Rouwen

Het is heel normaal om verdriet te hebben en te rouwen om jullie overleden dochtertje en tegelijkertijd blij te zijn met de komst van jullie zoontje. Verdriet en geluk lopen in het leven vaak door elkaar heen. En dat verdriet zal er waarschijnlijk altijd een soort van blijven. Vaak latent, op de achtergrond, soms even heel expliciet. En dat mag, is niks mis mee en het is ook niet gek. Sowieso is rouw iets heel persoonlijks. Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier en het is volstrekt niet aan anderen om daar iets van te vinden. Laat het er zijn, doorleef het, en kijk tegelijkertijd ook naar alles wat je wel hebt.

Natuurlijk is dat normaal! 23 weken is ook een hele tijd om dan je kindje nog te verliezen. Dan heb je al heel wat gedagdroomd. Je wist al dat het een meisje was. Je had al gefantaseerd over hoe het zou zijn met haar erbij, en over hoe ze eruit zou zien. Van dat kindje, waar je zo naar hebt uitgezien en zoveel mooie dingen hebt gedacht, moet je dan weer afscheid nemen. Ik vind het heel normaal dat je daar verdriet van hebt. Wat ik me ook goed zou kunnen voorstellen is dat je gespannen wordt en meer aan haar denkt naarmate het moment in jouw nieuwe zwangerschap dichterbij komt dat je dochtertje is overleden. Dat had ik in ieder geval ooit bij de zwangerschap van mijn tweede na een miskraam. Dat was eerder in de zwangerschap dus dat was wel eerder voorbij. Maar het duurde toch even voordat ik er echt op durfde te vertrouwen dat het nu wél goed zou gaan. 

Ik vind het dus ook niet gek. Ik hoop dat je er in je gewone leven met iemand over kunt praten. Met je man , of met een vriendin. Ook met de verloskundige kun je het best eens bespreken. Die zal het vast ook snappen en vaker hebben meegemaakt. Zorg goed voor jezelf!