Poes dood
Gistermiddag hebben mijn kinderen (7 en 10) de poes op zolder gevonden. Dood. Het diertje is 14 jaar geworden en was ziekelijk, het was dus voor ons geen verrassing (waarschijnlijk heeft ze een toeval gehad, dat kwam wel eens voor), maar voor de kinderen nogal een schok, omdat zij haar hebben gevonden en zij er niet op haar elegantst bij lag. Waarschijnlijk is ze in de nacht overleden want ze was al koud en stijf en mijn dochter heeft haar nietsvermoedend willen optillen...
De kinderen waren erg overstuur, maar het was wel mooi om te zien hoe jongste direct aan het verwerken begon: hij belde de oma's, vertelde en huilde tegen iedereen. Ook was hij erg geinteresseerd in het hele gebeuren van rigor mortis en konden we de poes dan niet begraven in een doosje met kijkdeksel? Dat we nog konden zien hoe lief ze was.... Dochter is een ander verhaal. Ze heeft de hele dag gehuild, wilde niets weten van tekeningen voor de poes, kon niet worden getroost door het idee dat de poes oud en ziek was, dat de poes tot aan het einde genoten heeft van haar leven en de knuffels... Zelfs knuffelen met de andere twee poezen was nauwelijks troost, want de overleden poes is nu natuurlijk the one and only. Ze is nu thuis van school, want ze was er letterlijk ziek van, zo jammer van de surprisemiddag en ik had zo gehoopt dat haar vriendinnetjes haar zouden afleiden. Ik heb overigens wel een kado voor vanavond verklapt om haar toch nog een beetje vooruit te laten kijken en dat hielp wel even.
Maar, wie heeft nog tips of ervaringen? Of een digitaal schouderklopje (het was ook nogal 'mijn poes')?
Achus....
wat naar! En zeker dat de kinderen de poes gevonden hebben. Ze hebben al een goed begin gemaakt met verwerking, dus ik zie zo even geen extra tips. Gewoon de kinderen (en jezelf niet te vergeten!) gelegenheid geven te huilen en te praten. Triest blijft het.
Sterkte in elk geval!!
Allereerst een dikke knuffel
Herkenning, wij hebben recentelijk onze oude hond moeten wegbrengen. Die was helemaal óp, en had waarschijnlijk een hersentumortje ontwikkeld want ze kreeg steeds meer aanvalletjes.
Mijn kinderen zijn wel wat ouder (13 en 16) maar reken maar dat ze er keikapot van waren, en na anderhalve maand is het nog steeds iets dat heel gevoelig ligt. Vorige week kreeg een kind uit de klas van jongste een driftbui waarin het k-woord nogal eens viel. Jongste raakte toen helemaal overstuur want de hond had immers ook kanker... Toen ik het vorige week hoorde schoot ik zelf ook weer vol...
Wij hebben nog fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van haar, maar jullie vonden poes toen ze al dood was. En zoals je al zei: het was geen prettig gezicht. Dat scheelt ook misschien.
Je zoon is daar heel open over, je dochter is helemaal overstuur en wil even niets met een poes. Ook hierin herken ik mijn kinderen. Het begrip "hond" was de eerste tijd echt taboe voor jongste en dat is inmiddels wel wat beter en hij praat er meer over, maar zoals ik al zei, hij schiet nog regelmatig vol. Oudste is meer een binnenvetter, maar hij lijkt het wel een plekje te hebben gegeven. Ik zag dat hij een "wallpaper" heeft gemaakt van een oude foto.
Ik denk dat je je dochter even de tijd moet gunnen. Ze moet dit ook een plekje geven en misschien heeft zij het nodig om het tijd te geven. Ik heb mijn jongste ook een dag thuis gehouden van school en de volgende dag werd hij heel lief opgevangen door zijn klasgenoten. Laat haar maar zelf beslissen of ze een tekening maakt, dit is haar manier van rouwen. Misschien kan je over een week nog een soort monumentje maken als ze daar behoefte aan heeft? Mijn jongste heeft met transferpapier een foto van de hond op een tshirt gestreken en met textielstift haar naam erbij geschreven. Maar misschien zijn er andere manieren om zoiets te maken. Toch die tekening, of een kleiwerkje, of een klein kerstboompje of kaarsje op haar grafje (ik ga er vanuit dat ze in de tuin begraven wordt?). Als ze dat zelf wil natuurlijk! Nu nog niet, denk ik.
En voor jouzelf natuurlijk ook een dikke knuffel. Ook al zag je het wel aankomen en was ze al op leeftijd, het is gewoon Kwalitatief Uitermate Teleurstellend als je je huisdier verliest. Zelf heb ik het eigenlijk nog te lang uitgesteld, achteraf gezien, om met haar naar de dierenarts te gaan, het was een soort opluchting toen ik haar zo zag ontspannen en "weggaan". Maar ik moet bekennen dat ik best ben geschrokken van het verdriet dat ik vervolgens voelde, al was het hoog tijd voor haar en al was het beter zo. En nog, anderhalve maand later, mis ik haar. Niet de hele dag door, maar af en toe die momentjes, zoals daarstraks, toen de zon fel door de balkondeur scheen. De hond liep dan altijd naar de deur toe om van het zonnetje te genieten en keek me aan of ze op het balkon mocht. Ai... Dat komt dan wel weer binnen, moet ik bekennen :S
Geef jezelf en je kinderen de tijd om op hun eigen manier te rouwen om de poes, forceer niks. En schaam je niet om je tranen.
