tekst uitvaart, hulp gevraagd
Binnenkort hebben wij een uitvaart van een oom van mij. Nu vindt mijn vader het fijn als ik en mijn broer en zusje, ook iets zeggen bij de uitvaart. Oom heeft geen vrouw en kinderen, wel broers, zussen en veel neven en nichten.
Nu ben ik met mijn broer en zus ideeën aan het verzamelen, maar het blijven van die losse flodders. Iemand een tip hoe je van losse flodders toch een mooi verhaal kan maken?
ideeën
Wat voor losse flodders hebben jullie? Zijn het herinneringen? Muziek? Iets om voor te lezen of een afbeelding? Willen jullie laten zien hoe hij was voor jullie? Ik heb wel een tip die voor mijzelf werkte: doe iets persoonlijks wat dicht bij jezelf ligt. Praat daarover met broer en zus. Het hoeft geen verhaaltje te zijn. Persoonlijke flodders raken het meest. Dan heb je ook voor jezelf een goed afscheid.
Benoemen
Je kunt het letterlijk benoemen dat je losse verhaaltjes hebt. Dan begin je met de titel van het hoofdstukje, vertelt het verhaaltje (of leest het voor), je last een hele korte pauze in en noemt de titel van het volgende hoofdstukje. Dus: De jeugd van oom X, vertel vertel vertel. Pauze. Oom X en zijn hobby, vertel vertel. Pauze. Enzovoorts.
stukjes tekst
Emma, het zijn inderdaad stukjes tekst, persoonlijke herinneringen aan vroeger. We hebben allemaal onze eigen herinneringen. Soms is het maar een zinnetje, of een gedachte.
Kaaskopje, dat laatste maakt het wat lastiger om het in 'hoofdstukjes' te verdelen, voor mijn gevoel.
Inleiding
Met een goede inleiding kun je die stukjes tot een samenhangend verhaal maken. Ik had voor mijn grootouders ook twee of drie anekdotes die ik vertelde en waaruit hun karakter bleek. Dus inleiding - anekdote - bruggetje - anekdote of gedicht - afsluiting. Een afsluiting is niet per se nodig als je met een gedicht eindigt, want dat heeft van zichzelf al een slot.
Zo deden ze het bij een neef van mij
Een reeks met korte anecdotes, zinnetjes, redenen waarom hij iemand zo kon raken, de herinneringen die mensen aan hem hadden.
Mooi was het... echt, veel bijzonderder dan een gelikt en gestroomlijnd verhaaltje...
Bedankt
Phryne en Mirreke,
ik ga het inderdaad niet opgesmukter maken dan het is. Gewoon van tevoren vertellen dat het herinneringen zijn die we graag willen delen.
En dan maar hopen dat ik bij de uitvaart een beetje uit mijn woorden kom. Emotioneel staat het wat verder van me af, maar ik ben zo gevoelig voor emoties van anderen...
Lees iets bestaands voor waaraan je 1 anecdote koppelt. Ik las iets voor uit toon tellegen.
Toon Hermans
Mijn moeder was groot bewonderaar van Toon Hermans en toen zij overleed wisten we één ding zeker: er moest iets van Toon Hermans voorgelezen worden. Samen met mijn zus heb ik van een aantal anekdotes een verhaal gemaakt waarbij ook, om het zoals mijn moeder was niet te zwaar te maken, soms hartelijk gelachen werd. Zo was mijn moeder.
Mijn moeder geloofde in de hemel, maar ze was zich ervan bewust dat het haar geloof was en geen 100% vaststaand feit. Daarom vonden wij onderstaand gedicht van Toon Hermans zo passend ter afsluiting van ons verhaal. Mooi, humor, ontroerend. Prachtig vind ik het.
Zo’n idee
Er moet toch ’n plek zijn, ’n land of ’n rijk,
waar iedereen happy is, ied’reen gelijk.
Er moet toch zo’n plek zijn, of dacht je van nee,
ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
Er moet toch zo’n plek zijn, heel ver hier vandaan,
daar kookt nooit iets over, daar brandt nooit wat aan,
geen vel op de melk en geen vlieg in je thee,
ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
Er moet toch ’n plek zijn, misschien wel heel hoog,
daar krijg je in ’t bad nooit meer zeep in je oog.
D’r is altijd plezier en papier op de plee,
ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
Er moet toch ’n plek zijn, vèr weg zeggen ze,
daar glijdt nooit je broek van je kleerhangertje.
Het kan er niet tochten en d’r is geen TV,
ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
Er moet toch ’n plek zijn, zo kinderlijk speels,
daar loopt nooit de rits van je gulp uit de rails.
En niemand is hongerig en niemand blasé,
ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
Er moet toch een plek zijn van ’n ander allooi,
ver weg van de haat en het kleine geklooi.
Geen roddels, geen pijn en geen ach en geen wee,
ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
En als je daarboven opnieuw bent ontwaakt,
en je denkt, wat heb ik me te sappel gemaakt,
dan begrijp je de sores die je had hier benée,
ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
Daar is alles anders, de poen en de sex,
je gaat er ook heen zonder traveller-cheques.
Maar als er één gaat, roep je nooit ‘mag ik mee,’
want ik weet het niet zeker, maar ik heb zo’n idee.
Auteur: Toon Hermans
