Schuldgevoel zal het bij de rouw horen?

Uiteraard niet

Natuurlijk hoef je je niet schuldig te voelen! Je was er al vaak en zou de dag erop weer gaan. Je weet toch ook niet van tevoren wat er zou gebeuren? Alleen, het voelt heel rot dat je in de buurt was en toch niet ging, dat snap ik. Maar je uitleg snap ik ook hoor, had ik misschien ook wel zo gedaan.
Het punt is, jij voelt je nu eenmaal zo en ik weet niet of het gaat helpen als wij allemaal zeggen dat je je niet schuldig moet voelen, want het is iets wat JIJ voelt.
Misschien kan je iets doen om het af te sluiten naar je oom toe. Een lieve brief voor hem schrijven met je gevoelens erin, uiteraard kan je deze niet opsturen, maar soms helpen dit soort dingen op deze manier. Het is toch ook een verwerkingsproces.
Volgens mij was jij een hele lieve nicht voor hem!

schuldgevoel

Kan het zijn dat je schuldgevoel iets te maken heeft met je gevoel t.o.v. je oom in de periode na het overlijden van je oma? Dat je er best voor hem wilde zijn, maar ook het gevoel had dat er misschien wat teveel een beroep op je gedaan werd. Dat er meer van je gevraagd werd (niet eens letterlijk, maar tussen de regels door) dan jij kon bieden?

Ik kan mij namelijk voorstellen dat dat wel beïnvloed hoe je je nu voelt. Overigens: dat is niet terecht! Je hebt niets verkeerd gedaan en je hebt niets nagelaten. Je had dit onmogelijk aan kunnen zien komen of kunnen voorkomen.

@Jippox

Mn oom belde/appte me wel eens om een boodschap te doen dat was geen probleem en verder hielp ik hem af en toe een klein beetje met het huishouden.Soms dacht ik wel pff nu even niet maar deed het wel voor hem en nu mis ik de appjes en belletjes juist erg.Ik voelde me wel een beetje verantwoordelijk voor hem hij had niet zoveel mensen alleen mn tante en oom en ik kwamen geregeld langs dus vond hem wel zielig en dan die val erbij en die pijnlijke ribben en benauwdheid. Dat is het denk ik ook dat ik denk ik had er in die week meer voor hem moeten zijn dan alleen die dinsdag maarja dit verwacht je niet.

Ik herinner me jouw verhaal nog

Wat mij toen opviel is dat je erg betrokken was bij je oom, hem graag hielp, niet alleen praktisch maar ook om zijn leven weer op te bouwen, toen zijn moeder overleed.
En nu lees ik ook dat jij vaak naar hem toe ging en hem op allerlei manieren hielp. En natuurlijk had je niet altijd zin en heb je ook wel eens nee gezegd. Dat mag! Wat jij deed voor hem was echt super!

Je mag trots op jezelf zijn hoe jij je hebt ingezet. En ik weet zeker dat jouw oom jou enorm waardeerde.
Laat die laatste dag/dagen los. Die hadden ook twee dagen later kunnen zijn, toen jij niet in de buurt was.

@Lydia

Lief van je Lydia.Ik zei nooit nee als hij me wat vroeg.Ik dacht wel eens pff nu even niet maar dan bedacht ik me dat mn oma en oom er ook altijd voor mij zijn geweest. En ik had die woensdag nadat hij overleed eigenlijk een wat rustigere dag dus dacht nog dan kan ik mn oom wel weer even beetje helpen in huis niet wetende wat er ging gebeuren.En dat is zo denken aan de goede dagen. Dit heb ik niet kunnen vermoeden en hij wist heus wel dat ik snel weer langs zou komen had hem nooit in de steek gelaten.En als hij had gebelt dat hij zich totaal niet goed voelde was ik ook gelijk naar hem toe gekomen maar alles wat ik dacht was het komt helemaal goed met hem uiteindelijk.

De valpartij.

Je oom zei dat hij gebroken/gekneusde ribben had na de valpartij en het benauwd had. Is hij toen wel bij een arts geweest?