Ik moet er opeens aan denken dat het vandaag drie jaar geleden is dat mijn ex belde met de mededeling dat de kat (die ik zelf nog uit het asiel had gehaald en bij hem had gelaten na de scheiding) plotseling overleden was. De jongens en ik hebben toen, met het sinterklaaspapier nog om ons heen, met de armen om elkaar heen een stevig potje zitten janken 
Daarna was het onderwerp "kat" echt taboe voor de jongens, maar geleidelijk werd dat minder en na een tijdje konden we gewoon over hem praten.
Heel veel sterkte met alles, en vooral: neem de tijd, ieder op zijn/haar eigen manier!
Derk das blijft altijd bij ons (boek)
Allereerst: wat naar voor jullie. Sterkte!
Voor je dochter is het een idee om het boekje : "Derk das blijft altijd bij ons" te lezen. Het gaat erover dat je over een dier of mens die dood gegaan is gaat bedenken/ herinneren wat voor leuke/mooie dingen je samen hebt beleefd. Zo kan je praten over de kat, hoe verdrietig je ervan bent, en hoe leuk hij was. Hier hielp het.
Sterkte
Ach wat naar, ik wens jullie veel sterkte!!
Dankjulliewel
Voor lieve reacties. Belle, dat komt mij heel bekend voor, dat het onderwerp 'overleden dier' taboe is. Ik was 20 toen mijn kat die ik al sinds mijn vijfde had overleed. Ik heb echt een week het woord poes letterlijk niet kunnen uitspreken. Zo lijkt het nu ook te werken bij mijn dochter. Op dit moment ben ik zelf heel anders erin. Het rouwen doe ik in doses. Maar ondertussen weet ik al; ' parting is such sweet sorrow".
Dochter is vandaag bij mijn schoonmoeder geweest en daar afgeleid door de twee honden en twee katten. Zoon heeft alles tegen Sint verteld vanmiddag.
Karin, dat boekje ziet er heel mooi uit. Het is denk ik wel een goed idee om een boekje neer te leggen waar ze in kunnen kijken als ze dat zelf willen.
Ach wat erg
om je poes zo dood te vinden! Ik kan me voorstellen dat je kinderen, en jijzelf, ontroostbaar zijn. Tips heb ik niet behalve het verdriet gewoon aan jezelf en elkaar toestaan, maar dat doe je al. Sterkte voor iedereen!
Oh akelig
zo'n koud hard dier op zolder, ah zielig voor je kinderen. Maar goed, het hoort ook bij het leven. Lekker verdrietig laten zijn, foto van poes afdrukken en in een fotolijstje en dan komt het wel weer goed.
gecondoleerd !
Dat is heel wat voor een kat
vond ik ook een mooi boek. Kreeg het van mijn oma toen onze hond overleed...
Beetje late reactie
maar van mij ook nog veel sterkte. Het is nogal wat voor kinderen om dit mee te maken. Ik hoop dat het weer een beetje gaat met iedereen.
De stand van zaken
Bedankt voor lieve reacties. Het gaat nu zo: zoon gaat er makkelijk mee om. Hij mist de poes, maar gaat naar school en maakt plezier. Hij zwaait af en toen naar het grafje. Dochter heeft het erg moeilijk gehad. Ze heeft de dode oogjes van de poes gezien en voelt zich schuldig omdat de poes alleen dood gegaan is, zonder dat iemand er bij was. Maar het gaat wel al beter. Ik heb " dat is heel wat voor een kat" besteld en toen ik haar dat vertelde huilde ze weer, maar toch ging het gesprek geleidelijk over in fantaseren over de ' poezenhemel' met kattenluikjes naar de 'mensenhemel'. Fijn als je het rouwen zo ziet verlopen, dat ze het echt een plekje geven. Nu ikzelf nog, het is mijn derde ' keer', maar nog nooit heb ik een poes in de tuin begraven. Dat kost me moeite, ik kan het zo niet goed loslaten. Het is zo koud buiten...
Enfin, terwijl ik dit schrijf ligt een van de andere katten tegen mijn been aan te knorren... Het komt wel goed...
Waarschijnlijk
is het al te laat.. ik zie het draadje nu pas, maar onze dochter heeft een herinneringzakje gemaakt, wat ze om haar nek kon dragen. ze heeft het na 10 jaar nog steeds. ze had er een pootafdrukje, beetje haar en fotootje van de poes in gedaan, en het tasje heel mooi versierd met kraaljtes.
Zofia
Niet te laat hoor... Dat is een mooi idee. Als ze eraan toe zijn zal ik dat eens voorstellen. Vooral dochter houdt van knutselen, die vindt dat vast prachtig om te maken. Dankjewel.
