Uithuisplaatsing hond

Hond ontwikkelde de laatste tijd sterke dominante agressie met bijtincidenten waardoor wij plotseling besloten hem te laten castreren. I.o. met een gedragsdeskundige hebben we de castratie laten doen met het plan om daarna extra individuele lessen te nemen bij hem om te leren fikkie beter onder controle te houden. Hij had ons eerder al thuis bezocht om alles door te praten en te adviseren. O.a. zei hij dat wij ons moesten omdraaien als fikkie gromde: hij dacht dat fikkie dan niet zou bijten. Helaas bleek dat in twee gevallen niet waar, hij beet mijn man in zijn heup en nog eens in zijn hand en mijn zoon in zijn arm toen zij in een conflictsituatie fikkie de rug toekeerden. Enkele maanden daarvoor was mijn man al eens door hem gebeten in een situatie waarin hij fikkie op zijn kant had gelegd en in zijn nekvel greep: een straf die eigenlijk te heftig was omdat dit de doodsgreep is in de natuur, wat we later begrepen: dus die reactie konden we nog plaatsen en daar konden we mee leven.

Vlak na de castratie is hij helemaal doorgedraaid in gedrag: hij was om helemaal niks vreselijk boos en agressief. Bij het in de bench gaan heeft fikkie mij gebeten in mijn hand.Hij was ook absoluut niet versuft. De dierenarts had ook al aangegeven dat hij moeilijk onder narcose te krijgen was: (daar was ik zelf bij) hij bleef er tegen vechten.
Ondanks rustigmakertjes en flinke pijnstillers van de dierenarts (die ik had gebeld om te informeren dat fikkie heel erg agressief was) bleef hij heftig reageren. Medicatie hebben we door de tralies heen op een bot mes gevoerd met carnibest… Toen mijn man thuiskwam en fikkie zijn stem hoorde was dat direct reden om in zijn bench op te springen en te grommen en blaffen. Hij zat in zijn bench, maar we hoefden het dekentje maar op te tillen wat erop lag en hij ging als een razende te keer: heel beangstigend. Later hebben we nog meer medicatie gegeven om hem rustig te krijgen en dat leek hij ook te worden. Daarom deed ik op een bepaald moment de benchdeur open om hem wat water te geven. Ineens ging hij weer als een razende tekeer en ik kon net op tijd het deurtje dichtgooien zonder dat hij me beet.

Inmiddels hadden we alle drie zo’n angst ontwikkeld dat fikkie dit geheid aan zou voelen en konden we fikkie absoluut niet meer vertrouwen. Wij durfden hem ook niet meer uit zijn bench te halen om een plasje te gaan doen: hij was eerder ook rustig maar ging dan toch tekeer als je hem naderbij kwam. Uiteindelijk hebben we de hele avond met allerlei mensen aan de telefoon gezeten (waaronder een paar keer met de fokker omdat we daar sowieso steeds mee hebben overlegd)om iets te regelen. Het was ons duidelijk dat je geen enkel gezin of persoon op kan zadelen met zo'n probleem: hooguit iemand die het een uitdaging vindt om een dergelijke hond te rehabiliteren. De enige die ik daartoe in staat acht zou mijn oudste broer zijn: hij woont met zijn volwassen zoon en werkt op de dierenambulance en zal zich niet snel laten afschikken. Maar hij zit precies nu ook in een verhuizing en heeft een scheiding achter de rug, dat was dus ook echt geen optie.
Kortom: gisterochtend is hij door iemand van een dierenambulance uit de bench gehaald en gebracht naar een asiel. Hij reageerde bij deze meneer vrij timide en liet zich zonder verder grommen en blaffen wegleiden. Hij zal daar verder onderzocht worden om te kijken of gedragstherapie en herplaatsing nog een optie voor hem is. Wij zijn er in onze auto achteraan gereden en hebben alles uitgebreid verteld in het asiel. Daarna afscheid genomen van fikkie …

fikkie heeft een enorme plek in alledrie onze harten en wij zijn dan ook ontzettend verdrietig. Wij hebben echt naar eer en geweten fikkie zo goed mogelijk opgevoed, ook omdat we al best snel doorhadden dat fikkie een pittig typetje is. Juist daarom wilde ik ook doorzetten met de training en heb ik nooit een les gemist: ik besefte maar al te goed hoe belangrijk het is zo’n mannetje onder appèl te krijgen. De castratie had met ondersteuning van de gezinstherapie soelaas moeten bieden, maar het was te erg uit de hand gelopen. Het is verschrikkelijk om bang te zijn voor je eigen hond.
Tot mijn grote spijt kan ik geen deel meer nemen aan de training en de behendigheid en alle leuke plannetjes die ik met hem had gaan niet meer lukken.