En hoe vervelend de hele situatie ook voelt, jij had dit niet kunnen voorkomen, soms lopen dingen in het leven zoals ze lopen. Soms zou je een glazen bol willen hebben zodat je in de toekomst kunt kijken en dingen ziet aankomen en misschien wél kunt voorkomen. Aan de andere kant zou zo'n glazen bol dan ons leven beheersen. Ik herken je schuldgevoel, dat ebt langzaam weg, maar het voelt heel naar.

Schuldgevoel

Herkenbaar. Een beetje schuldgevoel is er altijd, waarschijnlijk juist doordat je je zo verantwoordelijk voelde. Had ik niet dit of dat kunnen doen. Zelfs als je weet dat iemand terminaal is, zijn er nog twijfels: is hun sterven wel juist begeleid, heb ik wel goed afscheid genomen, en ga zo maar door.

Ik denk dat dit juist hoort bij je betrokkenheid. Idealiter zou je alles altijd perfect willen regelen, maar het is helaas een imperfecte wereld. Je hebt het goed gedaan.

Dit hoort bij betrokkenheid

Helemaal eens met Tamar. Juist vanwege de betrokkenheid voel je wat je nu voelt. Je zou 100% willen betekenen voor je naaste - maar dat is niet mogelijk. En juist als alle mogelijkheden voorbij zijn, komt op je af dat je sommige dingen anders, beter, attenter had willen doen. Dan is er moment om alles terdege af te wegen - in het leven dat gaat zoals het gaat is dat niet zo. Schuldgevoel hoeft er zeker niet te zijn. Kijk wat genadiger naar jezelf. Je hebt veel gedaan.
Beter kan de vijand zijn van goed !

Wil40,Tamar,Wilgenkatje

Wil40 nee hij was altijd eigenwijs om naar de dokter te gaan. Ik zei dinsdags wel tegen hem ze kunnen er niks aan doen he gebroken/ gekneusde ribben en hoelang duurt zoiets?En toen zei hij 6 weken zo'n beetje.En ik heb pijnstillers gekocht meer kon ik op dat moment niet doen en toen zat hij ook nog gewoon in de woonkamer bij mij. Die woensdag toen mijn tante langs kwam had hij krom op bed gezeten van de pijn...ik neem aan dat mn tante wel heeft gezegd dat hij naar de dokter moest.En donderdags heeft ze hem nog telefonisch gesproken weet niet wat hij toen heeft gezegd hoe het ging.Hij had er echt even mee naar de dokter moeten gaan misschien waren het alleen maar gebroken/gekneusde ribben dan konden ze niks alleen goede pijnstillers geven maar voor zelfde geld was er meer aan de hand.Tamar en Wilgenkatje inderdaad je hoort het vaker dat rouw en schuldgevoel samen gaan. Heb heel erg mn best voor hem gedaan en als ik ook maar iets van een voorgevoel had dat het niet goed ging met hem was ik die vrijdag echt wel even langs gegaan maar dit was het laatste wat ik had verwacht.Ik vond wel jammer dat ik hem niet meer kon zien na zijn overlijden.De man van de Dela had dat afgeraden en zei dat ik hem beter in gedachten kon houden zoals hij was.Dat had mijn nicht voor mij gevraagd aan die man. Maar daar heb ik ook wel vrede mee dan.Maar schuldgevoel moet nog slijten maar jullie reacties doen me goed ik heb genoeg voor hem gedaan en dit kon ik niet weten.

Brink

Mijn vader was ook zo eigenwijs. Hij heeft nooit een ziekenhuis van binnen gezien. Dus ik voel ook: het had beter gekund. Maar had ik daar voor kunnen zorgen, zonder hem zijn waardigheid af te nemen? En dan nog, had het hem echt geholpen? En had ik 24 uur per dag bij hem moeten zitten? Natuurlijk had hij dat fijn gevonden, maar dan was mijn leven en dat van mijn man en kinderen van de rails gelopen. Dat is gewoon niet realistisch.

Wat Levina zegt is een goeie, die ga ik onthouden voor allerlei situaties: wat zou je zelf tegen een vriendin zeggen?