Overlijden
Afgelopen januari is de vriend, 21 jaar van ons nichtje verongelukt. Onze nicht en haar vriend waren tevens hele goede vrienden van ons. Vooral onze kinderen hadden een goede band met hem. Mijn dochter van 9 was stiekum een beetje verliefd op hem (zoals 9 jarige verliefd kunnen zijn) en hij noemde haar dan ook altijd zijn reserve vriendinnetje, mijn zoon van keek erg tegen hem op en zag hem als zijn voorbeeld.
Dan komt de nacht van het ongeluk en moet je de kinderen de volgende dag vertellen dat hij er niet meer is. Zoon heeft een paar tranen gelaten en ging daarna weer verder. Onze dochter had het erg moeilijk en die hebben we betrokken bij een boeket uitzoeken en ze heeft zelf een bloem en gedicht gemaakt. De begrafenis was zwaar. Onze dochter heeft veel gehuild en onze zoon kon met zijn gevoelens geen kant op en vond het vooral moeilijk dat wij zo verdrietig waren. Onze dochter wilde graag een foto van hem. Er staat nu een foto van hem in de woonkamer (niet heel erg in het zicht) en de kinderen hebben allebei ook een foto op hun kamer, omdat ze dat graag wilde.
Het gaat op dit moment goed met de kinderen, maar als we naar mijn nichtje gaan heeft vooral onze dochter het zwaar. Onze zoon wil liever niet mee als het aan hem ligt. Mijn nichtje heeft een hoekje ingericht met foto's van haar vriend en andere aandenkens en ze heeft veel zijn muziek op. Elke keer als we daar zijn moet onze dochter weer huilen. Mijn nichtje heeft zich zelf bij elkaar geraapt en is weer aan het werk en gaat uit met vrienden. Als we daar zijn wordt er ook wel gelachen en over andere dingen gepraat.
Mijn dochter zegt ook wel dat als ze thuis is hem niet zo erg mist dan als ze bij mijn nichtje is.
Heeft iemand tips hoe we hier mee om kunnen gaan. De kinderen hebben ook al een herdenkingsboekje gemaakt. Misschien wil ik ook wel te snel en duurt bij mijn dochter het verdriet gewoon langer od datlijkt zo omdat zij zich makkelijk uit. Ook bij ons is die elke dag nog in onze gedachte en vergeten we hem nooit, maar proberen vooral die mooie dingen vast te houden.
Geen tips
want volgens mij doen jullie het goed. Ik denk dat het z'n tijd moet hebben. Dat jullie kinderen aangeven dat het thuis wel gaat, maar dat het gemis bij jullie nichtje thuis erg wordt ervaren, is wel logisch, toch? Ik herken dat wel. Na het overlijden van mijn schoonvader, was het bij mijn schoonmoeder thuis niet meer hetzelfde. Daar is het gemis, zelfs na 6 jaar, nog steeds aanwezig. Mijn kinderen ervaren dat ook zo. Ik hoop dat het voor jullie en jullie kinderen niet zo lang gaat duren, maar volgens mij heeft het gewoon tijd nodig, 't is ook niet niks. Sterkte!
