb vijf jaar geleden op zijn 100ste geboortedag een boekje voor zijn kleinkinderen gemaakt. Zij hebben hem nooit gekend, maar ik wilde graag mijn herinneringen delen en proberen hem iets dichterbij brengen dan een man op een oud fotootje)
Het diepste dal
Mijn diepste dal nadat mijn vader overleed was zo'n half jaar later, dus waar jij nu staat. De uitvaart, de belangstelling, de kaarten en telefoontjes al ruim achter de rug, het normale leven was al weer een tijdje aan de gang. En het enige wat ik kon denken was: maar hij is nog steeds dood hoor. Een vreemde gedachte misschien en het hoeft helemaal niet voor jou op te gaan. Maar toch: de allerscherpste randjes gaan eraf. Ook dat wilde ik trouwens niet eens, ergens. Bang dat ik zijn gezicht me niet meer voor de geest kon halen, zijn stem, zijn gebaren. Ik wilde niet dat het zou slijten. Maar dat doet het wel en dat is goed. Uiteindelijk. Sterkte.
Bedankt
Wat een lieve woorden allemaal. Fijn om zo mijn verhaal kwijt te kunnen.
isa
Afschuwelijk zoiets! Heel veel sterkte!
Wat verdrietig voor jou en je familie
Vreselijk dat je vader zo uit je leven is gerukt. Zo jong nog... Sterkte voor jou en iedereen die je vader gekend heeft.
Bijzonder
Een mooi in memoriam Isabelle. Ik las het gisteravond al en het raakte me op een bijzondere manier. 'Vader verongelukt'.
Ik was gisteren in het Open Lucht Museum in Arnhem. Ik ben er al vaker geweest, maar elke keer zie ik weer iets nieuws. Zo ook in de loods van van Gend en Loos. Mijn vader werkte daar voordat hij omkwam bij een verkeersongeluk. Deze keer viel me het kantoortje op: ja, zo moet het ongeveer geweest zijn voor hem. Tpyemachines etc. Ik probeerde het me voor te stellen. Plotseling zag ik de kalender hangen: oktober 1965. Het raakte me ineens. 1965, dat was het jaar waarin hij overleed. Alleen dat blaadje had hij niet meer gezien: hij overleed in februari 1965.
Zo lang je leeft leeft ook de herinnering.
Tsjor
Tsjor
Bedankt voor jouw woorden Tsjor. Wat een confrontatie maar ook fijn dat je vader zo bij je blijft. Dood zijn de mensen pas als ze inderdaad uit je herinnering zijn.
Waar ik vooral moeite mee heb, is dat elke dag de eerste keer is dat hij ergens niet bij is. Dat zal ook wel slijten geloof ik. Maar nu is het toch een feestje, of gewoon een normale dag waarop je hem mist.
Mijn vader overleed ook in febr. Op Valentijnsdag (ook zijn verjaardag) was de crematie. Raar maar ook weer mooi. Soort circle of Life.
Volgende week krijgt hij een eigen plek op een urnenbegraafplaats. Het monument hebben wij zelf ontworpen en alles is gemaakt van natuurlijk materiaal. Ook de urn waardoor deze uiteindelijk samensmelt met de natuur. Iets was ik erg mooi vindt.
Dat eerste jaar rond
Mijn broer is overleden toen ik 26 was, en inderdaad, dat eerste jaar, dan is alles er de eerste keer. De eerste verjaardag zonder hem, eerste kerst zonder hem en ga zo maar door. En dan ineens ben je op de datum van zijn eerste sterfdag. Die dag stonden we er enorm bij stil en dat was eigenlijk de eerste en enige sterfdag die we 'herdachten'. Nu bel ik mijn moeder wel altijd op die dag, maar op een of andere manier hebben wij daar weer minder mee, die dag is niet ineens een ergere dag, hij is net als andere dagen. En zo gaan de jaren verder en veranderd het verdriet wel een beetje. Het blijft, maar voelt minder naar (gelukkig maar) maar het gemis blijft altijd, al wordt het dragelijker.
Ik kan er ook makkelijk (oppervlakkig) over praten, maar ga ik er langer over door, dan komen toch de tranen, ook al is het nu 23 jaar geleden, dat gaat nooit meer over, en dat hoeft ook niet natuurlijk.
Voelen
Mijn vader is een paar maanden geleden begraven. Ik vind het fijn om opnieuw naar de muziek te luisteren die tijdens de begrafenis gedraaid is. Het is ook wel troostend. Het doet mij goed, wanneer ik de gevoelens en de mooie herinneringen ophaal. Ik kies dan bewust voor het stil staan bij.
Vaak wordt het ‘stil staan bij’ verwoord als het niet accepteren of het niet loslaten. Maar ik vind het ‘stil staan bij’ juist iets krachtigs hebben. Net als het stil staan bij een herdenking, uit een soort dankbaarheid voor de goede herinneringen samen.
Ik kies ervoor om ‘stil te staan’ als mijn hart dit aangeeft en ik alleen ben. Dan hoef ik geen uitleg te geven als er een traan rolt en vlak daarna een glimlach verschijnt.
Gecondoleerd en ook sterkte voor je moeder.
Vader...
Mijn vader stierf negen maanden na mijn moeder, toen ik zelf 6 maanden zwanger was van mijn eerste kind...
Geen ongeluk, maar de verlate gevolgen van een hartinfarct. Bloedpropje naar zijn hersenen geschoten...
Ook hij heeft eerst nog enkele dagen in coma gelegen. Wel fijn, want daardoor kon zijn familie nog afscheid nemen. Voor mij was het net een droom, bizar...
Wat je schrijft
over dat je hem eigenlijk elke dag meer mist...
Dat vind ik erg herkenbaar. In het begin ben je vooral de schok van het overlijden en alles eromheen aan het verwerken (zo voelde dat voor mij, en als dat al gaat), en daarna wordt steeds meer duidelijk wat het in de praktijk betekent. Dat gat in je leven...
Misschien kun je inderdaad iets moois schilderen. Ik weet wel dat ik zelf na die overlijdens (van mn moeder en later dus mn vader) heel lang niet meer creatief kon zijn. Daarvoor moet ik eigenlijk een goed gevoel hebben, in een flow zitten, en telkens als ik dat probeerde zakte ik veel te ver in mijn verdriet.
Het was zeker een jaar of langer later dat ik het kon verdragen om zelf muziek op te zetten bv.
Veel sterkte! Ik hoop ook dat jullie steun (en mooie verhalen) bij elkaar kunnen vinden.
